ΤΑ " ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ " ΤΗΣ ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑΣ

TOY MANOY KOKOΡAKH

Το " Νησί" αναμφισβήτητα είναι η τηλεοπτική σειρά της χρονιάς, που καθηλώνει κάθε Δευτέρα πάνω απο το 60% των τηλεθεατών. Να λοιπόν και κάτι που σε κάνει να νιώθεις και να μην θυμάσαι ότι έλληνες είμαστε μόνο όταν παίζει η εθνική. Είναι η ιστορία μας πάνω απ' όλα βρε αδερφέ όσο κι αν δακρύβρεχτη και με κακουχίες φαντάζει. Το σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου άγγιξε και από άποψη δομής και από διαλόγους,σπάνιο θα πείτε να αποδωθεί σωστά ένα βιβλίο αριστούργημα όπως της Βικτώριας Χίσλοπ.
Δεν θέλω όμως να σταθώ εδώ, ούτε στην πονεμένη ιστορία αγάπης του Γιώργη και της Ελένης πόσο μάλλον του μικρού Δημήτρη που δεν πρόλαβε να ζήσει, να παίξει και κλείστηκε στο νησί των στεναγμών στη Σπιναλόγκα. Ξεφυλλισα αρκετές φορές το βιβλίο, είδα άλλες τόσες τις εκπομπές του Στάυρου Θεοδωράκη και του Κώστα Χαρδαβέλλα, για να καταλήξω ότι πίσω από το σήριαλ όσο επιτυχημένο κι αν είναι υπάρχουν εκατοντάδες ανθρώπινες ιστορίες, που θάφτηκαν ζωντανά στο νησί.Μικρά παιδιά που τα αγγελικά τους πρόσωπα τα παραμόρφωσε η καταραμένη αρρώστια , που δεν πρόλαβαν να περπατήσουν στην στράτα και έφυγαν.
 Το βιβλίο θα διαβαστεί και θα ξαναδιαβαστεί, σκονισμένο πιά με τα χρόνια θα πάρει θέση σε κάποια ξεχασμένη βιβλιοθήκη. Στο μυαλό μου έρχονται είκονες , οι ίδιες και ίδιες, ο βαρκάρης να μεταφέρει τους λεπρούς στη απέναντι όχθη , το πέρασμα χωρίς επιστροφή για τους περισσότερους. Καμιά φορά έρχεται μπροστά μου η μορφή του Επαμεινώνδα Ρεμουνδάκη, φοιτήτης της νομικής και τσακισμένος απο την λέπρα μπήκε στην Σπιναλόγκα.Ήταν εκείνος που έμελε να φέρει την άνοιξη και την ελπίδα για τους Χανσενικούς .Ίδρυσε την " Αδελφότητα ασθενών της Σπιναλόγκας",επούλωσε τις πληγές των συνανθρώπων του, έφερε ξανά φώς στις σκοτεινές ζωές τους. Μαζί του διεκδίκησαν ανθρώπινες συνθήκες ζωής.Συστάθηκε υπηρεσία καθαριότητας εξωτερικών χώρων, τα σπίτια ασβεστώθηκαν και δημιουργήθηκαν σχολείο , θέατρο εκκλησία και κινηματογράφος.

Η βραχνή φωνή του και τα μηνύματα απελπησίας που έδινε στοιχιώνουν ακόμη τις σκέψεις μου...

«Περπατώντας στον δρόμο της Σπιναλόγκας, σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον απόηχο από κάποιο μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός άνδρα. Αφησε δύο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπυρίζουν εκατομμύρια δάκρυα που πότισαν αυτόν τον δρόμο». 

«Ημασταν μαζί. Ηταν σπουδαίος άνθρωπος και η φοβερή αρρώστια τον είχε καταδικάσει σε τύφλωση και αποκοπή του χεριού...»  θυμάται ακόμη μέχρι σήμερα ο Μανόλης Φουντουλάκης.

 Το νησί θα κερδίσει κι άλλους τηλεθεάτες, θα πέσουν και οι τίτλοι τέλους, αυτο που πρέπει να μας μείνει είναι οι εικόνες από τα πρόσωπα εκείνων που καταδικάστηκαν να είναι λεπροί , που παρά τον πόνο είχαν την δύναμη να χαμογελούν έστω κι αν στο πρόσωπο τους είχε αφήσει το σημάδι του  ο Θάνατος. Παρέμειναν και θα συνεχίσουν να παραμένουν σε μία από τις σελίδες της ελληνικής ιστορίας, γιατι... " Τα "διαμάντια" της Σπιναλόγκας είναι παντοτινά!"