Ερχόταν ο χριστιανός στο σχολείο οκτώ η ώρα το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι, σέρνοντας τα Αll star του και έβρισκε στο επιμελημένα ατημέλητα θρανίο του –που με τόσο κόπο είχε χαράξει με σουγιά τους στίχους από τα κομμάτια των Led Zeppelin και των Scorpions, ένα συνονθύλευμα από εφιαλτικά αξεσουάρ: ροζ μπαλονάκια, αρκουδάκια, σοκολάτες σε σχήμα καρδιάς, γλειφιτζούρια που έγραφαν ''Love for ever'', καρδούλες, φωτογραφίες με ηλιοβασιλέματα που είχαμε κάνει εμετικά κολάζ με τις φάτσες μας κολλημένες και γράφαμε ''εγώ + εσύ για πάντα μαζί'', κασέτες με Bee Gees (info: Τον ροκά τον 17χρονο πυροβόλησέ τον στον κρόταφο, αν θες, αλλά ΜΗΝ του βάλεις Bee Gees) και κάρτες, όπου του εξομολογούμασταν με κάθε λεπτομέρεια το πόσο τρελά και κολασμένα τον θέλαμε.
Οκτώ φορές στις δέκα το αντικείμενο του πόθου μας πέταγε αηδιασμένο τα ''δώρα'' απ’ το θρανίο, μουρμουρίζοντας μπινελίκια μέσα από τα δόντια του και το θέμα έληγε εκεί. Μια φορά, εγώ ως πιο γενναία (άγνοια κινδύνου το λένε) τον περίμενα έξω από την τάξη του και με το που χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα, πήγα μπροστά του και κάνοντας μαλλάκια και ναζάκια του είπα ''Γεια. Σ’ άρεσαν τα δώρα μου; Θες να πάμε Αυτοκίνηση το Σάββατο;''. Θυμάμαι ακόμα το χέρι του να με αρπάζει σαν τανάλια από το μπράτσο και να μου λέει σφυριχτά ''Άκου μπαζάκι (info: μπαζάκι = το μπάζο σε μικρή ηλικία) άμα μου ξανακάνεις τέτοιες μ*****ίες, θα φας πολύ ξύλο, ’ντάξει;''. Μάλλον από τότε ο Άγιος κι εγώ ψυχραθήκαμε κάπως... τα παιδικά τραύματα δεν κλείνουν ποτέ βλέπετε...».
Μάλλον ο συμμαθητής σου δεν ήταν και πολύ ρομαντικός... Δεν πειράζει Ναταλία μου, εκείνος έχασε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου