Διαξιφισμοί στη Βουλή Μακρή – Ξηροτύρη και Μακρή - Βούλτεψη

Της… κακομοίρας έγινε την Τρίτη το βράδυ, τόσο στην Ολομέλεια της Βουλής όσο και στους διαδρόμους, με πρωταγωνιστές δύο βουλευτίνες και συμπρωταγωνιστές άλλους βουλευτές των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Η βουλευτίνα της Δημοκρατικής Αριστεράς Ασημίνα Ξηροτύρη ήταν έτοιμη «να αρπάξει από το μαλλί» τη βουλευτίνα των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή εξαιτίας μιας φασαρίας που ξεκίνησε στην Ολομέλεια κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τη συνεργασία με τους γείτονες για τη διάσωση των δασών. Ο αντιπρόεδρος στην έδρα πήγε να κλείσει άρον - άρον την κουβέντα, αλλά η… φωτιά είχε ήδη ανάψει.

«Ντροπή σου, εσύ είσαι χούντα με τη συμπεριφορά που επιδεικνύεις στη Βουλή!» είπε σε έντονο ύφος η Ασημίνα Ξητορύτη στη συνάδελφό της των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Κι ενώ η Ραχήλ Μακρή πήγε κάτι να ψελλίσει, της ήρθε και δεύτερη… κεραμίδα.

«Πρέπει να ντρέπεσαι, δεν είναι συμπεριφορά αυτή βουλευτού» συμπλήρωσε η βουλευτίνα της ΔΗΜΑΡ ολοκληρώνοντας την επίθεση.

«Μα εγώ είπα ότι, μ’ αυτά που κάνει στην αίθουσα, δεν τιμά τον πατέρα της κι όχι ότι εκείνος ήταν χουντικός» προσπάθησε να δικαιολογηθεί η Ραχήλ Μακρή, αλλά το κακό είχε ήδη γίνει.

Όλα ξεκίνησαν από την Ολομέλεια, όταν ο Τέρενς Κουίκ ζήτησε από τον Αθανάσιο Νάκο (αντιπρόεδρο στην έδρα) το λόγο χωρίς επιτυχία, με αποτέλεσμα η Σοφία Βούλτεψη να παρέμβει και να απαιτήσει από τον Αθανάσιο Νάκο να εφαρμόσει τον κανονισμό επαναφέροντας τον Κουίκ στην τάξη, ο οποίος δεν έκανε πίσω με τίποτα, ακόμα κι όταν ο αντιπρόεδρος του ’κλεισε τα μικρόφωνα.

«Βρε Τέρενς, είμαστε κι εμείς εδώ…» είπε η κυρία Βούλτεψη.

Τότε παρενέβη η κυρία Μακρή λέγοντας «Τι λες μωρή που είσαι και συ εδώ!» ενώ παράλληλα άφησε και αιχμές για τον πατέρα της την περίοδο της χούντας.

«Άι σιχτίρ, παλιοτσόκαρο» της απάντησε η Βούλτεψη.

«Δεν ντρέπεσαι, ο Βούλτεψης ήταν αριστερός, εσύ είσαι χούντα!» είπε μόλις εξήλθαν της Ολομέλειας, και σε έντονο μάλιστα ύφος, στη Ραχήλ Μακρή ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Δημήτρης Αναγνωστάκης.

«Εδώ δεν είναι μικρόφωνα της τηλεόρασης, είναι η Ολομέλεια!» φώναζε ο αντιπρόεδρος Αθανάσιος Νάκος στον Τέρενς Κουίκ, που ούρλιαζε για να του δώσει το λόγο ο Αθανάσιος Νάκος.

Μάταια όμως…

Το μεγάλο μας Έθνος, το αστείο μας κράτος και εμείς ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/01/2013 19:54 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Άρθρα, Συνεντεύξεις Γιάννης-ΒασιλακόπουλοςΤου Γιάννη Βασιλακόπουλου Η Ελλάδα διατηρεί, χωρίς κόπο, για αιώνες τον τίτλο του πιο ιστορικού ίσως κομματιού της γης. Η γωνία που δίδαξε τον δυτικό πολιτισμό και μετέδωσε την πυρήνα της ανθρώπινης σκέψης κατοικείται διαχρονικά από λογής λογής ανθρώπους. Από αυτούς που κάνουν το ελληνικό φως να φαίνεται δυνατότερο και από εκείνους που δυστυχώς μόνιμα αποθεώνουν τη μετριότητα. Γι’ αυτό και μία χώρα ιστορική, ένα Έθνος περιούσιο και μια κοινωνία με χιλιάδες αρετές, ζει σήμερα σ’ ένα απόλυτα αστείο κράτος. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι πως το κράτος είναι λίγο, ή πολύ, υπερφορτωμένο, ή ελλειπτικό. Αλλά είναι, πως το κράτος είναι κυριολεκτικά αστείο. Μόνον ένα αστείο κράτος θα χρειαζόταν ένα περίπου κατοχικό μνημόνιο για να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους του. Μόνο ένα αστείο κράτος θα άντεχε το «ξεπούλημα» αντί για τη διόρθωση χρόνιων παθογενειών και προβλημάτων του. Μονάχα ένα αστείο κράτος θα περιέθαλπτε σε υψηλές πολιτικές θέσεις για χρόνια ανθρώπους επιρρεπείς στην απάτη και τον εύκολο πλουτισμό. Αυτό το κράτος, το αστείο κράτος, θα χρειαζόταν διάφορους «προστάτες» για να καπηλευθούν τον ζωντανό εθνικό του πλούτο, αυτό το κράτος είναι μονάχα διάτρητο σε πάσης φύσεως απειλές. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι εμείς , το «περιούσιο Έθνος του Θεού», που έχουμε μάθει να βαδίζουμε μόνο με τη βοήθεια του Θεού, ότι και ο μεγαλοδύναμος θα βαρεθεί να μας βοηθάει αν δεν βάλουμε το χέρι μας. Μετά από ώριμη σκέψη θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να έχουμε μόνο τα ωφελήματα μιας μακραίωνης ιστορίας αλλά και την υποχρέωση να περιφρουρούμε το κύρος με το οποίο μας έντυσαν οι προγονοί μας. Η Ακρόπολη αντέχει στους αιώνες. Όμως, δεν αρκεί ένα ιερό μαρμάρινο μνημείο για να μας διασφαλίσει τη συνέχεια. Ας σηκώσουμε κάποια στιγμή τα μανίκια- μνημονιακοί και αντιμνομονιακοί- ας δούμε πέρα από τους τεχνητούς ή πραγματικούς διαχωρισμούς της κοινωνίας μας, πως μπορούμε να δουλέψουμε για τη χώρα, τη κοινωνία και για τον καθένα ξεχωριστά. Ένα αστείο κράτος υποσιτίζεται, αν ζει, από τις παθογένειες των πολιτών και φυσικά πρωτίστως των πολιτικών του , ενώ ζει καλύτερα χτίζει προοπτική και συναντάει το μέλλον με οδηγό το παρελθόν, παλεύει για ένα αντάξιο αύριο. Όχι όταν δεν αφήνεται να φύγει από τις δοξασμένες αναμνήσεις ενός μεγάλου παρελθόντος.Πηγή: www.paraskhnio.gr

Το μεγάλο μας Έθνος, το αστείο μας κράτος και εμείς ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/01/2013 19:54 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Άρθρα, Συνεντεύξεις Γιάννης-ΒασιλακόπουλοςΤου Γιάννη Βασιλακόπουλου Η Ελλάδα διατηρεί, χωρίς κόπο, για αιώνες τον τίτλο του πιο ιστορικού ίσως κομματιού της γης. Η γωνία που δίδαξε τον δυτικό πολιτισμό και μετέδωσε την πυρήνα της ανθρώπινης σκέψης κατοικείται διαχρονικά από λογής λογής ανθρώπους. Από αυτούς που κάνουν το ελληνικό φως να φαίνεται δυνατότερο και από εκείνους που δυστυχώς μόνιμα αποθεώνουν τη μετριότητα. Γι’ αυτό και μία χώρα ιστορική, ένα Έθνος περιούσιο και μια κοινωνία με χιλιάδες αρετές, ζει σήμερα σ’ ένα απόλυτα αστείο κράτος. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι πως το κράτος είναι λίγο, ή πολύ, υπερφορτωμένο, ή ελλειπτικό. Αλλά είναι, πως το κράτος είναι κυριολεκτικά αστείο. Μόνον ένα αστείο κράτος θα χρειαζόταν ένα περίπου κατοχικό μνημόνιο για να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους του. Μόνο ένα αστείο κράτος θα άντεχε το «ξεπούλημα» αντί για τη διόρθωση χρόνιων παθογενειών και προβλημάτων του. Μονάχα ένα αστείο κράτος θα περιέθαλπτε σε υψηλές πολιτικές θέσεις για χρόνια ανθρώπους επιρρεπείς στην απάτη και τον εύκολο πλουτισμό. Αυτό το κράτος, το αστείο κράτος, θα χρειαζόταν διάφορους «προστάτες» για να καπηλευθούν τον ζωντανό εθνικό του πλούτο, αυτό το κράτος είναι μονάχα διάτρητο σε πάσης φύσεως απειλές. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι εμείς , το «περιούσιο Έθνος του Θεού», που έχουμε μάθει να βαδίζουμε μόνο με τη βοήθεια του Θεού, ότι και ο μεγαλοδύναμος θα βαρεθεί να μας βοηθάει αν δεν βάλουμε το χέρι μας. Μετά από ώριμη σκέψη θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να έχουμε μόνο τα ωφελήματα μιας μακραίωνης ιστορίας αλλά και την υποχρέωση να περιφρουρούμε το κύρος με το οποίο μας έντυσαν οι προγονοί μας. Η Ακρόπολη αντέχει στους αιώνες. Όμως, δεν αρκεί ένα ιερό μαρμάρινο μνημείο για να μας διασφαλίσει τη συνέχεια. Ας σηκώσουμε κάποια στιγμή τα μανίκια- μνημονιακοί και αντιμνομονιακοί- ας δούμε πέρα από τους τεχνητούς ή πραγματικούς διαχωρισμούς της κοινωνίας μας, πως μπορούμε να δουλέψουμε για τη χώρα, τη κοινωνία και για τον καθένα ξεχωριστά. Ένα αστείο κράτος υποσιτίζεται, αν ζει, από τις παθογένειες των πολιτών και φυσικά πρωτίστως των πολιτικών του , ενώ ζει καλύτερα χτίζει προοπτική και συναντάει το μέλλον με οδηγό το παρελθόν, παλεύει για ένα αντάξιο αύριο. Όχι όταν δεν αφήνεται να φύγει από τις δοξασμένες αναμνήσεις ενός μεγάλου παρελθόντος.Πηγή: www.paraskhnio.gr

Το μεγάλο μας Έθνος, το αστείο μας κράτος και εμείς ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/01/2013 19:54 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Άρθρα, Συνεντεύξεις Γιάννης-ΒασιλακόπουλοςΤου Γιάννη Βασιλακόπουλου Η Ελλάδα διατηρεί, χωρίς κόπο, για αιώνες τον τίτλο του πιο ιστορικού ίσως κομματιού της γης. Η γωνία που δίδαξε τον δυτικό πολιτισμό και μετέδωσε την πυρήνα της ανθρώπινης σκέψης κατοικείται διαχρονικά από λογής λογής ανθρώπους. Από αυτούς που κάνουν το ελληνικό φως να φαίνεται δυνατότερο και από εκείνους που δυστυχώς μόνιμα αποθεώνουν τη μετριότητα. Γι’ αυτό και μία χώρα ιστορική, ένα Έθνος περιούσιο και μια κοινωνία με χιλιάδες αρετές, ζει σήμερα σ’ ένα απόλυτα αστείο κράτος. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι πως το κράτος είναι λίγο, ή πολύ, υπερφορτωμένο, ή ελλειπτικό. Αλλά είναι, πως το κράτος είναι κυριολεκτικά αστείο. Μόνον ένα αστείο κράτος θα χρειαζόταν ένα περίπου κατοχικό μνημόνιο για να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους του. Μόνο ένα αστείο κράτος θα άντεχε το «ξεπούλημα» αντί για τη διόρθωση χρόνιων παθογενειών και προβλημάτων του. Μονάχα ένα αστείο κράτος θα περιέθαλπτε σε υψηλές πολιτικές θέσεις για χρόνια ανθρώπους επιρρεπείς στην απάτη και τον εύκολο πλουτισμό. Αυτό το κράτος, το αστείο κράτος, θα χρειαζόταν διάφορους «προστάτες» για να καπηλευθούν τον ζωντανό εθνικό του πλούτο, αυτό το κράτος είναι μονάχα διάτρητο σε πάσης φύσεως απειλές. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι εμείς , το «περιούσιο Έθνος του Θεού», που έχουμε μάθει να βαδίζουμε μόνο με τη βοήθεια του Θεού, ότι και ο μεγαλοδύναμος θα βαρεθεί να μας βοηθάει αν δεν βάλουμε το χέρι μας. Μετά από ώριμη σκέψη θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να έχουμε μόνο τα ωφελήματα μιας μακραίωνης ιστορίας αλλά και την υποχρέωση να περιφρουρούμε το κύρος με το οποίο μας έντυσαν οι προγονοί μας. Η Ακρόπολη αντέχει στους αιώνες. Όμως, δεν αρκεί ένα ιερό μαρμάρινο μνημείο για να μας διασφαλίσει τη συνέχεια. Ας σηκώσουμε κάποια στιγμή τα μανίκια- μνημονιακοί και αντιμνομονιακοί- ας δούμε πέρα από τους τεχνητούς ή πραγματικούς διαχωρισμούς της κοινωνίας μας, πως μπορούμε να δουλέψουμε για τη χώρα, τη κοινωνία και για τον καθένα ξεχωριστά. Ένα αστείο κράτος υποσιτίζεται, αν ζει, από τις παθογένειες των πολιτών και φυσικά πρωτίστως των πολιτικών του , ενώ ζει καλύτερα χτίζει προοπτική και συναντάει το μέλλον με οδηγό το παρελθόν, παλεύει για ένα αντάξιο αύριο. Όχι όταν δεν αφήνεται να φύγει από τις δοξασμένες αναμνήσεις ενός μεγάλου παρελθόντος.Πηγή: www.paraskhnio.gr

Το μεγάλο μας Έθνος, το αστείο μας κράτος και εμείς ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/01/2013 19:54 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Άρθρα, Συνεντεύξεις Γιάννης-ΒασιλακόπουλοςΤου Γιάννη Βασιλακόπουλου Η Ελλάδα διατηρεί, χωρίς κόπο, για αιώνες τον τίτλο του πιο ιστορικού ίσως κομματιού της γης. Η γωνία που δίδαξε τον δυτικό πολιτισμό και μετέδωσε την πυρήνα της ανθρώπινης σκέψης κατοικείται διαχρονικά από λογής λογής ανθρώπους. Από αυτούς που κάνουν το ελληνικό φως να φαίνεται δυνατότερο και από εκείνους που δυστυχώς μόνιμα αποθεώνουν τη μετριότητα. Γι’ αυτό και μία χώρα ιστορική, ένα Έθνος περιούσιο και μια κοινωνία με χιλιάδες αρετές, ζει σήμερα σ’ ένα απόλυτα αστείο κράτος. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι πως το κράτος είναι λίγο, ή πολύ, υπερφορτωμένο, ή ελλειπτικό. Αλλά είναι, πως το κράτος είναι κυριολεκτικά αστείο. Μόνον ένα αστείο κράτος θα χρειαζόταν ένα περίπου κατοχικό μνημόνιο για να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους του. Μόνο ένα αστείο κράτος θα άντεχε το «ξεπούλημα» αντί για τη διόρθωση χρόνιων παθογενειών και προβλημάτων του. Μονάχα ένα αστείο κράτος θα περιέθαλπτε σε υψηλές πολιτικές θέσεις για χρόνια ανθρώπους επιρρεπείς στην απάτη και τον εύκολο πλουτισμό. Αυτό το κράτος, το αστείο κράτος, θα χρειαζόταν διάφορους «προστάτες» για να καπηλευθούν τον ζωντανό εθνικό του πλούτο, αυτό το κράτος είναι μονάχα διάτρητο σε πάσης φύσεως απειλές. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι εμείς , το «περιούσιο Έθνος του Θεού», που έχουμε μάθει να βαδίζουμε μόνο με τη βοήθεια του Θεού, ότι και ο μεγαλοδύναμος θα βαρεθεί να μας βοηθάει αν δεν βάλουμε το χέρι μας. Μετά από ώριμη σκέψη θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να έχουμε μόνο τα ωφελήματα μιας μακραίωνης ιστορίας αλλά και την υποχρέωση να περιφρουρούμε το κύρος με το οποίο μας έντυσαν οι προγονοί μας. Η Ακρόπολη αντέχει στους αιώνες. Όμως, δεν αρκεί ένα ιερό μαρμάρινο μνημείο για να μας διασφαλίσει τη συνέχεια. Ας σηκώσουμε κάποια στιγμή τα μανίκια- μνημονιακοί και αντιμνομονιακοί- ας δούμε πέρα από τους τεχνητούς ή πραγματικούς διαχωρισμούς της κοινωνίας μας, πως μπορούμε να δουλέψουμε για τη χώρα, τη κοινωνία και για τον καθένα ξεχωριστά. Ένα αστείο κράτος υποσιτίζεται, αν ζει, από τις παθογένειες των πολιτών και φυσικά πρωτίστως των πολιτικών του , ενώ ζει καλύτερα χτίζει προοπτική και συναντάει το μέλλον με οδηγό το παρελθόν, παλεύει για ένα αντάξιο αύριο. Όχι όταν δεν αφήνεται να φύγει από τις δοξασμένες αναμνήσεις ενός μεγάλου παρελθόντος.Πηγή: www.paraskhnio.gr

Το μεγάλο μας Έθνος, το αστείο μας κράτος και εμείς ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 29/01/2013 19:54 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Άρθρα, Συνεντεύξεις Γιάννης-ΒασιλακόπουλοςΤου Γιάννη Βασιλακόπουλου Η Ελλάδα διατηρεί, χωρίς κόπο, για αιώνες τον τίτλο του πιο ιστορικού ίσως κομματιού της γης. Η γωνία που δίδαξε τον δυτικό πολιτισμό και μετέδωσε την πυρήνα της ανθρώπινης σκέψης κατοικείται διαχρονικά από λογής λογής ανθρώπους. Από αυτούς που κάνουν το ελληνικό φως να φαίνεται δυνατότερο και από εκείνους που δυστυχώς μόνιμα αποθεώνουν τη μετριότητα. Γι’ αυτό και μία χώρα ιστορική, ένα Έθνος περιούσιο και μια κοινωνία με χιλιάδες αρετές, ζει σήμερα σ’ ένα απόλυτα αστείο κράτος. Γιατί το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι πως το κράτος είναι λίγο, ή πολύ, υπερφορτωμένο, ή ελλειπτικό. Αλλά είναι, πως το κράτος είναι κυριολεκτικά αστείο. Μόνον ένα αστείο κράτος θα χρειαζόταν ένα περίπου κατοχικό μνημόνιο για να μετρήσει τους δημοσίους υπαλλήλους του. Μόνο ένα αστείο κράτος θα άντεχε το «ξεπούλημα» αντί για τη διόρθωση χρόνιων παθογενειών και προβλημάτων του. Μονάχα ένα αστείο κράτος θα περιέθαλπτε σε υψηλές πολιτικές θέσεις για χρόνια ανθρώπους επιρρεπείς στην απάτη και τον εύκολο πλουτισμό. Αυτό το κράτος, το αστείο κράτος, θα χρειαζόταν διάφορους «προστάτες» για να καπηλευθούν τον ζωντανό εθνικό του πλούτο, αυτό το κράτος είναι μονάχα διάτρητο σε πάσης φύσεως απειλές. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι εμείς , το «περιούσιο Έθνος του Θεού», που έχουμε μάθει να βαδίζουμε μόνο με τη βοήθεια του Θεού, ότι και ο μεγαλοδύναμος θα βαρεθεί να μας βοηθάει αν δεν βάλουμε το χέρι μας. Μετά από ώριμη σκέψη θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να έχουμε μόνο τα ωφελήματα μιας μακραίωνης ιστορίας αλλά και την υποχρέωση να περιφρουρούμε το κύρος με το οποίο μας έντυσαν οι προγονοί μας. Η Ακρόπολη αντέχει στους αιώνες. Όμως, δεν αρκεί ένα ιερό μαρμάρινο μνημείο για να μας διασφαλίσει τη συνέχεια. Ας σηκώσουμε κάποια στιγμή τα μανίκια- μνημονιακοί και αντιμνομονιακοί- ας δούμε πέρα από τους τεχνητούς ή πραγματικούς διαχωρισμούς της κοινωνίας μας, πως μπορούμε να δουλέψουμε για τη χώρα, τη κοινωνία και για τον καθένα ξεχωριστά. Ένα αστείο κράτος υποσιτίζεται, αν ζει, από τις παθογένειες των πολιτών και φυσικά πρωτίστως των πολιτικών του , ενώ ζει καλύτερα χτίζει προοπτική και συναντάει το μέλλον με οδηγό το παρελθόν, παλεύει για ένα αντάξιο αύριο. Όχι όταν δεν αφήνεται να φύγει από τις δοξασμένες αναμνήσεις ενός μεγάλου παρελθόντος.Πηγή: www.paraskhnio.gr