Η ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σας είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη μου για ηρεμία σε μια δύσκολη περίοδο για μένα. Ο διαδικτυακός πόλεμος έχει μετατρέψει την blogsfaira σε έναν οχετό αναρτήσεων που φυσικά δεν έχει ούτε δεοντολογία αλλά ούτε φανερούς παίχτες για να διαπιστώσεις από την αρχή με τι έχεις να κάνεις. Είτε από ένστικτο είτε από τύχη έχουμε καταφέρει να μην συμμαχούμε με bloggers οι οποίοι έχουν ως ιδεολογία τους το κέρδος και εξυπηρετούν επιχειρηματικά συμφέροντα. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο διαδίκτυο και κυρίως διαπιστώνω ότι υπάρχει διάχυτη μια παθογένεια που δεν βρίσκει γιατρειά. Όλοι μας είμαστε ένα σύνολο από καλές και κακές στιγμές και δεν θα πρέπει να κρινόμαστε μεμονομένα αλλά με βάση την όλη πορεία μας. Δεν μπορεί κάποιος να μας βαθμολογεί μόνο στις κακές μας μέρες αλλά και στις καλές. Όμως πολλές φορές μια λάθος εκτίμηση μπορεί να μας χαλάσει ότι χτίσαμε με πολύ κόπο.
Όπως και στις σχέσεις που ατυχώς τις κρίνουμε μόνο από την κατάληξή τους έτσι και στην ζωή τα πράγματα είναι περισσότερο περίπλοκα και συνάμα απλά. Μετράει πάντα η πρόθεση και βλέπουμε πρόθεση ευτελισμού όχι μόνο της δημοσιογραφίας αλλά και αυτής ακόμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Όμως συνένοχοι σε αυτό είσαστε και όλοι εσείς που καθημερινά με τις επιλογές σας βοηθάτε να μεγαλώνει η αδικία αυτή. Δεν μπορεί δηλαδή να μην έχει όρια η χυδαιότητα. Δεν μπορεί να διαβάζουμε συνεχώς ψέμματα σε σημείο που να αμβισβητείται η αλήθεια. Και όμως κανείς από εσάς και μιλάω πάντα για την πλειοψηφία δεν αντιλαμβάνεστε ή για να είμαι απόλυτα δίκαιος δεν κάνετε κάτι για να πολεμήσετε αυτή την κατρακύλα. Ο ηθικός ξεπεσμός είναι τέτοιος που ειλικρινά νιώθω απέραντη αηδία για κάποια κείμενα που διαβάζω. Έτυχε με την ηθελημένη σιωπή μου να συμβούν περιστατικά που με έκαναν να αναρωτηθώ για πολλά πράγματα. Ένιωσα οίκτο για πρώην ανθρώπους που λάτρευα και κυρίως αναρωτιέμαι πως αγάπησα με τόσο πάθος ανθρώπους που δεν έχουν καν το θάρρος να ομολογήσουνν ότι έχουν αλ καρτ αισθήματα και μάλιστα τα συνδοιάζουν πάντα με το προσωπικό τους συμφέρον. Αυτές τις μέρες περιπλανήθηκα πολλές ώρες στο διαδίκτυο και διαπίστωσα εκ νέου πως η επικοινωνία που παρέχει είναι τόσο ψεύτικη όσο και οι φίλοι στο facebook. Υπάρχουν εκεί μόνο για να παίζουν poker , να φλυαρούν για ανούσια πράγματα και να σχολιάζουν την ήδη υπάρχουσα κακή πληροφόρηση που έχουν. Αδίκησα πολύ τον εαυτό μου με την επιθυμία μου να αλλάξω μια κατάσταση που δείχνει μη αναστρέψιμη και ακόμα και εάν τα κατάφερνα δεν θα ήταν όπως πριν. Η αρχική μου αίσθηση δεν είναι πια η ίδια. Δεν μιλάω πια για πλειοψηφίες χωρίς φωνή αλλά για ελάχιστες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν έναν κανόνα που μας θέλει παντελώς αδιάφορους για την δυστυχία που υπάρχει δίπλα μας. Δεν αλλάζουν ούτε καν οι συνήθειές μας που επιβεβαιωμένα είναι κακές. Αναβάλουμε τις υποχρεώσεις μας ακόμα και απέναντι στα παιδιά που είναι το μέλλον του κόσμου. Τους παραδίδουμε ένα διαδίκτυο μπουρδέλο και τους αφήνουμε να βρούν μια αχτίδα φωτός που ακόμα και εάν την ανακαλύψουν θα είναι μια αυταπάτη ότι ακολουθώντας την θα καλυτερεύσουν την ζωή τους. Πλέον ο αγώνας είναι να μην χαλάσουμε μαζί τους και όχι να αλλάξουμε τον κόσμο!!! Ο κόσμος είναι τουλάχιστον άδικος και θα γίνεται ακόμα πιο αβάστακτος όσο εμείς δεν έχουμε αισθήματα. Και βέβαια είναι τραγικό να λέμε ότι πρέπει να γίνουμε κακοί για να επιβιώσουμε γιατί μια επιβίωση που δεν θα έχει να κάνει με Αρχές και με Αξίες είναι μέρος του προβλήματος που ζούμε καθημερινά. Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν φωνάζουν αλλά δυστυχώς μια τέτοια ζωή μου είναι παντελώς άχρηστη. Άχρηστη είναι και μια ζωή στα μέτρα που μας δίνουν οι αποκαλούμενοι και ορθολογιστές. Όχι μια τέτοια ζωή είναι παντελώς άχρηστη για εμάς και την χαρίζουμε σε αυτούς που την αξίζουν. Εάν είναι να ζήσουμε μισή ζωή καλύτερα να μην ζήσουμε καθόλου. (Συνεχίζεται...........)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου