Η κλοπή του συμβόλου μιας ομάδας παραμονές μεγάλου ντέρμπι θεωρείται αιώνες τώρα υπόθεση τιμής. Όταν η πόρτα ανοίγει και η κούπα λείπει, η κοινή λογική λέει ότι ο αντίπαλος πανηγυρίζει την ταπείνωση στην οποία κατάφερε να σε υποβάλει. Το φθινόπωρο του 1895 το Κύπελλο Αγγλίας δεν ήταν στη θέση του. Η Άστον Βίλα πανικοβλήθηκε. Ήξερε ότι κανείς αντίπαλος δεν το είχε πάρει για να κάνει πλάκα. Επίσης δεν ήξερε ποιος είχε τολμήσει να προβεί σε τέτοια βεβήλωση. Χρειάστηκαν να περάσουν 68 ολόκληρα χρόνια για να λάμψει επιτέλους η αλήθεια. Και ήταν τόσο απλή που.. πόνεσε πολύ. Τα φύλλα έπεφταν νωχελικά στους ποτισμένους από τη βραδινή βροχή δρόμους του Μπέρμιγχαμ. Η βιτρίνα του Γουίλιαμ Σίλκοκ καθρεφτιζόταν στον ήλιο που μόλις είχε κάνει την εμφάνιση του μέσα από τα σύννεφα, και το φημισμένο τρόπαιο του κυπελλούχου Αγγλίας έκανε το χατίρι στους περαστικούς να απολαύσουν τη θέα του. Μόνο που στο κέντρο της βιτρίνας υπήρχε ένα τεράστιο κενό! Το κύπελλο έχε κάνει φτερά… Στο διάστημα μεταξύ 21:30 της Τετάρτης 11 Σεπτεμβρίου και 07:30 της Πέμπτης κάποιος πολύ επιδέξιος ληστής είχε σπάσει ένα μικρό κομμάτι της στέγης και είχε γλιστρήσει στο εσωτερικό του μαγαζιού αθλητικών ειδών. Αφού άρπαξε όλα τα χρήματα από το ταμείο, σκέφτηκε ότι και το λαμπερό κύπελλο σίγουρα θα του ήταν χρήσιμο. Το πήρε, άνοιξε την πόρτα και έγινε καπνός. Ο δράστης επικηρύχθηκε και ανακοινώθηκε πως όποιος παρέδιδε το τρόπαιο ή κατέθετε οποιαδήποτε χρήσιμη πληροφορία θα λάμβανε ως αμοιβή 10 λίρες. Η αντικειμενική αξία της κούπας ήταν 5 λίρες, οπότε εκτιμήθηκε αρκετά δελεαστική προσφορά. Κανείς δεν φανταζόταν ότι το βαρύτιμο τρόπαιο θα εξαφανιζόταν. Όλοι όμως είχαν λάβει τα μέτρα τους. Όταν η Άστον Βίλα παρέλαβε το κύπελλο από την Εθνική Επιτροπή Ποδοσφαίρου της Βρετανίας κατέβαλε εγγύηση 200 λιρών, ποσό εξωφρενικά υψηλό για την εποχή, αλλά βέβαια…αχρείαστο θα ήταν. Ο σύλλογος εξάλλου υπερκάλυψε την εγγύηση με εκείνη που κατέβαλε ο κύριος Σίλκοκ προκειμένου να έχει την κούπα στο μαγαζί του. Εκείνος με τη σειρά του την ασφάλισε σε κάποια εταιρεία, η οποία και τελικά….πλήρωσε τα σπασμένα. Η Άστον Βίλα υποχρεώθηκε απλώς να καταβάλλει πρόστιμο 25 δολαρίων, για την κατασκευή ενός ολοκαίνουριου κυπέλλου, το οποίο θα ήταν πιστό αντίγραφο του κλεμμένου, από τους κοσμηματοπώλες Φατορίνι, το οποίο μάλιστα κέρδισε η ίδια την επόμενη σεζόν. Τα λεφτά ήταν πολλά αλλά ουδείς ασχολήθηκε με αυτά. Κανένα αντίτιμο δεν θα μπορούσε ποτέ ν’ αντικαταστήσει την αίγλη και τη δόξα ενός τροπαίου που λατρεύτηκε, όσο κανένα άλλο σύμβολο νίκης της εποχής. Η αστυνομία υπό την καθοδήγηση του επιθεωρητή Ντομπς δούλευε μέρα νύχτα στην υπόθεση χωρίς να βρει άκρη. Ποιος το είχε κλέψει; Τι ήθελε να το κάνει; Σε ποιου συλλέκτη την προσωπική συλλογή είχε καταλήξει; Καμία απάντηση δεν δόθηκε τα επόμενα 68 χρόνια! Η κλοπή του βαρύτιμου τροπαίου, είχε περάσει πια στη σφαίρα του μύθου και της φαντασίας. Πριν καταλήξει η υπόθεση σε τραγέλαφο και ιστορία για τις κρύες νύχτες του χειμώνα, θεωρήθηκε εθνική καταστροφή. Ντροπή και όνειδος. Η ομοσπονδία θα έδινε οδηγία για δημιουργία νέου επάθλου, στο πέρασμα των χρόνων όλες οι αξιοπρεπείς αθλητικές διοργανώσεις θα είχαν ένα βαρύτιμο και εντυπωσιακό τρόπαιο να επιδείξουν αλλά αυτό, το πρότυπο κύπελλο Αγγλίας, είχε χαθεί για πάντα και δεν θα μπορούσε με τίποτα ν’ αντικατασταθεί. Όλοι εκείνοι που έζησαν την εποχή της κλοπής τα βράδια έκαναν διάφορους συλλογισμούς, όπως συμβαίνει συνήθως με κάποιον που ζει μια τραγωδία: «Τι θα γινόταν αν…» Αν για παράδειγμα δεν είχαν δείξει τόση μεγαλοψυχία οι Λόντον Γουόντερερς το σύμβολο νίκης ίσως καμάρωνε ακόμη σε κάποιο μουσείο. Ήταν η πρώτη ομάδα που σήκωσε την κούπα το 1871-72 υπό τις ιαχές 2.000 Λονδρέζων και όταν επανέλαβε το θρίαμβο τρία συναπτά έτη (1876,’77,’78) είχε το δικαίωμα (βάσει καταστατικού) να χριστεί ιδιοκτήτης του κυπέλλου. Σε μια κίνηση ανωτερότητας ο σύλλογος το δώρισε στην ομοσπονδία και πήρε αντάλλαγμα ένα άλλο τρόπαιο για να θυμάται την χρυσή τριετία. Το παλιό αυθεντικό καλοδουλεμένο ασημικό απονεμόταν από τότε σε κάθε κυπελλούχο, ο οποίος τα πρώτα 11 χρόνια τύχαινε να είναι…κάτοικος Λονδίνου. Το 1883 η Μπλάκμπερν πήρε την κούπα έξω από τα όρια της πρωτεύουσας και δεν επέστρεψε ποτέ ξανά σε αυτήν. Ή τουλάχιστον κανείς δεν το κατάλαβε. Γιατί το κύπελλο κυκλοφορούσε σε πολλές πόλεις της Αγγλίας! Η μεγάλη αποκάλυψη έγινε το 1963. Σε κάποιο κελί φυλακής ο 83χρονος πια κρατούμενος Χάρι Μπουρντγκε ψυχορραγούσε. Είχε ένα μυστικό που δεν ήθελε να το πάρει στο τάφο του: Πριν από 68 χρόνια, πιτσιρικάς 15 χρονών και πάμφτωχος τρύπωσε σε ένα μαγαζί, είδε ένα ασημένιο κύπελλο, το πήρε, το έλιωσε, και εν συνεχεία το μετέτρεψε σε πλαστά νομίσματα τα οποία έριξε στην αγορά!
Το κύπελλο ανήκε τελικά, στο λαό του. Ο καθένας μπορεί να είχε κουβαλήσει ένα κομματάκι στις τσέπες του παντελονιού του. Ένα μέρος της ιστορίας του αγγλικού ποδοσφαίρου είχε μοιραστεί σε εκατοντάδες κάλπικα νομίσματα και είχε μπει σε εμπορικό και να είχε περάσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ή σε τρένο και να είχε φτάσει στο πορτοφόλι κάποιου πολύ κοντινού μας ανθρώπου. Σε αυτήν την ιδέα οι Βρετανοί ακόμη εύχονται να μην είχε εξιχνιαστεί ποτέ η ληστεία. Να είχε παραμείνει στις σκιές, κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου.
| http://www.e-soccer.gr/ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου