Κατά σύμπτωση, χωρίς να το ξέρω είχα αποχαιρετίσει απ' αυτό το blog τον μαχητή, βιομήχανο καφέ Γιώργο Δρίτσα, πριν περίπου δύο μήνες. Ήταν η τελευταία φορά που είχα γράψει σ' αυτή τη στήλη και το θέμα μου ήταν, αυτός!Ο ''σύγχρονος Δαυίδ'' που λύγισε έναν ολόκληρο μονοπωλιακό κολοσσό. Χθες, λύγισε και τις καρδιές μας...
Ο άνθρωπος που κάποιοι δημοσιογράφοι γνωρίσαμε μέσα από αυτή την κεντρική επιλογή του να συγκρουστεί μετωπικά με το πολυπλόκαμο και πανίσχυρο δίκτυο των καρτέλ, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει πια. ''Έφυγε'' λίγο πριν τελειώσει και τυπικά, ο άνευ όρων πόλεμος, που είχε ξεκινήσει πριν 10 χρόνια με τον άσπονδο αντίπαλο. Τη ΝΕSTLE.
Και χρησιμοποιώ τον όρο ''αντίπαλος'', γιατί ο Δρίτσας δεν είχε εχθρούς. Ήταν από αυτούς που αδυνατούσε να κατανοήσει την έννοια αυτής της λέξης. Χθες το πρωί, συνέβη κάτι που τελείως αφελώς, σε κάποιους που τον είχαν γνωρίσει και ζήσει, φάνταζε αδύνατο. Η καρδιά του σταμάτησε ξαφνικά. Ο Δρίτσας ''έπεσε'' όρθιος. Δεν νικήθηκε.
Ο Θεός, που λάτρεψε και ύμνησε τόσο πολύ (δεν χόρταινε κανείς να τον ακούει να απαγγέλει τους Ψαλμούς του Δαυίδ-τους ήξερε όλους απ' έξω)τον κάλεσε κοντά του αφού του επέτρεψε να νιώσει το αίσθημα της δικαίωσης.
Οι σταθμοί της νίκης του θα μείνουν ως παρακαταθήκη για τις βάσεις που είναι επιβεβλημένο να μπουν κάποια στιγμή στην αγορά.
Αναφέρονται αναλυτικά στο δημοσίευμα (''Ένας σύγχρονος Δαυίδ...'' 28.04.2010).
Ο Γιώργος Δρίτσας, στην δίκη που είχε οριστεί για το τέλος Ιουνίου και αναβλήθηκε λόγω απεργίας των δικηγόρων, θα διεκδικούσε βάσιμα και με πολλές πιθανότητες, πια, ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, που θα αποκαθιστούσε το τόσο μεγάλο και ζωτικό κομμάτι που είχε απολέσει από την επιχείρησή του, από τότε που δεν άρεσε το ύφος του στους ανθρώπους της ΝΕSTLE.
Είχε πάρει στην πλάτη του όλους τους υπαλλήλους και εργάτες του που δεν μπόρεσε να κρατήσει κοντά του και οι οποίοι περίμεναν με αγωνία την ανάκαμψή του.
Τους στήριζε και τους βοηθούσε, καθώς η επιχείρηση δεν είχε βουλιάξει παρά τον πόλεμο. Είχε αρχίσει να ξαναστέκεται στα πόδια της.
Μόλις έμαθα την είδηση, χθες το μεσημέρι, εκεί που πήγε πρώτα το μυαλό μου, ήταν αυτοί που εξακολουθούν να εργάζονται κοντά του. Δεν είναι υπερβολή να χαρακτηρίσω το αίσθημα που κυριαρχεί μέσα τους, ως ορφάνια. Αυτό ήταν ο Δρίτσας γι' αυτούς, αλλά και για ένα σωρό κόσμο. Έζησαν τις μάχες του, μία-μία. Και δεν ήταν λίγες. Σε πάνω από 1000 δίκες τον είχε σύρει η αντίπαλός του απασχολώντας επανειλημμένα τα Μέσα Ενημέρωσης!
Πολλοί ένιωσαν με το θάνατό του να φεύγει από μέσα τους δύναμη. Γιατί το 'χε αυτό, το παλικάρι από την Αργολίδα. Έδινε δύναμη σε όσους τον πλησίαζαν. Και γινόταν ''ένα'' με αυτούς που τον γνώριζαν. Αγαπήθηκε πολύ!
Αντίο Γιώργο
http://www.athina984.gr/node/107543
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου