 |
| Αντωνία Κατράνα |
Αγάπη.. πφφφφφ. Βαριά λέξη. Την ακούω τόσο συχνά γύρω μου, από τους φίλους μου, από φίλους φίλων, στα σκυλοτράγουδα που πολλές στιγμές μου αρέσει να ακούω, και αναρωτιέμαι αν είμαι εξωγήινη που δεν έχω ξεστομίσει το ρήμα « αγαπώ» , εκτός από τους ανθρώπους με τους οποίους είμαι δεμένη με δεσμούς αίματος… που και εκεί προτιμώ να λέω « σ’ αγαπάω». Το « σ ‘ αγαπώ» μου φαίνεται πιο.. λίγο.
Και επειδή μου αρέσουν οι προκλήσεις, σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να γράψω για κάτι, που.. δεν ξέρω αν το έχω νιώσει. Όχι ότι είμαι αναίσθητη.. ούτε σκληρή.. ούτε έχω απαγορέψει διά της αυθυποβολής στον εαυτό μου να νιώσει έτσι και να έχει την ανάγκη να το φωνάξει. Ίσως δεν έτυχε. Ίσως, γιατί πάντα θεωρούσα τον έρωτα πιο σημαντικό. Μπορεί από λάθος, δεν αντιλέγω, αλλά δεν μπορώ και να με αλλάξω. Εκτός και αν αλλάξω λόγω… συγκυριών.
Πάντως, δεν μπορείτε να με αντικρούσετε σε αυτό, ότι το «σ’ αγαπάω» έχει γίνει λίγο.. σούπα σαν πρόταση. Ειδικά δε, όταν συνοδεύεται από ποτάμια κλάματος σε συνδυασμό είτε με βλέμμα κουταβιού που το έχουν χτυπήσει, είτε με επιθετικό βλέμμα, επιθετική φωνή και με την πρόταση « γιατί μου το’ κανες αυτό?» να ακολουθεί. Στην ουσία να σέρνεται μετά το «σ’ αγαπάω». Όπως και αυτός που το ξεστομίζει με την ακόλουθη σειρά, σέρνεται κυριολεκτικά… ( πράγμα που δεν το κατακρίνω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις!!!). Αλλά δεν μπορώ και να μην απορώ με ανθρώπους που λένε «σ’ αγαπάω» τόσο συχνά όσο λένε «πεινάω».
Δεν λέω, αν η αγάπη προς τον σύντροφο έχει την βαρύτητα και την ένταση της μητρικής, πατρικής ή αδελφικής αγάπης, πες το βρε αδερφέ, αλλά μην το παρακάνεις. Δηλαδή στην μάνα σου λες 20 φορές την μέρα « σ’ αγαπάω»? Μα είναι δεδομένο.
Αλλά καθώς η σκέψη τρέχει, το στυλό που κρατώ επίσης, και μόλις και μετά βίας το προλαβαίνω, θα πρέπει να βάλω ένα “STOP” στην προηγούμενη πρότασή μου.. Τι είπα πριν?? «Μα είναι δεδομένο»…
Μμμμμ… εδώ έγκειται, λοιπόν, η διαφορά. Η μητρική αγάπη ή η αγάπη του παιδιού προς την μάνα είναι όντως δεδομένη. Ασφαλώς, η αγάπη ενός ανθρώπου προς τον σύντροφό του πράγματι δεν είναι. Και καλώς δεν είναι… Οπότε πρέπει να την διεκδικούμε?? Ή μήπως να μας παρέχεται?? Θεωρώ κουτή και αναξιοπρεπή την διεκδίκηση οποιουδήποτε συναισθήματος.
Τα συναισθήματα προκύπτουν (όχι τυχαία βέβαια). Αναβλύζουν από μέσα μας είτε το επιδιώκει ο άλλος είτε όχι. Για παράδειγμα, δεν μπορεί κανείς να διεκδικήσει τον έρωτά μου, με την έννοια ότι είναι μάταιο, γιατί απλά αν αισθανθώ έρωτα, θα το νιώσω αβίαστα και σίγουρα δεν θα είναι προϊόν διεκδίκησης. Θα είναι προϊόν χημείας, έλξης, πόθου… μυρωδιάς που θα αναζητούσα στα σεντόνια και το μαξιλάρι μου... αν έλειπε ο άλλος. Γιατί η αγάπη να διαφέρει? Επειδή είναι πιο «υψηλό συναίσθημα»?? Και η έννοια της ευθύνης είναι υψηλότατο συναίσθημα αλλά είτε το νιώθεις είτε όχι.
Το συναίσθημα που διεκδικείται αυτομάτως χάνει την αξία του. Γιατί αν το σκεφτείτε, η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ, σαν έννοια, προϋποθέτει… ιδιοκτήτη. Κανείς δεν είναι ιδιοκτήτης της αγάπης κανενός. Προϋποθέτει, επίσης, στρατηγική.. κινήσεις ματ με σκοπό…. Την αγάπη??? Μα πού τα είδατε αυτά γραμμένα?
Οποιοδήποτε συναίσθημα είναι αγνό και πολύτιμο, όταν είναι ακατέργαστο. Όταν μας παρέχεται χωρίς να το επιδιώκουμε. Διαφορετικά, θα βγει.. βεβιασμένα. Θα είναι προϊόν ζήτησης, όπως αυτά που ζητάμε από το ψιλικατζίδικο της γειτονιά μας. Βέβαια, η πολλή διεκδίκηση, μπορεί σε κάποιους να βγαίνει σε καλό… με την έννοια της επίτευγξης του στόχου. Αλλά, όταν η αγάπη γίνεται στόχος… αυτομάτως απέτυχες. Γιατί αν την κυνηγάς τόσο θα σου φεύγει. Και αν νομίσεις για λίγο ότι τα κατάφερες… λυπάμαι που στο λέω.. Αυτό που έπιασες δεν είναι χρυσός. Είναι κάρβουνο. Αυτό που έπιασες δεν είναι αγάπη… είναι ΟΙΚΤΟΣ.
Και μπορεί κάποιος να αναρωτιέται πώς μιλάω με τόση σιγουριά, για κάτι που η ίδια δήλωσα ότι δεν έχω νιώσει.
Γιατί απλά 1 + 1 = 2.
Στην προκειμένη περίπτωση αυτά είναι τα ανώτερα μαθηματικά… Θεωρίες σχετικότητας στην αγάπη για δύο δεν έχουν θέση. Και αν προκύψει χώρος για αυτές…. Μμμμ… μάλλον πλακώσανε πολλοί…
ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ
ΜΕ ΑΠΟΨΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου