Νετσάγεφ: οι απαρχές του Σταλινισμού

Επειδή κάποιοι "σύντροφοι" βάζουν τον Νετσάγιεφ ως Ιδεολογικό καθοδηγητή της ΣΕΧΤΑ διαβάστε τι γράφουν οι ίδιοι οι αναρχικοί για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Εμείς τι άλλο να πούμε. Το ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ που φυσικά έχει καθαρά ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ που καταδικάζει την ΧΟΥΝΤΑ των Συνταγματαρχών και θεωρεί απαράδεκτο να υιοθετούνται από Εθνικιστές απόψεις και ιδέες καθαρά σταλινικές. Που δεν θεωρεί τους Ρώσους φίλους μας και το κυριώτερο που δεν περιμένει από οπαδούς του Κομμουνισμού να έχουν οποιαδήποτε φιλοπατριωτική στάση αλλά και ηθική.Δεν μπορείς να είσαι ιστορικά ΥΛΙΣΤΗΣ και να δημιουργήσεις έναν ΔΙΚΑΙΟ κόσμο. Τελεία και παύλα και όσο για τους "βλάχους" του ελληνικού Εθνικισμού και τους ψευτοπατριώτες λυπούμαστε έχουμε ήδη διαχωρίσει την θέση μας. Ας δούμε όμως τι γράφουν οι αναρχικοί για τον Νετσάγιεφ. Το κείμενο είναι από το anarkismo.net.
Μερικοί σφάλουν θανάσιμα
Ο Σταλινισμός προσπαθεί να μπει από το παράθυρο της ημιμάθειας κάποιων ατόμων που πιστεύουν ότι δραστηριοποιούνται στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο Σταλινισμός προσπαθεί να μπει από το παράθυρο της ημιμάθειας κάποιων ατόμων που πιστεύουν ότι δραστηριοποιούνται στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο.

Όταν μιλάμε για τον Σεργκέι Νετσάγεφ, τα συμπεράσματα που μπορούν να βγουν είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα που πιστεύουν οι ημιμαθείς «υποστηρικτές» του. Κι αυτό επειδή – παρ’ ότι οι οπαδοί του στην Ελλάδα επικαλούνται τη βία - ο ίδιος ο Νετσάγεφ, πέρα από τα λόγια, την εξαπάτηση των συντρόφων του και τη χαφιεδολογία, εκείνο που πραγματικά έκανε και αξίζει να θυμούνται οι εξεγερμένοι, ήταν το να πείσει τους δεσμοφύλακές του να πραγματοποιήσουν απεργία στις φυλακές όπου εκρατείτο.

Η μόνη επαναστατική του πράξη δηλαδή βασίστηκε στην πειθώ και όχι στη βία, σε μια εποχή που η βία ενάντια στην εξουσία ήταν πραγματικά απαραίτητη όσο και αποδεκτή από τις μάζες. Κατά τα άλλα, ο Νετσάγεφ επέδειξε μια δράση που κυμαίνεται ανάμεσα στην προβοκάτσια, την αυτοπροβολή, τον κοινωνικό ρατσισμό, το σεξισμό και την αντισυντροφικότητα. Πράγματα δηλαδή που εφαρμόστηκαν αργότερα από τους σιωπηρούς του υποστηρικτές του μπολσεβίκικου κόμματος.

Εκτός λοιπόν από την υποκίνηση της απεργίας των δεσμοφυλάκων (που στηρίχθηκε στην πειθώ και όχι στη βία), ο Σεργκέι Νετσάγεφ έδρασε ως εξής:

1. Σκηνοθέτησε την υποτιθέμενη απόδρασή του από φυλακές υψίστης ασφάλειας του τσαρικού καθεστώτος, ενώ ουδέποτε είχε συλληφθεί μέχρι τότε. Συγκεκριμένα, συνεννοήθηκε με έναν κρατούμενο να δώσει ένα χαρτί σε κάποιο φοιτητή ενώ μεταφερόταν σε «κλούβα», το οποίο έγραφε με λίγα λόγια «είμαι ο Νετσάγεφ, έχω συλληφθεί και μεταφέρομαι στις τάδε φυλακές». Μετά από λίγες μέρες, εμφανίστηκε ως δραπέτης προκειμένου να πετύχει τη δημιουργία ενός θρύλου γύρω από το όνομά του, την αυτοπροβολή του δηλαδή και μόνο.

2. Λόγω της ελλιπούς πληροφόρησης των εξεγερμένων Ρώσων που αγωνίζονταν από το εξωτερικό, σε πολλές περιπτώσεις τους εξαπάτησε, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως εκπρόσωπο μιας υποτιθέμενης αντάρτικης ομάδας που δρούσε στη Ρωσία. Μ’ αυτό τον τρόπο κατάφερε να πάρει την έγγραφη αναγνώρισή τους.

3. Με το παραπάνω τέχνασμα και με την αναγνώριση των Ρώσων επαναστατών του εξωτερικού, παρουσιάστηκε στους κύκλους των επαναστατημένων της Ρωσίας εκ μέρους κάποιας ανύπαρκτης «κεντρικής επιτροπής», της μόνης εκπροσώπου την επανάστασης επί γης, και απαιτούσε την υποταγή κάθε επαναστατικής δραστηριότητας στο πρόσωπό του.

4. Ακόμα κι έτσι, ελάχιστοι επαναστάτες πείστηκαν και τον ακολούθησαν, από τους οποίους κάποιος Ιβάν Ιβάνοβιτς Ιβανώφ, ο οποίος όταν τόλμησε να αμφισβητήσει την εγκυρότητα της εκπροσώπησης της εξέγερσης από τον Νετσάγεφ, εκτελέστηκε άγαρμπα από τον «αρχηγό» του.

5. Συνέταξε κείμενο, περισσότερο ιησουητικής παρά επαναστατικής έμπνευσης κατά το οποίο άπαντες οι άνθρωποι χωρίζονται σε 4-5 ομάδες, με επικεφαλής την ομάδα της κλίκας Νετσάγεφ, εκείνους που είναι προς εκμετάλλευση, εκείνους που είναι αναλώσιμοι, εκείνους που είναι προς εξαπάτηση και κατασυκοφάντηση και εκείνους που είναι προς εκτέλεση. Ένα εμετικό δηλαδή κείμενο κοινωνικού ρατσισμού, για μια κοινωνία με κέντρο εξουσίας την κλίκα, τη σέκτα ή το κόμμα, με τον τίτλο «Η κατήχηση του επαναστάτη».

6. Σεξιστική αντιμετώπιση των γυναικών, τις οποίες θεωρούσε «εργαλεία» της προσωπικής του ανάδειξης και των ατομικών του φιλοδοξιών. Κατά τα άλλα, υπήρξαν πραγματικοί επαναστάτες πριν και κατά τη διάρκεια της Οκτωβριανής Επανάστασης που έδειξαν μετριοφροσύνη, αλλά και πραγματικά αποτελεσματικά βίαιη δράση, όπως ο λιποτάκτης κοζάκος Στένκα Ράιζιν που έκανε το στρατό του Τσάρου να τρέμει, η ναρόντνικη ομάδα του Αλέξανδρου Ουλιάνωφ, αδερφού του Λένιν, που εκτελέστηκε λόγω απόπειρας δολοφονίας του Τσάρου και πολλοί άλλοι. Αν κάποιος λοιπόν θέλει να αποδεχτεί πρότυπα και, μάλιστα, πρότυπα σαν τον Νετσάγεφ, θα πρέπει να αποδεχτεί ταυτόχρονα και την εξουσία που επεδίωξαν, την αντισυντροφικότητα, κάποιες μορφές ρατσισμού και την συγκεντρωτική λογική στη λήψη των αποφάσεων. Με λίγα λόγια, τίποτα περισσότερο από την αποδοχή του Σταλινισμού.