Πρώτα ήταν ο Μασιγιάουσκας, που ήρθε για να αλλάξει τις ισορροπίες του ελληνικού μπάσκετ. Ανθρακες ο «κόκκινος» θησαυρός. Εφταιγε, λέει, ο Γκέρσον. Ακολούθησε ο νέος προπονητής. Ο «μύθος» Γιαννάκης θα ανέτρεπε τα δεδομένα. Δεν τα κατάφερε, λέει, την πρώτη χρονιά, διότι δεν ήταν δική του η ομάδα. Την επόμενη, όμως, που θα την έφτιαχνε αυτός την ομάδα, θα άλλαζαν όλα. Και τότε ήρθε η μεγάλη σφαλιάρα. Ηττες παντού. Στο Κύπελλο εύκολα, στην Ευρώπη πιο δύσκολα και μετά θα ερχόταν το πρωτάθλημα. Εκεί θα δικαιώνονταν οι κόποι μιας χρονιάς του Γιαννάκη και των παικτών του, που είχαν, λέει, πάρει το σοβαρό προβάδισμα από την κανονική διάρκεια. Και πάλι νικητής αυτός με τα πράσινα και μάλιστα πολύ εύκολα. Πιο εύκολα από ποτέ. Και τώρα τέλειωσαν τα «κόκκινα» άλλοθι. Τι να πεις, ότι φταίει η διαιτησία; Και στο Κύπελλο και στην Ευρώπη και στους τελικούς του πρωταθλήματος, στους οποίους το κοντέρ στο ΟΑΚΑ δεν σταματούσε με τίποτα; Αστεία άλλοθι. Και ξέρετε γιατί είναι αστεία; Διότι ο Παναθηναϊκός στο μπάσκετ έχει 11 στα 12 πρωταθλήματα. Αυτά δεν έρχονται ούτε με διαιτησίες ούτε με Βασιλακόπουλους. Ερχονται με Ουίλκινς, με Βράνκοβιτς, με Ράτζα, με Μποντιρόγκα, με Αλβέρτη, με Γκάλη, με Διαμαντίδη, με Σπανούλη, με Γιασικεβίτσιους και πάνω απ' όλα με Ομπράντοβιτς. Αυτό το ξέρει και ο τελευταίος φίλος του Ολυμπιακού. Διότι πείτε μου, υπάρχει έστω ένας που να προτιμά Παπαλουκά από Διαμαντίδη; Μήπως προτιμά κανείς Γκριρ από Γιασικεβίτσιους; Υπάρχει κανείς που ανάμεσα σε Σπανούλη και Χαλπερίν θα διάλεγε τον δεύτερο; Μήπως κάποιος που ανάμεσα σε Τσίλντρες, όπως τον είδαμε φέτος, και Μπατίστ θα έπαιρνε αυτόν των 7 εκατ. δολαρίων και όχι τον άλλον του 1 εκατ. ευρώ (και αν...). Μα πάνω απ' όλα υπάρχει έστω ένας οπαδός του Ολυμπιακού στον κόσμο που θα ήθελε Γιαννάκη στον πάγκο της ομάδας του και όχι Ομπράντοβιτς; Κύριοι, τα πράγματα είναι απλά. Ο Παναθηναϊκός ήταν, είναι και θα είναι καλύτερος γιατί είχε, έχει και θα έχει τους καλύτερους. Για τους υπόλοιπους απλώς μπορεί να περισσεύει κανένα ξεροκόμματο όταν κάτι δεν πάει καλά σε μία σεζόν για τον ΠΑΟ. Μέχρις εκεί...
ΥΓ. 1: Στον Ολυμπιακό είναι προβληματισμένοι για το αν πρέπει να υπάρξει ξήλωμα της ομάδας και οδηγούνται στην άποψη ότι αυτό θα είναι ένα τεράστιο λάθος. Η αλήθεια είναι ότι το ξήλωμα ποτέ δεν οδήγησε πουθενά. Από την άλλη, όταν έχεις αποδεδειγμένα πολύ χειρότερο προπονητή και πολύ χειρότερους παίκτες από τον αντίπαλό σου, τι ακριβώς μπορείς να κάνεις χωρίς να τους ξηλώσεις, δεν το ξέρω...
ΥΓ. 2: Υπάρχει έστω ένας που πιστεύει σοβαρά ότι αν ο Παναθηναϊκός έπρεπε να νικήσει 3-0 για να πάρει το πρωτάθλημα, δεν θα το έκανε;
ΥΓ. 3: Τώρα που έρχονται Καλάθης και Τέπιτς –και σύμφωνα με τους ειδικούς η διαφορά θα γίνει χαοτική– τι ακριβώς περιμένουμε να δούμε του χρόνου;
ΥΓ. 4: Δεν ανέφερα πουθενά στο κείμενό μου τα πέντε «πράσινα» Ευρωπαϊκά αυτών των ετών. Οχι τυχαία. Τα άφησα για το τέλος. Απλώς για να αναρωτηθώ κι εγώ για τη χρησιμότητα του κομματιού που έγραψα. Υπάρχει άραγε ανάγκη να γράψει κανείς για το ΠΟΣΟ μεγάλη ομάδα είναι ο μπασκετικός Παναθηναϊκός και ποια είναι η διαφορά του από τους υπολοίπους;
του Μιχάλη Τσόχου
πηγή: Sportday
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου