Η
μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια… Πολλές φορές μας ξεγελάει κιόλας..
έτσι ξεγελάστηκε και η Μαρία… το κορίτσι αυτό που έφυγε από τη ζωή έτσι
άδικα… Με το χαμόγελο στα χείλη όμως. Γιατί πάντα χαμογελούσε! Πάντα!
Ακόμα και στα δύσκολα. Είχε όνειρο να γίνει ηθοποιός… Ο κόσμος τη
γνώρισε πριν από πολλά χρόνια μέσα από το παιχνίδι του ΑΝΤ-1 «The wall».
Η Μαρία ξεχώρισε γιατί ήταν όμορφη και έξυπνη. Μετά το τέλος του
χάθηκε… Είχε τη δική της ζωή μακριά από τα φώτα. Αποφάσισα έτσι επειδή
το θέλω για δύο μέρες να μην κάνω άλλη ανάρτηση πέρα απο αυτό το κείμενο
που θα διαβάσετε. Και δε το γράφω εγώ. Το γράφει η Λιάνα, η Εύη, η
Σπυριδούλα, η Ιωάννα, οι δικοί της άνθρωποι. Όσοι την ζήσαμε. Κάθομαι
και ακούω όλες αυτές τις ώρες την συνέντευξη που μου είχε δώσει πέρυσι
στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1. Ακούω την φωνή της. «Διαβάζω» την δύναμη που είχε. Πόσο αλάνι ήταν. Ακόμη και όταν έγινε ντόρος για την σχέση της με τον Σροϊτερ εκείνη το αντιμετώπισε με μαγκιά. «Είναι προσωπική ζωή είναι δική μου Νάσαρε και δε γουστάρω να την πουλήσω. Ότι ζόρι τραβάω το τραβάω μόνη μου. Δεν είμαι σαν κάτι κοριτσάκια που πουλάνε το σαρκίο τους για να φανούν». Ποια ήταν η Μαρία;
Πήγε σε Δραματική Σχολή, αποφοίτησε και άρχισε να κυνηγά το όνειρο της… Μέχρι που τα κακά μαντάτα τη σταμάτησαν… Δυο σημάδια στο στήθος ήταν αρκετά για να την κάνουν να πάει για εξετάσεις. Η διάγνωση… Λευχαιμία. Η ίδια έπαθε σοκ. Δεν το πίστευε. Φώναζε μέσα στο νοσοκομείο… Αυτό ήταν όμως το μοναδικό της ξέσπασμα! Γιατί όποτε συναντούσε τους φίλους της, ή την οικογένεια της, ήταν αισιόδοξη! Πάλευε σαν άντρας! Και έκανε τη ζωή της κανονικά. Όσο μπορούσε. Πέρασε αρκετό καιρό στο νοσοκομείο και όταν της μιλούσα στο τηλέφωνο είχε πάντα ένταση στη φωνή της ποτέ δεν ήταν καταθλιπτική «Το μόνο που θέλω είναι να βγω και να οδηγήσω! Να πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο! Αυτό το απλό πράγμα για μένα είναι τόσο δύσκολο και τόσο σημαντικό…» έλεγε.
Η Μαρία πίστευε πως θα τα καταφέρει. Και στην αρχή τα κατάφερε. Βγήκε νικήτρια από το νοσοκομείο και άρχισε πάλι να ζει.
Να κυκλοφορεί με τις φίλες της και να χαρίζει χαμόγελα! Ήταν ένα κορίτσι από τα καλά! Δεν της άρεσε να λέει ψέματα, δεν της άρεσε να αδικεί κανέναν και πάνω απ όλα δεν της άρεσε να βλέπει τους ανθρώπους θλιμμένους γύρω της! Ήταν μαγκάκι η Μαρία. Μέχρι και πριν από ένα μήνα, όταν μπήκε ξανά στο νοσοκομείο, μπήκε αθόρυβα… Και πάλι ήταν αισιόδοξη! Δεν την άκουσα ποτέ να μιζεριάζει… ποτέ να κλαίει! Αντίθετα έδινε εκείνη κουράγιο… Είχε τόση δύναμη βλέπετε να νοιάζεται για τους άλλους ακόμα και τότε…!
Αρνητικά… όχι δεν είχε… Αν θεωρήσουμε πως πολλές φορές η καλοσύνη…της γύριζε μπούμερανγκ… ε τότε ναι, είχε ένα αρνητικό…. Τίποτε άλλο…α και…μιλούσε γρήγορα… ήθελε να τα πει όλα, να τα ακούσεις όλα, να στα εξηγήσει όλα… και είχε ένα μοναδικό τρόπο να σου λέει για πολλά πράγματα μαζί με μια φράση!
Αντίο Μαράκι..δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη μεγάλη σου μαγκιά και το μεγάλο σου χαμόγελο… εκεί που θα είσαι τώρα, θα τους κάνεις όλους να γελάνε…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου