«Η αντίθεση μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων ήταν περισσότερο έντονη στην μεγαλούπολη της Αλεξάνδρειας των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων, της Αλεξάνδρειας, που αποτελούσε, εκείνη την εποχή την πρωτεύουσα του τότε γνωστού κόσμου.» Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των σοφών όλου του κόσμου είναι τα χαμένα χειρόγραφα της Aρχαίας Eλληνικής Γραμματείας. Δεν λείπουν και αυτοί που ισχυρίζονται ότι τα έργα των Mεγάλων Ελλήνων πνευματικών δημιουργών υπάρχουν και χρησιμοποιούνται από κάποιους με τρόπο πονηρό. Η καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας ήταν αναμφισβήτητα ένα μεγάλο πλήγμα και πάλι όμως το θλιβερό αυτό γεγονός δεν δικαιολογεί την πλήρη εξαφάνιση τόσων πολλών έργων των Αρχαίων Ελλήνων. Αυτό γιατί ασφαλώς η βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας δεν ήταν η μοναδική βιβλιοθήκη της αρχαιότητος και επιπλέον πολλοί ιδιώτες είχαν στα χέρια τους έργα των Σοφών της Αρχαίας Ελλάδος. Εκεί, όπου πραγματικά είναι όντως περίεργη η «εξαφάνιση», είναι στα έργα εκείνα των Ελλήνων της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου, που αναφέρονται κατά των Εβραίων. Ένα τέτοιο «χαμένο» έργο είναι και το έργο του Απίωνος, ενός μεγάλου Σοφού, που έζησε στην Αλεξάνδρεια τον 1ον μ.Χ. αιώνα. Η εποχή που έζησε ο Απίων ήταν η εποχή της πλήρους παγιώσεως της Ρωμαϊκής εξουσίας στον τότε γνωστό κόσμο. Τα Βασίλεια των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχαν υποταχθεί, ενώ στην Ελλάδα η μεν Μακεδονία, η Ήπειρος και η Θράκη βρισκόταν υπό σκληρή Ρωμαϊκή κατοχή, η δε Νότιος Ελλάς ζούσε υπό ένα καθεστώς μιας ιδιότυπης ελευθερίας. Ήταν φυσικό το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων να βρίσκεται στο πλευρό της Ρωμαϊκής αρχής, αφού δεσμοί ισχυροί, φυλετικοί, θρησκευτικοί και πολιτιστικοί ένωναν Έλληνες και Ρωμαίους. Αντίθετα, οι Εβραίοι ήσαν σε μόνιμη αντιπαράθεση με την Ρώμη, αντιπαράθεση που προς το τέλος του 1ου μ.Χ. αιώνος οδήγησε στην πλήρη καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Η αντίθεση μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων ήταν έντονη και μη λησμονούμε πως η Ρώμη συμμάχησε με τους Εβραίους, προκειμένου να υποτάξει την πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία των Σελευκιδών. Η αντίθεση αυτή μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων ήταν περισσότερο έντονη στην μεγαλούπολη της Αλεξάνδρειας, που αποτελούσε, εκείνη την εποχή, και την πνευματική (λόγω της παρουσίας των Ελλήνων), αλλά και την οικονομική (λόγω του σίτου) πρωτεύουσα του τότε γνωστού κόσμου. Εκεί στην Αλεξάνδρεια, λοιπόν, έζησε ο λησμονημένος σήμερα Απίων, που κατήγετο από την πόλη Όαση της Αιγύπτου. Ο Απίων ήτο ένας μεγάλος φιλόλογος της εποχής του και για τον λόγο αυτό είχε τα παρωνύμια Γραμματικός, Πλειστονίκης και Μόχθος. Τα έργα του, από τα οποία σώζονται ελάχιστα μόνα αποσπάσματα, ήταν τα «Αιγυπτιακά» σε τρία βιβλία, στα οποία περιεγράφετο η ιστορία της Αιγύπτου, ένα έργο «Περί Μάγων», μία φιλολογική πραγματεία «Περί Ρωμαίων Διαλέκτου» και κυρίως το «Γλώσσαι Ομηρικαί», το οποίο χρησιμοποίησαν οι μεταγενέστεροι φιλόλογοι, όπως ο Απολλώνιος ο σοφιστής του 1ου μ.Χ. αιώνα.
Ο Απίων ήταν ο ηγέτης του αντι-ιουδαϊκού κόμματος των Ελλήνων της Αιγύπτου και για τον λόγο αυτό επισκέφθηκε το 39μ.Χ. την Ρώμη για να απαντήσει στον αυτοκράτορα Καλιγούλα στις συκοφαντίες των Εβραίων κατά των Ελλήνων της Αλεξανδρείας. Στη Ρώμη έμεινε πολλά χρόνια, όπου εδίδαξε και έμεινε ονομαστός για το έργο του. Το βιβλίο του «Αιγυπτιακά», όπως λέγεται είχε σαν πηγές του τον Μανέθωνα και τον Μνασέα. Ο Μανέθων ήτο ένας Αιγύπτιος, που έζησε τον 3ον π.Χ. αιώνα, ο οποίος έμαθε Ελληνικά από τον διερμηνέα του βασιλέως Πτολεμαίου, Τιμόθεο, και ήτο Αρχιερεύς της Ηλιούπολης και το πολύ σημαντικότερον ήτο ο Αρχειοφύλαξ των Αιγυπτιακών Ναών. Ο Μανέθων, λοιπόν, στην ιστορία της Αιγύπτου, που είχε γράψει για λογαριασμό του Πτολεμαίου, μιλούσε για την ιστορία των αρχαίων Εβραίων και είχε γράψει ότι στην πραγματικότητα αυτοί ήσαν δούλοι και λεπροί της Αιγύπτου, που είχαν ξεφύγει από την οργή του Φαραώ, ανατρέποντας έτσι με τα γραπτά του όλα αυτά, που εμφανίζονται σαν ιστορία στην Βίβλο. Την ίδια ακριβώς εποχή με τον Μανέθωνα είχε ζήσει και ένας περίφημος γεωγράφος από τας Πάτρας της Πελοποννήσου, ο Μνασέας, που είχε γράψει το έργον «Περίπλους», το οποίον επίσης αναφέρετο στους Εβραίους και από το οποίο επίσης σώζονται ελάχιστα ασήμαντα αποσπάσματα!
Συνοψίζοντας, βλέπουμε τρία έργα αρχαίων συγγραφέων, το έργο του Απίωνος, το έργο του Μανέθωνος και το έργο του Μνασέα, που μιλούν κατά των Εβραίων (και δεν ήσαν τα μοναδικά!), να έχουν χαθεί… Το πλέον δε εξωφρενικό είναι ότι τα ελάχιστα αποσπάσματα του Απίωνος, που μας είναι γνωστά, τα γνωρίζουμε από έναν φανατικό Εβραίο (Φαρισαίο για την ακρίβεια), τον Φλάβιο Ιώσηπο και συγκεκριμένα από το έργον του «Ιουδαϊκή αρχαιολογία», που είναι άλλως γνωστό σαν «Κατά Απίωνος». Στο έργον του αυτό ο Ιώσηπος καταφέρεται με σφοδρό τρόπο κατά του Απίωνος (τον οποίο αποκαλεί βωμολόχο, φαύλο και οχλαγωγό), κατά του Μανέθωνος και του Μνασέα, αλλά εμείς βεβαίως σήμερα δεν γνωρίζουμε το έργο κανενός από τους τρεις! Ο Ιώσηπος, μάλιστα, και το έργο του, διατηρήθηκαν στον χρόνο και δεν λείπουν και οι έπαινοι γι’ αυτόν από πολλούς συγγραφείς των μετέπειτα αιώνων. Μεταξύ των άλλων, που ανέφερε ο Απίων για τους Εβραίους και στο οποίο απαντά ο Ιώσηπος (που κατήγετο από οικογένεια αρχιραββίνων…) είναι ότι λάτρευαν σαν θεό την κεφαλή ενός όνου και όχι βέβαια τον ένα και μοναδικό Θεό, όπως ισχυρίζονται. Αυτό κυρίως, στο οποίο ενδιαφερότανε να απαντήσει ο Εβραίος ιστορικός ήταν «περί της αρχαιότητος του λαού των Εβραίων» και να «αποδείξει» τον μύθο περί της επιστροφής τους στην γη Χαναάν, μύθο που αποτελεί και την βάση της εβραϊκής θεολογίας.
Οι περίπτωση του Απίωνος, του Μνασέα και του Μανέθωνος δεν είναι οι μοναδικές. Πολλοί Έλληνες συγγραφείς των Ελληνιστικών και των Ρωμαϊκών χρόνων(στους οποίους θα αναφερθούμε στα προσεχή μας τεύχη) έχουν γράψει για τους Εβραίους. Τα έργα σχεδόν όλων, όμως, «συμπτωματικά» έχουν «χαθεί»…
http://xryshaygh.wordpress.com/2010/04/03/o-%CE%B1%CF%80%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%BF-%C2%AB%CE%B5%CF%87%CE%B8%CF%81%CF%8C%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B9%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BD%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1/#more-25622
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου