Κυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια στην Ελλάδα από τον εκδοτικό οίκο «Μοντέρνοι Καιροί» το βιβλίο «Ο άνθρωπος του εχθρού – Η δίκη και η εκτέλεση του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ». Συγγραφέας του η Αλίς Καπλάν. Το βιβλίο ασφαλώς και δεν είναι αντικειμενικό, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, αφού τελικά μόνο από τα αντιφασιστικά βιβλία μαθαίνει κανείς σήμερα τι υπήρξε ο φασισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός, ο εθνικισμός σαν ευρύτατο πολιτικό κίνημα τον καιρό του μεσοπολέμου. Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ εκτελέστηκε σαν συνεργάτης των Γερμανών γιατί με την πέννα του υπερασπίστηκε την Εθνικο-Σοσιαλιστική Ιδέα. Αδιάφορο υπήρξε τόσο για τους δικαστές, όσο και για τον Ντε Γκωλ, που δεν του έδωσε τελικά χάρη, το γεγονός ότι ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ είχε πολεμήσει κατά των Γερμανών και είχε κλειστεί και σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως σαν αιχμάλωτος πολέμου, ενώ γνωστοί Γάλλοι κομμουνιστές είχαν αρνηθεί τότε να πολεμήσουν κατά των Γερμανών (οι περίφημοι «πουρκουάδες») γιατί όταν επιτέθηκε η Γερμανία στην Γαλλία, η Μόσχα ήταν ακόμη ουδέτερη και η «μαμά Μόσχα», ως γνωστόν, είχε τον πρώτο λόγο στον πατριωτισμό των όπου γης μπολσεβίκων!
-Από το βιβλίο αυτό λοιπόν μαθαίνουμε ότι πριν την καταδίκη του Ρομπέρ Μπραζιγιάκ είχε από το ίδιο δικαστήριο καταδικασθεί εις θάνατον (μόλις δύο εβδομάδες πριν!) για τον ίδιο λόγο ο επίσης γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ανρί Μπερό, στον οποίο όμως ο Ντε Γκωλ έδωσε χάρη. Χάρη που αρνήθηκε δύο εβδομάδες μετά στον Μπραζιγιάκ. Γιατί την αρνήθηκε; Η απάντηση υπάρχει μέσα στο ίδιο το κείμενο της σίγουρα όχι αντικειμενικής και σε καμμία περίπτωση όχι φιλοφασίστριας συγγραφέως του βιβλίου Αλίς Καπλάν, που γράφει χαρακτηριστικά:
«Ο Ντε Γκωλ έδωσε χάρη στον Μπερό στις 13 Ιανουαρίου, μία εβδομάδα πριν από την δίκη του Μπραζιγιάκ. Ο δικαστικός φάκελος του Μπερό περιλαμβάνει συζητήσεις με το σωφέρ του και με εστιάτορες στην Λυών, καθώς και έναν έλεγχο των τραπεζικών λογαριασμών του με σκοπό να αποδειχθεί ότι είχε πλουτίσει κατά την διάρκεια της κατοχής. Αν ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ καταδικάσθηκε σε θάνατο λόγω ιδεαλισμού, ο Μπερό σώθηκε λόγω απληστίας. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι το 1945 θεωρούσαν την ιδεολογία πιο επικίνδυνη και πιο σημαντική από την προσωπική διαφθορά.»!
Το ερώτημα που τίθεται είναι μόνο το 1945 θεωρούσε το κυρίαρχο σύστημα την ιδεολογία πιο επικίνδυνη και πιο σημαντική από την προσωπική διαφθορά; Μήπως σήμερα συμβαίνει κάτι διαφορετικό; Τα ίδια ισχύουν και σήμερα! Η αναφορά αυτή στην περίπτωση των Μπραζιγιάκ και Μπερό κρίθηκε απαραίτητη για τα όσα θα ακολουθήσουν παρακάτω.
-Είναι γνωστό ότι η κατάσταση στην Πατρίδα μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ότι ο λαός νοιώθει βαθύτατη απαξία για την πολιτική και τους πολιτικούς χωρίς να έχει την δύναμη να αντιδράσει. Τα εθνικά θέματα ξεπουλιούνται συστηματικά, ενώ αντίσταση εθνική στον ιδιαίτερα σημαντικό τομέα του πολιτισμού δεν υπάρχει. Με δεδομένη αυτή την διαπίστωση δεν είναι λίγοι αυτοί που εκφράζουν την άποψη ότι μόνο ενωμένος ο λεγόμενος «εθνικός χώρος» είναι δυνατόν να αντιδράσει στον κατήφορο της πατρίδος μας. Λάθος πρώτο: Αυτός ο χώρος δεν υπάρχει. Σε όλους αυτούς που δηλώνουν εθνικιστές, ακροδεξιοί, υπερπατριώτες, φασίστες, εθνικοσοσιαλιστές, εθνικοκοινωνιστές και ό,τι άλλο θέλετε, υπάρχουν ανάμεσά τους τόσο σοβαρές ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις, που δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ενότητα και είναι επιπλέον καταχρηστικό και το να ομιλούμε ακόμη περί υπάρξεως ενός τέτοιου χώρου. Αυτό είναι η μία πλευρά του θέματος. Γιατί η άλλη πλευρά του θέματος έχει να κάνει με το ποιοι είναι οι ιδεολόγοι και ποιοι οι διεφθαρμένοι γιατί εκεί δεν υπάρχει απλά διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων, αλλά κυριολεκτικό χάος. Μη απορείτε λοιπόν γιατί πολεμούν, συκοφαντούν και καταδιώκουν την Χρυσή Αυγή. Μη απορείτε γιατί δεν κυνηγούν και αντίθετα «πατρονάρουν» κάποιους άλλους… Πολύ απλά γιατί οι Ιδεολόγοι ήταν, είναι και θα είναι για κάθε σύστημα εξουσίας πιο επικίνδυνοι από τους διεφθαρμένους ό,τι και εάν δηλώνουν ότι είναι αυτοί πολιτικά και ιδεολογικά! Γιατί; Γιατί κάθε διεφθαρμένος είναι απόλυτα χειραγωγήσιμος και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο και το σύστημα φροντίζει σε όλους τους πολιτικούς χώρους να υπάρχουν διεφθαρμένοι.
-Όλα τα παραπάνω σημαίνουν πως έχουν χαθεί τα πάντα; Ότι δεν υπάρχει καμμία προοπτική; Βεβαίως και υπάρχει. Όμως η προοπτική δεν είναι και δεν ήταν ποτέ στην ιστορία αποτέλεσμα λογιστικών αθροίσεων, αλλά έργο και καρπός μίας φλογερής πίστεως και μιας θελήσεως επαναστατικής ενάντια σε περιστάσεις και συνθήκες.
Από το 1821 έως τον καιρό της ΕΟΚΑ πάντοτε λίγοι ήταν αυτοί που έγραψαν με το Αίμα Τους το βιβλίο της Ιστορίας και όχι οι πολλοί. Γιατί καθώς λέγει και ο ποιητής όλα γίνονται «Φτάνει μια Ιδέα να στο πει, μια Ιδέα να στο προστάξει, Κορώνα Ιδέα, Ιδέα Σπαθί, που είναι πάν’ απ’ όλα».
ΠΗΓΗ:
http://xryshaygh.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου