Όταν τον συνέλαβαν, το Φεβρουάριο στο Φάληρο, για κατοχή ναρκωτικών, κάποια blogs είχαν γράψει γι’ αυτόν ότι ήταν εκείνος που συμμετείχε στο προ ηγούμενο επεισόδιο του Εφιάλτη στην Κουζίνα, εκείνος που συνόδευε μερικές ίσως από ...
τις πιο ωραίες γυναίκες της Αθήνας –διάσημα μοντέλα– στη Μύκονο αλλά και σε μεγάλα clubs, στα οποία πήγαινε για να διασκεδάσει μαζί με τους αναγνωρίσιμους φίλους του, να γίνει κι αυτός κομμάτι μιας κοσμικής φωτογραφίας. Ήταν στους τίτλους ως «ο ωραί ος Γιάννης».
Πόσων χρόνων ήσουν όταν έχασες τους γονείς σου;
Η μαμά μου –γνωστό μοντέλο της επο χής, με το όνομα «Μελανί-Πόπη Φιωτάκη-Κουμενδούρου»– αυτοκτόνησε όταν εγώ ήμουν 16 χρόνων και ο μπαμπάς μου πέθανε από ηρωίνη όταν εγώ ήμουν 21. Μέχρι τα 16 μου η ζωή μου ήταν υπέροχη, καθόμασταν θυμάμαι όλοι μαζί στο σαλόνι, έβαζε ο μπαμπάς μου τη ροκ μουσική που του άρεσε (Santana, Doors, Pink Floyd), συζητούσαμε, γελούσαμε, ήταν «οι κολλητοί μου φίλοι». Ποτέ τους δεν με μάλωναν. Θυμάμαι τη μαμά μου –την οποία λάτρευα και που πολλές φορές ακόμη έρχεται στον ύπνο μου– που μου έλεγε να γίνω πιλότος κι εγώ τσατι ζόμουν που δεν μπορούσα επειδή είχα πολύ μεγάλο βαθμό μυωπίας, να μου λέει μετά «Να γίνεις ό,τι θέλεις, Γιαννάκη μου» και να με παίρνει στην αγκαλιά της. (Συγκινείται) Ή να με παίρνει μαζί της στις επιδείξεις που πήγαινε, να την παρακολουθώ στις πασαρέλες και να βλέπω όλους να τη θαυμάζουν, γιατί ήταν μια πολύ όμορφη γυναίκα, μια καλλονή. Για να καταλάβεις τη σχέση μας, τη μαμά μου δεν την έλεγα καν «μαμά», τη φώναζα «Πόπη», τον πατέρα μου «Θόδωρο» και τη γιαγιά μου «μαμά» – κάτι που βέβαια έγινε μια τραγική πραγματικότητα όταν η μητέρα μου αυτοκτόνησε και με μεγάλωσε η γιαγιά μου. Όλα αυτά που σου λέω τώρα τα είχα αποβάλει από τη μνήμη μου, με πονάει όταν τα σκέφτομαι, αλλά ξέρω πια –μετά από κάποιες συμβουλές ανθρώπων που ξέρουν από ψυχολογία– ότι μάλλον εκεί είναι το «κλειδί» της συνέχειας της ζωής μου και όσων ακολούθησαν. Μία μέρα που εγώ έλειπα από το σπίτι μας, η μαμά μου πήδηξε από την ταράτσα και πέθανε ακαριαία.
Στη φυλακή πότε μπήκες;
Προφυλακίστηκα στον Κορυδαλλό, στις 17 Φεβρουαρίου του 2010, και βγήκα στις 14 Μαΐου, ύστερα από τρεις μήνες, με περιοριστικούς όρους – μία φορά το μήνα πάω και δίνω το «παρών». Εγώ φυ λακίστηκα ως χρήστης, όχι ως έμπορος, δεν πήγα να πουλήσω ναρκωτικά ούτε το έκανα ποτέ. Με έπιασαν στο Φάληρο λόγω μιας κακής συγκυρίας που, τελικά, ευτυχώς που συνέβη, γιατί από εκείνη τη στιγμή εγώ είχα πάθει ένα ισχυρό σοκ για το τι έκανα στον εαυτό μου και στους ανθρώπους που με αγαπούσαν. Με συνέλαβαν τη στιγμή που είχα πάει σε ραντεβού για να πάρω χασίς για μένα, για δική μου χρήση.
Δεν φοβάσαι μήπως ξαναπέσεις στα ναρκωτικά;
Το φοβάμαι, αλλά δεν θέλω να συμβεί. Αισθάνομαι δυνατός. Το πιο ωραίο ναρκωτικό είναι η ζωή. Το ξέρω καλά πια.
http://www.yupi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου