Τα παιδιά της Μελίνας δεν έμαθαν να γονατίζουν κι όταν σκύβουν το κεφάλι είναι μόνο και μόνο όταν πεθαίνει ένα δικό τους.
Δεν έχουν ανάγκη από χαρτιά και γραφειοκρατία για να δείξουν ότι είναι ρωμιοί.
Δεν ζητιανεύουν για βεβαιώσεις
παρακολούθησης, ούτε παίζουν θέατρο με τις αρχές, είναι ντόμπρα και σταράτα, διότι δεν περιμένουν τίποτα από κανέναν.
Δεν ακούν αυτούς που λένε ότι θα τα βοηθήσουν, ξέρουν ότι είναι μόνο λόγια.
Δεν πιστεύουν στους ραγιάδες και τους πασάδες. Προτιμούν να είναι ελεύθερα, ακόμα κι αν είναι στο δρόμο, γιατί αυτός είναι πάντα της ελευθερίας.
Δεν προσέχουν τι λένε οι άλλοι για δαύτα, ξέρουν την αξίας τους, δεν έχουν ανάγκη τη μιζέρια της κοινωνίας. Τα παιδιά της Μελίνας είναι πάντα γελαστά και περνάνε μια χαρά, δεν έχουν παράπονα, μόνο απαιτήσεις από τα δικά τους.
Δεν έχουν κόμμα, μόνο πατρίδα και αξιοπρέπεια.
Δεν κοιτάζουν τα σύννεφα παρά μόνο την Κυριακή, για να μην ξεχάσουν την κατοχή και βλέπουν το απέραντο γαλάζιο δίχως να δώσουν σημασία στις γκρίζες ζώνες.
Δεν είναι ευγενικά με τα κτήνη διότι ξέρουν μόνο από αξίες, όχι από αρχές. Δεν ξέρω αν είσαι κι εσύ σαν αυτά τα παιδιά, αλλά αν σ' αγγίζουν όπως εμένα, τότε δεν έχεις μόνο την μοναξιά για συντροφιά, αλλά όλα τα χαμόγελα των παιδιών της Μελίνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου