Έτσι στήθηκε το "τροχαίο" Κεντέρη-Θάνου
(Sportday 5/12/2006 - Φϊλιππος Συρίγος) - Η πληροφορία ότι επίκειται τροχαίο και η επιβεβαίωσή της ύστερα από λίγες ώρες – Πώς έμαθα ότι οι τρεις ήταν στο Λέχαιο και όχι στο Σικάγο, όπως έλεγαν στην IAAF, και άλλα πολλά…
Η απαγγελία κατηγορίας εναντίον των Ολυμπιονικών Κεντέρη και Θάνου, του προπονητή Χρ. Τζέκου, επτά γιατρών του ΚΑΤ και δύο «αυτοπτών μαρτύρων» για το περίφημο «τροχαίο ατύχημα» της 12ης Αυγούστου 2004 ισχυροποίησε ακόμα περισσότερο όλα όσα είχα υποστηρίξει εκείνο τον καιρό, σε σχέση με το σκάνδαλο που σημάδεψε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
Αλλωστε, είχε προηγηθεί, ενώπιον του Διεθνούς Αθλητικού Δικαστηρίου, η παραδοχή των δύο αθλητών ότι παραβίασαν τους κανονισμούς αντιντόπινγκ, που αφορούσαν τρεις χαμένους ελέγχους μεταξύ της 27ης Ιουλίου και της 12ης Αυγούστου 2004 και την αποτυχία τους να δώσουν δείγματα ούρων και αίματος στις 12 Αυγούστου 2004.
Ετσι σήμερα, σχεδόν 28 μήνες μετά τα συγκλονιστικά εκείνα γεγονότα, μπορώ για πρώτη φορά να περιγράψω τι ακριβώς συνέβη τη νύχτα της 12ης Αυγούστου και ποια ήταν τα περιστατικά που μου δημιούργησαν από την πρώτη στιγμή τη βεβαιότητα ότι η παρέα των τριών αφενός προσπαθούσε να ξεφύγει από τις δαγκάνες του ελέγχου ντόπινγκ και αφετέρου να ρίξει στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης.
Απόγευμα Πέμπτης 12ης Αυγούστου 2004, παραμονή της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Βρίσκομαι στο κλειστό γήπεδο του Κοντόπευκου και παρακολουθώ το τελευταίο ματς προετοιμασίας της Εθνικής μπάσκετ με αντίπαλο την ομάδα της Ν. Ζηλανδίας.
Χτυπάει το κινητό μου και ακούω τον Γιώργο Χελάκη, διευθυντή τότε του «Sportime», να μου περιγράφει όσα είχαν διαδραματιστεί μέχρις εκείνη τη στιγμή και να ζητάει τη γνώμη μου. Δεν ήξερα και φυσικά έμεινα άφωνος. Ο Τζέκος, ο Κεντέρης και η Θάνου, σύμφωνα με την περιγραφή, το είχαν σκάσει λοιπόν από το Ολυμπιακό Χωριό, στο οποίο είχαν μπει λίγες ώρες νωρίτερα, και οι αρμόδιες διεθνείς Αρχές τους αναζητούσαν για να υποβάλουν τους δύο αθλητές σε έλεγχο ντόπινγκ. Κανείς δεν ήξερε πού είχαν καταφύγει οι τρεις, ενώ ήδη διαγραφόταν ο κίνδυνος να μη μετάσχουν στους Αγώνες.
Αυτομάτως το μυαλό μου γύρισε χρόνια πίσω, τότε που ο Τζέκος είχε επιτεθεί στον «ιπτάμενο γιατρό» που θέλησε να υποβάλει σε αιφνίδιο έλεγχο τη Θάνου. Και αμέσως μετά πήγε στην τότε σχετικά πρόσφατη ιστορία του Κατάρ, η οποία συνίστατο στο εξής: ενώ ο ΣΕΓΑΣ έλεγε ότι ο Τζέκος με τους δύο αθλητές ήταν για προετοιμασία στα Χανιά, αυτός… συνελήφθη να δίνει συνέντευξη σε εφημερίδα του Κατάρ και να εξηγεί, μεταξύ άλλων, πώς και γιατί βρέθηκε με τους αθλητές του στην Ντόχα –πρωτεύουσα της μικρής αυτής αραβικής χώρας.
Η φωνή του Χελάκη με επανέφερε στο παρόν: «Έλα, τι έπαθες; Γιατί δεν μιλάς;». Ήδη σκεφτόμουν ότι εκείνη η είδηση-βόμβα με έβρισκε σε λάθος μέρος. «Γιώργο, του είπα, τα πράγματα φαίνονται πολύ σοβαρά. Είμαι στο Κοντόπευκο για το μπάσκετ και φεύγω σφαίρα για την "Ελευθεροτυπία". Θα είμαστε σε επαφή…».
Οταν έφτασα στο γραφείο, γινόταν ήδη χαμός, από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Ανέθεσα το ρεπορτάζ στον Νίκο Παπαδογιάννη και έσπευσα να ενημερώσω τον Φυντανίδη. Λίγο αργότερα δέχτηκα ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα από άκρως αξιόπιστη πηγή: «Έχω πληροφόρηση από το περιβάλλον των αθλητών. Ο Τζέκος είναι εκτός ελέγχου και ετοιμάζει τροχαίο για να τους χώσει στο νοσοκομείο. Κεντέρης και Θάνου ανησυχούν για όλα αυτά και μιλάνε σε δικούς τους».
Η «πηγή» μού έδωσε στοιχεία που «έδεναν» τους ισχυρισμούς της για όλα τα παραπάνω και με αποχαιρέτησε… Έμεινα εμβρόντητος, με το τηλέφωνο στο χέρι. Τι να έκανα, άραγε; Να πήγαινα στον εκδότη και τον διευθυντή της εφημερίδας και να τους ενημέρωνα για ένα τροχαίο που είχε προαναγγελθεί; Και πώς θα με αντιμετώπιζαν; Θα με έπαιρναν στα σοβαρά ή θα έβαζαν τα γέλια;
Το ξανασκέφτηκα, αλλά δεν είχα άλλη λύση. Αλλωστε, δεν μπορούσα να κρατήσω επάνω μου ένα τέτοιο «μυστικό», το οποίο αν τελικά επιβεβαιωνόταν, θα προκαλούσε σάλο. Στην αίθουσα συσκέψεων της «Ελευθεροτυπίας» ήταν καμιά δεκαριά δημοσιογράφοι -όλοι τους βασικά στελέχη της εφημερίδας. Στο άκουσμα της πληροφορίας, οι περισσότεροι απόρησαν, ενώ -όπως φοβόμουν- κάποιοι λίγοι άρχισαν να κρυφογελούν. Δεν το πήρα προσωπικά. Ήξερα ότι αυτό που τους μετέφερα ήταν σχεδόν αδιανόητο. «Ποια είναι η γνώμη σου; Πιστεύεις ότι μπορεί, πράγματι, να γίνει κάτι τέτοιο;» με ρώτησε ο Φυντανίδης. «Θεωρώ τον Τζέκο ικανό για όλα», ήταν η απάντησή μου, ενώ κάποιοι, πια, έκρυβαν το πρόσωπό τους για να μη με προσβάλουν με τα γέλια που τους είχαν κυριεύσει.
Για καλή μου τύχη, πάνω στην ώρα ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Άλλη φωνή, άλλος πληροφοριοδότης, το θέμα όμως σχετικό: «Ξέρεις πού ήταν τις προηγούμενες μέρες ο Τζέκος και οι αθλητές του, ενώ υποτίθεται ότι βρίσκονταν στο Σικάγο, όπου τους αναζητούσαν για έλεγχο;». Δεν είχα όρεξη για γρίφους. «Λέγε γρήγορα τι ξέρεις, δεν έχω χρόνο για αστεία», αποπήρα τον άνθρωπό μου. «Καλά ντε, μην κάνεις έτσι. Ενας δικός μου με πήρε και μου είπε ότι τους είδε στο Λέχαιο, έξω από την Κόρινθο. Ξέρει το ξενοδοχείο που έμεναν και την ταβέρνα που έτρωγαν. Εκεί είχαν κρυφτεί τα καϊνάρια μας…». Αγρίεψα περισσότερο: «Θέλω όνομα ξενοδοχείου και ταβέρνας, αλλιώς παράτα με, γιατί πνίγομαι».
Ο «ρουφιάνος» έκλεισε τρομοκρατημένος το τηλέφωνο, αλλά έπειτα από λίγο ξαναπήρε και με ύφος θριαμβευτικό μου είπε: «Λοιπόν, γράφε. Το ξενοδοχείο λέγεται "Σύμη" και η ταβέρνα "Φάρος". Ηταν πάνω από 10 μέρες εκεί και πήγαιναν για προπόνηση στο στάδιο της Κορίνθου με το αυτοκίνητο του Κεντέρη».
Την ώρα που ζητούσα από τον ΟΤΕ το τηλέφωνο του ξενοδοχείου «Σύμη», ο Πάνος Σώκος, από το πολιτικό ρεπορτάζ, μου έλεγε ότι είχε ένα φίλο στο Λέχαιο, από τον οποίο θα μπορούσε να ζητήσει επιβεβαίωση ή διάψευση της πληροφορίας. Ο τηλεφωνητής του ξενοδοχείου το έπαιξε τρελός, αλλά δεν με έπεισε. Έπειτα από λίγο ο Σώκος μου έφερε τη διασταύρωση: «Ναι, ήταν εκεί. Τους είδε όλο το χωριό. Ο δικός μου ξέρει μέχρι και τι φαγητό έτρωγαν στην ταβέρνα»!
Ο Φυντανίδης έβαλε τίτλο στην πρώτη σελίδα «Σκιά στη μεγάλη γιορτή» και έφυγε. Ηταν καλεσμένος στην ειδική εκπομπή της ΕΡΤ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα έπεσε η «βόμβα». «Ενα σάιτ γράφει ότι Κεντέρης και Θάνου εισήχθησαν στο ΚΑΤ ύστερα από τροχαίο», μου λέει ρουτινιάρικα ένας συνεργάτης μου. «Τι; Διάβασέ το μου, ολόκληρο. Ξέρεις τι λες;». Το διάβασε. Βρήκα την Ντάνι Βέργου στο τηλέφωνο. Ηταν στο Κολωνάκι. «Τράβα στο ΚΑΤ…» και της εξήγησα το γιατί. Άνοιξα την τηλεόραση. Ο Φυντανίδης, ανύποπτος, μιλούσε στην κόρη του Φιλιππούλη. Κάλεσα στο τηλέφωνο τον Παναγόπουλο, τον διευθυντή σύνταξης. Μόλις είχε φτάσει σπίτι του, στη Γλυφάδα. «Έρχομαι αμέσως», μου είπε μόλις άκουσε τα νέα.
Οι σφυγμοί μου πρέπει να είχαν φτάσει στο κόκκινο. «Τι κάνουμε τώρα;», αναρωτιόμουν. «Κι αν δεν είναι αλήθεια; Μπα, δεν μπορεί τέτοια σύμπτωση…». Από τον εσωτερικό μου μονόλογο με έβγαλε κάποια στιγμή το χτύπημα του τηλεφώνου. Ηταν η Ντάνι. «Εδώ τους έχουν». Δεν ήξερα αν έπρεπε να πανηγυρίσω ή να κλάψω. Ξαναπήρα τον Παναγόπουλο: «Έλα, το δέσαμε. Είναι στο ΚΑΤ».
Ο διευθυντής σύνταξης ήρθε έπειτα από λίγο. «Ο Φυντανίδης ειδοποιήθηκε;» με ρώτησε βιαστικά. «Οχι, είναι στην ΕΡΤ και δεν μπορώ να του μιλήσω». Άνοιξα την τηλεόραση. Ο διευθυντής της «Ελευθεροτυπίας» ήταν πράγματι ακόμα στο στούντιο, ανύποπτος και χαλαρός. Κάποια στιγμή μου φάνηκε ότι το μάτι του για κάποιο λόγο άστραψε. Έπειτα από λίγο έπεσαν διαφημίσεις. Σχεδόν αμέσως τον άκουσα στο τηλέφωνο. «Κάτι πήρε το μάτι μου στο τελετέξτ. Είναι αλήθεια;» ρώτησε. «Ναι, και σε περιμένουμε εδώ με τον Παναγόπουλο. Έλα…».
Αποφασίσαμε να μη γράψουμε ότι ξέραμε από πριν για το τροχαίο. Δεν θέλαμε να δημιουργήσουμε, εκείνη τη στιγμή, μεγαλύτερες εντυπώσεις. Ετσι κι αλλιώς, η φίλαθλη Ελλάδα ή μάλλον ολόκληρη η χώρα ζούσε ήδη ένα δράμα. Κρατήσαμε την πληροφορία περίπου σαν άσο στο μανίκι και τη χρησιμοποιήσαμε όταν κάποιοι πήγαν να αποθρασυνθούν. Για μας εκείνη τη στιγμή αρκούσε το ότι ξέραμε πολύ καλά τι συνέβαινε, πράγμα που μας βοηθούσε να ακολουθήσουμε τη σωστή γραμμή πλεύσης. Όλα τα υπόλοιπα αποδείχθηκαν στην πορεία.
Με νέα έκκληση προς τις μεγάλες δυνάμεις να απεμπολήσουν τα πυρηνικά τους οπλοστάσια τιμήθηκε το Σάββατο στην Ιαπωνία η μνήμη των δεκάδων χιλιάδων θυμάτων από τον πυρηνικό βομβαρδισμό του Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου του 1945, τρεις ημέρες μετά τον όλεθρο στη Χιροσίμα...
Πέντε χιλιάδες παιδιά, γηραιοί επιζώντες, πολίτες και προσκεκλημένοι από οκτώ χώρες, περιλαμβανομένης της Ρωσίας, συγκεντρώθηκαν στο Πάρκο της Ειρήνης σκύβοντας το κεφάλι για να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή στις 11:02 (05:02, ώρα Ελλάδας), τη στιγμή που ερρίφθη η ατομική βόμβα.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία πρέπει να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην προσπάθεια εγκατάλειψης των πυρηνικών όπλων» δήλωσε ο δήμαρχος του Ναγκασάκι Τομιχίσα Τάουε στη συγκέντρωση, όπου παρέστη και ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Γιασούο Φουκούντα.
«Αυτές οι δύο χώρες [...] πρέπει ν' αρχίσουν ευρεία μείωση των πυρηνικών τους οπλοστασίων, αντί να συνεχίζουν τις προστριβές, μεταξύ άλλων για την δημιουργία ενός συστήματος αντιπυραυλικής άμυνας στην Ευρώπη» τόνισε.
Τα πυρηνικά τους οπλοστάσια οφείλουν επίσης να μειώσουν η Βρετανία, η Γαλλία και η Κίνα, προσέθεσε ο δήμαρχος του Ναγκασάκι, καλώντας ταυτόχρονα για την ταχεία αποπυρηνικοποίηση της κορεατικής χερσονήσου.
Περίπου 27.000 από τους συνολικά περίπου 200.000 κατοίκους του Ναγκασάκι πέθαναν από το ρίψη της ατομικής βόμβας, ενώ άλλοι 70.000 κάτοικοι της πόλης πέθαναν από τις συνέπειές της για την υγεία τους από το τέλος του 1945 και μετά.
Το Ναγκασάκι βομβαρδίστηκε από τις ΗΠΑ την 9η Αυγούστου 1945, τρεις ημέρες μετά τη Χιροσίμα, όπου επίσης δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν βρει ακαριαίο θάνατο και ακόμη περισσότεροι αργότερα εξαιτίας των ασθενειών που τους προκάλεσε η ραδιενέργεια. Την 15η Αυγούστου η Ιαπωνία συνθηκολόγησε, σηματοδοτώντας το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο απολογισμός των θυμάτων από τη βόμβα «Fat Man» ανανεώνεται κάθε χρόνο από την κυβέρνηση της Ιαπωνίας, η οποία τηρεί αρχείο των θυμάτων των ασθενειών που προκάλεσε η ραδιενέργεια. Φέτος προσέθεσε 3.058 ονόματα στον κατάλογο· ο συνολικός επίσημος απολογισμός ανήλθε σε 145.984.
Νωρίτερα αυτήν την εβδομάδα, ο δήμαρχος της Χιροσίμα άσκησε σφοδρή κριτική στις χώρες που αρνούνται να εγκαταλείψουν τα πυρηνικά τους οπλοστάσια και δεσμεύτηκε να κάνει περισσότερα ώστε να προσφερθεί βοήθεια στους επιζώντες που εξακολουθούν να υπομένουν δεινά εξ αιτίας της επίθεσης του 1945.
Υπολογίζεται ότι εν ζωή βρίσκονται 243.692 άτομα, με μέσο όρο ηλικίας τα 75 έτη.
Η Ιαπωνία τηρεί τις αυτοεπιβληθείσες «τρεις αρχές» όσον αφορά τα πυρηνικά όπλα, που ορίζουν ότι δεν μπορεί να κατέχει, παράγει ή εισάγει τέτοιου είδους οπλικά συστήματα.
