Από τους αρχαίους χρόνους ήταν αναγνωρισμένο ότι υπήρχε μία αναλογία ανάμεσα στο ανθρώπινο ον και τον μεγαλύτερο οργανισμό που είναι το κράτος. Η παραδοσιακή αντίληψη περί Κράτους – αντίληψη οργανική και αρθρωτή – αντανακλούσε πάντοτε την φυσική ιεραρχία των δυνατοτήτων που ιδιάζουν στο ανθρώπινο ον με την πλήρη έννοια του όρου, στο οποίο το καθαρώς φυσικό και σωματικό μέρος κυβερνάται από τις ζωτικές δυνάμεις, οι οποίες υπακούν στη ζωή της ψυχής και στον χαρακτήρα, ενώ στην κορυφή ευρίσκεται η πνευματοδιανοητική αρχή, αυτό που οι αρχαίοι απεκάλουν εσωτερικώς κυρίαρχος, το ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΝ (Σ.Μ. ελληνικά στο πρωτότυπο). Σύμφωνα μ’ αυτές τις ιδέες είναι προφανές ότι κάθε μορφή δημοκρατίας παρουσιάζεται ως οπισθοδρομικό φαινόμενο, ως ένα σύστημα, στο οποίο κάθε φυσική σχέση ανατρέπεται. Το ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΝ είναι ανύπαρκτο. Η κατεύθυνση προέρχεται εκ των κάτω.
Ελλείπει κάθε πραγματικό κέντρο. Μία ανακλητή ψευδοεξουσία και μάλιστα στην υπηρεσία αυτού που είναι χαμηλά – δηλαδή της καθαρώς υλικής “κοινωνικής”, οικονομικής και ποσοτικής πλευράς ενός λαού – αντιστοιχεί, σύμφωνα με την ανωτέρω αναλογία, στην εξής κατάσταση στην περίπτωση ενός ατόμου: ένα πνεύμα και μία πνευματική αρχή που δεν θα είχαν άλλο λόγο υπάρξεως από το να εκπροσωπούν τις ανάγκες του σώματος, στο οποίο σώμα θα ήσαν εν κατακλείδι στην υπηρεσία του. Η έλευσις της δημοκρατίας είναι κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ σοβαρότερο από αυτό που φαίνεται να είναι σήμερα μόνον από πολιτικής πλευράς, είναι δηλαδή με άλλα λόγια αυτή η ίδια η πλάνη και η παντελώς ηλίθια οίηση μιας κοινωνίας, που σκάβει τον ίδιο της τον τάφο. Πραγματικά μπορεί να υποστηριχθεί χωρίς αμφιβολία ότι η “δημοκρατική” ατμόσφαιρα είναι τέτοια, ώστε δεν μπορεί παρά να εξασκήσει μακροπρόθεσμα, μία εκφυλιστική επίδραση στην ανθρώπινη προσωπικότητα και μάλιστα στις καθ’ εαυτό “υπαρξιακές” όψεις της: ακριβώς επειδή υπάρχουν, όπως τις ονομάσαμε, αντιστοιχίες μεταξύ του ατόμου ως μικρού οργανισμού και του κράτους ως μεγάλου οργανισμού.
Αυτή η ιδέα επιβεβαιώνεται με την εξέταση των διαφόρων όψεων της φυσικής κοινωνίας. Είναι γνωστό ότι ο Πλάτων έλεγε ότι είναι καλόν τα άτομα που δεν έχουν εσωτερικό άρχοντα, να ευρίσκουν τουλάχιστον έναν έξω από αυτά. Σε ότι, λοιπόν, παρουσιάσθηκε ως “απελευθέρωση” κείνου ή του άλλου λαού, που στην πραγματικότητα επεβλήθη πολλές φορές ακόμη και με την καταφυγή στην βία (όπως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), για να απολαύσουν της “δημοκρατικής περιόδου”, που εξαφάνισε κάθε αρχή κυριαρχίας, αυθεντικής εξουσίας και τάξεως προερχομένης εκ των άνω, αντιστοιχεί σήμερα, σε ένα μεγάλο αριθμό ατόμων,με μία “απελευθέρωση” που αποτελεί εξαφάνιση κάθε εσωτερικής “μορφής”, κάθε χαρακτήρος, κάθε ευθύτητος, με μία λέξη, η παρακμή ή η απουσία, στο άτομο, αυτής της κεντρικής δυνάμεως που οι Αρχαίοι αποκαλούν ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΝ. Και αυτό, όχι μόνον στο ηθικό επίπεδο, αλλά επίσης στο πεδίο της πλέον καθημερινής συμπεριφοράς, στο επίπεδο της ατομικής ψυχολογίας και της υπαρξιακής δομής. Το αποτέλεσμα είναι ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός ασταθών και αμόρφων ατόμων, είναι η εισβολή αυτού που θα μπορούσε να αποκληθεί Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Πρόκειται για μία φυλή που θα άξιζε να ορισθεί ακριβέστερα απ’ ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε εδώ και χωρίς να διστάσουμε να προστρέξουμε σε επιστημονικές, πειραματικές μεθόδους.
Ο τύπος ανθρώπων, για τον οποίο μιλάμε δεν είναι μόνον κενός πάσης εσωτερικής πειθαρχίας, δεν έχει μόνον τον φόβο να τεθεί ενώπιος εαυτώ, αλλά είναι και ανίκανος να αναλάβει οποιαδήποτε σοβαρή δέσμευση, ανίκανος να ακολουθήσει έναν ακριβή προσανατολισμό, να επιδείξει χαρακτήρα. Μπορούμε να πούμε ότι εν μέρει δεν το θέλει και εν μέρει δεν το μπορεί. Πραγματικά, είναι ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι αυτή η αστάθεια δεν είναι πάντοτε στην υπηρεσία του χωρίς αναστολές προσωπικού συμφέροντος, δεν είναι πάντοτε η αστάθεια εκείνου που λέει: “Δεν είμαστε σε εποχή όπου μπορεί κανείς να έχει την πολυτέλεια να διαθέτει χαρακτήρα”. Όχι. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η συμπεριφορά αυτή δρα εις βάρος των εν λόγω προσώπων. Είναι άλλωστε ενδεικτικό το ότι αυτός ο αδύναμος τύπος ανθρώπου παρουσιάζεται το ίδιο και σε χώρες, όπου η Φυλή και η Παράδοση δεν ήταν καθόλου ευνοϊκές (έχουμε υπόψη μας πρωτίστως την Κεντρική Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες και εν τινι μέτρο την Αγγλία), καθώς και σε τάξεις, όπως η αριστοκρατία και η τάξη των τεχνιτών, των οποίων οι εκπρόσωποι γνώριζαν να κρατούν, μέχρι μία πρόσφατη εποχή, μία κάποια εσωτερική μορφή. Η παρακμή κάθε “επαγγελματικής τιμής” – τιμή που υπήρξε πολύτιμη εκδήλωση, στο πρακτικό πεδίο της ηθικής συνειδήσεως και ακόμη μιας ορισμένης ευγενείας – προέρχεται πράγματι από την ίδια διαδικασία αποσυνθέσεως. Η χαρά του παράγειν, σύμφωνα με την ιδιαίτερη τέχνη σου, δίνοντας το καλύτερο μέρος του εαυτού σου, με ενθουσιασμό και τιμιότητα, υποχωρεί μπροστά στο πιο άμεσο συμφέρον, που δεν σταματά ούτε μπροστά στην αλλοίωση του προϊόντος, ούτε μπροστά στην απάτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανάμεσα σε τόσα άλλα: οι απάτες με τα τρόφιμα, πιο εκτεταμένες και πιο κυνικές από ποτέ, οι οποίες προέρχονται όχι από εγκληματική ανευθυνότητα, αλλά από στυγνή διάθεση κερδοσκοπίας, από καταβαράθρωση εσωτερικού πεδίου, από έλλειψη κάθε αισθήματος τιμής, αυτής της τιμής, την οποία κατείχαν, σε άλλες εποχές, ακόμη και οι πιο ταπεινές επιχειρήσεις. (Σε ένα άλλο επίπεδο βρισκόμαστε θεατές, παράλληλα με την βιομηχανοποίηση, της προλεταριοποιήσεως και κοινωνικής περιθωριοποιήσεως της “εργατικής τάξεως”, αυτών που δεν είναι πλέον παρά απλοί “εργασιοπώλες”).
Είπαμε ότι αυτό το φαινόμενο δεν αφορά μόνον το ηθικό πεδίο. Η αστάθεια, η αποφυγή, η ικανοποιημένη ανευθυνότης, η αδιάφορη αδιορθωσιά εκδηλώνονται μέχρι τις πλέον ευτελείς καθημερινότητες. Υπόσχεται κάποιος κάτι – να γράψει, να τηλεφωνήσει, αν ασχοληθεί με αυτό ή εκείνο – και δεν το κάνει. Κανείς δεν είναι ακριβής στην ώρα του. Σε ορισμένες βαρύτερες περιπτώσεις, η ίδια η μνήμη δεν σώζεται: Ξεχνά, είναι αφηρημένος, δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί. Οι ειδικοί έχουν άλλωστε διαπιστώσει μία εξασθένηση της μνήμης στις νεώτερες γενεές: φαινόμενο που θέλησαν να ερμηνεύσουν με διάφορες περίεργες και δευτερεύουσες δικαιολογίες, αλλά του οποίου πραγματική αιτία είναι η τροποποίηση της γενικής ατμόσφαιρας, η οποία φαίνεται να προκαλεί αληθινή μεταλλαγή της ψυχικής δομής. Και αν θυμηθούμε τι έγραψε ο Βάινινγκερ με επιμονή για τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ ηθικής, λογικής και μνήμης, για την υψηλότερη σημασία, όχι καθαρά ψυχολογική, της μνήμης (η μνήμη ευρίσκεται σε στενή σχέση με την ενότητα της προσωπικότητας, εξαιτίας της αντιστάσεως που προσφέρει στην διασπορά στον χρόνο, στην ροή της διάρκειας. Έχει επίσης ηθική και οντολογική αξία και δεν είναι για το τίποτε που μια ιδιαίτερη ενίσχυση της μνήμης αποτέλεσε μέρος των πρακτικών της υψηλής ασκητικής, στον βουδισμό π.χ.), καταλαβαίνουμε τις βαθύτερες επιπλοκές του φαινομένου. Και επιπλέον το ψέμα, το αναίτιο ψέμα, χωρίς καν έναν σκοπό, αποτελεί φυσικά μέρος του στυλ του εφήμερου ανθρώπου. Εδώ ευρισκόμεθα προ ενός στοιχείου ειδικά “θήλεως” και αν επισημάνει κανείς σε έναν εκπρόσωπο αυτής της φυλής των εφημέρων ανθρώπων, αυτήν του την συμπεριφορά, εκείνος εκπλήττεται, τόσο φυσική του φαίνεται η συμπεριφορά αυτή, ή πιο συχνά αισθάνεται ότι του επιτίθεσαι και αντιδρά με σχεδόν υστερικό τρόπο. Γιατί δεν θέλουν να “ενοχλούνται”. Ο καθείς μπορεί να διαπιστώσει τη νεύρωση αυτού του είδους στον κύκλο των κοινωνικών του σχέσεων, όσο λίγη προσοχή και αν δώσει. Και, όποιος έχει την ανάλογη ηλικία, μπορεί να παρατηρήσει πόσο ορισμένα πρόσωπα, που είχε την ψευδαίσθηση να θεωρεί φίλους, έγιναν σήμερα μετά τον πόλεμο, τελείως αγνώριστα.
Όσον αφορά τον κόσμο των πολιτικών, με τις κομπίνες και την διαφθορά του, που χαρακτήριζαν πάντοτε τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, αλλά που είναι σήμερα ακόμη εμφανέστερες, δεν αξίζει καν τον κόπο να κάνουμε λόγο. Τόσο πολύ η φυλή του εφήμερου ανθρώπου, ταυτόσημη πέραν κάθε ετικέτας και κόμματος, αναπαύεται στην μακαριότητά της. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι συχνότατα, δεν αποτελούν εξαίρεση εκείνοι που πρεσβεύουν “δεξιές” ιδέες, διότι γι’ αυτούς οι ιδέες αυτές καταλαμβάνουν μία παράμερη θέση, χωρίς άμεση σχέση και αναγκαστική συνέπεια στην υπαρξιακή τους πραγματικότητα. Αξίζει περισσότερο να επισημάνουμε μια κάποια τρέχουσα διαφορά, ιδιαίτερα στο σεξουαλικό πεδίο, που εξαπλώνεται μεταξύ των νέων “χειραφετημένων” γενεών, που προέρχεται λίγο πολύ από την “dolce vita”. Δεν αντιστοιχεί σε τίποτε θετικά αντικομφορμιστικό, δεν πρόκειται για την κατάφαση της υψηλοτέρας ελευθερίας, μιας ισχυρότερα εκφρασμένης προσωπικότητας. Πρόκειται μάλλον για ένα απλό “δε βαριέσαι”, μία παθητικότητα, μία κοινότυπη, ευτελή πτώση στάθμης – τόσα πράγματα στα οποία θα επανέλθουμε όταν θα εξετάσουμε το παρασκήνιο ορισμένων ιδεολογικών ρευμάτων της εποχής μας, που κηρύττουν την άδικη σεξουαλική ελευθερία. Η θέση, όπου έπρεπε να ευρίσκεται ενθρονισμένος ο Εσωτερικός Άρχων, για να αντιτάσσει τον καθαρό νόμο του είναι του, σε κάθε εσωτερικό νόμο, σε κάθε υποκρισία και κάθε ψέμα, ανοίγω παρένθεση (Στίρνερ, Νίτσε, Ιψεν), η θέση αυτή είναι κενή. Ζει κανείς από μέρα σε μέρα, με ηλίθιο τρόπο και αυτό είναι όλο. Εξ ου και κατά τις σπάνιες στιγμές της συνειδητοποιήσεως, η αηδία και η πλήξη.
Απουσία εξουσίας, αληθινών ηγετών, στο εξωτερικό, στο πεδίο του Κράτους και απουσία εσωτερικής μορφής, δομής στα άτομα. Τα δύο πράγματα είναι αλληλέγγυα, το ένα συνεργεί για το άλλο, μέχρις σημείου να μας κάνει να σκεπτόμεθα ότι πρόκειται μάλλον για δύο διαφορετικές όψεις ενός μοναδικού φαινομένου των εξελιγμένων και δημοκρατικών καιρών μας.”
Ελλείπει κάθε πραγματικό κέντρο. Μία ανακλητή ψευδοεξουσία και μάλιστα στην υπηρεσία αυτού που είναι χαμηλά – δηλαδή της καθαρώς υλικής “κοινωνικής”, οικονομικής και ποσοτικής πλευράς ενός λαού – αντιστοιχεί, σύμφωνα με την ανωτέρω αναλογία, στην εξής κατάσταση στην περίπτωση ενός ατόμου: ένα πνεύμα και μία πνευματική αρχή που δεν θα είχαν άλλο λόγο υπάρξεως από το να εκπροσωπούν τις ανάγκες του σώματος, στο οποίο σώμα θα ήσαν εν κατακλείδι στην υπηρεσία του. Η έλευσις της δημοκρατίας είναι κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ σοβαρότερο από αυτό που φαίνεται να είναι σήμερα μόνον από πολιτικής πλευράς, είναι δηλαδή με άλλα λόγια αυτή η ίδια η πλάνη και η παντελώς ηλίθια οίηση μιας κοινωνίας, που σκάβει τον ίδιο της τον τάφο. Πραγματικά μπορεί να υποστηριχθεί χωρίς αμφιβολία ότι η “δημοκρατική” ατμόσφαιρα είναι τέτοια, ώστε δεν μπορεί παρά να εξασκήσει μακροπρόθεσμα, μία εκφυλιστική επίδραση στην ανθρώπινη προσωπικότητα και μάλιστα στις καθ’ εαυτό “υπαρξιακές” όψεις της: ακριβώς επειδή υπάρχουν, όπως τις ονομάσαμε, αντιστοιχίες μεταξύ του ατόμου ως μικρού οργανισμού και του κράτους ως μεγάλου οργανισμού.
Αυτή η ιδέα επιβεβαιώνεται με την εξέταση των διαφόρων όψεων της φυσικής κοινωνίας. Είναι γνωστό ότι ο Πλάτων έλεγε ότι είναι καλόν τα άτομα που δεν έχουν εσωτερικό άρχοντα, να ευρίσκουν τουλάχιστον έναν έξω από αυτά. Σε ότι, λοιπόν, παρουσιάσθηκε ως “απελευθέρωση” κείνου ή του άλλου λαού, που στην πραγματικότητα επεβλήθη πολλές φορές ακόμη και με την καταφυγή στην βία (όπως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), για να απολαύσουν της “δημοκρατικής περιόδου”, που εξαφάνισε κάθε αρχή κυριαρχίας, αυθεντικής εξουσίας και τάξεως προερχομένης εκ των άνω, αντιστοιχεί σήμερα, σε ένα μεγάλο αριθμό ατόμων,με μία “απελευθέρωση” που αποτελεί εξαφάνιση κάθε εσωτερικής “μορφής”, κάθε χαρακτήρος, κάθε ευθύτητος, με μία λέξη, η παρακμή ή η απουσία, στο άτομο, αυτής της κεντρικής δυνάμεως που οι Αρχαίοι αποκαλούν ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΝ. Και αυτό, όχι μόνον στο ηθικό επίπεδο, αλλά επίσης στο πεδίο της πλέον καθημερινής συμπεριφοράς, στο επίπεδο της ατομικής ψυχολογίας και της υπαρξιακής δομής. Το αποτέλεσμα είναι ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός ασταθών και αμόρφων ατόμων, είναι η εισβολή αυτού που θα μπορούσε να αποκληθεί Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Πρόκειται για μία φυλή που θα άξιζε να ορισθεί ακριβέστερα απ’ ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε εδώ και χωρίς να διστάσουμε να προστρέξουμε σε επιστημονικές, πειραματικές μεθόδους.
Ο τύπος ανθρώπων, για τον οποίο μιλάμε δεν είναι μόνον κενός πάσης εσωτερικής πειθαρχίας, δεν έχει μόνον τον φόβο να τεθεί ενώπιος εαυτώ, αλλά είναι και ανίκανος να αναλάβει οποιαδήποτε σοβαρή δέσμευση, ανίκανος να ακολουθήσει έναν ακριβή προσανατολισμό, να επιδείξει χαρακτήρα. Μπορούμε να πούμε ότι εν μέρει δεν το θέλει και εν μέρει δεν το μπορεί. Πραγματικά, είναι ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς ότι αυτή η αστάθεια δεν είναι πάντοτε στην υπηρεσία του χωρίς αναστολές προσωπικού συμφέροντος, δεν είναι πάντοτε η αστάθεια εκείνου που λέει: “Δεν είμαστε σε εποχή όπου μπορεί κανείς να έχει την πολυτέλεια να διαθέτει χαρακτήρα”. Όχι. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η συμπεριφορά αυτή δρα εις βάρος των εν λόγω προσώπων. Είναι άλλωστε ενδεικτικό το ότι αυτός ο αδύναμος τύπος ανθρώπου παρουσιάζεται το ίδιο και σε χώρες, όπου η Φυλή και η Παράδοση δεν ήταν καθόλου ευνοϊκές (έχουμε υπόψη μας πρωτίστως την Κεντρική Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες και εν τινι μέτρο την Αγγλία), καθώς και σε τάξεις, όπως η αριστοκρατία και η τάξη των τεχνιτών, των οποίων οι εκπρόσωποι γνώριζαν να κρατούν, μέχρι μία πρόσφατη εποχή, μία κάποια εσωτερική μορφή. Η παρακμή κάθε “επαγγελματικής τιμής” – τιμή που υπήρξε πολύτιμη εκδήλωση, στο πρακτικό πεδίο της ηθικής συνειδήσεως και ακόμη μιας ορισμένης ευγενείας – προέρχεται πράγματι από την ίδια διαδικασία αποσυνθέσεως. Η χαρά του παράγειν, σύμφωνα με την ιδιαίτερη τέχνη σου, δίνοντας το καλύτερο μέρος του εαυτού σου, με ενθουσιασμό και τιμιότητα, υποχωρεί μπροστά στο πιο άμεσο συμφέρον, που δεν σταματά ούτε μπροστά στην αλλοίωση του προϊόντος, ούτε μπροστά στην απάτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ανάμεσα σε τόσα άλλα: οι απάτες με τα τρόφιμα, πιο εκτεταμένες και πιο κυνικές από ποτέ, οι οποίες προέρχονται όχι από εγκληματική ανευθυνότητα, αλλά από στυγνή διάθεση κερδοσκοπίας, από καταβαράθρωση εσωτερικού πεδίου, από έλλειψη κάθε αισθήματος τιμής, αυτής της τιμής, την οποία κατείχαν, σε άλλες εποχές, ακόμη και οι πιο ταπεινές επιχειρήσεις. (Σε ένα άλλο επίπεδο βρισκόμαστε θεατές, παράλληλα με την βιομηχανοποίηση, της προλεταριοποιήσεως και κοινωνικής περιθωριοποιήσεως της “εργατικής τάξεως”, αυτών που δεν είναι πλέον παρά απλοί “εργασιοπώλες”).
Είπαμε ότι αυτό το φαινόμενο δεν αφορά μόνον το ηθικό πεδίο. Η αστάθεια, η αποφυγή, η ικανοποιημένη ανευθυνότης, η αδιάφορη αδιορθωσιά εκδηλώνονται μέχρι τις πλέον ευτελείς καθημερινότητες. Υπόσχεται κάποιος κάτι – να γράψει, να τηλεφωνήσει, αν ασχοληθεί με αυτό ή εκείνο – και δεν το κάνει. Κανείς δεν είναι ακριβής στην ώρα του. Σε ορισμένες βαρύτερες περιπτώσεις, η ίδια η μνήμη δεν σώζεται: Ξεχνά, είναι αφηρημένος, δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί. Οι ειδικοί έχουν άλλωστε διαπιστώσει μία εξασθένηση της μνήμης στις νεώτερες γενεές: φαινόμενο που θέλησαν να ερμηνεύσουν με διάφορες περίεργες και δευτερεύουσες δικαιολογίες, αλλά του οποίου πραγματική αιτία είναι η τροποποίηση της γενικής ατμόσφαιρας, η οποία φαίνεται να προκαλεί αληθινή μεταλλαγή της ψυχικής δομής. Και αν θυμηθούμε τι έγραψε ο Βάινινγκερ με επιμονή για τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ ηθικής, λογικής και μνήμης, για την υψηλότερη σημασία, όχι καθαρά ψυχολογική, της μνήμης (η μνήμη ευρίσκεται σε στενή σχέση με την ενότητα της προσωπικότητας, εξαιτίας της αντιστάσεως που προσφέρει στην διασπορά στον χρόνο, στην ροή της διάρκειας. Έχει επίσης ηθική και οντολογική αξία και δεν είναι για το τίποτε που μια ιδιαίτερη ενίσχυση της μνήμης αποτέλεσε μέρος των πρακτικών της υψηλής ασκητικής, στον βουδισμό π.χ.), καταλαβαίνουμε τις βαθύτερες επιπλοκές του φαινομένου. Και επιπλέον το ψέμα, το αναίτιο ψέμα, χωρίς καν έναν σκοπό, αποτελεί φυσικά μέρος του στυλ του εφήμερου ανθρώπου. Εδώ ευρισκόμεθα προ ενός στοιχείου ειδικά “θήλεως” και αν επισημάνει κανείς σε έναν εκπρόσωπο αυτής της φυλής των εφημέρων ανθρώπων, αυτήν του την συμπεριφορά, εκείνος εκπλήττεται, τόσο φυσική του φαίνεται η συμπεριφορά αυτή, ή πιο συχνά αισθάνεται ότι του επιτίθεσαι και αντιδρά με σχεδόν υστερικό τρόπο. Γιατί δεν θέλουν να “ενοχλούνται”. Ο καθείς μπορεί να διαπιστώσει τη νεύρωση αυτού του είδους στον κύκλο των κοινωνικών του σχέσεων, όσο λίγη προσοχή και αν δώσει. Και, όποιος έχει την ανάλογη ηλικία, μπορεί να παρατηρήσει πόσο ορισμένα πρόσωπα, που είχε την ψευδαίσθηση να θεωρεί φίλους, έγιναν σήμερα μετά τον πόλεμο, τελείως αγνώριστα.
Όσον αφορά τον κόσμο των πολιτικών, με τις κομπίνες και την διαφθορά του, που χαρακτήριζαν πάντοτε τις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, αλλά που είναι σήμερα ακόμη εμφανέστερες, δεν αξίζει καν τον κόπο να κάνουμε λόγο. Τόσο πολύ η φυλή του εφήμερου ανθρώπου, ταυτόσημη πέραν κάθε ετικέτας και κόμματος, αναπαύεται στην μακαριότητά της. Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι συχνότατα, δεν αποτελούν εξαίρεση εκείνοι που πρεσβεύουν “δεξιές” ιδέες, διότι γι’ αυτούς οι ιδέες αυτές καταλαμβάνουν μία παράμερη θέση, χωρίς άμεση σχέση και αναγκαστική συνέπεια στην υπαρξιακή τους πραγματικότητα. Αξίζει περισσότερο να επισημάνουμε μια κάποια τρέχουσα διαφορά, ιδιαίτερα στο σεξουαλικό πεδίο, που εξαπλώνεται μεταξύ των νέων “χειραφετημένων” γενεών, που προέρχεται λίγο πολύ από την “dolce vita”. Δεν αντιστοιχεί σε τίποτε θετικά αντικομφορμιστικό, δεν πρόκειται για την κατάφαση της υψηλοτέρας ελευθερίας, μιας ισχυρότερα εκφρασμένης προσωπικότητας. Πρόκειται μάλλον για ένα απλό “δε βαριέσαι”, μία παθητικότητα, μία κοινότυπη, ευτελή πτώση στάθμης – τόσα πράγματα στα οποία θα επανέλθουμε όταν θα εξετάσουμε το παρασκήνιο ορισμένων ιδεολογικών ρευμάτων της εποχής μας, που κηρύττουν την άδικη σεξουαλική ελευθερία. Η θέση, όπου έπρεπε να ευρίσκεται ενθρονισμένος ο Εσωτερικός Άρχων, για να αντιτάσσει τον καθαρό νόμο του είναι του, σε κάθε εσωτερικό νόμο, σε κάθε υποκρισία και κάθε ψέμα, ανοίγω παρένθεση (Στίρνερ, Νίτσε, Ιψεν), η θέση αυτή είναι κενή. Ζει κανείς από μέρα σε μέρα, με ηλίθιο τρόπο και αυτό είναι όλο. Εξ ου και κατά τις σπάνιες στιγμές της συνειδητοποιήσεως, η αηδία και η πλήξη.
Απουσία εξουσίας, αληθινών ηγετών, στο εξωτερικό, στο πεδίο του Κράτους και απουσία εσωτερικής μορφής, δομής στα άτομα. Τα δύο πράγματα είναι αλληλέγγυα, το ένα συνεργεί για το άλλο, μέχρις σημείου να μας κάνει να σκεπτόμεθα ότι πρόκειται μάλλον για δύο διαφορετικές όψεις ενός μοναδικού φαινομένου των εξελιγμένων και δημοκρατικών καιρών μας.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου