15 χρόνια πριν. Το σπίτι στην Αγράμπελης. Η Δήμητρα Παπανδρέου, κλεισμένη Ραπουτζέλ στο κάστρο, με δράκο απ έξω τα ΜΜΕ να καραδοκούν αν βγαίνει, με ποιόν, αν είναι θλιμμένη, πως ζει, πως ανασαίνει. Δημόσια γυναίκα, μονίμως κρεμασμένη στα περίπτερα δίνοντας αφορμή ή όχι. Πάντα κάτι θα έλεγαν. Και πήρε τις αποφάσεις της. Έκανε «φτου ξελευθερία» στον εαυτό της και ξεκίνησε πάλι, να είναι όχι η κ. Παπανδρέου, η Λιάνη η αεροσυνοδός, η σύζυγος του Προέδρου, η Δήμητρα που μεγάλωνε στην Βυρηττό και στη Μέση Ανατολή στα καθολικά σχολειά, ή η έφηβη που οργανώνονταν στην ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ στου Παπάγου, η πιο διάσημη γυναίκα της Ελλάδας. Τα άφησε όλα πίσω της και συνάμα έγινε όλα αυτά. Έμαθε να είναι, απλά, ο εαυτός της.
Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα
Στην αυλή της τα αγαπημένα της λαμπραντόρ. Στο σπίτι της πάντα η υποδοχή ελληνική, ζεστή. Στρωμένα τραπέζια, φαγητά μαγειρεμένα από την ίδια. Χαμόγελα πάντα και ενδιαφέρον. Φωτογραφίες και αντικείμενα όλο μνήμες, από μια ζωή κρεμασμένη στα περίπτερα, καταγεγραμένη όμως όχι μόνο απ την δημοσιογραφία αλλά και την Ιστορία. Το χαμόγελο της δείχνει την αξιοπρέπεια της προσαρμογής. Κάποτε μου είχε πει πως ζει με 900 ευρώ σύνταξη το μήνα, χωρίς να το θεώρει ηρωισμό, αλλά καθημερινότητα για τον μέσο Έλληνα. Σήμερα; Η ζωή η δίκια σου έχει βελτιωθεί ή ακολουθεί την μοίρα όλων μας Δήμητρα Παπανδρέου; Χαμογελάει ακόμα πιο πλατιά και λέει με εκείνη την χαρακτηριστική, δυνατή φωνή της:
«Καταρχήν, λυπάμαι που απ την αρχή πρέπει να σε διορθώσω. Καθόλου ευγενές, αλλά, πρέπει να σου πως τώρα, χάρη στις νέες μειώσεις, ζω με σύνταξη 800 ευρώ. Ε; Και; Ώστε μιλάμε για μοίρα; Μοίρα δεν υπάρχει, ούτε για μένα, ούτε για κανέναν μας. Την μοίρα μας τη φτιάχνουμε εμείς. Και μπορούμε να αλλάζουμε, να ωριμάζουμε, να συνειδητοποιούμε, να προσαρμοζόμαστε, να επαναστατούμε. Και έτσι και εγώ αλλάζω. Δεν έφαγα κανένα παραμύθι, ξέρω, προχωρώ, συνεχίζω. Όπως εκατομμύρια άλλοι Έλληνες κάνουν, έτσι και εγώ. Αλίμονο απ όσους δεν αλλάζουν, δεν διακρίνουν νέους δρόμους, δεν παλεύουν για να τους ανοίξουν με νύχια και με δόντια. Αυτοί, όπως είναι οι πολιτικοί μας σήμερα, είναι καταδικασμένοι στον χαμό και στον αφανισμό».
-Δε σε ρώτησα ποτέ πως σου φάνηκε το εκλογικό αποτέλεσμα για το ΠΑΣΟΚ; Το βρήκες δίκαιο;
«Το βρήκα αρκετά κολακευτικό για το συγκεκριμένο ΠΑΣΟΚ. Για μένα θα έπρεπε να πάρει πολύ μικρότερο ποσοστό».
-Σου είναι συμπαθής ο Αλέξης Τσίπρας, νομίζω. Πάντα σου τον ξεχώριζες. Βλέπεις σ αυτόν έναν «νέο Ανδρέα Παπανδρέου» και τον ΣΥΡΙΖΑ να θυμίζει «νέο ΠΑΣΟΚ», όπως λένε πολλοί;
«Συμπαθής είναι και ίσως να έχει την ευκαιρία να αποδείξει στο πρόσεχες μέλλον αν διαθέτει και την ακεραιότητα του ηγέτη που χρειαζόμαστε. Τώρα τα όσα μου λες, περί «νέου Ανδρέα» πώς να τα σχολιάσω; Για μένα ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι και παραμένει ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ, με κεφάλαια γράμματα παρακαλώ. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, ως νέο ΠΑΣΟΚ ή όχι, η άποψη μου είναι ότι είναι ένα κόμμα χωρίς ομοιογένεια και όραμα για την νέα Ελλάδα».
-Θα σε ρωτήσω για άλλη μια φορά, αν ζούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου θα είχαν συμβεί όλα αυτά; Τι θα έκανε για να «ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες» ξανά και όχι στους δανειστές;
«Το πως συνέβησαν όλα αυτά δεν ήταν διόλου τυχαίο. Η εξέλιξη στα ελλείμματα – δανεισμό, και το που κατευθύνθηκαν αυτά τα χρήματα, όπως και η διαχείριση του πακτωλού της Ευρωπαϊκής Ενώσης για τον Εκσυγχρονισμό, ήταν κάτι που σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, αλλά και ο δημοσιογραφικός, γνώριζε αλλά κάνεις δε μιλούσε. Και είναι αυτή μια σιωπή, που δύσκολα επιτυγχάνεται τυχαία…»…
-Όμως τι πολιτικούς ελιγμούς θα μπορούσε να χει κάνει;
«Πολύπλοκο και σχεδόν ακατόρθωτο το να μπεις στο μυαλό, να ερμηνεύσεις τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά πιθανόν η πολιτική ευφυΐα του θα εκμεταλλευόταν την γεωστρατηγική θέση της χώρας και θα άνοιγε το πλάνο με καινούργιες αγορές – συμμαχίες, αξιοποιώντας τα πλουσιότατα πλεονεκτήματα της Ελλάδας, με τον μοναδικό τρόπο που εκείνος ήξερε».
-Συνήθισες την απουσία του; Τι σου λείπει πιο πολύ;
«Στον εσωτερικό μου κόσμο ο Ανδρέας υπάρχει πάντα. Μου λείπουν όμως, οι στιγμές μας».
-Τι βλέπεις γύρω και σε στενοχωρεί πολύ; Τον αναγνωρίζεις αυτόν τον τόπο;
«Παρακολούθησα εδώ και καιρό την κατωφερή πορεία αυτού του τόπου, για μένα λοιπόν, δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Δεν έπεσα απ τα σύννεφα. Ήταν ένα αναμενόμενο, προαναγγελθέν αποτέλεσμα».
-Χαρά τι σου δίνει; Τι σε κάνει να χαμογελάς, να αισιοδοξείς;
«Τη χαρά και την αισιοδοξία δεν τα έχασα ποτέ! Ευτυχώς! Αντλώ ελπίδα απ αυτά που πιστεύω. Ό,τι πιστεύω. Όσο για τη χαρα λέω πως δεν έρχεται από μόνη της. Εσύ αποφασίζεις να την έχεις. Αν την περιμένεις να ρθει, δε θα φτάσει ποτέ».
-Όνειρα κάνεις; Σε τι αφορούν;
«Δεν κάνω τίποτα άλλο εκτός από όνειρα. Μπορεί η εποχή να είναι ζοφερή αλλά δεν χωράνε οι εποχές στα όνειρα, όχι μόνο στα δικά μου, αλλά όλων μας. Αλλιώς τι όνειρα είναι; Όσο για το σε τι αφορούν τα όνειρα μου; Μα, σε όλους μας».
-Κάποτε μου έλεγες πως θες να γυρίσεις στο κέντρο, σε ένα σπίτι για έναν άνθρωπο, για σένα, να ακούς θόρυβο απ το δρόμο, να σαι μέσα στο κόσμο και να ζήσεις περισσότερο προσαρμοσμένα στην τωρινή σου κατάσταση που δεν είναι πια της πρώτης κυρίας ενός έθνους. Γιατί δε το κάνες;
«Άλλαξε το κέντρο. Ο Πικάσο έλεγε κάτι που μ αρέσει πολύ. Τον ρωτούσαν, «Δάσκαλε γιατί δε βγαίνεις ποτέ, από το εργαστήριο σου;» και έλεγε «μα που να πάω; Όλος ο κόσμος είναι εδώ!». Και μένα, λοιπόν, ο κόσμος μου είναι το σπίτι μου».
-Όμως έδωσες το σπίτι σου και έφτιαξες καινούργια προς εκμετάλλευση. Θέλησες να πουλήσεις και τα τρία. Σε πρόλαβε η κρίση;
«Ναι η κρίση με πρόλαβε και έχει παραμείνει η ίδια κατάσταση, δεν έχει προχωρήσει τίποτα! Όπως, τα ήξερες».
-Τα σπίτια απούλητα και εσύ στο νοίκι;
«Ακριβώς».
-Υπάρχουν πράγματα που φοβάσαι για το μέλλον; Το μέλλον το δικό σου και της χώρας;
«Όχι. Δε φοβάμαι τίποτα. Αγαπάω το μέλλον. Και το δικό μου και της χώρας μου. Πώς να φοβάσαι κάτι που αγαπάς;»
-Γιατί μετανιώνεις απ τα όσα έκανες και τι σε κάνει περήφανη που το κατέκτησες;
«Μετανιώνω που άφησα χρόνο να περάσει για να υπάρξει η συνειδητοποίηση πολλών καταστάσεων γύρω μου. Αλλά, ποτέ δεν αργά. Μετανιώνω για τον κενό χρόνο. Για τίποτα άλλο. Είμαι περήφανη γιατί κατόρθωσα να στέκομαι μακριά από ασημαντότητες και ανοησίες. Μπορώ να κοιτώ μπροστά και να σκέφτομαι την ουσία των πραγμάτων».
-Γιατί δεν έχεις σύντροφο κοντά σου; Δε θέλεις να μοιράζεσαι τη καθημερινότητα;
«Ρωτιέται ο έρωτας αν και ποτέ θα ρθει; Δε είναι θέμα άρνησης απλά δεν είναι στο χέρι των ανθρώπων και ποτέ δεν ήταν…»…
-Βλέπεις τηλεόραση; Σε τρομάζουν οι ειδήσεις;
«Βλέπω αλλά όχι. Δε με τρομάζουν οι ειδήσεις, γιατί, πολύ απλά, δεν τις πιστεύω. Ξέρω πως κατασκευάζονται».
-Με στόχο ποιο;
«Αποπροσανατολισμός, χειραγώγηση, καθησυχασμός, εκφοβισμός. Θες και αλλά;».
-Βγαίνεις καθόλου; Πήγες διακοπές; Συναντάς φίλους ή αυτός ο οικονομικός Αρμαγεδώνας τα άλλαξε όλα;
«Ο οικονομικός Αραμαγεδώννας φυσικά και τα άλλαξε όλα. Αλλά, δε με σκότωσε. Και βγαίνω και πήγα διακοπές και συναντώ φίλους μου. Μου άρεσαν άλλωστε πάντα πράγματα εφικτά. Να μοιράζομαι ωραίες στιγμές, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα μεσημεριάτικο ουζάκι σε μια παραλία, την αίσθηση του ήλιου σε μια ακρογιάλια, μια παράσταση, παρέες και όλων των ειδών τα τραγούδια, μια βόλτα το φθινόπωρο, τις πρώτες βροχές, ότι όλος ο κόσμος».
-Κάποια στιγμή το καλοκαίρι ακούστηκε για άλλη μια φορά το όνομά σου, για δημοσίους υπάλληλους και αστυνομικούς, που εργάζονται σε σένα. Απάντησες αλλά θα θελες να μου επανέλαβες την άποψή σου και αν όλο αυτό το πράγμα σε στεναχωρεί ή σε θυμώνει;
«Αχ, συγχώρεσε με, αλλά όχι. Δεν θα ήθελα να επαναλάβω τίποτα. Ό,τι είπα, είπα. Δεν μπορώ να γυρίζω πίσω σε θέματα που έχουν κλείσει, σα να απολογούμαι. Δεν έχω λόγους για να απολογούμαι».
-Συμφιλιώθηκες ποτέ με την πραγματικότητα του να συζητιέσαι πάντα, να έχεις κακοήθειες κριτικές, να στρεβλώνεται η αλήθεια σου; Έμαθες να ζεις με αυτήν την διασημότητα ή όχι ποτέ;
«Έμαθα σου είπα ξανά να μη με αγγίζουν οι ασημαντότητες. Τέλος».
-Η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι για σένα, η εικόνα που έχουν σχηματίσει τα ΜΜΕ και έχει υιοθετήσει η πολιτική εξουσία και η πραγματική Δήμητρα, μοιάζουν ή δεν συναντιούνται πουθενά;
«Σε άλλο Γαλαξία βρίσκονται. Πουθενά δε συναντιούνται».
-Όταν προσεύχεσαι ευχαριστείς ή κάτι ζητάς ή και τα δυο;
«Όταν προσεύχομαι ευχαριστώ μόνο και ευχαριστώ για όλα. Δεν παρακαλώ για τίποτα. Υπάρχει μεγάλη σοφία σε αυτά που μας έρχονται καλά και κακά».
-Δως μου μια αισιόδοξη φρασούλα. Θα τελειώσουμε, λες, όμορφα;
«Θα σου δώσω ένα μυστικό λοιπόν! Θα τελειώσουμε όπως πιστεύουμε ότι θα συμβεί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου