Ο Γιάσμινκο Βέλιτς... ξεγυμνώνει την τακτική της Μπαρτσελόνα με μία ανάλυση υψηλού ποδοσφαιρικού επιπέδου, θυμίζει με ποιον τρόπο πήραν αποτέλεσμα φέτος οι αντίπαλοι των Καταλανών και δείχνει σε ποιο σημείο του γηπέδου θα κριθεί το σημερινό μεγάλο παιχνίδι! Το προηγούμενο Σάββατο, Aλμερία-Μπαρτσελόνα 0-8. Πριν από δύο μήνες, Μπαρτσελόνα-Παναθηναϊκός 5-1. Ένα πρόσφατο και ένα γνωστό σε όλους παιχνίδι, στα οποία η ισπανική ομάδα πέτυχε συνολικά 13 τέρματα. Και τα 13 ύστερα από συνδυασμούς στον άξονα της επίθεσής της, στον κεντρικό διάδρομο, γύρω, έξω και μέσα στην περιοχή. Κάποια ενδεικτικά στατιστικά από το τελευταίο παιχνίδι της εναντίον της Αλμερία: συνολικά 875 πάσες, από τις οποίες 794 σωστές και μόλις 24 εξ αυτών με την μπάλα να σηκώνεται στον αέρα! Αμέσως γίνεται κατανοητό από τους αριθμούς, ακόμη και για κάποιον που δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ αυτή την ομάδα, ότι στο 90λεπτο έχει απίστευτο ποσοστό κατοχής μπάλας (78% στο τελευταίο ματς), ότι αναπτύσσεται με κοντινές, το πολύ μεσαίας απόστασης πάσες, ότι σέντρες και γεμίσματα απουσιάζουν από το ρεπερτόριό της. Μα πώς είναι δυνατόν όταν παίζει από πλάγια να μην παίζει με σέντρες;
Πολύ απλά, διότι στην πρώτη και στη δεύτερη φάση ανάπτυξης κάνει το «campo grande» (δηλαδή «μεγαλώνει» το γήπεδο) με δύο ακραίους μπακ να ανεβαίνουν ψηλά, πολλές φορές μάλιστα και οι δύο ταυτόχρονα, με τον Μπουσκέτς να κινείται ως τρίτος στόπερ και με το 4-3-3 συχνά να μετατρέπεται σε 3-4-3 στη φάση της επίθεσης. Αυτό διευκολύνει τους μέσους, τους δίνει χώρο για να κινούνται με άνεση, με τον Τσάβι να αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο και να κινητοποιεί όλη την ομάδα. Στη φάση της δημιουργίας των ευκαιριών (τρίτη φάση ανάπτυξης) πλέον, τα πάντα κατευθύνονται προς την αντίπαλη περιοχή. Οι πλάγιοι επιθετικοί κινούνται προς τον άξονα και μεταξύ των γραμμών, οι μπακ συνεχίζουν να κρατούν το πλάτος στην επίθεση και ταυτόχρονα απειλούν με διαγώνια σπριντ στην πλάτη της άμυνας και προς την αντίπαλη περιοχή. Υπάρχει πολλή κίνηση και υψηλή τεχνική σε μικρούς χώρους και οι παίκτες έχουν τρομερή αίσθηση για να επιτεθούν στον παραμικρό χώρο που ανοίγεται στην αντίπαλη άμυνα. Είναι η αποθέωση της ατομικής ποιότητας στην υπηρεσία του συνόλου. Προσοχή: Στο επιθετικό 1/3 χρησιμοποιούν τα πλάγια (μπάλα δεξιά και αριστερά) για να ανοίξουν την αντίπαλη άμυνα γυρνώντας την μπάλα ξανά στον άξονα και όχι κερδίζοντας βάθος στην επίθεση για να κάνουν σέντρα-σουτ. Επομένως, για τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να μην υπάρχει πυκνότητα των παικτών στον άξονα, με συνοχή των γραμμών και διεκδίκηση της μπάλας, όχι απλή... παρακολούθηση των αντιπάλων. Όσο παράδοξο κι αν φαίνεται σε ορισμένους, οι δύο αντίπαλοι που αντιμετώπισαν καλύτερα από όλους την Μπαρτσελόνα (τουλάχιστον σε όσα παιχνίδια της έχω παρακολουθήσει εγώ) έπαιζαν με σύστημα 4-4-2. Πρώτα η Σπόρτινγκ Χιχόν που έχασε δύσκολα 1-0, παίζοντας αποκλειστικά αμυντικά με ένα πυκνό και οργανωμένο μπλοκ χαμηλά και προς την περιοχή της.
Δευτερευόντως, η πολύ πιο θαρραλέα Κοπεγχάγη (ισοπαλία 1-1), με αμυντικό μπλοκ στο κέντρο του γηπέδου και χωρίς κανένα απολύτως κόμπλεξ (με τρομερή οργάνωση και συγκέντρωση). Κατά διαστήματα,μάλιστα πίεζε ψηλά, κάτι που δυσκόλεψε ασυνήθιστα τους παίκτες της Μπάρτσα. Πιο συγκεκριμένα, η πρωταθλήτρια Δανίας έπαιξε 4-4-2 με προσωπικότητα, κλείνοντας με εμμονή τους εσωτερικούς χώρους στην άμυνά της. Όταν η μπάλα βρισκόταν μπροστά τους, στον άξονα δηλαδή, άφηναν ελεύθερους τους διαδρόμους στα πλάγια, τοποθετώντας 10 παίκτες σε μια ζώνη με περιορισμένους χώρους στον άξονα. Η αμυντική γραμμή με τις κινήσεις της προς τα μπρος μίκραινε τις αποστάσεις από τη μεσαία γραμμή, ώστε να περιορίζει τον επικίνδυνο χώρο μεταξύ αυτών των δύο γραμμών. Όταν η μπάλα πήγαινε προς τα πλάγια, μετακινούνταν προς εκεί όλη η ομάδα (χωρίς όμως να ανοίγονται χώροι στον άξονα) και προσπαθούσε να κλέψει την μπάλα. Και μετά, κλέβοντας την μπάλα, έβγαινε γρήγορα και με πίστη προς την περιοχή της Μπαρτσελόνα, κυρίως με τους Γκρόνκιερ, Σαντίν και στον χώρο για τον Εντόι. Ο προπονητής της Κοπεγχάγης διάλεξε σωστό και αποτελεσματικό τρόπο για να αντιμετωπίσει την Μπάρτσα και οι παίκτες της ομάδας τον πίστεψαν. Να δούμε τι θα κάνει αύριο ο Παναθηναϊκός. Εννοείται, φαντάζομαι, πως δεν κρίνεται κανένας σε αυτό το ματς, κυρίως από το αποτέλεσμα, αν είναι αρνητικό. Είναι όμως μια πρώτης τάξης ευκαιρία να φανούν τα πρώτα δείγματα του νέου προπονητή, όσο μικρά κι αν είναι, τουλάχιστον ως προς το σκεπτικό στην προσέγγιση του παιχνιδιού. Για τον Νίκο Νιόπλια τα άσχημα ξεκίνησαν από το ματς με την Μπαρτσελόνα. Ας ελπίζουμε ότι για τον Ζεσουάλντο Φερέιρα τα πρώτα μαντάτα θα είναι καλά. Και κυρίως για τον Panathinaikos.
ΥΓ. Μια λεπτομέρεια που ίσως μπορεί να αποκτήσει σημασία είναι ότι στην Μπάρτσα λείπει το ύψος στις στημένες φάσεις.
gazzetta.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου