Ο Τούρκογλου έχει Έλληνες φίλους, οι Τούρκοι έχουν Mall με βατραχανθρώπους και ρουκέτες και η διοργάνωση μυρίζει κεμπάπ από χιλιόμετρα μακριά. Να έλειπε και η ποτοαπαγόρευση...
Οι μέρες περνάνε, ο αγώνας με την Τουρκία πλησιάζει και μαζί πλησιάζει και το Μπαϊράμι της 30ης Αυγούστου, μια μέρα στην οποία οι γείτονες γιορτάζουν με κάθε μεγαλοπρέπεια τη νίκη επί του ελληνικού στρατού το 1922. Μετά από τρεις μέρες στην Άγκυρα, ο επισκέπτης μπορεί να είναι σίγουρος για τρία πράγματα. Οι διοργανωτές έχουν κάνει εκπληκτική δουλειά με την προβολή του Μουντομπάσκετ, οι Τούρκοι είναι εξαιρετικά περήφανοι για τον στρατό τους και τον Κεμάλ, ενώ όλοι –μα όλοι- τρώνε κεμπάπ και ντονέρ για πρωινό. Το πρώτο και το τρίτο συμπέρασμα (η μπασκετική καμπάνια και τα κεμπάπ) δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης, αλλά η τρέλα των Τούρκων με το στρατό είναι πραγματικά άνευ προηγουμένου.
Ως κάποιος που ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία πριν από μόλις τρεις μήνες, ειλικρινά θυμήθηκα τον άγχος του νεοσύλλεκτου την πρώτη μέρα στη Θήβα πριν από ένα χρόνο. Όσο οι Έλληνες φαντάροι κάνουν τα πάντα για να πετύχουν μια… ήρεμη θητεία, τόσο πάθος δείχνουν οι Τούρκοι «συνάδελφοί» τους για όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα και τις εξελίξεις στο χώρο της στρατηγικής. Κατά την επίσκεψή μας στο AnkaMall, το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Άγκυρας (που παρεμπιπτόντως έχει αυθεντικά Anberkrombie σε τιμές Νέας Υόρκης), είδαμε μια έκθεση 100 και πλέον μέτρων, στην οποία όλες οι δυνάμεις του τουρκικού στρατού (αεροπορία, ναυτικό, πεζικό, καταδρομείς μέχρι και βατραχάνθρωποι) παρουσίαζαν τα… σύνεργα της δουλειάς τους, μέσα σε γενική αποθέωση από τους πελάτες του Mall.
Όλα αυτά βέβαια γίνονται εν όψει της γιορτής της 30ης Αυγούστου, μια μέρα στην οποία την τιμητική του έχει ο πανταχού παρών Κεμάλ και ο τουρκικός στρατός. Ο Χέντο Τούρκογλου αναφέρθηκε σχετικά στην μεικτή ζώνη, όταν ρωτήθηκε για τον αγώνα με την Ελλάδα την 31η Αυγούστου. «Τον αγώνα αυτόν τον περιμένουν 10 άνθρωποι στο γήπεδο και μερικά εκατομμύρια σε όλη τη χώρα. Όμως δεν υπάρχει λόγος να υπερβάλουμε ούτε να δίνουμε πολιτική διάσταση. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν αγώνα μπάσκετ ανάμεσα σε δύο ομάδες που έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν μέχρι το τέλος. Εγώ προσωπικά έχω πολλούς Έλληνες φίλους. Ένας από αυτούς είναι εδώ κοντά και είναι και λίγο μαλ…» αστειεύτηκε ο Χέντο όταν αντιλήφθηκε την παρουσία ενός Έλληνα δημοσιογράφου με τον οποίον γνωρίζονται καλά, από την εποχή που ο Τούρκογλου έκανε καριέρα στο Σακραμέντο παρέα με τον Πέτζα Στογιάκοβιτς.
Για να είμαστε ειλικρινείς πάντως, η αντιμετώπιση των Τούρκων στους Έλληνες φιλάθλους, αθλητές και δημοσιογράφους –μέχρι σήμερα τουλάχιστον- είναι άψογη, καθώς ουδείς μοιάζει να δίνει εθνική διάσταση στο Μουντομπάσκετ. Μακάρι να συνεχιστεί αυτό και μετά την επέτειο της 30ης Αυγούστου, που έδωσε το τελικό έναυσμα για την καταστροφή της Σμύρνης από τον τουρκικό στρατό το 1922. Η ατμόσφαιρα στο Ankara Spor Salonu στην πρώτη μέρα της διοργάνωσης πάντως, ήταν εκπληκτική με τους Τούρκους φιλάθλους να παίρνουν το μέρος της Κίνας στον αγώνα με την Εθνική (είπαμε φίλοι, αλλά όλα έχουν και ένα όριο…), αλλά να χειροκροτούν τις δύο ομάδες μετά το τέλος του αγώνα.
Στην Άγκυρα μπορεί να βρει κάποιος πολλά πράγματα. Από μπακλαβάδες και κανταΐφια μέχρι μπαζούκας σε εμπορικά κέντρα. Μόνο μην τους ζητήσετε αλκοόλ. Η Τουρκία παραμένει μια ισλαμική χώρα στην οποία η κατανάλωση αλκοόλ απαγορεύεται δια ροπάλου. Μετά από τρεις μέρες αναζήτησης ενός εστιατορίου που να σερβίρει μπύρες, όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας (Raddisson Blu αν ενδιαφέρεστε), εκεί όπου έξι δημοσιογράφοι και ο κορυφαίος αναλυτής Γιώργος Λιμνιάτης έψαξαν μια ανάσα δροσιάς στην Άγκυρα. Μάταια περιμέναμε τρεις ώρες μέχρι ο μοναδικός υπάλληλος να μας εξυπηρετήσει. Αργότερα αποδείχθηκε ότι ο σερβιτόρος εκτελούσε χρέη μάγειρα, ταμεία και room service, οπότε είναι λογικό ότι παραγγείλαμε (23:00 το Σάββατο) πέντε ώρες μετά την πρεμιέρα της Εθνικής με την Κίνα και τελικά φάγαμε 16 ώρες πριν (02:00 την Κυριακή) τον αγώνα της Εθνικής με το Πουέρτο Ρίκο. Την επόμενη φορά θα πάμε με τα ταπεράκια μας.
Και κάτι άσχετο. Μετά από δέκα λεπτά δίπλα στον Τζον Ράμος (που δεν έχει καμία σχέση με τον «δικό μας», Γιάννη Ράμμα), καταλαβαίνει κανείς ότι η έννοια το μεγέθους είναι σχετική. Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αλλά ουδείς θέλει να βρεθεί κλεισμένος σε ένα δωμάτιο μαζί του. Ούτε καν ο Σοφοκλής! Δυστυχώς χάνουμε την ευκαιρία για την επική τιτανομαχία. Την επόμενη φορά…
gazzetta
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου