29 Μαΐου 1453… Η Βασιλεύουσα, η πρωτεύουσα της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας πέφτει χτυπημένη από τον βάρβαρο κατακτητή, αλλά όχι μόνον από το βάρβαρο κατακτητή, αλλά και από την δική της μεμψιμοιρία, από την ηττοπάθεια, από το εσωτερικό μέτωπο που είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν μέσα στα σπλάχνα της Αυτοκρατορίας οι εχθροί της Φυλής.
29 Μαΐου 1453… και σε μια πολιτεία πολυάνθρωπη βρίσκονται μόνο 5.000 περίπου άνδρες για να την υπερασπισθούν. Λίγοι γενναίοι με Αρχηγό έναν Μεγάλο Αυτοκράτορα, σφίγγουν στα κουρασμένα χέρια τους τα άρματά τους και περιμένουν την Ιστορία… Την Ιστορία που γράφεται με χρυσά γράμματα εκεί, στην Πύλη του Ρωμανού, όπου ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Ελλήνων σφραγίζει ανεξίτηλα με το Αίμα Του το όνομά Του με την Αιωνιότητα. Εκεί, στην Πύλη του Ρωμανού, όπου ο Κων/νος Παλαιολόγος με την ηρωική θυσία Του δίνει την τελευταία μάχη της Αυτοκρατορίας για την υπεράσπιση της Αρχαίας Δόξας και για τον Πολιτισμό.
Η Πόλις πέφτει και νύχτα φριχτή απλώνεται για τέσσερους ολόκληρους αιώνες πάνω από τον ουρανό της Ελλάδος. Ο Ελληνισμός σέρνεται δούλος του βάρβαρου Ασιάτη και τα Άγια Σύμβολα της Φυλής μολεύονται από τον Τούρκο δυνάστη.
Σ’ αυτούς τους τέσσερους σκληρούς αιώνες δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που με πίστη στην καρδιά για την Δόξα και την Τιμή της Φυλής, επήραν τα βουνά προτιμώντας να ζήσουν Ελεύθεροι και Έλληνες, προτιμώντας να ζήσουν σαν αγρίμια, παρά να είναι νομοταγείς πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σ’ αυτούς τους τέσσερους σκληρούς αιώνες δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που πήραν την μεγάλη απόφαση να ζήσουνε σαν φυγόδικοι αντάρτες επάνω στα αγιασμένα βουνά της Ελληνικής Γης. Μα υπήρχαν και κάποιοι, που προτίμησαν την συνδιαλλαγή με τον κατακτητή από την αδούλωτη υπερηφάνεια. Που προτίμησαν την εύκολη ζωή της υποταγής από τον δύσκολο δρόμο της ανταρσίας. Λέγουν σήμερα ορισμένοι ότι σωστά έκαναν όλοι αυτοί, που αποκτούσαν θέσεις και αξιώματα μέσα στο Τουρκικό κράτος και ότι εάν το Έθνος είχε ακολουθήσει αυτή την τακτική, σήμερα θα είχε διαδεχθεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σ’ όλους αυτούς, άλλους καλοπροαίρετους και άλλους κακοπροαίρετους, θα απαντήσω με τα εξής λόγια: Ότι Ελληνισμός χωρίς υπερηφάνεια δεν νοείται. Δεν μπορώ να εννοήσω πώς εξυπηρετείτο ο Ελληνισμός από όλους αυτούς τους αργυρώνητους λακέδες των Οθωμανικών οντάδων, όταν Ελληνισμός είναι πάνω απ’ όλα υπερηφάνεια, Θάρρος Αδάμαστο, Όρθιο Μέτωπο, Τιμή, Καθήκον. Μας λέγουν ορισμένοι ότι με την Επανάσταση του 1821 κατεστράφη η Ελληνική οικονομία και ότι υπέστη ζημία η θέσις των Ελλήνων στο Τουρκικό κράτος. Μα πότε τέλος πάντων θα καταλάβουν ότι η Ιστορία των Εθνών δεν γράφεται ούτε με βάση συμφέροντα Οικονομικά, ούτε με γνώμονα αυτή τη σιχαμερή νοικοκυρίστικη αντίληψι. Πότε θα καταλάβουν τέλος πάντων ότι το πρώτον καθήκον του Έλληνος σε όλες τις εποχές, είναι το καθήκον του Στρατιώτη απέναντι στη Σημαία του, να μην δίνει ποτέ στον εχθρό “Γην και Ύδωρ”.
Τελικώς μετά από χίλιες προσπάθειες και πολλούς κόπους το Έθνος αποτίναξε από πάνω του τον ζυγό της δουλείας και ο Ήλιος της Ελευθερίας εφώτισε και πάλι την Πατρίδα. Οι Έλληνες άρχισαν και πάλι να αποκτούν συνείδηση της Αποστολής τους και κατάλαβαν ότι έχουν καθήκον να ξαναπάρουν πίσω τις Σκλαβωμένες Πατρίδες του Ελληνισμού, να δημιουργήσουν τη Νέα Ελληνική Αυτοκρατορία. Για εκατό περίπου χρόνια ο Ελληνισμός ονειρεύεται την Κόκκινη Μηλιά και την Κωνσταντινούπολη, για εκατό περίπου χρόνια ο Ελληνισμός ονειρεύεται, δηλαδή είναι ένα Ζωντανό Έθνος. Η Μεγάλη Ιδέα γεμίζει τις καρδιές των Ελλήνων με πόθους για εκατό περίπου χρόνια μέχρι το μοιραίο έτος του 1922.
Η καταστροφή της Μικράς Ασίας τσακίζει τα φτερά του Ελληνισμού, που παρ’ όλα αυτά έχει ακόμα την δύναμη για ελπίδες και όνειρα. Μα πιο μεγάλη καταστροφή είναι αυτή που ακολουθεί την στρατιωτική ήττα, είναι ο δηλητηριασμός της πνευματικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής του λαού μας από τις νέες “ιδέες”. Δεν κυριαρχεί πια στις καρδιές των Ελλήνων ο Μεγαλοϊδεατισμός του Κωστή Παλαμά, αλλά η θανατερή αγωνία των μελαγχολικών ποιητών με τα χλωμά πρόσωπα. Η Ελληνική κοινωνία σαπίζει όλο και περισσότερο μέσα στους νέους τρόπους.
29 Μαΐου 2006, 555 χρόνια ντροπής, ο Ελληνισμός ακόμα νεκρός. Ως πότε;
Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς
«Εκεί μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού ο Πολεμιστής και Άγιος του Έθνους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει, έχοντας πει το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Ελληνισμού απέναντι στην Ασία.»
«Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.»
Ν. ΠΟΛΙΤΗ - ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ
Κορυφαίας Εθνικής σημασίας και τραγικής βαρύτητας για το Έθνος μας γεγονός η πτώσις της Βασιλευούσης, της Κωνσταντίνου - Πόλεως στα χέρια των Ασιατών Βαρβάρων του ημιπαράφρονα Μεχμέτ του Β. Αποφράδα ημέρα του Ελληνισμού και του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού η Τρίτη 29 Μαΐου του 1453, όταν αργά τη νύκτα ξεκίνησε η τελευταία τουρκική επίθεση ενάντια στα ασθενικά τείχη της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορικής Πρωτεύουσας. Μερικές χιλιάδες Ελλήνων και λίγες εκατοντάδες άλλων Ευρωπαίων κάτω από την ηρωική ηγεσία του ασκητικού Στρατηλάτη Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του 11ου και με “πρωτομάστορα” τον γενναίο Ιουστινιάνη, αντιμετώπισαν την δυσανάλογα τεράστια βαρβαρική μάζα. Μαζί τους ο εξαθλιωμένος πληθυσμός της Βασιλεύουσας που δοκιμαζόταν από τις αρχές Απριλίου με σφοδρό κι αδιάκοπο κανονιοβολισμό από το πολυπληθές και καλά οργανωμένο αρχέγονο πυροβολικό του Μεχμέτ. Η προϊούσα αποσύνθεση της Αυτοκρατορίας, έφθανε στο καταληκτικό της σημείο. Για 200 περίπου χρόνια, κλιμακωτά, για λόγους εσωτερικών αντινομιών και εκφυλισμού της πολιτειακής οργάνωσης, δημογραφικού μαρασμού, οικονομικής απορύθμισης και αντιπαλότητας με την Γαληνοτάτη Βενετία (”Ιερουσαλήμ” της Αδριατικής), το σκέλεθρο της ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατέρρεε με συνέπεια. Αυτοί οι παράγοντες πολλαπλασιαζόντουσαν εκθετικά από την επίδραση της διαπάλης Καθολικού και Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος και την αντανάκλασή της πάνω στον ημιμαθή Βυζαντινό Λαό, που διατηρούσε θρησκευτικό φανατισμό απροσμέτρητο αλλά και δικαιολογημένη αγανάκτηση από την τυραννία των Λατίνων στην περίοδο της Δυτικής Κατοχής. Οι προσπάθειες του στερνού Αυτοκράτορα για την αναζωογόνηση της Πόλεως και της Αυτοκρατορίας γενικότερα έμειναν ατελέσφορες. Οι στρατιωτικές προετοιμασίες του προσέκρουσαν στον παραδοσιακό θρησκευτικό φανατισμό των ηλιθίων και δειλών της εποχής.
Περίπου 30.000 καλόγεροι υπήρχαν στην Μείζονα περιοχή της Βασιλευούσης, όταν ο Δεσπότης της Αυτοκρατορίας διέθετε μόνο μερικές χιλιάδες μαχητές για να υπερασπίσει τα τείχη. Ακόμη το μισαλλόδοξο πνεύμα των κληρικών κύκλων της αγνοίας, διαπότιζε ολάκερη την πολιτεία ώστε να οδηγήσει τον Μεγάλο Δούκα Λουκά Νοταρά, Δομέστιχο των Σχολών (ανάλογο του Πρωθυπουργού σήμερα) να εκφράζει δημόσια την προτίμησή του για το Τουρκικό σαρίκι σε σχέση με την “Λατινική Τιάρα”.
Οι φιλάργυροι Βενετοί έμποροι που αριστοτεχνικά παρασιτούσαν στην Πόλη, έμειναν αδιάφοροι ή και συχνά συνήργησαν με τους Εχθρούς, οδηγημένοι από τα προστάγματα των Ιουδαίων Τραπεζιτών που επηρεάζουν το Δογικό παλάτι. Είναι αλήθεια ότι είχε προηγηθεί μια 20ετία έντονης πνευματικής κινητικότητας και αναδημιουργίας με κέντρο το πρόσωπο του Μεγάλου Δασκάλου Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνος. Ο Μεγάλος Πλατωνικός Οραματιστής, που γνώρισε καλά τον στερνό Αυτοκράτορα και επηρέασε την σκέψη του, όταν ζούσε στην αυλή του, είχε ήδη εκφάνει τον Σωτήριο Ελληνικό Λόγο του για την Εθνική Αναγέννηση. Μ’ Ελληνοκεντρικό Στρατιωτικό Σοσιαλιστικό Πνεύμα, προετοίμαζε το έδαφος της ανασυγκρότησης της Αυτοκρατορίας, μακρυά από αφορισμούς και αναθέματα. Όμως η συγκυρία της τύχης και η συντριπτική πορεία της Ιστορίας, στέρησαν από τον Λαό μας αυτήν την ευκαιρία Αναγέννησης. Έτσι μοιραία η Αναγέννηση άνθησε σε τόπους άλλους κι άλλους λαούς της Ευρώπης. Πριν ξανανθίσει το Ιερό δένδρο του Ελληνικού Πνεύματος, έμελλε να πνιγεί από την Τουρκομογγολική λαίλαπα της Ασίας.
Εκεί μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, Στρατιώτης μέσα στους στρατιώτες, ο Πολεμιστής και (γιατί όχι) Άγιος του Έθνους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει, αγωνιζόμενος με Σπαρτιατική πίστη και θάρρος για τον Ελληνισμό. Έχοντας, ξεστομίσει το “ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ” του Μεσαιωνικού Ελληνισμού απέναντι στην Ασία. Μαζί του θα πεθάνει η Αυτοκρατορία που δεν πρόλαβε να γευθεί το ζωογόνο φάρμακο της Ελληνικής αναστάσεως. Που όταν ολοκληρώθηκε η Ελληνοποίησή της, ήταν ανίκανη να την προφυλάξει. Κι’ όπως το ξέπνοο κορμί του τελευταίου Άρχοντα ακούμπησε το αιματοβαμμένο χώμα, λίγο πριν η φρίκη και η κτηνωδία των ορδών σαρώσουν το Θαύμα του Πολιτισμού, ο θρύλος θα πάρει τ’ όνομά του, σύμβολο κι ελπίδα του Γένους μας για 400 χρόνια δουλείας, προμετωπίδα του Ναού των Ονείρων μας, φόρο της πίστης του Ελληνισμού. Θα του μετατρέψει το ακάνθινο στέφανο του μαρτυρίου σε φωτοστέφανο και θα τον κάνει πιο δυνατό από τον θάνατο. Θα τον μετατρέψει σε Μύθο ενός ολάκερου Λαού! Μύθο, που περιφρονεί τους αιώνες, την λήθη, τα συμφέροντα και την συμβατική Ιστορία.
Μύθο που μπόλιασε τις προδομένες γενιές των παππούδων μας. Μύθο του Αίματος, της Ελπίδας και της Νίκης. Η κουρασμένη Βασιλεύουσα της Χαμένης Αυτοκρατορίας μας, μας χάρισε σαν πιο ακριβό θησαυρό, Αναγνώστη, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Ας τον κρατήσουμε δίπλα στην Καρδιά μας.
Κάποιοι ξέχασαν να αναφερθούν στο γεγονός σήμερα , αναμεσά τους και κάποια portal που ήρθαν για να δώσουν μια "άλλη" πνοή στο interner. Δεν πειράζει θα τους κρίνει ο λαός.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ
29 Μαΐου 1453… Η Βασιλεύουσα, η πρωτεύουσα της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας πέφτει χτυπημένη από τον βάρβαρο κατακτητή, αλλά όχι μόνον από το βάρβαρο κατακτητή, αλλά και από την δική της μεμψιμοιρία, από την ηττοπάθεια, από το εσωτερικό μέτωπο που είχαν κατορθώσει να δημιουργήσουν μέσα στα σπλάχνα της Αυτοκρατορίας οι εχθροί της Φυλής.
29 Μαΐου 1453… και σε μια πολιτεία πολυάνθρωπη βρίσκονται μόνο 5.000 περίπου άνδρες για να την υπερασπισθούν. Λίγοι γενναίοι με Αρχηγό έναν Μεγάλο Αυτοκράτορα, σφίγγουν στα κουρασμένα χέρια τους τα άρματά τους και περιμένουν την Ιστορία… Την Ιστορία που γράφεται με χρυσά γράμματα εκεί, στην Πύλη του Ρωμανού, όπου ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Ελλήνων σφραγίζει ανεξίτηλα με το Αίμα Του το όνομά Του με την Αιωνιότητα. Εκεί, στην Πύλη του Ρωμανού, όπου ο Κων/νος Παλαιολόγος με την ηρωική θυσία Του δίνει την τελευταία μάχη της Αυτοκρατορίας για την υπεράσπιση της Αρχαίας Δόξας και για τον Πολιτισμό.
Η Πόλις πέφτει και νύχτα φριχτή απλώνεται για τέσσερους ολόκληρους αιώνες πάνω από τον ουρανό της Ελλάδος. Ο Ελληνισμός σέρνεται δούλος του βάρβαρου Ασιάτη και τα Άγια Σύμβολα της Φυλής μολεύονται από τον Τούρκο δυνάστη.
Σ’ αυτούς τους τέσσερους σκληρούς αιώνες δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που με πίστη στην καρδιά για την Δόξα και την Τιμή της Φυλής, επήραν τα βουνά προτιμώντας να ζήσουν Ελεύθεροι και Έλληνες, προτιμώντας να ζήσουν σαν αγρίμια, παρά να είναι νομοταγείς πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σ’ αυτούς τους τέσσερους σκληρούς αιώνες δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που πήραν την μεγάλη απόφαση να ζήσουνε σαν φυγόδικοι αντάρτες επάνω στα αγιασμένα βουνά της Ελληνικής Γης. Μα υπήρχαν και κάποιοι, που προτίμησαν την συνδιαλλαγή με τον κατακτητή από την αδούλωτη υπερηφάνεια. Που προτίμησαν την εύκολη ζωή της υποταγής από τον δύσκολο δρόμο της ανταρσίας. Λέγουν σήμερα ορισμένοι ότι σωστά έκαναν όλοι αυτοί, που αποκτούσαν θέσεις και αξιώματα μέσα στο Τουρκικό κράτος και ότι εάν το Έθνος είχε ακολουθήσει αυτή την τακτική, σήμερα θα είχε διαδεχθεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σ’ όλους αυτούς, άλλους καλοπροαίρετους και άλλους κακοπροαίρετους, θα απαντήσω με τα εξής λόγια: Ότι Ελληνισμός χωρίς υπερηφάνεια δεν νοείται. Δεν μπορώ να εννοήσω πώς εξυπηρετείτο ο Ελληνισμός από όλους αυτούς τους αργυρώνητους λακέδες των Οθωμανικών οντάδων, όταν Ελληνισμός είναι πάνω απ’ όλα υπερηφάνεια, Θάρρος Αδάμαστο, Όρθιο Μέτωπο, Τιμή, Καθήκον. Μας λέγουν ορισμένοι ότι με την Επανάσταση του 1821 κατεστράφη η Ελληνική οικονομία και ότι υπέστη ζημία η θέσις των Ελλήνων στο Τουρκικό κράτος. Μα πότε τέλος πάντων θα καταλάβουν ότι η Ιστορία των Εθνών δεν γράφεται ούτε με βάση συμφέροντα Οικονομικά, ούτε με γνώμονα αυτή τη σιχαμερή νοικοκυρίστικη αντίληψι. Πότε θα καταλάβουν τέλος πάντων ότι το πρώτον καθήκον του Έλληνος σε όλες τις εποχές, είναι το καθήκον του Στρατιώτη απέναντι στη Σημαία του, να μην δίνει ποτέ στον εχθρό “Γην και Ύδωρ”.
Τελικώς μετά από χίλιες προσπάθειες και πολλούς κόπους το Έθνος αποτίναξε από πάνω του τον ζυγό της δουλείας και ο Ήλιος της Ελευθερίας εφώτισε και πάλι την Πατρίδα. Οι Έλληνες άρχισαν και πάλι να αποκτούν συνείδηση της Αποστολής τους και κατάλαβαν ότι έχουν καθήκον να ξαναπάρουν πίσω τις Σκλαβωμένες Πατρίδες του Ελληνισμού, να δημιουργήσουν τη Νέα Ελληνική Αυτοκρατορία. Για εκατό περίπου χρόνια ο Ελληνισμός ονειρεύεται την Κόκκινη Μηλιά και την Κωνσταντινούπολη, για εκατό περίπου χρόνια ο Ελληνισμός ονειρεύεται, δηλαδή είναι ένα Ζωντανό Έθνος. Η Μεγάλη Ιδέα γεμίζει τις καρδιές των Ελλήνων με πόθους για εκατό περίπου χρόνια μέχρι το μοιραίο έτος του 1922.
Η καταστροφή της Μικράς Ασίας τσακίζει τα φτερά του Ελληνισμού, που παρ’ όλα αυτά έχει ακόμα την δύναμη για ελπίδες και όνειρα. Μα πιο μεγάλη καταστροφή είναι αυτή που ακολουθεί την στρατιωτική ήττα, είναι ο δηλητηριασμός της πνευματικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής του λαού μας από τις νέες “ιδέες”. Δεν κυριαρχεί πια στις καρδιές των Ελλήνων ο Μεγαλοϊδεατισμός του Κωστή Παλαμά, αλλά η θανατερή αγωνία των μελαγχολικών ποιητών με τα χλωμά πρόσωπα. Η Ελληνική κοινωνία σαπίζει όλο και περισσότερο μέσα στους νέους τρόπους.
29 Μαΐου 2006, 555 χρόνια ντροπής, ο Ελληνισμός ακόμα νεκρός. Ως πότε;
Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς
«Εκεί μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού ο Πολεμιστής και Άγιος του Έθνους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει, έχοντας πει το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Ελληνισμού απέναντι στην Ασία.»
«Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.»
Ν. ΠΟΛΙΤΗ - ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ
Κορυφαίας Εθνικής σημασίας και τραγικής βαρύτητας για το Έθνος μας γεγονός η πτώσις της Βασιλευούσης, της Κωνσταντίνου - Πόλεως στα χέρια των Ασιατών Βαρβάρων του ημιπαράφρονα Μεχμέτ του Β. Αποφράδα ημέρα του Ελληνισμού και του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού η Τρίτη 29 Μαΐου του 1453, όταν αργά τη νύκτα ξεκίνησε η τελευταία τουρκική επίθεση ενάντια στα ασθενικά τείχη της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορικής Πρωτεύουσας. Μερικές χιλιάδες Ελλήνων και λίγες εκατοντάδες άλλων Ευρωπαίων κάτω από την ηρωική ηγεσία του ασκητικού Στρατηλάτη Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του 11ου και με “πρωτομάστορα” τον γενναίο Ιουστινιάνη, αντιμετώπισαν την δυσανάλογα τεράστια βαρβαρική μάζα. Μαζί τους ο εξαθλιωμένος πληθυσμός της Βασιλεύουσας που δοκιμαζόταν από τις αρχές Απριλίου με σφοδρό κι αδιάκοπο κανονιοβολισμό από το πολυπληθές και καλά οργανωμένο αρχέγονο πυροβολικό του Μεχμέτ. Η προϊούσα αποσύνθεση της Αυτοκρατορίας, έφθανε στο καταληκτικό της σημείο. Για 200 περίπου χρόνια, κλιμακωτά, για λόγους εσωτερικών αντινομιών και εκφυλισμού της πολιτειακής οργάνωσης, δημογραφικού μαρασμού, οικονομικής απορύθμισης και αντιπαλότητας με την Γαληνοτάτη Βενετία (”Ιερουσαλήμ” της Αδριατικής), το σκέλεθρο της ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατέρρεε με συνέπεια. Αυτοί οι παράγοντες πολλαπλασιαζόντουσαν εκθετικά από την επίδραση της διαπάλης Καθολικού και Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος και την αντανάκλασή της πάνω στον ημιμαθή Βυζαντινό Λαό, που διατηρούσε θρησκευτικό φανατισμό απροσμέτρητο αλλά και δικαιολογημένη αγανάκτηση από την τυραννία των Λατίνων στην περίοδο της Δυτικής Κατοχής. Οι προσπάθειες του στερνού Αυτοκράτορα για την αναζωογόνηση της Πόλεως και της Αυτοκρατορίας γενικότερα έμειναν ατελέσφορες. Οι στρατιωτικές προετοιμασίες του προσέκρουσαν στον παραδοσιακό θρησκευτικό φανατισμό των ηλιθίων και δειλών της εποχής.
Περίπου 30.000 καλόγεροι υπήρχαν στην Μείζονα περιοχή της Βασιλευούσης, όταν ο Δεσπότης της Αυτοκρατορίας διέθετε μόνο μερικές χιλιάδες μαχητές για να υπερασπίσει τα τείχη. Ακόμη το μισαλλόδοξο πνεύμα των κληρικών κύκλων της αγνοίας, διαπότιζε ολάκερη την πολιτεία ώστε να οδηγήσει τον Μεγάλο Δούκα Λουκά Νοταρά, Δομέστιχο των Σχολών (ανάλογο του Πρωθυπουργού σήμερα) να εκφράζει δημόσια την προτίμησή του για το Τουρκικό σαρίκι σε σχέση με την “Λατινική Τιάρα”.
Οι φιλάργυροι Βενετοί έμποροι που αριστοτεχνικά παρασιτούσαν στην Πόλη, έμειναν αδιάφοροι ή και συχνά συνήργησαν με τους Εχθρούς, οδηγημένοι από τα προστάγματα των Ιουδαίων Τραπεζιτών που επηρεάζουν το Δογικό παλάτι. Είναι αλήθεια ότι είχε προηγηθεί μια 20ετία έντονης πνευματικής κινητικότητας και αναδημιουργίας με κέντρο το πρόσωπο του Μεγάλου Δασκάλου Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνος. Ο Μεγάλος Πλατωνικός Οραματιστής, που γνώρισε καλά τον στερνό Αυτοκράτορα και επηρέασε την σκέψη του, όταν ζούσε στην αυλή του, είχε ήδη εκφάνει τον Σωτήριο Ελληνικό Λόγο του για την Εθνική Αναγέννηση. Μ’ Ελληνοκεντρικό Στρατιωτικό Σοσιαλιστικό Πνεύμα, προετοίμαζε το έδαφος της ανασυγκρότησης της Αυτοκρατορίας, μακρυά από αφορισμούς και αναθέματα. Όμως η συγκυρία της τύχης και η συντριπτική πορεία της Ιστορίας, στέρησαν από τον Λαό μας αυτήν την ευκαιρία Αναγέννησης. Έτσι μοιραία η Αναγέννηση άνθησε σε τόπους άλλους κι άλλους λαούς της Ευρώπης. Πριν ξανανθίσει το Ιερό δένδρο του Ελληνικού Πνεύματος, έμελλε να πνιγεί από την Τουρκομογγολική λαίλαπα της Ασίας.
Εκεί μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, Στρατιώτης μέσα στους στρατιώτες, ο Πολεμιστής και (γιατί όχι) Άγιος του Έθνους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει, αγωνιζόμενος με Σπαρτιατική πίστη και θάρρος για τον Ελληνισμό. Έχοντας, ξεστομίσει το “ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ” του Μεσαιωνικού Ελληνισμού απέναντι στην Ασία. Μαζί του θα πεθάνει η Αυτοκρατορία που δεν πρόλαβε να γευθεί το ζωογόνο φάρμακο της Ελληνικής αναστάσεως. Που όταν ολοκληρώθηκε η Ελληνοποίησή της, ήταν ανίκανη να την προφυλάξει. Κι’ όπως το ξέπνοο κορμί του τελευταίου Άρχοντα ακούμπησε το αιματοβαμμένο χώμα, λίγο πριν η φρίκη και η κτηνωδία των ορδών σαρώσουν το Θαύμα του Πολιτισμού, ο θρύλος θα πάρει τ’ όνομά του, σύμβολο κι ελπίδα του Γένους μας για 400 χρόνια δουλείας, προμετωπίδα του Ναού των Ονείρων μας, φόρο της πίστης του Ελληνισμού. Θα του μετατρέψει το ακάνθινο στέφανο του μαρτυρίου σε φωτοστέφανο και θα τον κάνει πιο δυνατό από τον θάνατο. Θα τον μετατρέψει σε Μύθο ενός ολάκερου Λαού! Μύθο, που περιφρονεί τους αιώνες, την λήθη, τα συμφέροντα και την συμβατική Ιστορία.
Μύθο που μπόλιασε τις προδομένες γενιές των παππούδων μας. Μύθο του Αίματος, της Ελπίδας και της Νίκης. Η κουρασμένη Βασιλεύουσα της Χαμένης Αυτοκρατορίας μας, μας χάρισε σαν πιο ακριβό θησαυρό, Αναγνώστη, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Ας τον κρατήσουμε δίπλα στην Καρδιά μας.
Κάποιοι ξέχασαν να αναφερθούν στο γεγονός σήμερα , αναμεσά τους και κάποια portal που ήρθαν για να δώσουν μια "άλλη" πνοή στο interner. Δεν πειράζει θα τους κρίνει ο λαός.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ο Άδωνις φαντάζεται μέρες του 1917
Ο Άδωνις Γεωργιάδης από την ασφάλεια του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που φρουρείται σαν «αστακός», ρίχνει κλεφτές ματιές έξω, στην πλατεία...
-
O ΩΡΑΙΟΣ ΤΟΥ GREY'S ANATOMY Είναι η αλήθεια σε λίγα λεπτά video! Όλη η αλήθεια για την showbiz! Ο Eric Dane, γνωστός για τον ρόλο του ...
6 σχόλια:
Εκείνες τις κρίσιμες ώρες για το Βυζάντιο ο λαός ένιωθε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να καταφύγει στην Ορθοδοξία. Μ' αυτήν την έννοια, είχε σχηματιστεί μέσα στην Πόλη μια παράταξη που προτιμούσε την τουρκική κατοχή, όχι επειδή ήταν φιλότουρκη αλλά επειδή ήταν αντιλατινική-δεν ήθελαν ξεπούλημα της ελληνικής Εκκλησίας στη Ρώμη. Αρχηγός αυτής της παράταξης των ανθενωτικών ήταν ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο μετέπειτα Πατριάρχης. Ο ελληνικός λαός μισούσε τους λατίνους για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους το 1204. Στη διάρκεια της λατινοκρατίας το μισητό δόγμα της Δυτικής Εκκλησίας είχε επιβληθεί στην ελληνική επικράτεια. Αντίθετα, οι ισλαμικοί νόμοι ήταν ήδη απ' την εποχή των Αράβων πολύ πιο ανεκτικοί απέναντι στους αλλόθρησκους, απ' τη στιγμή που οι τελευταίοι θα πλήρωναν τους φόρους τους. Οπότε, οι Έλληνες είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια τυραννία θρησκευτικά καταπιεστική και μια τυραννία θρησκευτικά ανεκτική. Έπρεπε, δηλαδή, να επιλέξουν το μικρότερο από δύο κακά! Ακόμη και ο νεοπαγανιστής-νεοπλατωνικός φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων δεν δίστασε να συμμετάσχει-στο πλευρό του Γεννάδιου Σχολαρίου-στην σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439), ως μέλος της ορθόδοξης αντιπροσωπείας, για να βοηθήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στις τραγικές εκείνες στιγμές γι' αυτήν και το γένος. Εκεί έδωσε μάχη, με τις επιστημονικές του γνώσεις, υπέρ της Ορθοδοξίας (απέδειξε την νοθεία ενός χειρογράφου που παρουσίαζαν οι Λατίνοι) και μαζί με τον πρωταγωνιστή της Ορθοδοξίας Άγιο Μάρκο Ευγενικό (1444), δεν υπέγραψε την Ένωση με τον Παπισμό. Παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές-πνευματικές προϋποθέσεις τους και οι δύο θεωρούσαν την ένωση ως υποταγή στον Παπισμό και επιζήμια για το Γένος/Εθνος. Αλλά έτσι σκέπτονται όσοι αγαπούν το ΄Εθνος. Οι σημερινοί Νεοπαγανιστές, σχεδόν κατά κανόνα δεν αγαπούν το Έθνος και τον Ελληνισμό, παρά τα λεγόμενά τους, διότι πολεμώντας την Ορθοδοξία, που είναι πια αδιαίρετα ενωμένη με την ελληνικότητα, κατεργάζονται την διάλυσή του. Ξέχασα όμως να πω κάτι και για τον μύθο στον οποίο πολύ πιστεύουν: ότι δηλαδή αν ήμασταν λιγότερο φανατικοί, αν τα είχαμε βρει με τους Καθολικούς, η Πόλη θα είχε σωθεί. Λάθος! Μετά την συντριβή του ενωμένου σταυροφορικού στρατού των 100.000 Ευρωπαίων στη Νικόπολη της Βουλγαρίας το 1396, είχε γίνει πλέον συνείδηση στην Δυτική Ευρώπη ότι οι Τούρκοι ήταν ένας φοβερός αντίπαλος που ήταν αδύνατον να ηττηθεί. Η παραπάνω εμπειρία ήταν πολύ πικρή και ο ενθουσιασμός που είχε προκαλέσει την σταυροφορία δεν ήταν δυνατόν να ξαναγεννηθεί μετά από τέτοια συντριβή. Άλλωστε οι Ευρωπαίοι αντιμετώπιζαν τα δικά τους προβλήματα. Κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει για να βοηθήσει-χωρίς κανένα όφελος-μια ετοιμόρροπη αυτοκρατορία.
30.000 καλόγεροι;!!! Πώς βγήκε το νούμερο αυτό; Γιατί εντός της Πόλης όλοι κι όλοι ήταν 80 χιλιάδες, και πάνω από τα 5/6 ήταν γέροι και γυναικόπαιδα. Άλλα εδάφη δεν είχε πια η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, πέρα από την ίδια την Κωνσταντινούπολη. Πού ήταν αυτοί οι 30 χιλιάδες μέσα στα μοναστήρια στην Πόλη; Κρυμμένοι στα έγκατα της γης μήπως; Ή θα έπρεπε να μαζευτεί μέσα στην Κωνσταντινούπολη όλο το ελληνικό έθνος; Και πώς θα περνούσαν μέσω των τουρκικών στρατευμάτων που πολιορκούσαν την Κωνσταντινούπολη, οι 30 αυτές χιλιάδες που βρίσκονταν στην ευρύτερη περιοχή της Βασιλεύουσας; Θα τους έλεγαν: "συγγνώμη, μπορούμε να περάσουμε μέσα;" Και μην ξεχνάμε ότι όλες οι περιοχές - όλη η Μικρασία και σχεδόν όλα τα Βαλκάνια - ήταν υπό τουρκική κατοχή και συνεπώς δεν θα άφηναν κανέναν οι Τούρκοι να πλησιάσει, πόσω μάλλον 30 χιλιάδες; Και τι θα πήγαιναν να κάνουν 30 χιλιάδες μοναχοί σε μια πόλη που περίμενε να πέσει στους Τούρκους; Μιλάμε για απίστευτα πράγματα!
Ακούς εκεί «το μισαλλόδοξο πνεύμα των κληρικών κύκλων της αγνοίας»!!! Μάλλον μας διαφεύγει η λεπτομέρεια πως η διοίκηση της Εκκλησίας είχε υπογράψει την Ένωση των Εκκλησιών. Η διοίκηση της Εκκλησίας ήταν λοιπόν φιλενωτική, υποστήριζε τη συνεννόηση με την Καθολική Εκκλησία.
Προβάλλεται από μερικούς, ως πειστήριο της δήθεν προδοτικής στάσης της Εκκλησίας κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης ο στίχος «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει» που βρίσκει κανείς σε θρήνους για την Άλωση. Ξεχνούν όμως πως στους ίδιους θρήνους βρίσκει κανείς το στίχο «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας είναι». Πώς γίνεται να επιδιώκεται προδοτικά από την Εκκλησία η πτώση της Πόλης κι από την άλλη να δίνεται ελπίδα πως κάποτε θα την ξαναπάρουμε; Αν η Εκκλησία ήταν φιλότουρκη και είχε προδοτικό ρόλο κατά την Άλωση, τότε σκοπός της θα ήταν όχι να σπείρει ελπίδες ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς» θα ξαναγίνουν δικά μας τα χαμένα, αλλά το αντίθετο: να λέει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να απελευθερωθούμε. Επίσης ξεχνιέται ότι σε άλλους θρήνους (π.χ. τον ποντιακό «Πάρθεν η Ρωμανία») στο άκουσμα της είδησης της Άλωσης «μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια». Αν η Εκκλησία και τα μοναστήρια είχαν προδοτικό ρόλο και αν ήταν φιλότουρκα, τότε καθόλου δε θα θρηνούσαν για την Άλωση, και η λαϊκή μούσα δεν θα ανέφερε τέτοια αντίδραση.
Τώρα, σε ό,τι αφορά το ρητό του Νοταρά «καλύτερα να δει κανείς στην Πόλη Τούρκους παρά Λατίνους»: Ο Νοταράς δεν συνεργάστηκε με τους Τούρκους, και δεν πρόδωσε ούτε την πίστη του ούτε την αξιοπρέπειά του έχασε, και αποκεφαλίστηκε. Οι ανθενωτικοί δεν έλεγαν «θέλουμε να υποδουλωθούμε στους Τούρκους», αλλά «αν τυχόν υποδουλωθούμε, είναι προτιμότερο από τους Τούρκους παρά από τους Λατίνους». Αυτά τα δύο πράγματα δεν σημαίνουν καθόλου το ίδιο πράγμα. Το πρώτο («θέλουμε να υποδουλωθούμε στους Τούρκους») σημαίνει προδοσία, αλλά ουδέποτε το είπαν οι ανθενωτικοί. Το δεύτερο, αυτό που είπαν οι ανθενωτικοί («αν τελικά κάποιοι μας υποδουλώσουν, καλύτερα να είναι οι Τούρκοι παρά οι Λατίνοι») συνιστά απάντηση σε ένα δίλημμα υποθετικό, κι όχι εθελοδουλεία.
Δημοσίευση σχολίου