Τι πρωθυπουργό θέλουμε;

Ένα ερώτημα που ακούγεται τελευταίως από πολλά χείλη είναι αν και πότε θα γίνουν πρόωρες εκλογές και πόσο θα αντέξει ακόμη ο Γιώργος Παπανδρέου. Συνήθως το ερώτημα αυτό το υπέβαλαν τα ΜΜΕ. Το να διερωτώνται όμως κάτι τέτοιο οι πολίτες σημαίνει δύο τινά: Πρώτον ότι έχουν και οι ίδιοι διαπιστώσει ότι οι αντοχές της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι περιορισμένες. Κι αυτό διότι,ενώ είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει σκληρά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης της χώρας, τα λαμβάνει με τρόπο μονοσήμαντο που πλήττει τους πολίτες, δεν προσφέρει ελπίδα ανάπτυξης και, επομένως, καταδικάζει τη χώρα σε πολυετή ύφεση.

Δεύτερον οι πολίτες έχουν απηυδήσει, και έτσι, εκφράζουν την ενδόμυχη επιθυμία «πότε θα μας αδειάσει τη γωνιά η συγκεκριμένη κυβέρνηση».

Όπως και να το κάνουμε, ο χρόνος των εκλογών είναι στα χέρια του εκάστοτε πρωθυπουργού. Όμως, στην παρούσα φάση θεωρώ ότι το σωστό ερώτημα που θα έπρεπε να τίθεται –λαμβανομένης υπ’ όψιν και της κρίσης που μαστίζει τη χώρα- είναι «πως θα πρέπει να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός». Ή «τι πρωθυπουργός μας χρειάζεται».

Η Ελλάδα έχει ανάγκη σήμερα ένα πρωθυπουργό ο οποίος:

-Να μπορεί να συνεγείρει τον κόσμο για να συμμετάσχει στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας, πείθοντάς τον, κυρίως, ότι οι πρόσθετες θυσίες που απαιτούνται και στις οποίες ήδη υποβάλλεται, θα έχουν αντίκρισμα.

-Να νοικοκυρέψει, πράγματι τα δημόσια οικονομικά περικόπτοντας τις σπατάλες των υπουργείων και γενικότερα το φαγοπότι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
(Με το βλέμμα στραμμένο στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» και στο πράσινο κατεστημένο του δημοσίου, που επι σειράν ετών δημιουργούσαν οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, ο κ.Παπανδρέου δεν πρόκειται να επιτύχει την εξυγίανση του δημόσιου τομέα και την ορθολογική λειτουργία του. Με τέτοια νοοτροπία, ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να απαλλαγεί από άχρηστες και προβληματικές δημόσιες επιχειρήσεις που λειτουργούν ακόμη για να σιτίζουν πράσινους «ημέτερους») .

-Να προσχωρήσει σε πραγματική απελευθέρωση της αγοράς με διαφανείς όρους, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανταγωνισμού και να αντιμετωπισθεί ο πληθωρισμός σε μακροχρόνιο ορίζοντα, όπως τον αντιμετωπίζουν οι προηγμένες οικονομίες.

-Να καταργήσει τη γραφειοκρατία και να θεσμοθετήσει σταθερούς όρους φορολόγησης των επιχειρήσεων, αφού μειώσει δραστικά την υψηλή φορολογία για να προσελκύσει νέους επενδυτές και κεφάλαια από το εξωτερικό, που σήμερα αποφεύγουν την Ελλάδα.

- Να προωθήσει ένα σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα που θα απαλλάσσει τους γονείς από τα τεράστια έξοδα που σήμερα υφίστανται. Να καθιστά άνευ αντικειμένου την παραπαιδεία και να παρέχει πραγματική και σύγχρονη γνώση στα ταλαιπωρούμενα σήμερα παιδιά.

- Να έχει σαφείς και ξεκάθαρες απόψεις για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας. Πατώντας γερά στους ευρωπαϊκούς θεσμούς να τηρεί τις «κόκκινες γραμμές». Με άλλα λόγια η χώρα χρειάζεται ένα πρωθυπουργό που να κάνει όλα όσα αδυνατεί να κάνει ο κ. Παπανδρέου, όπως απέδειξε ένας χρόνος ΠΑΣΟΚικής διακυβέρνησης, μια και το μόνο που πέτυχε, είναι η αφαίμαξη μισθωτών και συνταξιούχων.
ΠΗΓΗ:politis.gr