ΠΑΛΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΡΤΙΟΣ 2008Του Σταύρου Μαρίνη
Αρκετές φορές μετά τον θάνατο των γονιών μου έχω σκεφτεί, τι είναι αυτό που κάνει αβάσταχτη μια απουσία. Δεν μπορείς εύκολα να απαντήσεις σε ένα τέτοιο ερώτημα , πάντως το βασικό στοιχείο είναι οι καλές στιγμές που έχεις περάσει με τα αγαπημένα πρόσωπα που χάνονται ή που η ζωή τα απομακρύνει από κοντά σου. Όσο πιο καλές αναμνήσεις έχεις από αυτούς που φεύγουν τόσο περισσότερο σου λείπουν.
Και όταν έχουν φύγει από αυτόν τον μάταιο κόσμο έχει καλώς ,όταν όμως δεν έχουν φύγει και απλώς έχουν "απομακρυνθεί" τι κάνεις; Η απουσία είναι οδυνηρή όταν θεωρούμε τον άλλο "δικό" μας φίλο, συναγωνιστή, σύντροφο, και οτιδήποτε κτητικό έχει δημιουργήσει η ατελής ανθρώπινη φύση. Όμως πόσο "δικός" μας είναι κάποιος και πια η σωστή αντίδραση όταν χάνουμε κάποιον που θεωρούμε "δικό" μας; Μην περιμένετε απάντηση γιατί δεν υπάρχει , γιατί τα συναισθήματα δεν φυλακίζονται ούτε η ελεύθερη σκέψη και εγώ γράφω για ελεύθερους αναγνώστες και όχι για "λογικούς". Ο καθένας από εσάς έχει χάσει κάποιον δικό του και η μόνη "παράλογη" συμβουλή που θα σας δώσω είναι ότι:ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΞΕΧΝΑΤΕ. Υ.Γ. Και έχεις και τον βλαμμένο τον Μητσοτάκη να πιστεύει ότι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Πολύ παλιό το κείμενο αλλά πάντα επίκαιρο γιατί οι ΑΠΟΥΣΙΕΣ δεν θα πάψουν να βασανίζουν την ζωή μας. Είναι μέσα στην ζωή να τις ζήσουμε και άλλοι ξεχνάνε και νομίζουν ότι προχωράνε μπροστά σε πείσμα όλων εμάς που δεν ξεχνάμε ΤΙΠΟΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου