Αν δεν γινόταν η Μπολσεβικική επανάσταση,η Ιωνία θα ήταν σήμερα ελληνική επαρχία και η Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσά μας...
Μία από τις κορυφαίες αλήθειες που μας κρύβει επί 85 χρόνια το ελληνικό κράτος είναι η εξής: Αν δεν γινόταν η Μπολσεβικική επανάσταση του 1917, ο Μουσταφά Κεμάλ δεν θα μπορούσε ποτέ να νικήσει τον ελληνικό στρατό το 1919-22 και σήμερα η Κωνσταντινούπολη και τα παράλια της Ιωνίας θα ανήκαν στην Ελλάδα.
Αυτά δεν είναι λόγια του αέρα, αλλά αποδεδειγμένες αλήθειες όπως θα δούμε ευθύς αμέσως, Προηγουμένως, όμως, ας μου επιτραπεί να ερωτήσω: Αν διδάσκαμε εδώ και 80 χρόνια στα σχολεία ότι εξαιτίας της Μπολσεβικικής επανάστασης χάσαμε την Κωνσταντινούπολη και την Μικρασία το 1922, πόσοι Έλληνες θα γινόντουσαν κουκουέδες; Ασφαλώς πολύ λιγότεροι και θα είχαμε γλυτώσει και τον Εμφύλιο του 1947-49.
ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
Καθώς συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες του Σεπτεμβρίου, 85 ακριβώς χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, θα ασχοληθούμε με το καυτό αυτό θέμα που δεν τολμά να αγγίξει κανείς αριστεροπροοδευτικός. Με το πόσο καταστροφική για τα ελληνικά συμφέροντα υπήρξε η κοσμαγάπητη Μπολσεβικική επανάσταση που έκανε κομμουνιστική για 80 χρόνια την Αγία Ρωσία.
Την τελευταία 15ετία, έχουν έλθει στο φως ένα σωρό αποδείξεις για την τεράστια βοήθεια που έδινε στον Μουσταφά Κεμάλ ο ηγέτης της Μπολσεβικικής επανάστασης Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν. Τις αποδείξεις αυτές έχει συγκεντρώσει με θαυμαστή επιμέλεια και απέραντο κόπο ο κορυφαίος σήμερα ιστορικός της γενοκτονίας των Ποντίων και Μικρασιατών Ελλήνων, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Κώστας Φωτιάδης.
Θυμίζω πως επί Ανδρέα Παπανδρέου το 1994, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε να εορτάζεται η ημέρα της Γενοκτονίας των Ποντίων (19 Μαΐου) και της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού (14 Σεπτεμβρίου) και ανέθεσε στον καθηγητή Κώστα Φωτιάδη την συγγραφή πεντάτομης ιστορίας του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού. Ο κ. Φωτιάδης ανταποκρίθηκε άριστα στην πρόκληση, έγραψε μία καταπληκτική πεντάτομη ιστορία, που όμως βρίσκεται σήμερα στα αζήτητα της Βουλής και δεν μπορείς να την βρεις πουθενά, διότι επακολούθησε η ελληνοτουρκική προσέγγιση που εγκαινίασαν το 1999 ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο μακαρίτης Ισμαήλ Τζεμ. Μάλιστα, για να μην δυσαρεστηθεί η Τουρκία, αποσύρθηκε σιωπηρά και η απόφαση της ελληνικής Βουλής να γιορτάζονται οι ημέρες των Ποντίων και των Μικρασιατών.
Ας έλθουμε τώρα στις καταιγιστικές αποδείξεις για την καταστροφική για τα ελληνικά συμφέροντα Μπολσεβικική επανάσταση του 1917. Όλα ξεκίνησαν στις 16 Μαρτίου 1921 με την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας και Αδελφότητας μεταξύ Σοβιετικής Ρωσίας και καταρρέουσας Τουρκίας. Ο ελληνικός στρατός εκείνη την εποχή ήταν πανίσχυρος και διαφέντευε τα ιερά χώματα της Μικρασίας, ενώ ο Κεμάλ και ο στρατός του βρισκόντουσαν σε αθλία κατάσταση.
Το Σύμφωνο της Μόσχας όπως είναι γνωστή η συνθήκη της 16ης Μαρτίου 1921, ήταν μία τεράστια επιτυχία και για τις δύο χώρες, που τρομοκράτησε την Αντάντ. Η Τουρκία εξασφάλισε τα βορειοανατολικά της σύνορα, η κεμαλική κυβέρνηση βγήκε από την διπλωματική απομόνωση, ενώ η Ρωσία σταθεροποίησε την ταραγμένη περιοχή του Καυκάσου και οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να μιλάνε σαν ίσος προς ίσον με την Αντάντ.
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Την ίδια μέρα (16 Μαρτίου 1921) υπεγράφη και η συμφωνία για την δωρεάν χορήγηση οικονομικής βοήθειας στον Μουσταφά Κεμάλ. Εκείνη την εποχή, η πείνα και η φτώχεια θέριζε τους Ρώσους και τους άλλους Σοβιετικούς, αλλά ο αδίστακτος Λένιν προσέφερε 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και οπλισμό ανυπολόγιστης αξίας στον φιλαράκο του τον Κεμάλ, προκειμένου να ξεπαστρέψει τους ιμπεριαλιστές Έλληνες.
Κάνουμε εδώ μία παρένθεση για να πούμε ότι ακριβώς αυτή είναι και η θέση των Ελλήνων Αριστερών εδώ και 80 χρόνια: Η Μικρασιατική εκστρατεία των Ελλήνων το 1919-22 ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για την κατάληψη ξένων εδαφών. Το 1935 ο «Ριζοσπάστης» έγραφε πως «εμείς χαρήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στην Μικρά Ασία», ενώ σήμερα η Μαρία Ρεπούση αποκαλεί τον Κεμάλ «ηγέτη του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων» στο περίφημο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ δημοτικού.
Και από ποιους παρακαλώ, απελευθέρωσε τους Τούρκους ο Κεμάλ; «Μα από τους Έλληνες φυσικά» απάντησε σε προ μηνών συνέντευξή της στην Δράμα η κ. Ρεπούση.
Τώρα, τι είδους ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήταν η Μικρασιατική εκστρατεία του ελληνικού στρατού, όταν το 25% του πληθυσμού της Μικράς Ασίας ήταν δεδηλωμένης ελληνικής καταγωγής και στέναζε κάτω από τον τουρκικό ζυγό, αυτό μόνο οι πονόψυχοι Έλληνες Αριστεροί μπορούν να μας εξηγήσουν.
Υπάρχουν δεκάδες επίσημες αναφορές του Υπουργείου Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως, όπου καταγράφεται λεπτομερέστατα η τεράστια οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που προσέφερε ο Λένιν στον Κεμάλ. Η πρώτη δόση ήταν το καλοκαίρι του 1920, αρκετούς μήνες πριν υπογραφεί το Σύμφωνο της Μόσχας. Οι Τούρκοι πήραν 6.000 σοβιετικά όπλα, 5.000.000 σφαίρες και 17.600 οβίδες. Τον Σεπτέμβριο του 1920 ο Κεμάλ έλαβε 200 κιλά χρυσού σε ράβδους. Τον Νοέμβριο του 1920 ο τουρκικός στρατός μπήκε στην Αρμενία και η βοήθεια διακόπηκε για δύο μήνες...
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ;
Το μεγάλο φαγοπότι των Τούρκων άρχισε μετά την υπογραφή του Συμφώνου της Μόσχας. Γενναιόδωρος ο Λένιν, ενώ ο σοβιετικός λαός ψοφούσε της πείνας, χάρισε στον Κεμάλ 327 πυροβόλα, 33.275 τυφέκια, 129.479 οβίδες, 57.986.000 φυσίγγια, 30 δεξαμενές με πετρέλαιο για τις ανάγκες του τουρκικού στρατού, 2 δεξαμενές με βενζίνη και 8 δεξαμενές με κηροζίνη.
Τον Απρίλιο του 1921, ο Λένιν έστειλε στον Κεμάλ 30.000 χρυσά ρούβλια για τις ανάγκες των τουρκικών πληθυσμών που είχαν υποφέρει τα πάνδεινα από τους ιμπεριαλιστές κατακτητές, δηλαδή τους Έλληνες. Ευγνώμων ο Κεμάλ, έστειλε ευχαριστήρια επιστολή στον ευεργέτη του τον Λένιν, όπου του έγραφε: «Αυτή η φιλάνθρωπη πράξη και η μεγαλοσύνη της Σοβιετικής Ρωσίας θα εκτιμηθεί ανάλογα από τον τουρκικό λαό. Αυτοί οι άτυχοι, τους οποίους η απληστία του ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα των Ελλήνων (sic!) έριξαν στην πιο φρικτή ανέχεια...» κ.λ.π.!
Στις 29 Ιουνίου 1921 ακολούθησε η δεύτερη δόση των 5.000.000 χρυσών ρουβλίων, ενώ μέχρι τέλη Αυγούστου 1921, ο Κεμάλ είχε λάβει απίθανες ποσότητες στρατιωτικού υλικού, που αποφεύγουμε να απαριθμήσουμε λόγω ελλείψεως χώρου.
Μέσα σε δύο μόλις χρόνια, ο πεθαμένος τουρκικός στρατός πήρε τ΄ απάνω του χάρη στην απίστευτη βοήθεια των Μπολσεβίκων και μόνο. Οι σύμμαχοι άρχισαν να βλέπουμε με άλλο μάτι τον μέχρι τότε ξοφλημένο Κεμάλ και συγχρόνως απορούσαν πώς γίνεται να πόνταραν τόσο καιρό στο «κουτσό άλογο», δηλαδή τους Έλληνες. Η αντίστροφη μέτρηση για την Μικρασιατική καταστροφή είχε ξεκινήσει, εξαιτίας των Μπολσεβίκων του Λένιν. Λίγους μήνες μετά τον θρίαμβό του επί των Ελλήνων που ολοκληρώθηκε στις 30 Αυγούστου 1922, ο Μουσταφά Κεμάλ είπε επί λέξει τα εξής, που διδάσκονται εδώ και χρόνια στα τουρκικά πανεπιστήμια, άλλο αν οι Έλληνες ιστορικοί υποκρίνονται πως δεν τα γνωρίζουν:
«Η νίκη της Νέας Τουρκίας επί των Αγγλογάλλων και των Ελλήνων κατακτητών, θα χρειαζόταν ασύγκριτα μεγαλύτερες θυσίες, ή και δεν θα ήταν καθόλου δυνατή, εάν δεν υπήρχε η υποστήριξη της Ρωσίας. Αυτή βοήθησε την Τουρκία και ηθικά και οικονομικά. Και θα ήταν έγκλημα, αν το έθνος μας ξεχνούσε αυτή την βοήθεια!»...
Παρ΄ όλα αυτά, η Αριστερά στην Ελλάδα θριαμβεύει επί 70 χρόνια, ενώ στην Τουρκία είναι ανύπαρκτη. Ας είναι καλά ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης που μας ξεστράβωσε, ασχέτως αν επιμένουν να τον αγνοούν οι προβεβλημένοι Έλληνες ιστορικοί τύπου Ρεπούση, Λιάκου, Γιαννουλόπουλου.
Ποιος πραγματικός Έλληνας θα γινόταν κομμουνιστής, αν ήξερε πόσο καταστροφική για την Ελλάδα απέβη η Μπολσεβικική επανάσταση; Ποιος θα τολμούσε να δηλώνει οπαδός και θαυμαστής του Λένιν, αν ήξερε ότι ο ηγέτης της Μπολσεβικικής επανάστασης είναι ο πρώτος υπεύθυνος που η Κωνσταντινούπολη και η Ιωνία δεν είναι σήμερα ελληνικές επαρχίες.
Αν δεν γινόταν η Μπολσεβικική επανάσταση,η Ιωνία θα ήταν σήμερα ελληνική επαρχία και η Κωνσταντινούπολη πρωτεύουσά μας...
Μία από τις κορυφαίες αλήθειες που μας κρύβει επί 85 χρόνια το ελληνικό κράτος είναι η εξής: Αν δεν γινόταν η Μπολσεβικική επανάσταση του 1917, ο Μουσταφά Κεμάλ δεν θα μπορούσε ποτέ να νικήσει τον ελληνικό στρατό το 1919-22 και σήμερα η Κωνσταντινούπολη και τα παράλια της Ιωνίας θα ανήκαν στην Ελλάδα.
Αυτά δεν είναι λόγια του αέρα, αλλά αποδεδειγμένες αλήθειες όπως θα δούμε ευθύς αμέσως, Προηγουμένως, όμως, ας μου επιτραπεί να ερωτήσω: Αν διδάσκαμε εδώ και 80 χρόνια στα σχολεία ότι εξαιτίας της Μπολσεβικικής επανάστασης χάσαμε την Κωνσταντινούπολη και την Μικρασία το 1922, πόσοι Έλληνες θα γινόντουσαν κουκουέδες; Ασφαλώς πολύ λιγότεροι και θα είχαμε γλυτώσει και τον Εμφύλιο του 1947-49.
ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΟ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
Καθώς συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες του Σεπτεμβρίου, 85 ακριβώς χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή, θα ασχοληθούμε με το καυτό αυτό θέμα που δεν τολμά να αγγίξει κανείς αριστεροπροοδευτικός. Με το πόσο καταστροφική για τα ελληνικά συμφέροντα υπήρξε η κοσμαγάπητη Μπολσεβικική επανάσταση που έκανε κομμουνιστική για 80 χρόνια την Αγία Ρωσία.
Την τελευταία 15ετία, έχουν έλθει στο φως ένα σωρό αποδείξεις για την τεράστια βοήθεια που έδινε στον Μουσταφά Κεμάλ ο ηγέτης της Μπολσεβικικής επανάστασης Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν. Τις αποδείξεις αυτές έχει συγκεντρώσει με θαυμαστή επιμέλεια και απέραντο κόπο ο κορυφαίος σήμερα ιστορικός της γενοκτονίας των Ποντίων και Μικρασιατών Ελλήνων, καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Κώστας Φωτιάδης.
Θυμίζω πως επί Ανδρέα Παπανδρέου το 1994, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε να εορτάζεται η ημέρα της Γενοκτονίας των Ποντίων (19 Μαΐου) και της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού (14 Σεπτεμβρίου) και ανέθεσε στον καθηγητή Κώστα Φωτιάδη την συγγραφή πεντάτομης ιστορίας του Μικρασιατικού και Ποντιακού Ελληνισμού. Ο κ. Φωτιάδης ανταποκρίθηκε άριστα στην πρόκληση, έγραψε μία καταπληκτική πεντάτομη ιστορία, που όμως βρίσκεται σήμερα στα αζήτητα της Βουλής και δεν μπορείς να την βρεις πουθενά, διότι επακολούθησε η ελληνοτουρκική προσέγγιση που εγκαινίασαν το 1999 ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο μακαρίτης Ισμαήλ Τζεμ. Μάλιστα, για να μην δυσαρεστηθεί η Τουρκία, αποσύρθηκε σιωπηρά και η απόφαση της ελληνικής Βουλής να γιορτάζονται οι ημέρες των Ποντίων και των Μικρασιατών.
Ας έλθουμε τώρα στις καταιγιστικές αποδείξεις για την καταστροφική για τα ελληνικά συμφέροντα Μπολσεβικική επανάσταση του 1917. Όλα ξεκίνησαν στις 16 Μαρτίου 1921 με την υπογραφή του Συμφώνου Φιλίας και Αδελφότητας μεταξύ Σοβιετικής Ρωσίας και καταρρέουσας Τουρκίας. Ο ελληνικός στρατός εκείνη την εποχή ήταν πανίσχυρος και διαφέντευε τα ιερά χώματα της Μικρασίας, ενώ ο Κεμάλ και ο στρατός του βρισκόντουσαν σε αθλία κατάσταση.
Το Σύμφωνο της Μόσχας όπως είναι γνωστή η συνθήκη της 16ης Μαρτίου 1921, ήταν μία τεράστια επιτυχία και για τις δύο χώρες, που τρομοκράτησε την Αντάντ. Η Τουρκία εξασφάλισε τα βορειοανατολικά της σύνορα, η κεμαλική κυβέρνηση βγήκε από την διπλωματική απομόνωση, ενώ η Ρωσία σταθεροποίησε την ταραγμένη περιοχή του Καυκάσου και οι Μπολσεβίκοι άρχισαν να μιλάνε σαν ίσος προς ίσον με την Αντάντ.
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Την ίδια μέρα (16 Μαρτίου 1921) υπεγράφη και η συμφωνία για την δωρεάν χορήγηση οικονομικής βοήθειας στον Μουσταφά Κεμάλ. Εκείνη την εποχή, η πείνα και η φτώχεια θέριζε τους Ρώσους και τους άλλους Σοβιετικούς, αλλά ο αδίστακτος Λένιν προσέφερε 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια και οπλισμό ανυπολόγιστης αξίας στον φιλαράκο του τον Κεμάλ, προκειμένου να ξεπαστρέψει τους ιμπεριαλιστές Έλληνες.
Κάνουμε εδώ μία παρένθεση για να πούμε ότι ακριβώς αυτή είναι και η θέση των Ελλήνων Αριστερών εδώ και 80 χρόνια: Η Μικρασιατική εκστρατεία των Ελλήνων το 1919-22 ήταν ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος για την κατάληψη ξένων εδαφών. Το 1935 ο «Ριζοσπάστης» έγραφε πως «εμείς χαρήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στην Μικρά Ασία», ενώ σήμερα η Μαρία Ρεπούση αποκαλεί τον Κεμάλ «ηγέτη του Απελευθερωτικού Αγώνα των Τούρκων» στο περίφημο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ δημοτικού.
Και από ποιους παρακαλώ, απελευθέρωσε τους Τούρκους ο Κεμάλ; «Μα από τους Έλληνες φυσικά» απάντησε σε προ μηνών συνέντευξή της στην Δράμα η κ. Ρεπούση.
Τώρα, τι είδους ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήταν η Μικρασιατική εκστρατεία του ελληνικού στρατού, όταν το 25% του πληθυσμού της Μικράς Ασίας ήταν δεδηλωμένης ελληνικής καταγωγής και στέναζε κάτω από τον τουρκικό ζυγό, αυτό μόνο οι πονόψυχοι Έλληνες Αριστεροί μπορούν να μας εξηγήσουν.
Υπάρχουν δεκάδες επίσημες αναφορές του Υπουργείου Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενώσεως, όπου καταγράφεται λεπτομερέστατα η τεράστια οικονομική και στρατιωτική βοήθεια που προσέφερε ο Λένιν στον Κεμάλ. Η πρώτη δόση ήταν το καλοκαίρι του 1920, αρκετούς μήνες πριν υπογραφεί το Σύμφωνο της Μόσχας. Οι Τούρκοι πήραν 6.000 σοβιετικά όπλα, 5.000.000 σφαίρες και 17.600 οβίδες. Τον Σεπτέμβριο του 1920 ο Κεμάλ έλαβε 200 κιλά χρυσού σε ράβδους. Τον Νοέμβριο του 1920 ο τουρκικός στρατός μπήκε στην Αρμενία και η βοήθεια διακόπηκε για δύο μήνες...
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ;
Το μεγάλο φαγοπότι των Τούρκων άρχισε μετά την υπογραφή του Συμφώνου της Μόσχας. Γενναιόδωρος ο Λένιν, ενώ ο σοβιετικός λαός ψοφούσε της πείνας, χάρισε στον Κεμάλ 327 πυροβόλα, 33.275 τυφέκια, 129.479 οβίδες, 57.986.000 φυσίγγια, 30 δεξαμενές με πετρέλαιο για τις ανάγκες του τουρκικού στρατού, 2 δεξαμενές με βενζίνη και 8 δεξαμενές με κηροζίνη.
Τον Απρίλιο του 1921, ο Λένιν έστειλε στον Κεμάλ 30.000 χρυσά ρούβλια για τις ανάγκες των τουρκικών πληθυσμών που είχαν υποφέρει τα πάνδεινα από τους ιμπεριαλιστές κατακτητές, δηλαδή τους Έλληνες. Ευγνώμων ο Κεμάλ, έστειλε ευχαριστήρια επιστολή στον ευεργέτη του τον Λένιν, όπου του έγραφε: «Αυτή η φιλάνθρωπη πράξη και η μεγαλοσύνη της Σοβιετικής Ρωσίας θα εκτιμηθεί ανάλογα από τον τουρκικό λαό. Αυτοί οι άτυχοι, τους οποίους η απληστία του ιμπεριαλισμού και η βαρβαρότητα των Ελλήνων (sic!) έριξαν στην πιο φρικτή ανέχεια...» κ.λ.π.!
Στις 29 Ιουνίου 1921 ακολούθησε η δεύτερη δόση των 5.000.000 χρυσών ρουβλίων, ενώ μέχρι τέλη Αυγούστου 1921, ο Κεμάλ είχε λάβει απίθανες ποσότητες στρατιωτικού υλικού, που αποφεύγουμε να απαριθμήσουμε λόγω ελλείψεως χώρου.
Μέσα σε δύο μόλις χρόνια, ο πεθαμένος τουρκικός στρατός πήρε τ΄ απάνω του χάρη στην απίστευτη βοήθεια των Μπολσεβίκων και μόνο. Οι σύμμαχοι άρχισαν να βλέπουμε με άλλο μάτι τον μέχρι τότε ξοφλημένο Κεμάλ και συγχρόνως απορούσαν πώς γίνεται να πόνταραν τόσο καιρό στο «κουτσό άλογο», δηλαδή τους Έλληνες. Η αντίστροφη μέτρηση για την Μικρασιατική καταστροφή είχε ξεκινήσει, εξαιτίας των Μπολσεβίκων του Λένιν. Λίγους μήνες μετά τον θρίαμβό του επί των Ελλήνων που ολοκληρώθηκε στις 30 Αυγούστου 1922, ο Μουσταφά Κεμάλ είπε επί λέξει τα εξής, που διδάσκονται εδώ και χρόνια στα τουρκικά πανεπιστήμια, άλλο αν οι Έλληνες ιστορικοί υποκρίνονται πως δεν τα γνωρίζουν:
«Η νίκη της Νέας Τουρκίας επί των Αγγλογάλλων και των Ελλήνων κατακτητών, θα χρειαζόταν ασύγκριτα μεγαλύτερες θυσίες, ή και δεν θα ήταν καθόλου δυνατή, εάν δεν υπήρχε η υποστήριξη της Ρωσίας. Αυτή βοήθησε την Τουρκία και ηθικά και οικονομικά. Και θα ήταν έγκλημα, αν το έθνος μας ξεχνούσε αυτή την βοήθεια!»...
Παρ΄ όλα αυτά, η Αριστερά στην Ελλάδα θριαμβεύει επί 70 χρόνια, ενώ στην Τουρκία είναι ανύπαρκτη. Ας είναι καλά ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης που μας ξεστράβωσε, ασχέτως αν επιμένουν να τον αγνοούν οι προβεβλημένοι Έλληνες ιστορικοί τύπου Ρεπούση, Λιάκου, Γιαννουλόπουλου.
Ποιος πραγματικός Έλληνας θα γινόταν κομμουνιστής, αν ήξερε πόσο καταστροφική για την Ελλάδα απέβη η Μπολσεβικική επανάσταση; Ποιος θα τολμούσε να δηλώνει οπαδός και θαυμαστής του Λένιν, αν ήξερε ότι ο ηγέτης της Μπολσεβικικής επανάστασης είναι ο πρώτος υπεύθυνος που η Κωνσταντινούπολη και η Ιωνία δεν είναι σήμερα ελληνικές επαρχίες.
1 σχόλιο:
Όλα τα παραπάνω που αναφέρεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά εξωτερική πολιτική του Κεμάλ και μάλιστα πολύ επιτυχημένη. Την ίδια στιγμή που ο Κεμάλ οργάνωνε την επανάστασή του ας θυμηθούμε επί τροχάδην τι κάναμε εμείς:
1) Νοεμβριος 1919, Συνθήκη του Νεϊγύ. Είναι αυτή που ουσιαστικά μας δίνει τη δυτική Θράκη και προϊδεάζει το κλίμα για την πάρουμε τη Σμύρνη αλλά ίσως και την Κων/πολη.
2) Αύγούστος 1920, Συνθήκη των Σεβρών. Μας δίνει Δωδεκάνησα (πλην Ρόδου), Ίμβρο, Τένεδο, και μας επιτρέπει να εδραιώσουμε το στρατό μας στη Σμύρνη, που θα μπορούσαμε να την πάρουμε οριστικά με δημοψήφισμα, αλλά μας δίνει και την ανατολική Θράκη μέχρι τις παρυφές της Κων/πολης η οποία τελικά θα μπορούσε και αυτή να γίνει δική μας. Δηλαδή της Παναγιάς τα μάτια και του Αλλάχ τα μουστάκια. Τι άλλο θέλαμε.
3) Μόλις ο Βενιζέλος ετοιμάζεται να γυρίσει θριαμβευτής από τη συνθήκη των Σεβρών δέχεται απόπειρα δολοφονίας από δυο καραβανάδες αλλά γλιτώνει. Επιστρέφει στην Ελλάδα όπου γίνεται δεκτός ως ήρωας (και δικαίως) από όλη τη βουλή. Οι εκλογές που ακολουθούν τρείς μήνες μετά μοιάζουν δικές του. Αμ δε...
4) Οκτώβριος 1920. Δολοφονία του βασιλιά Αλέξανδρου από την τρομοκρατική οργάνωση «Αζάνκα 1920». Στο ρόλο του Κουφοντίνα μια μαϊμού (πιθανώς πρόγονος της μαϊμούς του Έβερτ) που δαγκώνει το βασιλιά ο οποίος πεθαίνει από σηψαιμία!!! Και όλα αυτά δυο εβδομάδες πριν τις εκλογές. Όλα σ’ αυτή τη χώρα μοιάζουν να είναι της πλάκας!
5) Νοεμβριος 1920. Απίστευτο και όμως ελληνικό. Τρείς μήνες μετά τον θρίαμβο των Σεβρών όχι μόνο το βενιζελικό κόμμα χάνει τις εκλογές αλλά και ο ίδιος ο Βενιζέλος δεν βγαίνει ούτε βουλευτής. Παίρνει των οματιών του και ξαναφεύγει για το Παρίσι. Οι σύμμαχοι καταλαβαίνουν ότι είμαστε για τα μπάζα. Ταυτόχρονα ο Κεμάλ παίρνει την κατάσταση στα χέρια του και στέλνει τον ανίκανο σουλτάνο για ραδίκια.
6) Τέλη 1920. Αντί να εκμεταλευτούμε την συνθήκη των Σεβρών η κυβέρνηση Γούναρη αποφασίζει να προελάσει και να φτάσει μέχρι την Άγκυρα!!! Στις 25 Μαρτίου 1921 (συμβολικά 100 χρόνια μετά την Επανάσταση) ο Βασιλιάς Κων/νος φτάνει στη Σμύρνη δείχνωντας το δρόμο της μεγάλης ιδέας. Αλλά πως θα πάρουμε την Άγκυρα χωρίς λεφτά στα ταμεία και χωρίς στάλα νιονιό στα κεφάλια μας? Φτάνουμε στην Αλμυρά έρημο όπου μας κόβει η λόρδα και τότε ο Κεμάλ με τη βοήθεια των μπολσεβίκων ετοιμάζει την αντεπίθεσή του. Καλά να πάθουμε. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Όλα αυτά εγώ τα λέω εξωτερική πολιτική της πλάκας, βλακώδη μεγαλοϊδεατισμό, εθνική ομοψυχία μηδέν και στρατιωτική τακτική για χαστούκια.
Δυστυχώς η Ρεπούση έχει δίκιο. Ο Κεμάλ ήταν σαφώς μια μεγάλη μορφή για τους Τούρκους ΚΑΙ ΣΑΦΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ. Αφού η Συνθήκη των Σεβρών μας περιορίζει στην Σμύρνη ο στόχος μας να φτάσουμε στην Άγκυρα ΗΤΑΝ ΣΑΦΩΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΕΤΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ. Δυστυχώς η Πόλη δε θα γίνει ποτέ δική μας και η Αγιά Σοφιά το μέγα μοναστήρι θα μείνει για πάντα τζαμί. Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς θα μείνει για πάντα έτσι βλαστημώντας για τους βλάκες απογόνους του και οι μύθοι για ψάρια που πετάγονται απ’ τα τηγάνια θα μείνουν για πάντα αστεία παραμύθια. Δυστυχώς για να εξαφανιστούμε δε χρειαζόμαστε ούτε κομμουνιστές, ούτε εξωγήινους ούτε άλλα τέτοια φαιδρά. Η βλακεία μας είναι υπέρ αρκετή.
Δημοσίευση σχολίου