«Αν είχε φοβηθεί το δολοφόνο του, τώρα θα ζούσε», λέει η κυρία Τζίνα Τσαλικιάν
Μπαίνω στο κατάστημά της στην οδό Βουκουρεστίου, με αμηχανία, για να τη συναντήσω. Ήθελα από πέρυσι να τη δω από κοντά, αλλά το ένστικτό μου έλεγε ότι πρέπει να είναι μεταγενέστερος ο χρόνος της συνάντησης...
Την βλέπω, είναι γλυκειά, εγκάρδια, μια ήρεμη επαγγελματίας στο χώρο της δουλειάς της. Αν δεν ξέρεις τι έγινε πέρυσι αυτές τις μέρες στην Ελλάδα, δεν θα καταλάβεις ότι αυτή η γυναίκα κουβαλάει μέσα της όλο τον πόνο της απόλυτης απώλειας, που είναι ο χαμός του παιδιού σου, αλλά και όλο το φορτίο των βίαιων γεγονότων που σημάδεψαν τη χώρα, μετά την εν ψυχρώ εκτέλεση του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
«Με βαραίνει ότι του έμαθα να μη φοβάται τίποτα στη ζωή» - μου λέει- και καταλαβαίνω αμέσως… Αν φοβόταν , ίσως να μην είχε ορθώσει την εφηβική του αντίδραση στο γνωστό σε όλους μας «βαρβαρισμό» κάποιων οργάνων της τάξης…
«Αν είχε φοβηθεί το δολοφόνο του, τώρα θα ζούσε» λέει η κα. Τζίνα Τσαλικιάν.
«Αυτό το βάρος κουβαλάω, τον έμαθα να μην φοβάται…».
Τη νιώθω, αισθάνομαι άβολα, δεν είμαι η δημοσιογράφος κι’ εκείνη η επιχειρηματίας. Είμαι η μάνα και είναι η μάνα. Το ίδιο βάρος θα ένιωθα και εγώ…
«Είμαι μια γυναίκα που πάλεψα και δούλεψα πολύ. Αυτό μάθαινα και στα παιδιά μου. Ο Αλέξης ερχόταν εδώ και με βοηθούσε – δούλευε μαζί μου – ήταν ένα καλό, καλοαναθρεμμένο παιδί- όχι αυτά που λένε βουτυρόπαιδα – ένα παιδί με ανατροφή καλή , που του την έδωσα εγώ».
«Και η δίκη; Τι θα γίνει με τη δίκη που θα ξύσει πληγές;» τη ρωτάω…
Αντιδρά πολύ, με αξιοπρέπεια μεν, αλλά πολύ. Την χτυπάει βαθειά το γεγονός ότι θα ακουστεί ξανά από τα χείλη του γνωστού δικηγόρου η φράση «το παιδί με την αποκλίνουσα συμπεριφορά». Όπως την πειράζει βαθειά ότι περιφέρεται η δίκη από χωρίου εις χωρίον. Θέλει μια δίκη για το δολοφόνο του παιδιού της. «Θέλω να ξέρω ότι το παιδί μου δεν έφυγε, όπως ένα σκυλί που το πάτησε ένα αυτοκίνητο και το άφησε στην άκρη του δρόμου».
Θέλει ακόμη να μην γίνει καμία εκμετάλλευση πολιτική στην επέτειο του ενός χρόνου από το χαμό του Αλέξη και τα βίαια γεγονότα που σάρωσαν την Ελλάδα.
«Ο κ. Χρυσοχοΐδης – μου λέει – ζήτησε η μνήμη του Αλέξη να μην σφραγιστεί φέτος με βία. Θα ήθελα, η 6η Δεκεμβρίου να καθιερωθεί από την πολιτεία ως, « ημέρα κατά της βίας»ή ως «ημέρα των δικαιωμάτων των νέων».
«Αυτή θα ήταν και η καλύτερη τιμή για τη μνήμη του παιδιού μου».
Θα ήταν και μια λογική πρόταση – λέω εγώ – στον Υπ. Δημόσιας Τάξης (με τον οποίο μίλησα αφού είδα την Τζίνα Τσαλικιάν) ώστε οι νέοι που ξεχύθηκαν πέρυσι στους δρόμους και το ίδιο θέλουν να κάνουν και φέτος, να μην «καπελωθούν» από βίαιες αυθαιρεσίες άλλων, είτε αυτοί είναι αστυνομικοί, είτε είναι πολίτες.
Πριν φύγω από το μαγαζί της οδού Βουκουρεστίου, είμαι εγώ αυτή που δακρύζω όταν μου δείχνει τη φωτογραφία που έχει εκεί του Αλέξη, και είμαι εγώ αυτή που αισθάνομαι την ανάγκη, να την κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου, πριν φύγω.
Η μαμά του Αλέξη αντέχει , γιατί ξέρει ότι θα πρέπει να το αντέξει, μέχρι το τέλος της ζωής της.
Έλλη Στάη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου