Μια κανονική μέρα, σε μια κανονική γειτονιά της Αθήνας, είδαμε την κανονική Κατερίνα Στικούδη όπως ξεκουράζεται στο σπίτι της μετά από γυρίσματα για την τηλεόραση και φωτογραφίσεις για τα περιοδικά. Θα μπορούσαμε να είχαμε περάσει καλύτερα. Θα καταλάβεις γιατί....
Το θυροτηλέφωνο έχει κάμερα και αυτό είναι λίγο εκνευριστικό, γιατί ξέρεις ότι όσο και να το παλέψεις, όσο και να κάνεις προς τα πίσω τα μαλλιά σου με το δεξί σου χέρι, όσο και να στριμώχνεις τον αναπτήρα και τα κλειδιά της μηχανής στην αριστερή τσέπη, όσο και να προσπαθείς να κάνεις πράγματα φυσικά, σαν να μην υπάρχει κάποιος στην πίσω πλευρά της κάμερας, ξέρεις ότι όντως υπάρχει κάποιος εκεί που σε κοιτάζει και για δύο, άντε, το πολύ τρία δευτερόλεπτα νιώθεις λίγο σαν παίκτης του Big Brother, νιώθεις σαν να σε κρίνουν, νιώθεις λίγο άβολα, και αυτό διαρκεί όση ώρα χρειάζεται το ασανσέρ για να ανέβει στον όροφο που έχεις να πας, μετά να ανοίξεις την πόρτα, να βρεις το διαμέρισμα που ψάχνεις, να χτυπήσεις το κουδούνι και να σου ανοίξει ο Μεγάλος Αδερφός. «Έχω τα μαύρα μου τα χάλια» λέει η Κατερίνα, σκύβει το κεφάλι της για να κοιτάξει τις λούτρινες παντόφλες της και σκάει ένα γελάκι που σχεδόν πνίγει την τελευταία λέξη, σαν να θέλει να πάρει πίσω αυτό που είπε, όχι γιατί άλλαξε γνώμη και τελικά πιστεύει ότι δείχνει ωραία (που έτσι δείχνει), αλλά γιατί θέλει να κάνει χιούμορ. «Δηλαδή ποια μαύρα, τα άσπρα μου τα χάλια έχω» λέει και τσιμπάει το λευκό φούτερ που είναι δύο νούμερα μεγαλύτερο από το κανονικό της και γιʼ αυτό της φτάνει μέχρι λίγο πάνω από τα γόνατα.Είναι η στιγμή που γελάω, έστω και αν το χιούμορ μου φαίνεται παιδικό, γιατί το savoir vivre λέει μάθει ότι, όταν κάποιος σε βάζει στο σπίτι του, στην αρχή πρέπει να πας με τα νερά του, να αφήνεις εκείνον (εκείνη) να κάνει το πρώτο ράγισμα στον πάγο.
yupi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου