ΑΠΟΥΣΙΑ

Αρκετές φορές μετά τον θάνατο των γονιών μου έχω σκεφτεί, τι είναι αυτό που κάνει αβάσταχτη μια απουσία. Δεν μπορείς εύκολα να απαντήσεις σε ένα τέτοιο ερώτημα , πάντως το βασικό στοιχείο είναι οι καλές στιγμές που έχεις περάσει με τα αγαπημένα πρόσωπα που χάνονται ή που η ζωή τα απομακρύνει από κοντά σου. Όσο πιο καλές αναμνήσεις έχεις από αυτούς που φεύγουν τόσο περισσότερο σου λείπουν. Και όταν έχουν φύγει από αυτόν τον μάταιο κόσμο έχει καλώς ,όταν όμως δεν έχουν φύγει και απλώς έχουν "απομακρυνθεί" τι κάνεις; Η απουσία είναι οδυνηρή όταν θεωρούμε τον άλλο "δικό" μας φίλο, συναγωνιστή, σύντροφο, και οτιδήποτε κτητικό έχει δημιουργήσει η ατελής ανθρώπινη φύση. Όμως πόσο "δικός" μας είναι κάποιος και πια η σωστή αντίδραση όταν χάνουμε κάποιον που θεωρούμε "δικό" μας; Μην περιμένετε απάντηση γιατί δεν υπάρχει , γιατί τα συναισθήματα δεν φυλακίζονται ούτε η ελεύθερη σκέψη και εγώ γράφω για ελεύθερους αναγνώστες και όχι για "λογικούς". Ο καθένας από εσάς έχει χάσει κάποιον δικό του και η μόνη "παράλογη" συμβουλή που θα σας δώσω είναι ότι:ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΞΕΧΝΑΤΕ. Υ.Γ. Και έχεις και τον βλαμμένο τον Μητσοτάκη να πιστεύει ότι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.