Να, λοιπόν, που εν έτει 2010, το «τιμημένο Κουκουέ» αποφάσισε να πάρει τον δρόμο της μετανοίας και να αποκαταστήσει δύο παλιά ηγετικά του στελέχη, τα οποία είχε ρίξει στο πυρ το εξώτερον: τους Άρη Βελουχιώτη και Νίκο Ζαχαριάδη. Η «αποκατάσταση» έγινε με δύο επετειακές αφίσες της ΚΝΕ για την 28η Οκτωβρίου. Η πρώτη απεικονίζει τον «αρχικαπετάνιο» Άρη καβάλα στ’ άλογο, με λεζάντα: «Αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, πάντα είναι ίδιος ο λαός». Ομολογουμένως, πολύ επιτυχημένη η λεζάντα, εις ότι αφορά τον δεύτερο κατά σειράν χαρακτηρισμό: «κλέφτης». Άμεσα σχετιζόμενη με τον εικονιζόμενο στην αφίσα αρχισφαγέα του ελληνικού λαού, Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος ήταν γνωστός κακοποιός και ειδικότερα κλέφτης, καταδικασμένος σε δύο χρόνια φυλάκιση για κλοπή, στις 24/07/1925 από το Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, όπως μαρτυρά το πλουσιότατο ποινικό του μητρώο. Σ’ αυτό, εκτός της καταδίκης για κλοπή, υπάρχουν κι άλλα ατιμωτικά αδικήματα, όπως ψευδορκία, πλαστογραφία κ.α. Αναφέρει σχετικώς μ’ αυτήν την άγνωστη στο ευρύ κοινό (ελέω κομμουνιστοκρατίας) δραστηριότητα του αρχισφαγέα, ο αναμφισβήτητα υπεραριστερός συγγραφέας Ηλίας Πετρόπουλος, στο βιβλίο του (με τον άκομψο τίτλο) «Κουραδοκόφτης», σελ. 128: «Εδώ θα προσθέσω μια προσωπική ιστοριούλα. Το 1942-1943 είχε αρχίσει να ακούγεται ευρύτερα το όνομα του Βελουχιώτη. Μια μέρα, ενώ έγραφα τα μαθήματά μου, έστηνα αυτί για να παρακολουθήσω την κουβέντα του πατέρα μου με τον αδερφό του, οπότε τον άκουσα να λέει: Αλέξη, ξέρεις ποιος είναι αυτός ο Βελουχιώτης; Ο θείος μου δεν ήξερε. Και ο πατέρας μου του εξήγησε: Είναι ο Κλάρας που μας έκλεψε τις καρέκλες! Όταν έφυγε ο θείος, ρώτησα τον πατέρα μου τι είχε συμβεί. Και τότε άκουσα τη σχετική αφήγησή του. Γύρω στα 1930, ο πατέρας μου και ο θείος Αλέξης είχανε, για λίγα χρόνια, έναν θερινό κινηματογράφο στο Θησείο, όπου χρησιμοποιούσαν καρέκλες ενοικιασμένες από μιαν αποθηκάρα. Ένα φθινόπωρο, λοιπόν, ήρθανε τα κάρα και φορτώσανε τις επιστρεφόμενες καρέκλες, που, όμως, δεν κατέληξαν ποτέ στον προορισμό τους. Την επομένη κατέφτασε ο ιδιοκτήτης της αποθηκάρας και ζήταγε τις καρέκλες του, προς μεγάλη απορία του πατέρα μου. Τελικώς, και οι δύο κατέβηκαν στην πιάτσα των κάρων, στο Μοναστηράκι, για να λύσουν το μυστήριο. Οι καραγωγείς τους διαβεβαίωσαν ότι είχανε αφήσει τις καρέκλες στο τάδε οικόπεδο, σύμφωνα με τις οδηγίες που τους είχε δόσει ένας νεαρός απεσταλμένος του πατέρα μου. Όμως, ο πατέρας μου δεν είχε στείλει κανέναν απεσταλμένο. Έτσι, όλοι μαζί, κατέληξαν στην Γενική Ασφάλεια, που εντόπισε, στο τάκα-τάκα, τον δράστη – ήταν ο Κλάρας, ο μετέπειτα Βελουχιώτης»!
Όσο για την εξομοίωση του λαού με τον ειδεχθή εγκληματία Άρη, που σύμφωνα με τους κνίτες ήταν πρώτο… παλικάρι, θα επικαλεστώ και πάλι τον υπεραριστερό Πετρόπουλο που αναφέρει σχετικώς με την… παλικαριά του αρχικιναίδου: «Βεβαίως, ο Χαριτόπουλος δεν γράφει πουθενά πως ο Βελουχιώτης ήτο πουστόμαγκας». Αλλά θα επικαλεστώ επ’ αυτού και την μαρτυρία του ετέρου αποκαταστηθέντος, του Ζαχαριάδη: «Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας που’ χε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως και κάτι παραπάνω, ως κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης. Όταν σφίχτηκε λιγάκι στην Κέρκυρα, ούτε ένα σκαμπίλι δεν έφαγε, λύγισε. Κι έπειτα είχε αξιώσεις ηγέτη και καθοδηγητή. Ο Τίτο τον έβαλε κι έφαγε το κεφάλι του» (εφημερίδα «Νέος Κόσμος» -Οκτώβριος 1950).
Και ολοκληρώνω την αναφορά μου στην μεγαλύτερη εγκληματική φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδος, με την επίσημη αποκήρυξη και διαγραφή του από το ΚΚΕ, στις 12 Ιουνίου 1945: «Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στο Μανιαδάκη, ξαναζήτησε τον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη, που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί και πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕμε την τυχοδιωκτική στάση του, που μόνο τον εχθρό ωφελεί» (Απόφαση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, που δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» της 16/07/1945). Παράλληλα, το ΚΚΕ ρίχνει το σύνθημα «ούτε νερό ούτε ψωμί στον Μιζέρια» και την επομένη της ανακοινώσεως της διαγραφής του πέφτει νεκρός, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες (σκοτώθηκε ή αυτοκτόνησε), μετά από μάχη με στρατιωτικό απόσπασμα που τον κατεδίωκε. Οι φήμες θέλουν τα στελέχη του ΚΚΕ να προδίδουν την ακριβή θέση του «Μιζέρια» στον Εθνικό Στρατό. Τις επόμενες ημέρες, η κομμένη κεφαλή του «κόσμησε» έναν φανοστάτη της Κεντρικής Πλατείας Τρικάλων. Έλαβε σύμφωνα με τα έργα του!
Εδώ τελειώνουμε για σήμερα. Για να μην μακρηγορούμε, θα ασχοληθούμε αύριο με τον έτερο «αποκατασταθέντα», Ν. Ζαχαριάδη.
Γ. Δημητρακόπουλος Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου