«Ξεχασμένα» δάνεια της Ελλάδας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατά την περίοδο του 1974-1976 φέρνει στο φως έρευνα, που αποκαλύπτει πως δεν είμαστε εντελώς πρωτάρηδες στο συγκεκριμένο... σπορ.
Μπορεί η βοήθεια που έλαβε τότε η χώρα να ήταν υποπολλαπλάσια του σημερινού ποσού, όμως το επιτόκιο ήταν αρκετά υψηλότερο και η εξόφληση των δανείων διήρκεσε περίπου 7 χρόνια. Ωστόσο, όπως επισημαίνει και το ΔΝΤ σε πρόσφατη αναφορά του, «όλες οι υποχρεώσεις προς το Ταμείο εκπληρώθηκαν εντός των χρονικών ορίων».
Φθινόπωρο 1974. Οι αυξήσεις στην τιμή του αργού και στα εισαγόμενα προϊόντα πετρελαίου προκαλούν στο εμπορικό ισοζύγιο «άνοιγμα» 400 εκατομμυρίων δολαρίων. Ηδη από τις 17 Αυγούστου, ο υπουργός Συντονισμού Ξενοφών Ζολώτας είχε περιγράψει σε δραματικούς τόνους την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. «Πρωταρχικός στόχος της οικονομικής πολιτικής της Κυβερνήσεως, παραλλήλως προς την εξασφάλισιν ετοιμότητος διά την εξυπηρέτησιν των εκτάκτων εθνικών αναγκών, διά την οποίαν δεν θα φεισθώμεν κόπων και θυσιών, είναι η τόνωσις της υγιούς οικονομικής δραστηριότητος και η διασφάλισις της νομισματικής ισορροπίας... Οι ανωτέρω στόχοι θα επιδιωχθούν διά συντονισμένου πλέγματος πιστωτικών και δημοσιονομικών μέτρων», είχε προειδοποιήσει.
Λιγότερο από έναν μήνα μετά, την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 1974, διέρρεαν οι πρώτες πληροφορίες που έκαναν λόγο για δάνειο ύψους 130 εκατομμυρίων δολαρίων μόνο για το 1974, εκ των οποίων το 35% μπορούσε να εκταμιευθεί πολύ σύντομα και τα υπόλοιπα μέχρι το τέλος του χρόνου. Την προηγουμένη ο Ζολώτας είχε προχωρήσει σε δηλώσεις σχετικά με «δυτικογερμανικό ενδιαφέρον για επενδύσεις» και «χαμηλότοκο δάνειο 180 εκατομμυρίων μάρκων, το οποίο ανήκει στην κατηγορία των δανείων που η Δυτική Γερμανία προσφέρει μόνο στις υπανάπτυκτες χώρες, που έχουν κατά κεφαλήν εισόδημα μικρότερο των 1.000 δολαρίων». Επίσης, ανέφερε ότι εκτός από αυτήν τη «φιλική χειρονομία» δεν υπήρχαν μηχανισμοί παροχής μεγάλων δανείων με καλούς όρους: η προσφορά από την Ολλανδία, τη Γερμανία και το Βέλγιο για παροχή εγγυήσεων ώστε να βγει η Ελλάδα και να πάρει δάνειο από τις αγορές εξασφάλιζε επιτόκιο ύψους 12-13%, το οποίο δεν εθεωρείτο συμφέρον. Και τότε ο Ζολώτας μίλησε πρώτη φορά ανοιχτά για το ΔΝΤ: «Η Ελληνική Κυβέρνηση αναζητεί μεθόδευση προσφυγής στον διεθνή δανεισμό υπό συμφερώτερους όρους. Και νομίζω ότι θα υπάρξουν αρκετές ευκαιρίες προς αυτή την κατεύθυνση κατά την προσεχή μετάβασή μου στη σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον», είπε.
Η εκταμίευση. Δεν πρόλαβε να περάσει μία εβδομάδα και τα λόγια του Ζολώτα έγιναν πράξη: στις 18 Σεπτεμβρίου σε ανακοίνωσή του ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Παναγιώτης Παπαληγούρας ανέφερε ότι «η χώρα λαμβάνει αμέσως 41 εκατομμύρια από το δάνειο των 130 εκατομμυρίων δολαρίων που προέρχεται από το ΔΝΤ», σύμφωνα πάντα με το τηλεγράφημα που του εστάλη την ίδια ημέρα από την Ουάσιγκτον. Τα υπόλοιπα θα έρχονταν σταδιακά έως τον Δεκέμβριο του 1974 από το ειδικό κονδύλιο «πετρελαϊκών διευκολύνσεων», το οποίο είχε σχηματιστεί από εισφορές χωρών που απέκτησαν συναλλαγματικά πλεονάσματα λόγω των ανατιμήσεων του αργού. Η συμφωνία που επετεύχθη, σύμφωνα με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ήταν συμφέρουσα καθώς το επιτόκιο, όπως ανακοινώθηκε τότε, ήταν 7%- συγκεκριμένα, από τα στοιχεία του ΔΝΤ προκύπτει ότι το μέσο επιτόκιο ανήλθε σε 6,56%- και η διάρκεια του δανείου επτά χρόνια περιλαμβανομένης μίας τριετίας χάριτος. Το εγχείρημα θεωρήθηκε τόσο επιτυχημένο που κύκλοι της Τραπέζης της Ελλάδος άφηναν να διαρρεύσει ότι υπήρχε αισιοδοξία για επαναδανεισμό τον επόμενο χρόνο.
TA NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου