Χρόνια τώρα η δημοσιογραφία μοσχοβολάει αντρίλα. Στις εφημερίδες, στα κανάλια, στα μικρόφωνα υπάρχουν 100% άντρες, που αισθάνονται τόσο σίγουροι για την τεστοστερόνη τους, ώστε να καταπιάνονται με εξαιρετική άνεση με την ευγενή διαδικασία του κραξίματος.Είναι....
οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν απενοχοποιήσει την κλειδαρότρυπα, έχουν καταδικάσει το κραγιόν, την πούδρα και τη μάσκαρα και που όταν θέλουν να διατυπώσουν σοβαρό πολιτικό σχόλιο, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αρχίσουν να σκούζουν, να σπάνε τη φωνή, ευτυχώς δηλαδή που δεν φωνάζουν και «σύκα!», διότι εν έτει 2009 είναι passé. Από εκεί καταλαβαίνεις πόσο βασταγερός είναι ο άλλος. Όταν δεν φοβάται να τσαλακώσει το μάσκιουλεν προφίλ του.
Είναι ντροπή {και αίσχος…}οι γυναίκες σήμερα να αναρωτιούνται «που πήγαν όλοι οι άντρες;». Είναι προφανές. Είναι ακόμη πιο ντροπή να μην μπορεί ένας άντρας {δημοσιογράφος} να ρωτήσει έναν άλλο {ανεξαρτήτως επαγγέλματος} αν είναι ομοφυλόφιλος.
Αν δεν γίνονταν κι αυτές οι ερωτήσεις τι νόημα θα έχει να φέρει κανείς τον τίτλο του Δημοσιογράφου; Πως θα κοιμόμασταν ήσυχες αν δεν γνωρίζαμε τι κάνει ο καθείς στο κρεβάτι του;
http://www.mediablog.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου