Ήταν που ήταν χάλια η μέρα ήρθε και η δολοφονία του ΈΛΛΗΝΑ Άντη Χατζηκωστή και να μαι να παλεύω να γράψω ένα κείμενο που μέρες έχω στο μυαλό μου. Μέρα δύσκολα πλέον θα έχετε κείμενο δικό μου εκτός από αυτά που γράφονται νύχτα και αναρτώνται την ημέρα. Οι σχέσεις μου άλλωστε με τέτοια κείμενα ήταν πάντα καταστροφικές όπως και οι νυχτερινές μου αποδράσεις. Ήθελα λοιπόν εδώ και καιρό να γράψω την άποψή μου για το τέλος μιας σχέσης.
Πως δηλαδή εγώ πιστεύω ότι μόνο φυσικό τέλος υπάρχει και όχι συναισθηματικό. Ήθελα δηλαδή να διαφωνήσω με όσους πιστεύουν ότι όταν χωρίζουμε από μια σχέση επαγγελματική ή προσωπική τα πάντα έχουν τελειώσει. Η ρηχή αυτή άποψη θα χτυπηθεί λοιπόν από μένα σήμερα για τον απλούστατο λόγο . Δεν είναι δυνατόν να σβήσει κάποιος το παρελθόν του. Πως δηλαδή θα επιτύχεις να μην θυμάσαι τον πρώην σου ή την πρώην σου; Μπορεί να έχεις προχωρήσει και να είσαι πολύ καλύτερα αλλά ότι ξεχνάς και τελειώνεις τα πάντα δεν παίζει. Δεν χωράει στο στενό μυαλό μου ότι θα ξυπνήσω μια μέρα και δεν θα θυμάμαι τίποτα από το παρελθόν. Εάν θα το ήθελα; Προσωπικά όχι, με τίποτα δεν θα το ήθελα δεν είμαι εγώ αυτός που δεν θα θυμάται δεν ταιριάζει σε μένα η λησμονιά , και κυρίως δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τόσες δύσκολες και ελάχιστες ευχάριστες στιγμές σε μια ζωή τόσο γεμάτη που μοιάζει πολλές φορές βαρετή όταν όλα κυλούν φυσιολογικά. Μου λέει προχθές λοιπόν ένας φίλος ότι δεν θυμόταν την τάδε πρώην του και γίνομαι έξαλλος. "Πλάκα μου κάνεις φαντάζομαι" του λέω. "Όχι" απαντάει σοβαρά δεν θυμάμαι. Επειδή είναι φίλος θεώρησα ότι θέλει να με πειράξει όμως όπως είπε θυμάται μόνο την τωρινή του φίλη και αυτό είναι το ΣΩΣΤΟ. Τρόμαξα στην λέξη σωστό νόμισα ότι έκανα λάθος που άρχισα μια τέτοια συζήτηση. Για πρώτη φορά ένιωσα ότι οι μνήμες δεν είχαν ωφελήσει , δημιουργούσαν δεν έλυναν προβλήματα και κυρίως δεν μου άρεσε που άρχισα να σκεφτόμουν πάλι το παρελθόν. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα να σκέφτομαι κάτι προς τα πίσω. Αφύσικα βαριεστημένα επέμενα στην άποψή μου ότι η λησμονιά δεν είναι ΚΑΛΟ πράγμα. Ρηχή μου φάνηκε η σκέψη το καλό και το κακό σε μια μάχη που θα πρέπει να νικήσει το καλό που όμως είναι μια μειοψηφία.Γιατί τι άραγε γύρω μας αντιπροσωπεύει το καλό; Σε έναν κόσμο που γίνονται αηδιαστικά πράγματα κάποιος να πιστεύει ότι το καλό θα επικρατήσει!!! Σαν αμερικανική ταινία με το καλό να θριαμβεύει στο τέλος.... Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή από αυτή που πιστεύεις ότι κάνεις λάθος εκτίμηση ακόμα και εάν έχεις δίκιο. Ο φίλος έθαψε το παρελθόν του για να σώσει το μέλλον του και εγώ εκεί να επιμένω να του το θυμίζω. Ένιωσα λίγος , προσπάθησα να αλλάξω συζήτηση. Σκέφθηκα ότι μπορεί να τον στεναχώρησα αναφέροντας την πρώην του. Που την θυμήθηκα άλλωστε δεν την ήξερα καν. Ευτυχώς χτύπησε το τηλέφωνό του ήταν η νέα του φίλη. Σώθηκα έπρεπε να φύγει να πάει να την πάρει από την δουλειά. Καθώς απομακρυνόταν υπερασπιζόμενος το δικαίωμά του στην λήθη αναρωτήθηκα εάν είχε δίκιο. Δεν του είπα τίποτα ποτέ ξανά. Πιστεύω ότι δεν έχει δίκιο και σκέφθηκα πως κάνεις delete στις μνήμες. Πως δηλαδή παύεις να φέρεσαι ανθρώπινα, πως προχωράς χωρίς να κοιτάζεις πίσω; Σε μια στιγμή σκέφθηκα ότι εάν ήταν να ζήσω ευτυχισμένος ξεχνώντας ότι είχε συμβεί θα προτιμούσα να μην ζούσα άλλο. Η απολυτότητα μου είχε βγει πάλι στην επιφάνεια , ο γνώριμος Σταύρος είχε ξανακάνει την ίδια επιλογή λάθος ή σωστή ελάχιστα τον ένοιαζε αρκεί να μην πετάξει τίποτα. Ούτε τα βάρη , ούτε τις χαρές η απόλυτη επαλήθευση ότι είμαστε ότι ζήσαμε πέρασε μπροστά από τα μάτια μου.Χάλασε η μέρα μου , εξάντλησα τον εαυτό μου και ακόμα σκέφτομαι γιατί δεν μπορώ πράξω διαφορετικά. Αμφιβάλω πλέον κατά πόσο η πλειοψηφία συμφωνεί με την άποψή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου