Του Δημήτρη Φανού
...και για τον καθένα που είναι ενεργό μέλος της παραγωγικής διαδικασίας και έχει την πεποίθηση ότι εξακολουθεί να αναπαύεται στη επαγγελματική ασφάλεια των "αυτονόητων", δικαιωμάτων, τα οποία εξαγοράστηκαν με αγώνες και αίμα μακρινών δεκαετιών, από σήμερα, τον παραπέμπουμε στην παρακάτω συγκλονιστική επιστολή ενός άρτι απολυθέντος εργαζoμένου σε μεγάλη ιδιωτική εταιρία.
"Συνάδελφοι και Φίλοι, όλοι μας τον τελευταίο καιρό έχουμε βιώσει την απαράδεκτη συμπεριφορά της εταιρείας, το κλίμα αγωνίας και υποβάθμισης. Τα συναισθήματά μας έχουν υπερβεί κάθε προηγούμενο, κοιμόμαστε και ξυπνάμε προβληματισμένοι και σφιγμένοι αγωνιώντας για το αν θα είμαστε οι επόμενοι που θα απολυθούν ή τι θα μας κάνουνε, τι θα απογίνουμε.
Περπατάμε και κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, διαμορφώνοντας έτσι την άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε, ενώ περνώντας μπροστά από στελέχη τής εταιρείας χαμηλώνουμε το βλέμμα μας, σκύβουμε το κεφάλι έτσι ώστε να μην γίνουν αντιληπτά τα συναισθήματα του φόβου και τής αγωνίας μας.
Μεταφέρουμε παρά τη θέλησή μας τον φόβο, την ανησυχία στα σπίτια μας, στις οικογένειές μας, δημιουργώντας έτσι μια ακατάπαυστη κόπωση σε εμάς τούς ίδιους. Και τελικά τι μένει; Πολύ απλά..πρέπει την επόμενη μέρα να δώσουμε τους καλύτερούς μας εαυτούς, έχοντας φανερά τα σημάδια του στρες, της έλλειψης αυτοσυγκέντρωσης και πιστέψτε με, καμιά φορά και τής κατάρρευσης.
Μα περισσότερο νιώθω ότι οι φωνές μας έχουν μπουκώσει, ότι μας έχουν δώσει αυτό..το αντί-βιοτικό που παραλύει τις φωνητικές χορδές και επειδή δεν μπορείς να μιλήσεις, επειδή σου έχουν πει ότι δεν είσαι Αναντικατάστατος, επειδή φοβάσαι να πεις.."Κουράστηκα", επειδή φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου, κοκκινίζεις, αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς σου, ακολουθεί η αμηχανία.
Συνάδελφοι και Φίλοι, μίλησα με κάποιους από εσάς αλλά περισσότερο κοιτάζοντας και παρατηρώντας τους ανθρώπους, τους εργαζόμενους, τους φίλους μου, μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτά που σας περιέγραψα είναι τα σημάδια που βίωσα τον τελευταίο καιρό, λίγο πριν με απολύσουν, αυτά πραγματικά κι ας μην κρυβόμαστε βιώνουμε όλοι, πραγματικά όλοι, ακόμα κι αυτοί που θέλουν να το παίξουν ψυχροί και σκληροπυρηνικοί.
Προς όλους αυτούς που προσπαθούν διαρκώς να απαξιώσουν την προσφορά και την εργασία μας, θέλω να πω ότι έχω ανάγκη τη δουλειά μου, όπως και όλοι οι συνάδελφοι. Γι' αυτό δεν δέχομαι αυτή την άδικη απόλυση, ειδικά με τον απαξιωτικό τρόπο που μου συμπεριφέρθηκαν, και θα διεκδικήσω την επαναπρόσληψή μου"
Έτσι, θα μπορέσουν να κατανοήσουν όσοι δεν εννοούν να το καταφέρουν ακόμα, ότι ο ζόφος της βιοτικής ανασφάλειας είναι φρούτο της εποχής και ευδοκιμεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Πώς είναι δυνατόν σε μια προηγμένη και Δημοκρατική χώρα της Ευρώπης όπως η Γαλλία με πλούσιο βιογραφικό σε λαϊκούς αγώνες, να έχουν αυτοκτονήσει 25 υπάλληλοι ενός ιδιωτικού κολοσσού; Ο λόγος για την Φρανς Τέλεκομ, που συνέθλιψε ισάριθμες οικογένειες, ανάμεσα στα ψυχρά χαμόγελα των "στελεχών" απέναντι στους δυστυχείς αυτούς εργαζόμενους και την συνεχή εφιαλτική υπόμνηση, εκ μέρους των πρώτων, ότι ουδείς αναντικατάστατος...
http://www.athina984.gr/blog/183
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου