ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΑΔΗΣ
Ποιος είναι το αφεντικό της Νεοχημικής και της Alapis που έχουν αθροιστικά κεφαλαιοποίηση πάνω από 2 δισ. ευρώ και απασχολούν 2.000 άτομα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό
Ο άνθρωπος που έμαθε κολύμπι στα βαθιά.
Η ενηλικίωση του κ. Λ. Λαυρεντιάδη δεν περιελάμβανε πάρτι για τη λήξη της σχολικής χρονιάς και όνειρα για μία ανέμελη φοιτητική ζωή. Ενα μήνα πριν κλείσει τα 18 του χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1990, ο πατέρας του Βασίλης Λαυρεντιάδης, μόλις 64 ετών, πεθαίνει και ο Λαυρέντης καλείται να αναλάβει τον δύσκολο ρόλο του προστάτη της οικογένειας - της μητέρας του και της αδελφής του -, αλλά και να συμμετάσχει στη διοίκηση της Νεοχημικής, μιας μικρής επιχείρησης διανομής χημικών προϊόντων με έδρα το Αιγάλεω, στην οποία ο πατέρας του ήταν συνιδρυτής και κατείχε το 50%.
Ο Λαυρέντης είχε πρότυπο τον πατέρα του. «Εκανα ό,τι έκανε και αυτός. Αν έτρεχε υπερβολικά με το αμάξι και κάλυπτε μια διαδρομή σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, την επόμενη μέρα έκανα και εγώ το ίδιο», λέει χαρακτηριστικά μιλώντας στο «Βήμα». Το ψυχολογικό σοκ από την απώλεια του πατέρα του ήταν μεγάλο. Παθαίνει νεανική ρευματοειδή αρθρίτιδα, μια σπάνια πάθηση η οποία τον ταλαιπωρεί ως σήμερα, την οποία αντιμετωπίζει με αισιοδοξία αλλά και με επίπονη καθημερινή φυσικοθεραπεία.
Εχουμε λοιπόν έναν 18χρονο, χωρίς σπουδές, ψυχολογικά και σωματικά καταβεβλημένο και ένα 50%, το οποίο του ανήκει, σε μία μικρή εμπορική εταιρεία, με 19 άτομα προσωπικό και τζίρο τότε 630 εκατ. δρχ. (1,8 εκατ. ευρώ). Σήμερα, ο 35χρονος κ. Λαυρεντιάδης έχει δύο εισηγμένες επιχειρήσεις στη Σοφοκλέους (τη Νεοχημική και την Alapis), με κεφαλαιοποίηση αθροιστικά πάνω από 2 δισ. ευρώ, απασχολεί 2.000 άτομα σε Ελλάδα και εξωτερικό, τα κέρδη των δύο εταιρειών του θα ξεπεράσουν το 2007 τα 200 εκατ. ευρώ, οι μετοχές του αγοράζονται μετά μανίας από ξένους θεσμικούς και αυτή την περίοδο έχει δρομολογήσει τις διαδικασίες για μία αύξηση κεφαλαίου μαμούθ για τα ελληνικά δεδομένα, της τάξης των 817 εκατ. ευρώ, στην Alapis, μέσω της οποίας φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια στον τομέα του ανθρώπινου φαρμάκου. «Ως τώρα δεν έχω κάνει καμία δουλειά με το κράτος και είμαι υπερήφανος για αυτό. Βεβαίως, λόγω της εισόδου μας στα φάρμακα, θα πρέπει πλέον να συνεργαστούμε με το Δημόσιο», αναφέρει ο κ. Λαυρεντιάδης.
* Ηθελε να γίνει επιχειρηματίας
Ο Λαυρέντης πάντα ήθελε να γίνει επιχειρηματίας, όπως και ο πατέρας του, αλλά και ο εργολάβος παππούς του από τη Μικρά Ασία, του οποίου φέρει και το όνομα, για αυτό και δεν σκέφθηκε ούτε μία στιγμή να τα εγκαταλείψει. Παρά το σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του, ανέλαβε τη διοίκηση της εταιρείας και γράφτηκε στο βραδινό τμήμα του αμερικανικού κολεγίου, για να σπουδάσει λογιστική και χρηματοοικονομικά, όπως ακριβώς και ο πατέρας του!
Το 1994, όμως, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Οι πόνοι ήταν αφόρητοι και τα μηνύματα των ιατρών αποθαρρυντικά για τη συνέχεια. Επισκέπτεται για πρώτη φορά το Αγιον Ορος. «Η σχέση μου με την Εκκλησία, ως τότε, περιοριζόταν στην περιφορά του επιταφίου, που ήταν μια καλή αφορμή να συναντήσουμε συγκεντρωμένες όλες τις κοπελιές που μας άρεσαν», δηλώνει με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Μετά την επίσκεψη στη Μονή Βατοπαιδίου, ευτυχώς για τον 22χρονο τότε Λαυρέντη, όλα άλλαξαν. Οι πόνοι - λέει - περιορίστηκαν, αλλά το κυριότερο ήταν ότι γέμισε με αυτοπεποίθηση και σιγουριά.
* Επιτυχείς εξαγορές
Το 1996 εξαγοράζει το υπόλοιπο ποσοστό του συνεταίρου του στη Νεοχημική και ξεκινά μία ξέφρενη επιχειρηματική πορεία, η οποία τον έχει οδηγήσει σήμερα να συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των πλουσιοτέρων Ελλήνων.
Το 1998 εξαγοράζει τις εγκαταστάσεις της Hoechst στην Αυλίδα και το 2000 τις εγκαταστάσεις της Henkel στην Αταλάντη. Η Νεοχημική γίνεται συνέταιρος όλων των μεγάλων πολυεθνικών, για τις οποίες παραγάγει φασόν απορρυπαντικά και χημικά. Εξασφαλισμένα έσοδα και διψήφιοι ρυθμοί ανάπτυξης. Οι προτάσεις για συνεργασίες πληθαίνουν και ο κ. Λαυρεντιάδης κρίνει ότι ήρθε η ώρα του Χρηματιστηρίου για να χρηματοδοτήσει τα σχέδιά του.
* Ντεμπούτο στο Χρηματιστήριο
Τον Μάρτιο του 2003 η Νεοχημική κάνει το χρηματιστηριακό της ντεμπούτο. Είναι μία καλή συγκυρία, γιατί τότε ξεκινά και η ανάκαμψη των αγορών. Οι ξένοι επενδυτές οι οποίοι κινούν τα νήματα στη Σοφοκλέους «ψάχνουν» εταιρείες με ένα και μοναδικό κριτήριο: την αξιοπιστία στις προβλέψεις. Η Νεοχημική πληροί το κριτήριο αυτό και δειλά δειλά το 2004 κάνει τις πρώτες παρουσιάσεις σε ξένους θεσμικούς. Τη δυναμική της εταιρείας εκτιμά πρώτη η γερμανική επενδυτική τράπεζα Sal Oppenheim με «σκονάκι», όμως, αφού της είχαν μιλήσει για την ελληνική εταιρεία γερμανοί συνεργάτες του κ. Λαυρεντιάδη, όπως η Henkel. Το πρώτο τρίμηνο του 2005 οι ξένοι αρχίζουν και ζητούν πακέτα μετοχών και ο κ. Λαυρεντιάδης πωλεί σταδιακά ποσοστό από τη συμμετοχή του για να ικανοποιήσει τη ζήτηση. Το γερμανικό ενδιαφέρον γίνεται πανευρωπαϊκό και σήμερα η μετοχή της Νεοχημικής, σε σχέση με την τιμή εισαγωγής της, καταγράφει κέρδη της τάξης του 1.400%. Τα λεφτά που βάζει στην τσέπη του ο επιχειρηματίας τα αξιοποιεί για νέες εξαγορές. «Για να στηθεί το οικοδόμημα της Νεοχημικής και της Alapis έχουν γίνει περί τις 29 εξαγορές εταιρειών και παγίων», επισημαίνει ο κ. Λαυρεντιάδης.
* Επανεπενδύσεις κεφαλαίων
Επανεπενδύει τα χρήματα στο στήσιμο της Alapis, της εταιρείας η οποία - με πολιορκητικούς κριούς το απορρυπαντικό, τα βιολογικά προϊόντα και τα καλλυντικά (για να πάρει θέση στα φαρμακεία) - ευελπιστεί να εισέλθει στην αγορά του ανθρώπινου φαρμάκου, μια δραστηριότητα με υψηλά περιθώρια κέρδους. Η Alapis προέκυψε από τη συγχώνευση προσωπικών εταιρειών του κ. Λαυρεντιάδη, ο οποίος είχε επικριθεί για τις αποτιμήσεις στις σχέσεις ανταλλαγής. Η αλήθεια είναι ότι η κεφαλαιοποίηση της εταιρείας είναι πλέον απαιτητική, αλλά προς το παρόν ο κ. Λαυρεντιάδης απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των ξένων επενδυτών, οι οποίοι πρόσφατα αγόρασαν μετοχές αξίας 150 εκατ. ευρώ από το προσωπικό του χαρτοφυλάκιο.
Για την είσοδο της Alapis στον δύσκολο και ανταγωνιστικό χώρο του φαρμάκου ο κ. Λαυρεντιάδης διευκρινίζει: «Εμείς θα κάνουμε αυτό που κάνουμε καλά μέχρι σήμερα. Θα συνεργαστούμε με τις πολυεθνικές, οι οποίες έχουν το 80% του εγχώριου τζίρου. Με τη ρευστότητα την οποία θα αποκτήσουμε από την αύξηση κεφαλαίου, θα επεκταθούμε στα Βαλκάνια, όπου ο τζίρος της συγκεκριμένης αγοράς φθάνει τα 15 δισ. ευρώ. Επιπλέον, η ρευστότητα αυτή θα μας κάνει πιο ανταγωνιστικούς, σε μια αγορά στην οποία το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η καθυστέρηση στις πληρωμές».
Ο κ. Λαυρεντιάδης είναι παντρεμένος με τη ναυπηγό κυρία Κατερίνα Νικολίτση και έχει μία κόρη οκτώ μηνών. Μένει κοντά στα γραφεία του ομίλου στο Παλαιό Φάληρο, σε διαμέρισμα, πληρώνοντας ενοίκιο. "Εφόσον παίρνεις, πρέπει και να αποδίδεις..."
Ο κ. Λ. Λαυρεντιάδης το τελευταίο διάστημα είναι χορηγός σε αρκετές εκδηλώσεις της τέχνης και των γραμμάτων, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στο Μουσείο Μπενάκη, στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στο Μέγαρο Μουσικής κ.α. «Δεν είμαι κοσμικός· δεν έχω συμμετάσχει σε κανένα κοσμικό πάρτι. Η προβολή η οποία μου γίνεται από τα Μέσα έχει να κάνει με χορηγίες που προάγουν τον πολιτισμό» επισημαίνει ο γνωστός επιχειρηματίας και απαντά στα ερωτήματα του «Βήματος» για τον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα πολιτιστικάζ δρώμενα.
- Μετά την Επανάσταση και ως τον 20ό αιώνα, η Ελλάδα «προικοδοτήθηκε» από μεγάλους ευεργέτες με σχολές, πολιτιστικά κέντρα, νοσοκομεία, ακόμη και με πολεμικά σκάφη. Σήμερα, πέραν των μεγάλων ιδρυμάτων (όπως το Νιάρχειο, το Ωνάσειο, το Ευγενίδειο κτλ.), δωρητές επιχορηγούν τον χώρο του πολιτισμού, ενώ διατυπώνεται κατά καιρούς και το ερώτημα αν πρέπει η ιδιωτική πρωτοβουλία να υποκαθιστά το κράτος. Ποια είναι η γνώμη σας γι' αυτό;
«Αναμφισβήτητα, η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν μπορεί να υποκαταστήσει ή να υποκαθιστά το κράτος. Ομως, υπάρχουν τρεις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ιδιωτική πρωτοβουλία θα ήταν ευχής έργον να υπάρχει και να ενεργοποιείται. Η πρώτη περίπτωση είναι εκείνη κατά την οποία το κράτος, για διάφορους λόγους, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις συγκεκριμένες ανάγκες και απαιτήσεις. Εν προκειμένω, όχι μόνο είναι καλό αλλά και δίκαιο να προσφέρει η ιδιωτική πρωτοβουλία. Η δεύτερη περίπτωση είναι εκείνη κατά την οποία το κράτος αδυνατεί να παράσχει το σύνολο του έργου. Εκεί, θα πρέπει να συνδράμει παράλληλα η ιδιωτική πρωτοβουλία, είτε αφορά την ολοκλήρωση του έργου είτε τη λειτουργία ή τη συντήρησή του. Στην τρίτη περίπτωση, όταν τα ζητούμενα δεν είναι μέσα στο περιεχόμενο δραστηριοτήτων ή ενδιαφερόντων του κράτους, εκεί, η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι απόλυτα απαραίτητη. Οπως επίσης και όταν απαιτείται ταχύτητα, ευελιξία και διαδικασίες τις οποίες δεν μπορεί να υποστηρίξει η κρατική παρέμβαση».
- Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τόσο τα μεγάλα διδακτικά, ερευνητικά και νοσοκομειακά κέντρα όσο και τα μουσεία όλων σχεδόν των μεγάλων πόλεων, στηρίζονται οικονομικά από επιχειρήσεις, των οποίων οι χορηγίες απαλλάσσονται από τη φορολόγηση. Θεωρείτε το μέτρο αυτό χρήσιμο και αποδοτικό;
«Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι εύκολη και δεν μπορεί κάποιος να απαντήσει απλουστευτικά. Θα πρέπει να σταθμίσει ποιο θα έχει μεγαλύτερη ωφέλεια και καλύτερο αποτέλεσμα. Τα έσοδα του κράτους από τη συγκεκριμένη φορολογία ή η οικονομική στήριξη των μεγάλων διδακτικών, ερευνητικών και νοσοκομειακών κέντρων, καθώς και πολλών μουσείων από χορηγούς; Θα πρέπει επίσης να διευκρινισθούν και οι προθέσεις του κράτους. Ασφαλώς είναι χρήσιμες και συμβάλλουν στην πρόοδο και στον πολιτισμό οι χορηγίες. Επίσης, είναι αναμφισβήτητο ότι η μη φορολόγηση αποτελεί διευκόλυνση και επιπλέον κίνητρο. Η τελική όμως απάντηση στο ερώτημα το οποίο τέθηκε είναι κατά πόσο το κράτος θα χρησιμοποιήσει τα έσοδα αυτά για επιδότηση των πιο πάνω δραστηριοτήτων και σκοπών. Επειδή αυτό δεν είναι εύκολο να διασφαλισθεί, οι φορολογικές ελαφρύνσεις στις περιπτώσεις αυτές πιστεύω ότι είναι εύστοχες και στηρίζουν τα έργα αυτά».
- Τι σας ώθησε να στηρίξετε τις τέχνες και τα γράμματα; Και πώς βλέπετε τον ρόλο του χορηγού ως παράγοντα δικαιότερης κοινωνικά κατανομής του πολιτιστικού υλικού, σε μια χώρα «αναπτυσσόμενη», όπως η Ελλάδα;
«Η φιλοσοφία μου είναι ότι εφόσον παίρνεις πρέπει και να αποδίδεις. Διαφορετικά, αδικείς. Επομένως, σε μία αναπτυσσόμενη χώρα, όπως η Ελλάδα, θεωρώ όχι απλώς χρήσιμες τις χορηγίες οι οποίες στηρίζουν τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά απολύτως απαραίτητες, προκειμένου να υπάρχει δικαιότερη κατανομή του πολιτιστικού υλικού». Οι εταιρείες της επιτυχίας
Η Νεοχημική, με πωλήσεις 500 εκατ. ευρώ, καθαρά κέρδη 150 εκατ. ευρώ και κεφαλαιοποίηση 750 εκατ. ευρώ, ελέγχεται από τον κ. Λ. Λαυρεντιάδη. Το 77% βρίσκεται στα χέρια ξένων θεσμικών. Εχει 14 εργοστάσια και πέντε κέντρα διανομής, με θυγατρικές σε Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία, Ουκρανία, Κύπρο και Γερμανία.
Η Alapis είναι το επιχειρηματικό σχήμα το οποίο δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση των Veterin, ΕΒΙΚ, Lamda Detergent και Elpharma, με δραστηριότητες στους τομείς: ανθρώπινο φάρμακο, κτηνιατρικά προϊόντα, βιολογικά προϊόντα. Η εταιρεία έχει δρομολογήσει αύξηση κεφαλαίου 817 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τα 600 εκατ. ευρώ θα αξιοποιηθούν για εξαγορές.
Σημείωση Συντάκτη: Αυτά έλεγε πριν 2 χρόνια ο Λαυρέντης σε συνέντευξη του σε εφημερίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη. Οι ερωτήσεις στα μέτρα του , έκρυβε επιμελώς την αλήθεια που ακολουθεί την επιχειρηματική του δραστηριότητα. Πριν λίγες μέρες πραγματοποίησε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και τσέπωσε κοντά στα 500 εκ ευρώ!!!! . Έτσι απλά η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς έβαλε πλάτη και όλα ΝΟΜΙΜΑ. Όμως παρά τα όσα γράφουν τα κλασσικά ΜΜΕ η ιστορία έχει πολύ βάθος και η Κυβέρνηση Καραμανλή έκανε ένα ακόμη σοβαρό λάθος. Μετά την ήττα της ΝΔ στις προσεχείς εκλογές θα τον δείτε πάλι τον Λαυρέντη δίπλα στην Ντόρα Μπακογιάννη που θα ευελπιστεί(με σοβαρές πιθανότητες) να ηγηθεί της ΝΔ. Τότε ίσως καταλάβουν στην Ρηγίλλης ότι δημιούργησαν ένα ακόμη αγκάθι για την παράταξη αλλά τότε θα είναι αργά. Όσο για τα μέσα που διαθέτει ο Λαυρεντιάδης espresso, flash radio, 10% του skai, μερίδιο στον ΔΟΛ, και στα μουλουκτά site και blogs που του κάνουν αβάντες. Δεν θα θέλαμε ποτέ να έχουμε καμιά επαγγελματική σχέση με τον εν λόγω επιχειρηματία όχι γιατί είναι ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΤΗΣ αλλά γιατί μας κάνει για νούμερο 2 Κοσκωτά και για τον λόγο αυτό η είσοδός του στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ προβληματίζει πάρα πολύ τον Σωκράτη Κόκκαλη παρότι υπάρχει ανάγκη για χρήματα στην ομάδα. Πολλοί από εσάς θα πείτε γιατί οι άλλοι επιχειρηματίες είναι καλύτεροι και πιο καθαροί. Όχι θα απαντήσουμε ευθαρσώς αλλά υπάρχουν και κάποιοι που προσπαθούν και για το καλό της Πατρίδας, ενώ όσα θα σας παρουσιάσουμε τις επόμενες μέρες για κάποιους επιχειρηματίες θα σας θυμώσουν πάρα πολύ. Ιδίως εσάς που παρακολουθείτε το blog μας επειδή νιώθετε και είσαστε Εθνικιστές.
Ίσως να είχε… προνοήσει η 24χρονη και να ήθελε να έχει «ντοκουμέντα» της εγκυμοσύνης της από τον διάσημο ηθοποιό, για να τα χρησιμοποιήσει αν παρουσιαζόταν ανάγκη.
Η ειλικρίνεια είναι αρετή, και η Samantha Burke φαίνεται πως σιγά-σιγά αποκαλύπτεται πως ηθελημένα κράτησε τον «καρπό» της επιπόλαιης και σύντομης σχέσης της με τον διάσημο (και πάμπλουτο) ηθοποιό.
Όλα αυτά μόλις μία εβδομάδα μετά από την δακρύβρεχτη παραδοχή της στα ΜΜΕ, ότι ο Jude Law είναι ο πατέρας του παιδιού που θα φέρει στον κόσμο τον ερχόμενο Οκτώβριο.
Τη δόξα πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς.
Τα Eλληνόπουλα, σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού, στεγάζονται σε... container, ενώ εκατομμύρια ευρώ από τον ελληνικό δημόσιο κορβανά σπαταλώνται και καταλήγουν... σε μίζες. Μια εκπληκτική ιστορία ελληνικής ξεφτίλας, που προβάλλουν ήδη τα γερμανικά ΜΜΕ.
Στον δρόμο κινδυνεύουν να μείνουν 230 μαθητές του δημοτικού σχολείου του Ντίσελντορφ, παιδιά Ελλήνων μεταναστών, αφού δεν υπάρχουν σχολικές αίθουσες για να στεγασθούν, ενώ το κτίριο, που αγοράστηκε έναντι 1.030.000 ευρώ, είναι ακατάλληλο και χρειάζεται… διπλάσιο ποσό για να επισκευαστεί.
Η Οδύσσεια των Ελλήνων μαθητών του Ντίσελντορφ
Από το 1981 το ελληνικό Δημοτικό Σχολείο του Ντίσελντορφ στεγαζόταν σε 13 αίθουσες του γερμανικού Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων, (Immobilien Management) συνολικής έκτασης 2.500 τμ, τις οποίες ενοικίαζε το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας έναντι 6.500 ευρώ τον μήνα, σε δύο διαφορετικά σχολικά κτίρια.
Την άνοιξη του 2005 οι Γερμανοί ζήτησαν πίσω 2 από τις αίθουσες για να καλύψουν δικές τους ανάγκες και πρότειναν να στεγαστούν προσωρινά οι μαθητές σε container, δίνοντας την υπόσχεση ότι από την νέα σχολική χρονιά (2005-2006) θα παραχωρήσουν τις απαραίτητες αίθουσες σε ένα και μόνο κτίριο, ώστε τα παιδιά να βρίσκονται όλα μαζί. Η ελληνική πλευρά το δέχθηκε, αφού η σχολική χρονιά βρισκόταν στο τέλος της.
Η υπόσχεση όμως αυτή, όπως καταγγέλλει ο αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Ντίσελντορφ, Νίκος Παπαδόπουλος, ουδέποτε εκπληρώθηκε. Οι αίθουσες δεν δόθηκαν ποτέ και οι μαθητές στεγάζονταν σε μεταλλικά container στον περίβολο ενός γερμανικού σχολείου επί 22 ολόκληρους μήνες. Αυτό, παρά τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες που επικρατούν τον χειμώνα στη Γερμανία, και παρά το κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι Έλληνες μαθητές στα container, έναντι των Γερμανών συμμαθητών τους, που στεγάζονταν σε κανονικό κτίριο.
Τον Μάιο του 2007 η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Μετά από καταρρακτώδεις βροχές τα container πλημμύρισαν και οι μαθητές κυριολεκτικά τσαλαβουτούσαν σε νερά και λάσπες για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους. Αγανακτισμένοι οι γονείς τους αντέδρασαν σε αυτή την κατάσταση, κατέλαβαν τα σχολικά κτίρια, δηλαδή τα… container, και η λειτουργία του σχολείου διεκόπη. Όπως είναι φυσικό, το ζήτημα προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον του γερμανικού Tύπου και των τηλεοπτικών σταθμών του κρατιδίου της Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Σημειώνεται ότι η ελληνική κοινότητα του Ντίσελντορφ είναι η πολυπληθέστερη της Γερμανίας με 17.000 μέλη.
Η πρόξενος, ο παπάς κι ο αρχιτέκτονας
Στο σημείο αυτό, σύμφωνα πάντα με τις καταγγελίες, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η εμπλοκή της τότε προξένου της Ελλάδας στο Ντίσελντορφ, Κάτιας Γεωργίου, η οποία μέσω του ορθόδοξου ιερέα της ελληνικής κοινότητας της πόλης είχε γνωριστεί με έναν Έλληνα αρχιτέκτονα, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Γερμανία. Τον κ. Πλιάτσικα.
Ο κ. Πλιάτσικας δεν ήταν άσχετος με το ζήτημα των σχολικών κτιρίων, αφού είχε πρωταγωνιστήσει στην λύση που δόθηκε για το Γυμνάσιο της ελληνικής κοινότητας, που ήταν δική του πρόταση, η οποία όμως χαρακτηρίζεται ως σκανδαλώδης από τους καταγγέλλοντες. Το γυμνάσιο χτίστηκε από τον ίδιο τον κ. Πλιάτσικα, με δάνειο ύψους 2.000.000 ευρώ, που ελήφθη από γερμανική τράπεζα και εξοφλείται από το Ελληνικό Δημόσιο.
Έως εδώ θα ήταν όλα καλά, εάν στο ζήτημα δεν υπήρχε ένα μελανό σημείο: το οικόπεδο, στο οποίο κτίσθηκε το ελληνικό σχολείο ανήκει εξ ολοκλήρου στον… γερμανικό Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων. Με απλά λόγια, όποτε ο γερμανικός οργανισμός θελήσει μπορεί να κάνει έξωση στους Έλληνες μαθητές και να οικειοποιηθεί το κτίριο, αφού το οικόπεδο του ανήκει! Επιπλέον, το κτίριο απεδείχθη και ελαττωματικό!
Ας ακούσουμε τι λέει ο καταγγέλλων, Ν. Παπαδόπουλος, αντιπρόεδρος του συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Ντίσελντορφ.
Ο «φουσκωμένος» λογαριασμός του Γερμανού μεσίτη
Αντιμετωπίζοντας τη γενική κατακραυγή της τοπικής κοινωνίας, των συλλόγων και άλλων φορέων, η πρόξενος Κάτια Γεωργίου, όπως και η συντονίστρια Κωνσταντίνα Παλαιολόγου, τον Οκτώβρη του 2007 ανακοινώνουν ότι έχει βρεθεί άλλη λύση.
Να αγορασθεί ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο κτίριο του γερμανικού Υπουργείου Περιβάλλοντος στην οδό Metmanner, στο κέντρο της πόλης, έκτασης 2.200 τ.μ. έναντι 1.030.000 ευρώ. Στο ποσό αυτό έπρεπε να προστεθεί η αμοιβή του μεσίτη, που βάσει νόμου ανέρχεται στο 3,45% της αξίας του ακινήτου, δηλαδή 35.535 ευρώ.
Παρά τις αντιρρήσεις που προβλήθηκαν, ότι η αυλή έκτασης 450 τ.μ. ήταν πολύ μικρή για τον προαυλισμό των μαθητών και ότι το κτίριο χρειάζεται γενική ανακατασκευή, αφού επρόκειτο για γραφεία, τελικά επελέγη αυτή η λύση.
Όλες οι διαδικασίες για την αγορά του κτιρίου διεκπεραιώθηκαν την περίοδο που πρόξενος ήταν η κ. Γεωργίου, ενώ η τυπική υπογραφή των συμβολαίων μεταξύ του Γερμανικού και Ελληνικού Δημοσίου έγινε όταν πρόξενος ήταν ο κ. Πρόδρομος Μαρκουλάκης.
Τα μελανά σημεία και αυτής της αγοραπωλησίας φάνηκαν όμως μετά την υπογραφή των συμβολαίων, όταν τα μέλη της ελληνικής κοινότητας του Ντίσελντορφ πληροφορήθηκαν την αμοιβή του Γερμανού μεσίτη, που βοήθησε στην εύρεση του κτιρίου: ο κύριος αυτός έλαβε ως αμοιβή 200.000 ευρώ και όχι 35.535 ευρώ, δηλαδή το 3,45% της αξίας του ακινήτου, όπως προβλέπει ο γερμανικός νόμος.
Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου του Ντίσελντορφ επιρρίπτει ευθύνες πάλι στην πρόξενο κ. Γεωργίου και την συντονίστρια Κωνσταντίνα Παλαιολόγου, κάνοντας λόγο για «σκοτεινό ρόλο» που έπαιξαν στην αγορά του κτιρίου.
Ακούστε τι καταγγέλλει ο κ. Νίκος Παπαδόπουλος, αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Ντίσελντορφ.
Τα ερωτήματα εξακολουθούν να απασχολούν την ελληνική κοινότητα του Ντίσελντορφ: γιατί άραγε ο μεσίτης να έλαβε ένα τόσο μεγάλο ποσό ως αμοιβή; Τα χρήματα τα κράτησε ο ίδιος, ή μήπως η μερίδα του λέοντος κατέληξε σε τρίτους, οι οποίοι τον βοήθησαν να αναλάβει αυτή την αγοραπωλησία;
Ακατάλληλο το νέο κτίριο, λεηλατείται από διαρρήκτες
Όμως δεν ήταν η «φουσκωμένη» αμοιβή του μεσίτη το μόνο προβληματικό σημείο της αγοραπωλησίας. Σύντομα έγινε αντιληπτό ότι για να επισκευαστεί το κτίριο της οδού Metmanner το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να καταβάλει, σύμφωνα με υπολογισμούς, ποσό ύψους 2.000.000 ευρώ.
Και το χειρότερο: το κτίριο περιέχει δομικά συστατικά από αμίαντο, υλικό άκρως επικίνδυνο και καρκινογόνο, η χρήση του οποίου απαγορεύεται αυστηρά.
Από τότε, η υπόθεση της αναπαλαίωσης του κτιρίου έχει παγώσει, ουδεμία εργασία αναπαλαίωσης έχει προχωρήσει και δράση ανέλαβαν οι… διαρρήκτες. Τρεις φορές λεηλάτησαν το κτίριο και οι ζημιές ανέρχονται ήδη στις 100.000 ευρώ.
Ο πρόξενος κ. Μαρκουλάκης, μιλώντας στη zougla.gr -αν και, όπως τονίζει, ο ρόλος του προξένου είναι μόνο βοηθητικός και στην ουσία το ζήτημα αφορά το Υπουργείο Παιδείας- εμφανίζεται αισιόδοξος: «μένει μόνο να προκηρυχθεί διεθνής διαγωνισμός για την επισκευή του κτιρίου της οδού Metmanner, όπως ορίζει ο νόμος, για να αρχίσουν οι εργασίες. Πιστεύω ότι μέχρι το 2011 το κτίριο θα είναι έτοιμο προς χρήση με όλες τις προδιαγραφές που θέτει το γερμανικό κράτος. Δεν έχω υπ΄ όψη μου κάποιο σκάνδαλο με την αμοιβή του μεσίτη, δεν γνωρίζω ούτε καν το ύψος της, το οποίο πρέπει να είναι αυτό που ορίζει ο νόμος για τις συναλλαγές ακινήτων στη Γερμανία».
Ωστόσο, ο κ. Μαρκουλάκης σε συνέντευξή του στην ομογενειακή ιστοσελίδα 
Ιδού πώς ρημάζει σήμερα το κτίριο της οδού Metmanner.
230 μαθητές χωρίς σχολείο 11 ημέρες πριν να αρχίσουν τα μαθήματα
Οι 230 μαθητές του Δημοτικού Σχολείου του Ντίσελντορφ, παρά τα χρήματα που δαπανήθηκαν και τον αγώνα συλλόγων και οργανώσεων, εξακολουθούν να αισθάνονται… νομάδες. Τα δύο τελευταία χρόνια στεγάζονται σε αίθουσες τριών σχολείων διεσπαρμένων σε διαφορετικά σημεία της πόλης.
Από τον περασμένο χειμώνα, ο γερμανικός Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων έχει καταγγείλει το συμβόλαιο για τις σχολικές αίθουσες, όπου στεγάζονταν οι Έλληνες μαθητές, και σήμερα, 11 μόλις ημέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιά, γονείς και μαθητές δεν γνωρίζουν πού θα στεγαστούν.
Ο Γερμανός δήμαρχος του Ντίσελντορφ, ευαισθητοποιημένος από την περιπέτεια των μαθητών έχει καταθέσει πρόταση για ενοικίαση αιθουσών διδασκαλίας, το ενοίκιο όμως, που ανέρχεται σε 16.000 ευρώ τον μήνα, θεωρείται υπέρογκο από τους αρμόδιους του Υπουργείου Παιδείας, αλλά και από τους γονείς.
Όπως είναι φυσικό επικρατεί εκνευρισμός αλλά και οργή κατά των υπευθύνων, αφού ουδείς γνωρίζει πού θα στεγασθούν τα παιδιά.
Για το ζήτημα έχει κατατεθεί και ερώτηση στην Βουλή, στην οποία ο υπουργός Παιδείας, Α. Σπηλιωτόπουλος, απάντησε μεταξύ άλλων ότι: « το ΥΠΕΠΘ έχει προβεί σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου, στο πλαίσιο των ευκαιριών που του παρέχονται και των δυνατοτήτων που έχει, να δοθεί η βέλτιστη λύση το συντομότερο δυνατό».
Πρόσφατα, μάλιστα, ο ειδικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, Σ. Βλαστός, επισκέφθηκε το Ντίσελντορφ για να εξετάσει από κοντά το ζήτημα της στέγασης των μαθητών του Δημοτικού Σχολείου.
ΠΗΓΗ:
