Στα γραφεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, αντιστοιχούν τα λίγα τετραγωνικά, όπου γίνονται τα κρισιμότερα ''πατήματα'' που θα οδηγήσουν τη χώρα μας, τα επόμενα χρόνια! Ελλήνων και μη. Και μόνο γι' αυτό, η εμπειρία κάποιου να αναπνεύσει για λίγες ώρες τον αέρα του συγκεκριμένου χώρου, θα μπορούσε να καταστεί, ακόμα και ιστορική!
Προσπαθώντας με δυσκολία να αποτυπώσω στο μονότονο ήχο του πληκτρολoγίου μου τις περιγραφές του ανθρώπου που είχε τούτη την εμπειρία, επιλέγω να ξεκινήσω με κάτι ατμοσφαιρικό, αλλά όχι δραματοποιημένο! Αντιθέτως, θα το χαρακτήριζα δραματικό όσο και αληθινό! Έλληνες οικονομολόγοι, υπηρεσιακοί ή βετεράνοι που κλήθηκαν να δώσουν τις συμβουλές ή την δοκιμασμένη μεθοδολογία τους για έξοδο απ' το ανεπανάληπτο αδιέξοδο, ουκ ολίγες φορές, ξεσπούν! Απομονώνονται σε άδεια γραφεία και διαδρόμους για να μη γίνουν αντιληπτοί απ' τους ξένους τεχνοκράτες (όχι τα μέλη του ΔΝΤ που βρίσκονται αυτές τις μέρες εδώ και που ξημεροβραδιάζονται στο ΓΛΚ, οι περιγραφές αφορούν διάστημα πριν την έλευσή τους), και εκτονώνονται! Βρίζουν! Με τον "ελληνικότερο", μάλιστα τρόπο. Τα βάζουν με όποιους, γνωστούς ή αγνώστους, έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ και επανέρχονται με περισσότερο πείσμα στα γραφεία τους όπου τους περιμένουν "άλυτα σταυρόλεξα", εθνικής όμως σημασίας. Βυθίζονται πάλι για ώρες στην εργώδη σιωπή τους. Ενίοτε τους πλησιάζει κάποιος ανοιχτόχρωμος καλοβαλμένος ''δυτικός'' για να τους τσεκάρει σε επί μέρους ζητήματα.
"Σιγά ρε φίλε μην τους λυπηθούμε κιόλας'' θα έλεγα κι εγώ αν διάβαζα αυτές τις δύο παραγράφους.. Και δε θα 'χα άδικο!
Συμβαίνει, όμως, να έχω κάνει πριν, αυτό το ιδιότροπο ρεπορτάζ και γι' αυτό συνεχίζω.
Σκέφτομαι ότι όταν "ακούω'' συζητήσεις μεταξύ αυτών των ανθρώπων και ''βλέπω'' επιδείξεις εγγράφων του ενός προς τον άλλον, όπου καταγράφονται τα δις ευρώ, τα οποία χρωστούν μεγαλοεργολάβοι και εκδότες στο ΙΚΑ, θα ήταν παράλογο αν δεν τσατιζόμουν κι εγώ! Πόσο, μάλλον, όταν τους ''βλέπω'' να ανοίγουν βιβλία με προϋπολογισμούς μεγάλων φορέων του Δημόσιου Τομέα, τα οποία δε συνοδεύονται από τα αντίστοιχα παραστατικά και τα οποία εδώ και μήνες που αναζητούνται, "επιμένουν'' να είναι άφαντα!!
Και το κορυφαίο;; Που μέχρι και τον πρωθυπουργό έφερε σε απόγνωση-μόνο μια μορφή ψυχεδελικής αγωγής θα τον έσωζε απ' αυτό τον βρήκε στις 4 Οκτωβρίου- και που ευχαρίστως θα σούβλιζε τους όποιους υπεύθυνους που επιμένουν πεισματικά να δηλώνουν αδυναμία για το ακριβές νούμερο των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι απασχολούνται σε διακεκαυμένη ζώνη του Δημοσίου και που τα χοντρά κονδύλια για την μισθοδοσία τους εδώ και χρόνια εκρρέουν απλόχερα και καταγράφονται λογιστικά, χωρίς όμως να ξέρει κανείς σε πόσους και ποιους πηγαίνουν...
Και μέσα σ' όλα αυτά, να έχεις και τους εργατοπατέρες μεγάλων και εύρωστων ασφαλιστικών ταμείων, να πιέζουν υπό τη δαμόκλειο σπάθη των κινητοποιήσεων, για ενίσχυση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Και μάλιστα, την ώρα που σ' αυτά τα ''θρυλικά''- όπως θα καταστούν σε λίγα χρόνια-τετραγωνικά μέτρα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, κραδαίνονται από τους υπό παράκρουση υπηρεσιακούς παράγοντες, οι προϋπολογισμοί των ταμείων αυτών και που τα θέλουν να είναι εξαιρετικά κερδοφόρα.
Και το σκηνικό, εκεί, προς το βράδυ αργά, την ώρα που ανάβουν τα πιο χαλαρωτικά και ''ανέμελα'' τσιγάρα, σε αντίθεση με τα φώτα που μένουν αναμμένα και δε σβήνουν πριν τις 3 ή τις 4 το πρωί, γίνεται εντελώς συναισθηματικό! Εκεί εκτονώνεται το ψυχικό ηφαίστειο γυναικών και αντρών-υπαλλήλων, που είναι πεπεισμένοι για το εθνικό περιεχόμενο αυτού για το οποίο καλούνται να υπηρετήσουν μέσα στο συγκεκριμένο χώρο.
''Δεν πειράζει ρε, ας πήγε η ώρα 12! Χαλάλι! Για τη χώρα! Δε βαριέσαι, ποιες υπερωρίες;; Έτσι για να λένε και τα παιδιά μας ότι ήμασταν κι εμείς εκεί...''
Έίναι οι ατάκες που ακούστηκαν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ένα από τα βράδια της προηγούμενης εβδομάδας και δε θα ξεχάσει εύκολα το πρόσωπο-κλειδί του ρεπορτάζ μου, που άναυδο και συγκινημένο μου μετέφερε αλησμόνητες εικόνες και φράσεις...
Έχοντας την τύχη και την ατυχία..., να ζήσει από κοντά ό,τι μόλις διαβάσατε..
http://www.athina984.gr/
Προσπαθώντας με δυσκολία να αποτυπώσω στο μονότονο ήχο του πληκτρολoγίου μου τις περιγραφές του ανθρώπου που είχε τούτη την εμπειρία, επιλέγω να ξεκινήσω με κάτι ατμοσφαιρικό, αλλά όχι δραματοποιημένο! Αντιθέτως, θα το χαρακτήριζα δραματικό όσο και αληθινό! Έλληνες οικονομολόγοι, υπηρεσιακοί ή βετεράνοι που κλήθηκαν να δώσουν τις συμβουλές ή την δοκιμασμένη μεθοδολογία τους για έξοδο απ' το ανεπανάληπτο αδιέξοδο, ουκ ολίγες φορές, ξεσπούν! Απομονώνονται σε άδεια γραφεία και διαδρόμους για να μη γίνουν αντιληπτοί απ' τους ξένους τεχνοκράτες (όχι τα μέλη του ΔΝΤ που βρίσκονται αυτές τις μέρες εδώ και που ξημεροβραδιάζονται στο ΓΛΚ, οι περιγραφές αφορούν διάστημα πριν την έλευσή τους), και εκτονώνονται! Βρίζουν! Με τον "ελληνικότερο", μάλιστα τρόπο. Τα βάζουν με όποιους, γνωστούς ή αγνώστους, έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ και επανέρχονται με περισσότερο πείσμα στα γραφεία τους όπου τους περιμένουν "άλυτα σταυρόλεξα", εθνικής όμως σημασίας. Βυθίζονται πάλι για ώρες στην εργώδη σιωπή τους. Ενίοτε τους πλησιάζει κάποιος ανοιχτόχρωμος καλοβαλμένος ''δυτικός'' για να τους τσεκάρει σε επί μέρους ζητήματα.
"Σιγά ρε φίλε μην τους λυπηθούμε κιόλας'' θα έλεγα κι εγώ αν διάβαζα αυτές τις δύο παραγράφους.. Και δε θα 'χα άδικο!
Συμβαίνει, όμως, να έχω κάνει πριν, αυτό το ιδιότροπο ρεπορτάζ και γι' αυτό συνεχίζω.
Σκέφτομαι ότι όταν "ακούω'' συζητήσεις μεταξύ αυτών των ανθρώπων και ''βλέπω'' επιδείξεις εγγράφων του ενός προς τον άλλον, όπου καταγράφονται τα δις ευρώ, τα οποία χρωστούν μεγαλοεργολάβοι και εκδότες στο ΙΚΑ, θα ήταν παράλογο αν δεν τσατιζόμουν κι εγώ! Πόσο, μάλλον, όταν τους ''βλέπω'' να ανοίγουν βιβλία με προϋπολογισμούς μεγάλων φορέων του Δημόσιου Τομέα, τα οποία δε συνοδεύονται από τα αντίστοιχα παραστατικά και τα οποία εδώ και μήνες που αναζητούνται, "επιμένουν'' να είναι άφαντα!!
Και το κορυφαίο;; Που μέχρι και τον πρωθυπουργό έφερε σε απόγνωση-μόνο μια μορφή ψυχεδελικής αγωγής θα τον έσωζε απ' αυτό τον βρήκε στις 4 Οκτωβρίου- και που ευχαρίστως θα σούβλιζε τους όποιους υπεύθυνους που επιμένουν πεισματικά να δηλώνουν αδυναμία για το ακριβές νούμερο των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι απασχολούνται σε διακεκαυμένη ζώνη του Δημοσίου και που τα χοντρά κονδύλια για την μισθοδοσία τους εδώ και χρόνια εκρρέουν απλόχερα και καταγράφονται λογιστικά, χωρίς όμως να ξέρει κανείς σε πόσους και ποιους πηγαίνουν...
Και μέσα σ' όλα αυτά, να έχεις και τους εργατοπατέρες μεγάλων και εύρωστων ασφαλιστικών ταμείων, να πιέζουν υπό τη δαμόκλειο σπάθη των κινητοποιήσεων, για ενίσχυση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Και μάλιστα, την ώρα που σ' αυτά τα ''θρυλικά''- όπως θα καταστούν σε λίγα χρόνια-τετραγωνικά μέτρα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, κραδαίνονται από τους υπό παράκρουση υπηρεσιακούς παράγοντες, οι προϋπολογισμοί των ταμείων αυτών και που τα θέλουν να είναι εξαιρετικά κερδοφόρα.
Και το σκηνικό, εκεί, προς το βράδυ αργά, την ώρα που ανάβουν τα πιο χαλαρωτικά και ''ανέμελα'' τσιγάρα, σε αντίθεση με τα φώτα που μένουν αναμμένα και δε σβήνουν πριν τις 3 ή τις 4 το πρωί, γίνεται εντελώς συναισθηματικό! Εκεί εκτονώνεται το ψυχικό ηφαίστειο γυναικών και αντρών-υπαλλήλων, που είναι πεπεισμένοι για το εθνικό περιεχόμενο αυτού για το οποίο καλούνται να υπηρετήσουν μέσα στο συγκεκριμένο χώρο.
''Δεν πειράζει ρε, ας πήγε η ώρα 12! Χαλάλι! Για τη χώρα! Δε βαριέσαι, ποιες υπερωρίες;; Έτσι για να λένε και τα παιδιά μας ότι ήμασταν κι εμείς εκεί...''
Έίναι οι ατάκες που ακούστηκαν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ένα από τα βράδια της προηγούμενης εβδομάδας και δε θα ξεχάσει εύκολα το πρόσωπο-κλειδί του ρεπορτάζ μου, που άναυδο και συγκινημένο μου μετέφερε αλησμόνητες εικόνες και φράσεις...
Έχοντας την τύχη και την ατυχία..., να ζήσει από κοντά ό,τι μόλις διαβάσατε..
http://www.athina984.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου