Κανένας δεν είναι σκλάβος καμμιάς “ανάγκης”…

Το επάγγελμα, η θέση, η οικογένεια, τα παιδιά, η εξουσία, που είναι άδικη και εχθρική απέναντι σε κάθε Εθνική Ιδέα, όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο, παρά προσχήματα της δειλίας, πέρα από τις δήθεν ανάγκες, που πίσω τους κρυβόμαστε για να μη κάνουμε το αυτονόητο: ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ!

Ελεύθερη η βούληση του ανθρώπου και ο καθένας ελεύθερα επιλέγει εάν θα είναι με τους… «καθώς πρέπει», με αυτούς που είναι “in”, με αυτούς που είναι κάθε φορά και οι ισχυροί της κοινωνίας. Ο καθένας μας επιλέγει εάν θα διαβεί τον δικό του Ρουβικώνα, εάν θα κόψει τις γέφυρες πίσω του και θα προχωρήσει μπροστά, μόνο μπροστά, χωρίς να υπολογίσει την βουή της αγοράς, την χλεύη των πολλών και των άβουλων, που σαν μηχανικά αυτόματα επαναλαμβάνουν με την υστερική φωνούλα τους αυτά που τους λένε τα αφεντικά τους.

Δον Κιχώτες ή Πρωτοπόροι; Και ο στίχος του Καρυωτάκη πάντοτε ζωντανός. «Παράφρονες και ωραίοι, ρηγάδες που πολέμησαν για ανύπαρκτο βασίλειο»… Ίσως να είναι και έτσι. Καλύτερα έτσι, όμως, παρά καλοκουρδισμένα ανθρωπάκια. Λάμπες ηλεκτρικές, που όταν καίγονται τις αντικαθιστά ο νοικοκύρης με κάποιες άλλες για να κάνει τη δουλειά του. Πάντως το σίγουρο είναι πως ο κόσμος σήμερα, η κοινωνία, τα κράτη, η δικαιοσύνη, αυτά που ονομάζουν… αρχές και αξίες τους, είναι για φτύσιμο, αλλά παρόλα αυτά χρειάζεται μεγάλο κουράγιο για να πεις το δικό σου ΟΧΙ! Σε μερικούς δεν χρειάζεται αυτό το κουράγιο γιατί το έχουν μέσα τους, γιατί είναι ποτισμένη με αυτό αυτή η ίδια ύπαρξή τους.

Είναι αυτοί που πάντοτε αρέσκονται να είναι διαφορετικοί, τα ψάρια τα ζωντανά που κολυμπούν πάντοτε ενάντια στο ρεύμα του ποταμού, είναι αυτοί οι καταραμένοι για τους πολλούς Ιδεολόγοι, που δεν καταλαβαίνουν αυτό που θέλουν οι ψηφομάζες, δηλαδή, το να χορταίνουν και να έχουν την ησυχία τους.

Πρεζάκια, αδελφές και γιάπηδες όλοι μαζί στη μεγάλη δεξίωση, επάνω από το ταριχευμένο πτώμα της ιστορίας, πίνουν σαμπάνια, γελούν όλοι μαζί δείχνοντας τα δόντια τους και είναι έτοιμοι για τον ανούσιο κανιβαλισμό τους. Πέρα από αυτούς, έξω από τα μεγάλα φώτα κάποιοι άλλοι. Κάποιοι που οι πολλοί τους μισούν (γιατί θέλουν την ησυχία τους…) και οι εξουσιαστές τους μισούν ακόμη πιο πολύ, γιατί θέλουν την εξουσία τους.

Πέρα από το ψεύτικο ανθρωπισμό, από τον πολιτισμό των χρηματιστηρίων, πέρα από την ηθική των βομβαρδισμών της «ειρήνης», κάποιοι άλλοι, διαφορετικοί, οι καταραμένοι της “ιστορίας των νικητών”, τα «καμένα χαρτιά», που έχουν την τόλμη να τους φτύνουν στα μούτρα και να παραμένουν Πιστοί στην ΙΔΕΑ και απροσκύνητοι στην αμαρτωλή εξουσία τους.