Να γιατί διαβάζω Washington Post!

Του  Σπύρου Ριζόπουλου

Ελληνικές εφημερίδες δεν διαβάζω. Τις λίγες φορές που το κάνω είναι για να διαβάσω πίσω από τις «γραμμές». Παρακολουθώ ας πούμε εδώ και χρόνια τη σχέση που έχουν στελέχη της Καθημερινής ( με γνώση ή άγνοια της ιδιοκτησίας της, δεν το ξέρω…) με το δικό μου χώρο, την αγορά της επικοινωνίας. Μια σχέση που μετατρέπει την εφημερίδα σε πωλητή υπηρεσιών από συγκεκριμένες εταιρείες ή πρόσωπα. Τώρα μη μου ζητάτε να προσκομίσω τιμολόγια… Δεν είμαι ΣΔΟΕ. Ακούω, διαβάζω και μεταφέρω.

Θεωρώ πως δεν είναι σωστό για μια μεγάλη εφημερίδα, που συνεργάζεται με έναν διεθνή ειδησεογραφικό κολοσσό όπως η International Herald Tribune, να παίζει τόσο μικρά παιχνίδια. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει τους ίδιους κι ας κοιταχτούν μεταξύ τους στα μάτια στη σημερινή σύσκεψη. Γεγονός πάντως είναι ότι αυτοί που καταλαβαίνουν τι γίνεται είναι πολλοί περισσότεροι από όσοι θέλουν εκείνοι να πιστεύουν.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι ένας φίλος (από τους πολλούς που έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν) μου έδειξε σήμερα το πρωί τη συνέντευξη του Σάιμον Ανχολτ. Για όσους δεν τον γνωρίζουν και ασφαλώς είναι αρκετοί , η καλή εφημερίδα ανέλαβε να τον συστήσει ως «ανεξάρτητο σύμβουλο διαχείρισης της εικόνας χωρών». Ο Σάιμον λέει λοιπόν «μην αφήνεις ποτέ μια καλή κρίση να πάει χαμένη». Εικάζω πως την ατάκα αυτή θα την είπε πρώτη φορά κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέπτη του ξενοδοχείου στο οποίο διέμεινε ερχόμενος στην Ελλάδα. Ποιος έφερε λοιπόν την «αλεπού» στο «παζάρι» και τι έχει να κερδίσει;
Αγαπητοί αναγνώστες, ο Ανχολτ είναι «δεινόσαυρος». Αν και σχετικά νέος ηλικιακά, σκέπτεται με έναν εξαιρετικά παρωχημένο για την εποχή τρόπο. Έχει χάσει τα «σημεία των καιρών» και αναμασάει αυτονόητες κοινοτοπίες. Έχω οχτώ συγκεκριμένους λόγους για να στηρίξω αυτή την άποψη, αλλά δεν είναι για το σημερινό άρθρο.
Διαβάζοντας λοιπόν τη συνέντευξη θυμήθηκα ότι το προηγούμενο εγχείρημα για να αλλάξει η εικόνα της χώρας με το άστοχο και άσχετο “Give Greece a chance” κατέστη εφικτό χάρη στην υποστήριξή του από στελέχη της Καθημερινής. Ουσιαστικά έπεισαν ανθρώπους που ήθελαν να βοηθήσουν τη χώρα να βάλουν χρήματα για την καμπάνια, αυτοί το έκαναν, αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Κλάψανε τα λεφτά τους οι άνθρωποι.
Η άποψη για την αποτυχία του “Give Greece a chance” δεν είναι μόνο δική μου και δεν είναι μόνο επικοινωνιακή. Συγκεκριμένοι άνθρωποι μου έχουν πει συγκεκριμένα πράγματα, εκφράζοντας την πλήρη απογοήτευσή τους για τη συμμετοχή τους στο εγχείρημα. Πίστευα λοιπόν πως θα υπάρχει μέτρο και δεν θα επιχειρηθεί να λανσαριστεί άλλη μια …. μούφα.
Διότι το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι πως η εμφάνιση του Σάιμον Ανχολτ μέσα από τις κυριακάτικες στήλες της καλής εφημερίδας σημαίνει ένα νέο γύρο new business, με την αντίστοιχη υποστήριξη. Και δεν εννοώ από την κ. Μαίρη Λεμπέση που πήρε τη συνέντευξη. Για να γίνει όμως τι; Να φαγωθούν πάλι κάποια λεφτά, σε μια συμβατική λογική που δεν θα έχει κανένα πνεύμα δημιουργικότητας ως προς το τι πρέπει να πει πραγματικά η Ελλάδα στον υπόλοιπο κόσμο, για να την ακούσει με αληθινό ενδιαφέρον και προσοχή.
Θα πει κάποιος και τι σε νοιάζει εσένα; Ιδιωτικά λεφτά είναι, δεν είναι δημόσια. Σωστό. Για αυτό και τώρα που δεν υπάρχει θέμα «θέμα βασικού μετόχου» ας ανακοινώνονται οι σχέσεις αυτές δημόσια. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.
Εγώ δεν είμαι ο Καραμανλής για να έχω δίλημμα ανάμεσα στο ηθικό και το νόμιμο. Είμαι επιχειρηματίας. Αυτό που με νοιάζει είναι η νομιμότητα ώστε όλα είναι καθαρά και δημόσια και να ξέρουμε όλοι τι μας γίνεται.
Το θεωρώ άλλωστε στοιχειώδες για έναν δημοσιογραφικό οργανισμό που έχει κάνει «σημαία» του τις θεσμικές και νομοθετικές πρωτοβουλίες για τον έλεγχο του πολιτικού χρήματος.
Όχι τίποτε άλλο…. αλλά για να μην μπορεί και ο Μιχαλολιάκος να λέει κάθε τόσο πως μόνο τα χέρια της Χρυσής Αυγής είναι καθαρά.
ΥΓ1: Όσο διάφοροι «φωστήρες» της επικοινωνίας συζητούν σε πανάκριβες διοργανώσεις συνεδρίων την «εικόνα» και το «μήνυμα» της Ελλάδας στον υπόλοιπο κόσμο, δυο δεκαεξάχρονες μαθήτριες από το Δίστομο, η Αστερία Παντίσκα και η Μαρία Κελερμένου, τους έβαλαν τα γυαλιά! Μέσα από τις στήλες της Washington Post «τα έχωσαν κανονικά» – όπως λένε στη γλώσσα τους οι πιτσιρικάδες στη Μέρκελ και στη Γερμανία, στέλνοντας ένα πραγματικά ισχυρό μήνυμα για την Ελλάδα, μέσω μιας από τις μεγαλύτερες και εγκυρότερες εφημερίδες στον κόσμο. Και οικονομικά δεν στοίχισε απολύτως τίποτε. Η αλήθεια έχει από μόνη της free publicity, αλλά μετά από τόσες δεκαετίες διαπλοκής αυτό το έχουμε ξεχάσει στην Ελλάδα. Δεν είναι καλή ιδέα να το ξαναθυμηθούμε;
ΥΓ2: Τα δικά μου άρθρα είναι ενυπόγραφα αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη τους. Για αυτό και μπορώ να λέω ονόματα. Το ίδιο πιστεύω πως πρέπει να κάνουν όλοι, βάζοντας ξεκάθαρα την υπογραφή τους κάτω από τις πράξεις τους.
ΥΓ3: Πριν τον Ανχολτ και κάθε Ανχολτ, θα έπρεπε να έχει συσταθεί μια Γενική Γραμματεία στο Μαξίμου, απευθείας στον Πρωθυπουργό, που θα αναλάμβανε τη χάραξη στρατηγικής και τον συντονισμό για την εικόνα της χώρας. Αυτό καταλαβαίνω εγώ ως συλλογική εθνική προσπάθεια με αξιοπιστία.