Ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως αυτό της σιωνιστικής θηριωδίας και της εσκεμμένης παραπληροφόρησης που επιχειρείται από κάποιους κύκλους προκειμένου να συγκαλυφθούν αυτές οι αγριότητες, δεν θα ήταν δυνατόν να εξαντληθεί σ’ ένα και μόνο άρθρο. Μπορούμε όμως, μέσα σε αξιοπρεπή όσο και εμπεριστατωμένα πλαίσια, να κάνουμε μια απόπειρα καταγραφής της τεχνικής, της εξαπάτησης και του αποπροσανατολισμού των Κοινωνιών, που επιχειρείται με ποικίλα ιδεολογικά σκιάχτρα και προσχήματα, προκειμένου να δικαιολογηθούν τα γενοκτονικού χαρακτήρα σχέδια του σιωνισμού κατά «υπανθρώπων», όπως άλλωστε περίπου θεωρούν τους μη εβραίους τα ιερά τους βιβλία. Μυθοπλασίες, θεϊκές παρεμβάσεις, υπερήρωες, μπαμπούλες, ψευδοϊστορικές αναλύσεις, όλα αυτά δημιουργούν ένα σαθρό άλλοθι, το οποίο σε συνδυασμό με μανιχαϊστικού τύπου διλήμματα «ή μαζί μας ή εναντίον μας», μπορεί να αποκοιμίζουν ακόμα αρκετές ναρκωμένες συνειδήσεις και να κοροϊδεύουν αρκετό κόσμο, είναι όμως φανερό ότι δεν μπορούν να ξεγελιούνται πολλοί και για πάντα. Η αφύπνιση εξαπλώνεται με ολοένα και πιο γοργούς ρυθμούς, καθώς το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Έχει όμως πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε ποιοι είναι αυτοί που αποτελούν το επιτελείο εξωραϊσμού της σιωνιστικής βαρβαρότητας.
Κάθε φορά λοιπόν, που το εβραϊκό κράτος εγκαταλείπει τα προσχήματα και προχωρά σε γενοκτονική σφαγή κατά των Παλαιστινίων, ισοπεδώνοντας τα σπίτια τους και βομβαρδίζοντας τα σχολεία τους όταν σχολούν τα παιδιά τους, τότε είναι που ένας παράξενος θίασος αναλαμβάνει δράση. Ισραηλίτικα «συμβούλια», επιτροπές για την καταπολέμηση του «ρατσισμού», παρατηρητήρια για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», «ανεξάρτητοι» οργανισμοί και ΜΚΟ και, φυσικά, επικροτούμενα ποικιλοτρόπως από τις κατά τόπους Ισραηλινές πρεσβείες και τα παραρτήματά τους Δεν υπάρχει σφαγή Παλαιστινίων από τον σιωνιστικό ζυγό που να μην συνοδεύεται από πλημμυρίδα περισπούδαστων αναλύσεων και εκτιμήσεων, στις οποίες προσεκτικά διυλίζεται ο «αντισημιτικός» κώνωπας και ζυγίζεται το ξύγκι από τη μύγα που θα κάνει το θανάσιμο λάθος να περάσει την ώρα της σφαγής κοντά σε κάποια εβραϊκή συναγωγή. Είναι η βιβλική τέχνη της νουθεσίας και καθοδήγησης των διψασμένων για αίμα και πλούτη. Απλή και δοκιμασμένη συνταγή, η τεχνική των δεκαλόγων, υπαγορευμένων από μοχθηρούς «θεούς», μέχρι τις «φωτεινές πρωτοπορίες», που με τις κομμουνιστικές θεωρίες τους αιματοκύλησαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων, μεταδίδουν τη σκυτάλη της αυθαιρεσίας μέχρι τις ημέρες μας. Σ’ αυτό το πλαίσιο κινούνται και οι – συνήθως κρατικοδίαιτοι – «αντιρατσιστές», Απλοϊκοί, «αντιφασιστικοί» δεκάλογοι και αφορισμοί, συνεχείς αναφορές στον «κατατρεγμένο από τους Ναζί εβραϊκό λαό», όλα αυτά για πιο εύκολη απομνημόνευση από τον εύπιστο λαό για να συμπληρωθεί το θεωρητικό οπλοστάσιο της διαστρέβλωσης των γεγονότων. Ένας εύπιστος λαός που όταν αρχίζει να υποψιάζεται το παραμύθι πρέπει να «τρομοκρατηθεί» ιδεολογικά για να δώσει τα «αντιφασιστικά» του διαπιστευτήρια στους διανομείς του ψεύδους.
Όλος αυτός ο εσμός δεν αποτελεί παρά το ορατό κομμάτι ενός καλολαδωμένου μηχανισμού προπαγάνδας, παραπληροφόρησης και επιβολής, με απεριόριστο χρήμα και πολιτική ισχύ, που τα γρανάζια του λειτουργούν με ακρίβεια ρολογιού. Οργανώνει συγκεντρώσεις υπέρ των φονιάδων, προγράφει τους αντιπάλους με πληρωμένες καταχωρήσεις τον Τύπο και συντάσσει «Μαύρες Βίβλους», ζητά λογοκριτική παρέμβαση των κυβερνήσεων σε όποια χώρα διαπιστώνει «αντισημιτικές» ενέργειες ή απόψεις, ακόμη και την ποινική δίωξη όσων στρέφονται ενάντια στα ισραηλινά συμφέροντα ή αμφισβητούν με στοιχεία το «ολοκαύτωμα» των εβραίων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί, ένα από τα επιτεύγματα του «νομικού πολιτισμού» των κοινοβουλευτικών καθεστώτων αρκετών κρατών της Ευρώπης είναι η ποινικοποίηση της άρνησης του «ολοκαυτώματος». Αλλά ακόμα και εκεί που δεν υπάρχουν κρούσματα «αντισημιτισμού» θα πρέπει να επινοηθούν καταλλήλως ή να κατασκευαστούν. Δεν έχουν άλλωστε περάσει πολλά χρόνια από τις «αποκαλύψεις» ότι ραββίνοι έστελναν απειλητικές επιστολές στους… εαυτούς τους, έτσι ώστε με τη φθηνή αυτή προβοκάτσια να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα καταδίκης του «αντισημιτισμού». Είναι οι ίδιοι αδίστακτοι απολογητές των «ανθρωπιστικών» βομβαρδισμών κατά της Σερβίας, οι υποστηρικτές των εισβολών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, εκείνοι που πιέζουν για επέμβαση στο ενοχλητικό Ιράν, ώστε να «εκδημοκρατιστεί» κι αυτό αναλόγως, οι σπόνσορες των «κρατών» τερατουργημάτων τύπου Κοσσόβου, αυτοί που σπεύδουν να διαγνώσουν το καινούργιο – και εξίσου επικίνδυνο – σύμπτωμα του «αντιαμερικανισμού» σε όσους εξεγείρονται με τη συνεργασία – ή μάλλον την υποτέλεια – των ΗΠΑ με το Ισραήλ. Καθωσπρέπει αριστερές, «αυτόνομες», «αντιφασιστικές» πένες, που όμως στάζουν αίμα…
Κομπάρσους αυτού του θλιβερού θιάσου εξυπηρέτησης των σιωνιστικών συμφερόντων θα βρούμε και στην εγχώρια σκηνή, πολύ αδύναμοι πολιτικά, σε σχέση με τους «συναδέλφους» τους του εξωτερικού, αλλά πολύ πιο φανατισμένοι για την επίτευξη του σκοπού τους. Απ’ όλα έχει ο ελληνόφωνος μπαξές. Οργανώσεις-σφραγίδες, που τα μέλη τους μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού και, εκτός από την «καθιερωμένη» αποστολή της εξεύρεσης «αντισημιτικών» φαινομένων, σέρνουν την Ελλάδα στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για τις πιο απίθανες περιπτώσεις «καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων» (ίσως γι’ αυτό το «ελληνικό» υπουργείο εξωτερικών τους χρηματοδοτούσε επί υπουργίας Μπακογιάννη), σταλινικές γκρούπες που οι πολιτικές τους «αναλύσεις» φλερτάρουν έντονα με την ψυχιατρική, «μάχιμοι αντιφάδες» που αποτελούν το «στρατιωτικό» σκέλος τρομοκράτησης και «πειθούς» όσων παραμένουν αδιόρθωτοι. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πολλά γραπτά παραδείγματα της αφοσίωσης όλων των παραπάνω στην καταπολέμηση του «αντισημιτισμού» (ως απαραιτήτου συστατικού του αντεθνικού και αντιρατσιστικού χαρακτήρα του όλου περιεχομένου), ενδεικτικά όμως παρουσιάζουμε ένα μικρό απόσπασμα αθλιότητας από τους «σκληρούς» του στρατοπέδου, με θέσεις που θα τις ζήλευε (εάν δεν τις έγραφε δηλαδή) και η ίδια η ισραηλινή κυβέρνηση. Από το ρυπαρό έντυπο των εγχώριων «αντιφά» διαβάζουμε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Λοιπόν, εδώ στα ευρωπαϊκά εδάφη, παίζει μια μεγάλη συσκότιση σχετικά με το ζήτημα του Ισραήλ και της επιθετικότητάς του. Σύμφωνα με αυτή τη λούμπα, αυτό που παίζει στη Μέση Ανατολή δεν είναι παρά η επιθετικότητα του «σιωνισμού» απέναντι στον αραβικό κόσμο. Οι «σιωνιστές», δηλαδή κάτι πολύ κακοί εθνικιστές Εβραίοι που εδώ που τα λέμε είναι όλοι σχεδόν οι Εβραίοι, το ’χουν βάλει αμέτι μουχαμέτι να κατακτήσουν τη Μέση Ανατολή, γιατί …έτσι, ή στην καλύτερη περίπτωση γιατί τους βάζουν οι αμερικάνοι. Γι’ αυτό, λέει ο μύθος, τα ’χουν βάλει με τους Παλαιστίνιους και με το Λίβανο και με το Ιράν και με τη Συρία και με ό,τι κράτος και υποκράτος υπάρχει στην περιοχή τους. Ας τον προσέξουμε αυτόν τον μύθο με τα πολλά και ενδιαφέρονται θετικά σημεία. Ας προσέξουμε κατ’ αρχήν ότι στη βάση αυτού του μύθου είναι που μπορούν αριστεροί και φασίστες να δηλώνουν εξίσου «αλληλέγγυοι» με τους Παλαιστίνιους. Οι φασίστες θυμούνται πόσο καλά έκανε ο αγαπητός τους Χίτλερ που εξόντωνε «τους σιωνιστές», οι αριστεροί παριστάνουν ότι οι μαλακίες με το σιωνισμό είναι κάποιου είδους ανάλυση για τον καπιταλιστικό κόσμο… και να σου τους δίπλα, δίπλα στο δρόμο, και να σου ολόκληρη η ελληνική κοινωνία να δηλώνει υποστήριξη στους Παλαιστίνιους!»
Τι να «πρωτοθαυμάσει» κανείς σ’ αυτό το αποσπασματικό ρυπαρογράφημα; «Μεγάλη συσκότιση», «σύμφωνα με αυτή τη λούμπα», «οι Εβραίοι το ’χουν βάλει αμέτι μουχαμέτι», «λέει ο μύθος», «στη βάση αυτού του μύθου», όλα αυτά μαζί με το ειρωνικό ύφος δείχνουν ξεκάθαρα την προσπάθεια αποενοχοποίησης του σιωνισμού. Το ότι η αθλιότητα συναγωνίζεται την γελοιότητα σ’ αυτήν την ελεεινή «ανάλυση» δεν κάνει λιγότερο σημαντική την βεβαιότητα πως οι παρακρατικοί «αντιφασίστες» έχουν συγκεκριμένους πάτρωνες. Ο όρος όμως «αντισημιτισμός» είναι υπαρκτός ή προπαγανδιστική εφεύρεση; Ακόμη και τα λεξικά άθελά τους(;) δίνουν την ερμηνεία «αντισημιτισμός είναι η προκατάληψη ή η εχθρότητα ενάντια στους Εβραίους». Είναι όμως έτσι; Αποτελούν οι εβραίοι τους μόνους σημίτες; Γιατί η πραγματικότητα (ότι αποτελούν πολύ διαφορετικές έννοιες ο αντισημιτισμός, ο αντιεβραϊσμός και ο αντισιωνισμός, ο οποίος αποτελεί την μόνη πραγματικότητα) αποκρύπτεται όμως επιμελώς από τους διαστροφείς της αλήθειας, όπως αποκρύπτουν πολλά άλλα πράγματα ανά τους αιώνες.
Μια σειρά από κατασκευασμένους μύθους, θραύσματα «προφητειών» και «αποκαλύψεων» από τη Βίβλο, μαζί με την ανεξάντλητη υπομονή των προπαγανδιστών της «επιστροφής στη Σιών», μετά από είκοσι αιώνες, έφεραν τελικά το επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα. Ένα εβραϊκό κράτος ξεφύτρωσε στα εδάφη των Αράβων και διαρκώς «καταβροχθίζει» αυτούς και τη γη τους. Προηγουμένως, είχαν προηγηθεί αμέτρητες εθνοκαθάρσεις του αραβικού πληθυσμού από τους μέχρι τότε βρετανούς επικυρίαρχους της Παλαιστίνης και τους ένοπλους σιωνιστές τρομοκράτες της Χαγκάνα. Είναι άραγε τυχαίο ότι η αγγλική λέξη Philistine (εκ του Φιλισταίος) χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον «ακαλλιέργητο», τον «βάρβαρο»; Στα 62 χρόνια ζωής του, το κράτος του Ισραήλ έχει καταλάβει το 85% των εδαφών της Παλαιστίνης, εξορίζοντας και περιορίζοντας τους γηγενείς άραβες, με τις ευλογίες φυσικά των ΗΠΑ, οι οποίες στηρίζουν την ισραηλινή πολιτική ακόμη και σε βάρος των δικών τους συμφερόντων. Ένα κράτος μη βιώσιμο οικονομικά, που όμως διαθέτει μια στρατιωτική μηχανή πολλαπλάσιας ισχύος από αυτή ισχυρών ευρωπαϊκών κρατών. Ένα κράτος που προπαγανδίζει δια μέσω των πάσης φύσεως υποτακτικών του τον «αντιρατσισμό», την τερματική ανοχή στον «αντισημιτισμό», την υπενθύμιση – έστω και σε μορφή παπαγαλίας – σε μόνιμη βάση του «ολοκαυτώματος», την παρότρυνση για την διατήρηση της ιστορικής μνήμης σ’ ό,τι αφορά τις δικές του χρονικές διαδρομές, αλλά ταυτόχρονα την προτροπή για την εξαφάνιση κάθε στοιχείου του Εθνικού πολιτισμού στις άλλες χώρες (εδώ στην Ελλάδα το βιώνουμε καθημερινά). Ένα κράτος όμως, που ακόμα και τις ανακαλύψεις της βιολογίας με την αποκρυπτογράφηση του DNA χρησιμοποιεί σε όσους ισχυρίζονται ότι είναι εβραίοι, δεν έχουν όμως τα απαραίτητα έγγραφα που να αποδεικνύουν ότι το γενεαλογικό τους δέντρο προέρχεται από τον Αβραάμ… Μόνο οι πιστοποιημένοι «απόγονοι του Αβραάμ» δικαιούνται ισραηλινό διαβατήριο, προνόμια και επιδοτήσεις. Στην «μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής» (όπως με πάθος ισχυρίζονται αρκετοί φιλελεύθεροι), μόνοι οι «καθαροί» είναι πρώτης κατηγορίας πολίτες, την ίδια στιγμή που στην Ευρώπη όλα αυτά καταγγέλλονται ως «απάνθρωπα», «ρατσιστικά», «ναζιστική συμπεριφορά» από τους «α λα καρτ» ευαισθητοποιημένους ανθρωπιστές…
Από την άλλη, υπάρχει και η θεωρία πως η αριστερά αντιστέκεται στον σιωνισμό και μάχεται για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Το να ενστερνίζεται ένα μέρος της αριστεράς διαφορετικές θέσεις απ’ αυτές της επίσημης ισραηλινής γραμμής (σε σημείο που να εκνευρίζονται οι παρακρατικοί «αντιφασίστες» και να ονειρεύονται συνεργασίες αριστερών με Εθνικοσοσιαλιστές), δεν την δικαιώνει ολοκληρωτικά ούτε σβήνει μονοκοντυλιά την σκοτεινή ιστορία της. Το ιδεολόγημα του κομμουνισμού βασίζεται στις φαντασιώσεις του εβραίου Μαρξ, όμως πολύ πιο σημαντικό (και συνάμα καταστροφικό για την ανθρωπότητα) είναι το γεγονός ότι ο συντριπτικός πυρήνας εκείνων που οργάνωσαν το πραξικόπημα των μπολσεβίκων το 1917 είχαν εβραϊκή καταγωγή. Και αν κάποιοι διαμαρτυρηθούν και πουν πως η καταγωγή κάποιων ανθρώπων δεν πρέπει απαραίτητα να ταυτίζεται με μια ολόκληρη ιδεολογία, το εμπειρικό υλικό της ιστορίας είναι που τους διαψεύδει σε ό,τι αφορά τη μη σύνδεση της αριστεράς με τον σιωνισμό. Άλλωστε, ο αρχιερέας του σιωνισμού, Moses Hess, μαζί με τους Suzkin, Borochow και άλλους ήταν ένας από τους πρωτεργάτες του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Το νεοσύστατο ισραηλινό κράτος βασίστηκε στον σοσιαλιστικό κοινοβιακό τρόπο ζωής και παραγωγής των «κιμπούτζ», χωρίς φυσικά να μειωθούν καθόλου οι γενοκτονικές διαθέσεις σε βάρος των Αράβων και, το βασικότερο, χωρίς να βλάπτονται οι σχέσεις του με τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τα κομμουνιστικά κόμματα. Το αντίθετο μάλιστα. Η αλληλεγγύη προς το Ισραήλ ήταν ένα από τα πρωταρχικά μελήματα της μαρξιστικής αριστεράς. Ας μην ξεχνάμε πως η ΕΣΣΔ του «πατερούλη των λαών» Στάλιν, ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ, ενώ και η ισραηλινή κυβέρνηση κάθε άλλο παρά αγνωμοσύνη έδειξε προς τις ανερχόμενες κομμουνιστικές δικτατορίες, όπου αυτές προέκυψαν. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, το Τελ Αβίβ αναγνώρισε πρώτο το μαοϊκό καθεστώς το Πεκίνου, το 1949. Αλλά και στη σημερινή εποχή, δεν είναι η αριστερά αυτή που πρωτοστατεί (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) στην αναγνώριση του Ισραήλ στηρίζοντας με φανατισμό την κυρίαρχη προπαγάνδα των «δύο χωριστών κρατών» στην Παλαιστίνη;
Συνοψίζοντας λοιπόν, βλέπουμε πως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η κτηνωδία και οι διακρίσεις βρίσκουν τόσους πρόθυμους συνεργάτες, σπόνσορες, απολογητές και σε ορισμένες περιπτώσεις «χρήσιμους ηλίθιους». Η αντίσταση στην παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, η προσεκτική μελέτη και η ενδεχόμενη αναθεώρηση συγκεκριμένων γεγονότων στη ροή του χρόνου, η άρνηση στην επιλεκτική ευαισθησία, η οποία εξαντλείται σε έναν και μόνο λαό, η σωστή διατύπωση όρων και εννοιών, η συνεχής έρευνα πέρα από την κυρίαρχη προπαγάνδα, αποτελεί καθήκον και υποχρέωση κάθε Ελεύθερα σκεπτόμενου Ανθρώπου. Ο «αντισημιτισμός» αποτελεί μια επινόηση όπως άλλωστε και ο «αντιεβραϊσμός» για να μείνουν εκτός κριτικής αναφοράς και πιθανής καταδίκης τα σιωνιστικά εγκλήματα. Την ίδια ώρα που η Εθνική Μνήμη στην Ευρώπη (και ειδικότερα στην Ελλάδα) βρίσκεται στο στόχαστρο από κάποιους «περίεργους» οργανισμούς και πρόσωπα, στο άλλο άκρο προφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού η μονομερής άποψη των φανατικών σιωνιστών για τα γεγονότα που συσχετίζονται με την ιστορική διαδρομή των εβραίων, απαγορεύονται με κάθε τρόπο και την παραμικρή κριτική με τις γνωστές «κλισέ» φράσεις όπως «αντισημιτισμός», «νεοναζί», «νοσταλγοί των στρατοπέδων συγκέντρωσης» κ.τ.λ. Η ακατάβλητη όμως θέληση για Εθνική Ανεξαρτησία, Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια, Ελεύθερη Σκέψη, θα συνεχίσει την πορεία της ενάντια στην παραχάραξη της ιστορίας και την επιλεκτική αντιμετώπιση των γεγονότων. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου