Το απόγευμα της 5ης Ιουνίου, η πρώτη φάση της διάβασης θα γίνει ορατή στη Βόρειο Αμερική, την Κεντρική Αμερική και το βορειότερο τμήμα της Νοτίου Αμερικής.
Η Ευρώπη, η Μέση Ανατολή και η Νότια Ασία θα μπορέσουν να δουν μόνο την τελική φάση του φαινομένου λίγο πριν από το ηλιοβασίλεμα της 6ης Ιουνίου.
Οι μόνες περιοχές από τις οποίες η διάβαση θα είναι ορατή σε όλη τη διάρκειά του θα είναι η ανατολική Ασία και ο Δυτικός Ειρηνικός.
Στις 6 Ιουνίου 2012 και χάρη σε μια σπανιότατη ευθυγράμμιση της Γης με την Αφροδίτη και τον Ήλιο, θα γίνουμε μάρτυρες μιας «ηλιακής έκλειψης σε μικρογραφία», όταν η Αφροδίτη θα διαβεί για τελευταία φορά αυτόν τον αιώνα μπροστά απ΄ τον ηλιακό δίσκο. Καθώς η Αφροδίτη θα αρχίσει να περνά ανάμεσα από τη Γη και τον Ήλιο, θα γίνει αντιληπτή ως μια μικρή μαύρη κουκκίδα που κινείται αργά κατά μήκος του ηλιακού δίσκου, ένα φαινόμενο που θα διαρκέσει περίπου 6,5 ώρες και θα είναι ορατό στο μεγαλύτερο μέρος της υδρογείου. Επειδή, κατά την έναρξη του φαινομένου ο Ήλιος στη χώρα μας θα βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα, μεγάλο τμήμα της διάβασης θα είναι αόρατο. Προσοχή όμως! Η παρατήρηση του φαινομένου χωρίς τα κατάλληλα αστρονομικά όργανα και φίλτρα μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στα μάτια, ακόμη και τύφλωση, ενώ εξίσου επικίνδυνες θεωρούνται και οι διάφορες «πατέντες» που κατά καιρούς χρησιμοποιούνται, όπως η χρήση καπνισμένου γυαλιού ή η χρήση γυαλιών οξυγονοκόλλησης.
Τελευταία φορά που ήταν ορατή μια διάβαση της Αφροδίτης από τον Ηλιακό δίσκο στην Ελλάδα ήταν το 2004. Να αναφέρουμε επίσης για την ιστορία ότι ξανά διάβαση Αφροδίτης δεν θα δούμε όσο ζούμε εμείς αλλά και τα παιδιά μας, και θα πρέπει να περιμένουν οι απόγονοί μας έως το 2125 (8 Δεκεμβρίου 2125).
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η παρατήρηση της διάβασης ενός πλανήτη μπροστά από το άστρο του χρησιμοποιείται από τους αστρονόμους για τον εντοπισμό πλανητών εκτός του Ηλιακού μας συστήματος. Γι’ αυτό και η διάβαση της Αφροδίτης προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία στους αστρονόμους, προκειμένου να ελέγξουν και να βελτιώσουν νέες μεθόδους και τεχνικές που έχουν επινοήσει για τον εντοπισμό εξωπλανητών. Πράγματι, διαστημικά τηλεσκόπια, όπως το Kepler, προσπαθούν να καταγράψουν τις περιοδικές και ανεπαίσθητες μειώσεις της φαινομενικής λαμπρότητας ενός άστρου, οι οποίες παρατηρούνται κάθε φορά που ένας «υποψήφιος» εξωπλανήτης διέρχεται μπροστά από το άστρο του. Αυτή η περιοδική καταγραφή της μείωσης της φωτεινότητας ενός άστρου είναι μια έμμεση απόδειξη για την ύπαρξη ενός πλανήτη, και με την κατάλληλη ανάλυση μπορεί να προσδιορίσει το μέγεθος και την τροχιά του.
Όμως κάπου στις 7.50 τοπική ώρα θα έχουμε την ολική έξοδο της Αφροδίτης από τον Ηλιακό δίσκο σε ύψος 21 μοίρες, άρα θα μπορέσουμε να απολαύσουμε και εμείς κάτι από αυτή την διάβαση της Αφροδίτης.
Παρόμοιο φαινόμενο μπορούμε να δούμε όταν πάμε να ενώσουμε τον αντίχειρα με τον δείκτη μας, λίγο πριν την αίσθηση της επαφής βλέπουμε μια μαύρη σκιά να καταλαμβάνει το μικρό κενό ανάμεσα στα δύο δάκτυλα μας.
Φωτογραφικό υλικό από όλο το Ηλιακό μας σύστημα μπορείτε να δείτε Εδώ
Γιώργος Ταρσούδης, Ερασιτέχνης Αστρονόμος, www.lunar-captures.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου