15 χρόνια πριν. Το σπίτι στην Αγράμπελης. Η Δήμητρα Παπανδρέου, κλεισμένη Ραπουτζέλ στο κάστρο, με δράκο απ έξω τα ΜΜΕ να καραδοκούν αν βγαίνει, με ποιόν, αν είναι θλιμμένη, πως ζει, πως ανασαίνει. Δημόσια γυναίκα, μονίμως κρεμασμένη στα περίπτερα δίνοντας αφορμή ή όχι. Πάντα κάτι θα έλεγαν. Και πήρε τις αποφάσεις της. Έκανε «φτου ξελευθερία» στον εαυτό της και ξεκίνησε πάλι, να είναι όχι η κ. Παπανδρέου, η Λιάνη η αεροσυνοδός, η σύζυγος του Προέδρου, η Δήμητρα που μεγάλωνε στην Βυρηττό και στη Μέση Ανατολή στα καθολικά σχολειά, ή η έφηβη που οργανώνονταν στην ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ στου Παπάγου, η πιο διάσημη γυναίκα της Ελλάδας. Τα άφησε όλα πίσω της και συνάμα έγινε όλα αυτά. Έμαθε να είναι, απλά, ο εαυτός της.
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα Στην αυλή της τα αγαπημένα της λαμπραντόρ. Στο σπίτι της πάντα η υποδοχή ελληνική, ζεστή. Στρωμένα τραπέζια, φαγητά μαγειρεμένα από την ίδια. Χαμόγελα πάντα και ενδιαφέρον. Φωτογραφίες και αντικείμενα όλο μνήμες, από μια ζωή κρεμασμένη στα περίπτερα, καταγεγραμένη όμως όχι μόνο απ την δημοσιογραφία αλλά και την Ιστορία. Το χαμόγελο της δείχνει την αξιοπρέπεια της προσαρμογής. Κάποτε μου είχε πει πως ζει με 900 ευρώ σύνταξη το μήνα, χωρίς να το θεώρει ηρωισμό, αλλά καθημερινότητα για τον μέσο Έλληνα. Σήμερα; Η ζωή η δίκια σου έχει βελτιωθεί ή ακολουθεί την μοίρα όλων μας Δήμητρα Παπανδρέου; Χαμογελάει ακόμα πιο πλατιά και λέει με εκείνη την χαρακτηριστική, δυνατή φωνή της:
