ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ FREMENDOG KAI TON ΠΑΡΟΤΡΥΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΙΛΕΙ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ 200 ΛΕΞΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΟΥΜΕ

Εκείνες τις κρίσιμες ώρες για το Βυζάντιο ο λαός ένιωθε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να καταφύγει στην Ορθοδοξία. Μ' αυτήν την έννοια, είχε σχηματιστεί μέσα στην Πόλη μια παράταξη που προτιμούσε την τουρκική κατοχή, όχι επειδή ήταν φιλότουρκη αλλά επειδή ήταν αντιλατινική-δεν ήθελαν ξεπούλημα της ελληνικής Εκκλησίας στη Ρώμη. Αρχηγός αυτής της παράταξης των ανθενωτικών ήταν ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο μετέπειτα Πατριάρχης. Ο ελληνικός λαός μισούσε τους λατίνους για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204. Στη διάρκεια της λατινοκρατίας το μισητό δόγμα της Δυτικής Εκκλησίας είχε επιβληθεί στην ελληνική επικράτεια. Αντίθετα, οι ισλαμικοί νόμοι ήταν ήδη απ' την εποχή των Αράβων πολύ πιο ανεκτικοί απέναντι στους αλλόθρησκους, απ' τη στιγμή που οι τελευταίοι θα πλήρωναν τους φόρους τους. Οπότε, οι Έλληνες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια τυραννία θρησκευτικά καταπιεστική και μια τυραννία θρησκευτικά ανεκτική. Έπρεπε, δηλαδή, να επιλέξουν το μικρότερο από δύο κακά! Ακόμη και ο νεοπαγανιστής-νεοπλατωνικός φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων δεν δίστασε να συμμετάσχει-στο πλευρό του Γεννάδιου Σχολαρίου-στην σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439), ως μέλος της ορθόδοξης αντιπροσωπείας, για να βοηθήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στις τραγικές εκείνες στιγμές γι' αυτήν και το γένος. Εκεί έδωσε μάχη, με τις επιστημονικές του γνώσεις, υπέρ της Ορθοδοξίας (απέδειξε την νοθεία ενός χειρογράφου που παρουσίαζαν οι Λατίνοι) και μαζί με τον πρωταγωνιστή της Ορθοδοξίας Άγιο Μάρκο Ευγενικό (1444), δεν υπέγραψε την Ένωση με τον Παπισμό. Παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές-πνευματικές προϋποθέσεις τους και οι δύο θεωρούσαν την ένωση ως υποταγή στον Παπισμό και επιζήμια για το Γένος/Εθνος. Αλλά έτσι σκέπτονται όσοι αγαπούν το ΄Εθνος. Οι σημερινοί Νεοπαγανιστές, σχεδόν κατά κανόνα δεν αγαπούν το Έθνος και τον Ελληνισμό, παρά τα λεγόμενά τους, διότι πολεμώντας την Ορθοδοξία, που είναι πια αδιαίρετα ενωμένη με την ελληνικότητα, κατεργάζονται την διάλυσή του. Ξέχασα όμως να πω κάτι και για τον μύθο στον οποίο πολύ πιστεύουν: ότι δηλαδή αν ήμασταν λιγότερο φανατικοί, αν τα είχαμε βρει με τους Καθολικούς, η Πόλη θα είχε σωθεί. Λάθος! Μετά την συντριβή του ενωμένου σταυροφορικού στρατού των 100.000 Ευρωπαίων στη Νικόπολη της Βουλγαρίας το 1396, είχε γίνει πλέον συνείδηση στην Δυτική Ευρώπη ότι οι Τούρκοι ήταν ένας φοβερός αντίπαλος που ήταν αδύνατον να ηττηθεί. Η παραπάνω εμπειρία ήταν πολύ πικρή και ο ενθουσιασμός που είχε προκαλέσει την σταυροφορία δεν ήταν δυνατόν να ξαναγεννηθεί μετά από τέτοια συντριβή. Άλλωστε οι Ευρωπαίοι αντιμετώπιζαν τα δικά τους προβλήματα. Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει για να βοηθήσει-χωρίς κανένα όφελος-μια ετοιμόρροπη αυτοκρατορία.