Γράφει ο Χάρης Παυλίδης(από το : statesmen)
Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ράλλη, του Αβέρωφ, του Μητσοτάκη, του Έβερτ, του Κώστα Καραμανλή και τώρα του Σαμαρά, ήταν πάντα η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή. Η...
ελληνική κεντροδεξιά της μεταπολίτευσης-πριν ήταν σκέτη Δεξιά- δεν υπήρξε παράταξη αρχών αλλά αρχής μιας και μοναδικής: Του «Καραμανλισμού». Η ελληνική κεντροδεξιά ως εκ τούτου ήταν ένα καθαρά αρχηγικό σχήμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ιδεολογία της και τις δημοκρατικές διαδικασίες στο εσωτερικό της. Δεν ήταν και δεν έγινε φιλελεύθερη παρά τις προσπάθειες που έγιναν. Ήταν τόσο… φιλελεύθερη όσο για να κρατά τα προσχήματα. Υπό την αρχηγία του ιδρυτού της κατάφερε να μας απαλλάξει από τη Μοναρχία, να μας οδηγήσει στην ομαλοποίηση του δημόσιου βίου και να μας εντάξει στην Ευρώπη. Αυτά όμως που πρόσφερε στον τόπο δεν τα πρόσφερε στον εαυτό της. Η εσωκομματική δημοκρατία δεν λειτούργησε γιατί όσοι κάθισαν στην καρέκλα του Καραμανλή δεν κατάφεραν ποτέ να την κάνουν δική τους. Ακόμη και ο Κώστας Καραμανλής δεν κατάφερε να απαλλαγεί από την παρουσία του. Το κόμμα παρέμεινε «Καραμανλικό»- όπως και το αντίπαλο δέος «Παπανδρεϊκό»- με αποτέλεσμα να υφίσταται το βάρος μιας μεγάλης ηγετικής φυσιογνωμίας να το καθοδηγεί σε κάθε βήμα του. Αυτή την πίεση βίωσαν όλοι οι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας και υπό το βάρος αυτής της πίεσης προσπαθεί σήμερα να ανασυγκροτήσει το κόμμα ο Αντώνης Σαμαράς. Συνεπώς το θέμα δεν είναι η «επανένωση» της κεντροδεξιάς αλλά η απαλλαγή της από τον «Καραμανλισμό» που πρέπει να πάρει τη θέση του δίπλα στον «Βενιζελισμό». Η Νέα Δημοκρατία δεν αρκεί να λέει ότι είναι «νέα». Πρέπει και να φαίνεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου