"ΔΑΝΕΙΑ ΖΩΗΣ"

Του Δημήτρη Αϊβατζίδη

Βαδίζω σήμερα στο πεζοδρόμιο της λύπης ,καθώς στον ίδιο το ρυθμό του βήματος .γυρίζει παλίνδρομα η σκέψη της κατασταλτικής απεξάρτησης. Ως άλλη Ελλάδα, περπατώ στο μονοπάτι του έλεγχου ,στο μονοπάτι της επικείμενης στέρησης. Σήμερα μπήκα από την κεντρική είσοδο του οκανα της οδού Καποδηστριου ,σε λίγο θα πάρω ένα δάνειο ζωής ,ένα υποκατάστατο ,ως να ητο αυτή η λύση του πολύ παλιού προβλήματος της επικείμενης στέρησης .Βαδίζω ακόμη ,γιατί άλλοι σαν εμένα κρατούν ήδη μπαστούνι .Οι περισσότεροι μπροστά στο φαιό μιας απροσδιόριστης φοβίας για την ζωή ,έχουν διαλέξει ένα δεκανίκι ακόμη ,εκτός από την δόση μεθόδους ,προσθέτουν «λύσεις» στα προβλήματα τους ,με βαρβιτουρικά ,ισχυρά νευροληπτικά ,υπνωτικά κ.α.Κανονικα δεν θα έπρεπε να χρειάζονται δάνεια ζωής ,οι περισσότεροι δεν είχαν ψυχολογικά προβλήματα ,ο πολύς καιρός όμως στη χρήση ,η αγριότητα της ζωής του χρηστή ,το παγωμένο τσιμέντο που ρούφηξε το αίμα που έσταξε από το ΣΕΟ(σύριγγα ) ,την ασφυξία και τον τρόμο απέναντι στην επικείμενη στέρηση .


Οι περισσότεροι σύνηψαν ένα δάνειο και έπαιξαν στο χρηματιστήριο αξιών της τρέχουσας ζωής .Το δεκανίκι ηρωίνη συνέδραμε την φαντασιακή αποδοχή της ζωής τους και ένα πρωί όλα τα ναρκωμένα μυαλά της δυτικής παραλίας ,όλο το φρίσκο με τους μπίτνικ ,όλη η σκέψη που χτυπιόταν στο γκραντζ Του Σιατλ ,όλοι οι οπιομανείς παρακμιακοί αριστοκράτες της αριστερής όχθης ,το μυαλό του Ζενε ,η αιφνίδια σκέψη του Ν.Λαπαθιωτη ,άπαντες συνέδραμαν στη προσωρινή λύση του πόνου .Κατόπιν η ποίηση επαψε να έλκεται από την παρακμή και η υγιής σκέψη η σύγκλιση όλων των ιερών οπιομανών γέννησε αυτή τη γωνία της παλιάς ωραίας Αθήνας ,αυτό το σπιτάκι με το φάρμακο .Το φάρμακο ,έτσι το αποκαλούν ,κάτι γέροι λαϊκοί πάνω από εξηντα,σαραντα χρόνια στο κουτάλι ,λένε μόνοι τους . Βαδίζω στο δρόμο του προγράμματος απεξάρτησης σαν να ήταν εκεί η λύση. Κι όπως οι άσκοπες σκιές παλεύουν να κάνουν το σκοτάδι πιο βαθύ ,έτσι κι αυτοί ζουν για να αυξάνουν το δείγμα της στατιστικής υπηρεσίας ,που λέει πως η ηρωίνη σκοτώνει .Βαδίζω εδώ και όσο κονταίνει η απόσταση όσο πλησιάζω το γκισέ ,σε λίγο θα πάρω άλλη μια δόση ,ένα δάνειο υποσχόμενης ζωής .Οι ηρωινο εξαρτημένοι προσβλέπουν σε μια ζωή δίχως στερητικό σύνδρομο και σε μια υπόσχεση που έχουν δώσει στο μέλλον ότι θα καθαρίσουν κάποτε .Έτσι ακριβώς ένας λαός έχει σπρωχθεί στην εξάρτηση από τις αγορές ,έχει πάψει να παράγει το φαγητό του δια νόμου ,έχει σπρωχθεί σε μια τοξική κατανάλωση του περιττού ως να ήταν μια ευφορικη ουσία η κατανάλωση και να έβλεπες το χαμόγελο μιας χαυνωτικής νιρβάνα στα μάτια της δεσποινίδας που βγαίνει από την Καλογήρου.
Κι όπως διασχίζω αυτό δρόμο που μονός μου διάλεξα ,συγκροτώ μια παρέα που όλο μεγαλώνει κι αλλάζει στη διαδρομή της επάνω ,τα πεζοδρόμια στην Τοσίτσα και μαζί αυτούς που πουλούν νοθευμένη μεθαδονη ,μαζεύω γύρω μου και μπαίνω στην ουρά της ίδιας της ομάδας καθώς τους βάζουμε σε πρόγραμμα στεγνό για μια εβδομάδα για να μάθουν να πωλούν νοθευμένα υποκατάστατα .Μετά ανεβαίνω δεξιά την Ζαΐμη και από τη Στουρνάρι μπαίνω στην πλατεία με ένα βαν και δίνω τη δόση του καθενός ενώ τους καταγράφω μαζί με το επίπεδο εθισμού τους σταμπάρω με κόκκινη μπογιά τους εμπόρους στα γύρω στενά .Και τους άστεγους τους προσλαμβάνω στο πράσινο και τους κάνω φύλακες δασών και δέντρων με προνόμια και ανταμοιβές από την κοινωνία ,παίρνω τους εμο και τους διορίζω στο πρώτο νεκροταφείο άμισθη .Κάνω μια κολεκτίβα και την παραδίδω στους αντιεξουσιαστες .Κι όπως γίνομαι αυτάρκης σταματώ τα δάνεια σκέψης ,παρά μόνο θυμάμαι την ιστορία μου και βρίσκω λύσεις .Και σταματώ ετούτε το δανεισμό ύφους ,γιατί αν το ψάξεις θα δεις ότι το πλεόνασμα των δαπανών μας , τα έξοδα που μας χαντάκωσαν ,δεν δημιουργήθηκαν παρά ,από τούτη την σπατάλη του δερβίση που ακουμπαει εκατό εργατοώρες στα πόδια ή τα μαλλιά της ξανθιάς που κάνει ασκήσεις πανικού με την φωνή της .Εκεί ακουμπάμε τα δανεικά στο « εμένα ρε»και στο «για πάρτη σου»,εκει κοιταζόμαστε στα μάτια με τους γύρω για να ελέγξουμε αν μας είδαν ,αυτή την ανάγκη πληρώνουμε και ισοδυναμεί με τις επισκέψεις στο εθνικό γιατρό που μας παρέπεμψε ο εθνάρχης , όταν απεξαρτηθούμε από το οξυζενέ ,όταν παρακάμψουμε εκείνη την πλασματική εξάρτηση στις βιτρίνες συμπεριφοράς τότε θα παψει να μεγαλώνει το χρέος στο μηχανισμό ζωής ,θα σταματήσει η επένδυση στα ομόλογα στυλ,γιατι στυλ είναι να μην χρωστάς .
Υγ.νομιζω ότι θέλει να πει ότι ,καλύτερα να περνάμε καλά όπως νομίζουμε κι όχι όπως μας επιβάλει η εκαστοτε ροπή ,κι ότι ,όσο κι αν είναι γοητευτικό το περιττό ,όταν το περιττό γίνεται βουνό ,είναι εξ ισου πληκτικό.