Η κρίση χρέους της ευρωζώνης επιστρέφει δριμύτερη, ύστερα από μια φαινομενική ανάπαυλα λίγων μηνών.
Η Ιρλανδία είναι έτοιμη να προσχωρήσει στο μηχανισμό διάσωσης δανειστών, η Πορτογαλία θεωρείται αμέσως επόμενη, ενώ η Ισπανία ορίζεται ως η κόκκινη γραμμή ύπαρξης του ευρώ. Τα 750 δις μοιάζουν σιγά σιγά σταγόνα στον ωκεανό των τοξικών χρεών και των υπόλοιπων χρηματοπιστωτικών προιόντων και η απειλή μιας κατάρρευσης των ευρωπαικών τραπεζών (στην πραγματικότητα, όχι στα crass test του καλοκαιριού), αφενός επιταχύνει τις εξελίξεις στην ”μεταρρύθμιση” της ευρωζώνης, αφετέρου χρησιμοποιείται από τις αστικές τάξεις -με πρώτη τη γερμανική- ως το απόλυτο όπλο στον πόλεμο κατά των κατακτήσεων του προλεταριάτου και ευρύτερα της κοινωνίας. Οι μηχανισμοί διάσωσης…
Στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου, η Γερμανία υποστηριζόμενη από το σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης θα προτείνει ένα νέο μηχανισμό διάσωσης που θεωρητικά θα ισχύσει από το 2013, ίσως και το 2011. Η Μέρκελ, έχοντας ήδη επιβάλλει, με τη συμφωνία όλων, ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας με κυρώσεις σε μέλη που δεν τηρούν τα συμφωνηθέντα για έλλειμα-χρέος, όπως απώλεια ψήφου, οικονομικές κυρώσεις, πάγωμα επιδοτήσεων, υπαγωγή των προυπολογισμών στην κομισιόν, μέτρα που συνιστούν άτυπο μηχανισμό αποπομπής απείθαρχων κρατών, ρίχνει στο τραπέζι το χαρτί της ελεγχόμενης χρεοκοπίας.
Όταν ένα κράτος θα αδυνατεί να αναχρηματοδοτήσει ελλείματα και χρέος, θα υπάγεται αυτόματα στο μηχανισμό στήριξης, όπου εκτός από το τσάκισμα των κεκτημένων και την αναδιάρθρωση των σχέσεων εκμετάλλευσης, σταδιακά οι πιστωτές του θα αποδέχονται επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής κι αν αυτό δεν είναι αρκετό κούρεμα-αναδιάρθρωση του χρέους, ενδεχομένως και ολική διαγραφή του. Για το λόγο αυτό, από το 2011 το ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης θα εμπεριέχουν ρήτρα αναδιάρθρωσης του χρέους για να εξασφαλίζεται η καλύτερη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, καθώς αν η πλειοψηφία των ομολογιούχων συμφωνήσει στην μερική αναδιάρθρωση, αυτό θα δεσμεύει και τους υπόλοιπους.
Για να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα της αριστοκρατίας του χρήματος, το σχέδιο προβλέπει άγρια λιτότητα που θα επιτρέπει αφενός την εξασφάλιση χρημάτων για την αποπληρωμή μέρους των δανείων, αφετέρου θα δημιουργεί επενδυτικές ευκαιρίες, αυξάνοντας την απόλυτη υπεραξία μέσω του τσακίσματος των μισθών, της εργάσιμης μέρας γενικότερα των κατακτήσεων της περιόδου του λεγόμενου κοινωνικού κράτους.
Ας μην αρχίσουν πάλι οι κεινσιανιστές της κακιάς ώρας να νουθετούν τις κυβερνήσεις των αστών πως με τέτοια μέτρα θα βαθύνει η ύφεση, λες και 8 μήνες τώρα, τα αστικά επιτελεία δεν το έχουν αντιληφθεί και εξακολουθούν να προτείνουν λάθος μέτρα.
Αντίστοιχα να μην ακουστούν οι θρήνοι για την υποχώρηση της πολιτικής μπροστά στην οικονομία και για το τέλος της πολιτικής Ευρώπης.
Όλα τα μέτρα των κυβερνήσεων που σαρώνουν την Ευρώπη από τις αρχές του 2010, οι μηχανισμοί διάσωσης, αλλά και οι μεμονωμένες πολιτικές λιτότητας είναι η πολιτική απάντηση των αστών στην κρίση και αυτός είναι ο λόγος που πανομοιότυπα επιβάλλουν νέες σχέσεις εκμετάλλευσης ανάμεσα στις τάξεις, που αλλάζουν ολικά το πλαίσιο αναπαραγωγής του καπιταλισμού όπως το γνωρίσε η Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Αν αυτές οι πολιτικές ταξικού πολέμου ή κοινωνικής αντεπανάστασης βαθαίνουν την ύφεση ή επαναφέρουν τον κίνδυνο συστημικής κατάρρευσης αυτό δεν οφείλεται στην αστοχία των οικονομικών πολιτικών ή στην ιδεολογική τύφλωση των αστικών επιτελείων. Αυτό είναι το αποτέλεσμα, η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στην ίδια τη συστημική κρίση, που το περιεχόμενο της είναι πρωτίστως αλλαγή στις σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις. Επίθεση σε όλα τα μέτωπα για να σωθεί ο σκληρός πυρήνας της αστικής τάξης, με πρωτοπορία τους νεοφεουδάρχες και προφανώς και τους παραγωγικούς καπιταλιστές.
Η εποχή όπου η καπιταλιστική ανάπτυξη συμπεριλάμβανε και μέρος των μικροαστών και ως καταναλωτές τμήματα της εργατικής τάξης έχει τελειώσει και καιρός είναι να τελειώνουν και οι αυταπάτες που έθρεψε.
Προφανώς τα αστικά επιταλεία και οι γραφειοκράτες της ΕΕ δεν ελέγχουν την καταστροφική δυναμική της ύφεσης, ούτε μπορούν να παράγουν μια ενιαία θέση. Σε αυτό το ρευστό πλαίσιο όμως κάνουν πολιτική, έχοντας την προσδοκία μιας μελλοντικής ανάπτυξης στα ερείπια της παλιάς ταξικής ισορροπίας. …και η αναδιάρθρωση του χρέους
Από την πρώτη στιγμή είχαμε θεωρήσει τους μηχανισμούς στήριξης, μηχανισμούς ελεγχόμενης χρεοκοπίας και την αναδιάρθρωση χρέους το επόμενο στάδιο της κρίσης στην Ευρώπη. Με αυτήν την έννοια οι γερμανικές προτάσεις αποτελούν την απόπειρα να συστηματοποιηθούν οι adhoc μηχανισμοί της περασμένης άνοιξης, να θεσμοθετηθούν και να αποτελέσουν δομικό στοιχείο της νομισματικής ένωσης.
Η ελληνική κρίση και ο κίνδυνος επέκτασης της, καθώς και η τωρινή επανάληψη της ”κερδοσκοπικής” επίθεσης επαναφέρει το σκεπτικισμό της γερμανικής αστικής τάξης-και όχι μόνο- γύρω από το εγχείρημα του ευρώ και ευρύτερα της ευρωπαικής ένωσης.
Η διάλυση του ευρώ παραμένει πιθανή εκδοχή, αλλά στο βαθμό που η κατάσταση μπορεί ακόμα να ελεγχθεί, το άμεσο σενάριο είναι εκείνο μιας ανασυγκρότησης της ΟΝΕ που να εξασφαλίζει τα συμφέροντα του σκληρού πυρήνα. Αν αυτή η νέα αρχιτεκτονική χωρά και τις λεγόμενες χώρες της περιφέρειας έχει καλώς, αλλιώς μπορεί κάλλιστα είτε η ΟΝΕ να συρρικνωθεί, είτε να διασπαστεί. Φυσικά όλα τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας κρίσης, με τον προστατευτισμό να κάνει την εμφάνιση του και επομένως ο σκεπτικισμός των ευρωπαικών ελίτ, όσο κι αν σήμερα πριμοδοτεί την κοινή λύση, τίποτα δεν αποκλείει τον αυριανό μοναχικό δρόμο. Μια πιθανή πτώση του παγκόσμιου εμπορίου τους επόμενους 18 μήνες θα θέσει τα υπερεθνικά εγχειρήματα σε άλλη βάση.
Επιστρέφοντας τώρα στη γερμανική πρόταση για ελεγχόμενη χρεοκοπία με συμμετοχή των ιδιωτών, μπορούμε να σταθούμε στα ακόλουθα σημεία:
Πρώτον, η Μέρκελ εμφανίζεται υπέρμαχος του επιμερισμού της κρίσης και στο κεφάλαιο, γεγονός χρήσιμο όχι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, αλλά γιατί με αυτόν τον τρόπο μεταθέτει την πολιτική απόφαση αποβολής κρατών από την Ευρωζώνη, στον οικονομικό αυτοματισμό των αγορών, που θα οδηγήσουν μια ώρα αρχύτερα στη χρεοκοπία όποια χώρα ενδέχεται να αναδιαρθρώσει το χρέος της. Η αριστοκρατία του χρήματος ενδιαφέρεται για την πληρωμή των τόκων, για το κόστος αυτής της αποπληρωμής ας ενδιαφερθούν οι πολιτικοί της εντολοδόχοι. Στο βαθμό που η γερμανική αστική τάξη έχει αποφασίσει τη διάλυση του ευρώ, αυτό μπορούν να το πράξουν οι -ξανά-αόρατοι κερδοσκόποι ως φυσικό φαινόμενο.
Δεύτερον, το ζήτημα για την ευρωπαική ελίτ είναι να μην επαναληφθεί το σοκ που συμβαίνει σήμερα και συνέβη και με την ελληνική κρίση. Ομόλογα δηλαδή μιας χώρας του ευρώ να μετατραπούν σε σκουπίδια, ειδικά όταν αυτά τα ομόλογα τα κατέχουν τράπεζες και funds, οι αόρατοι κερδοσκόποι, γερμανικών συμφερόντων.
Το θέμα είναι λοιπόν να βρεθεί μια διαδικασία, ώστε να επιτρέπεται η σταδιακή απεμπλοκή της αριστοκρατίας του χρήματος από τις κακές επενδύσεις (που ήταν κάποτε φυσικά καλές) με όσο γίνεται ανώδυνο για το σύστημα τρόπο. Κι όταν αυτή η μεταφορά των κεφαλαίων έχει πραγματοποιηθεί, τότε να επέρχεται η χρεοκοπία με τέτοιο τρόπο που να εξασφαλίζονται πάλι οι δανειστές με επιτόκια πιο υψηλά για παράδειγμα.
Ο στόχος είναι να αποφευχθεί μια συστημική κατάρρευση και μια πιθανή μονομερής στάση πληρωμών. Ταυτόχρονα η επίθεση που θα δέχεται η εργατική τάξη και ευρύτερα η κοινωνία του κράτους που θα υπάγεται στο μηχανισμό, είναι η άλλη όψη της αστικής πρότασης στην κρίση. Από τη μια διασφαλίζουμε τους πιο σοβαρούς πιστωτές, χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι αυτό, από την άλλη δημιουργούμε τέτοια ποσοστά κέρδους, αυξάνοντας την εκμετάλλευση και την εξαθλίωση ώστε να αξίζει να επενδύσετε νεοφεουδάρχες και να γίνετε παραγωγικό κεφάλαιο, μήπως και εκκινήσει η καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτό είναι το μήνυμα στις αγορές.
Ουσιαστικά οι προτάσεις που θα υπερψηφιστούν, το πιθανότερο, στη σύνοδο κορυφής αποτελούν την απόπειρα να θεσμοποιηθεί το ελληνικό πείραμα ως το νέο ευρωπαικό μοντέλο. Μπορεί όλη αυτή η απόπειρα να φέρει την κατάρρευση του ευρώ πιο γρήγορα και να κλονίσει αντίστοιχα την ΕΕ. Η ομαλή απεμπλοκή της αριστοκρατίας του χρήματος θα σημάνει βαθύτερη ύφεση που μπορεί να μπλοκάρει την αναιμική ανάπτυξη. Πράγματι η αντιφατικότητα του εγχειρήματος εκφράζει το σκεπτικισμό της γερμανικής αστικής τάξης, αλλά και τη ρευστότητα που επιφέρει η παγκόσμια οικονομική κρίση που να θυμίσουμε μετρά ουσιαστικά μόλις δύο χρόνια. (μόνο οι πιο υποψιασμένοι την εντόπισαν τον Αύγουστο του 2007).
Το δίλλημμα σχηματοποιείται λοιπόν ανάγλυφα. Για να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και τα λοιπά ευαγή ιδρύματα ή καλύτερα για να μην καταρρεύσουν λόγω χρεοκοπίας, για να μπορέσει γενικότερα ο καπιταλισμός να αναπτυχθεί ξανά, θα χρεοκοπήσουν οι παλιές κοινωνικές ισορροπίες, το κοινωνικό συμβόλαιο, το κράτος πρόνοιας, ο μεταπολεμικός τέλος πάντων καπιταλισμός. Η σήψη της καταναλωτικής ευμάρειας θα αντικατασταθεί από την μεταμοντέρνα εξαθλίωση με στόχο πάντα την αναπαραγωγή του συστήματος.
Οι θρήνοι για το χαμένο παράδεισο των δανεικών και του life style, η κλάψα για την πιθανή διάλυση της ΕΕ ή του ευρώ, ταιριάζουν σε όσους ούτε καν μπορούν να φανταστούν μια πραγματικότητα πέρα από την καπιταλιστική.
Για εκείνο το τμήμα της κοινωνίας και το συνειδητό προλεταριάτο που αρχίζει να αφυπνίζεται σε όλη την Ευρώπη, η χρεοκοπία των τραπεζών και τα συντρίμμια της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι ο δρόμος για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, ένας δρόμος που περνά από την αυθόρμητη αντίσταση στα αστικά σχέδια για την κρίση, στη συνειδητή ρήξη με την καπιταλιστική πραγματικότητα.
Πηγή: Indymedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου