Ο Γκρούεφσκι της Αθήνας και ο Σαμαράς των Σκοπίων

Μίχας Τάκης Ο Τάκης Μίχας αρθρογραφεί σε ελληνικά και διεθνή έντυπα. Είναι συγγραφέας του βιβλίου "Ανίερη Συμμαχία: η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς".

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Η αλήθεια μιας πρότασης, πολλές φορές, δεν εξαρτάται τόσο από το αν ανταποκρίνεται σε μια εξωτερική πραγματικότητα, αλλά από τις συνέπειές της. Ο λόγος π.χ. για τον οποίο θεωρούμε σωστή την πρόταση ότι «για τη λοίμωξη ευθύνονται τα μικρόβια και όχι οι μάγισσες», δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν μάγισσες -κάτι το οποίο δεν μπορούμε να αποδείξουμε. Πιστεύουμε στην ορθότητα της παραπάνω πρότασης επειδή γνωρίζουμε ότι αν πάρουμε αντιβιοτικά θα γίνουμε καλά, ενώ αν κάνουμε ξόρκια η κατάστασή μας, μάλλον, θα χειροτερεύσει.

  Όταν, λοιπόν, κανείς εξετάζει την πολιτική του Αντώνη Σαμαρά για το Μακεδονικό, δεν πρέπει να θέτει τόσο το ερώτημα αν είναι σωστό ή λάθος ότι η «Μακεδονία είναι μόνο ελληνική», αλλά επίσης, ποιες συνέπειες είχε αυτή η άποψη. Και ενώ μπορεί να διαφωνούμε μεταξύ μας για την ορθότητα της πρότασης, είναι δύσκολο να διαφωνήσουμε ότι είχε καταστροφικές επιπτώσεις.128 κράτη αναγνώρισαν τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, μεταξύ των οποίων, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Κίνα –ακόμα και η Σερβία! Ακόμα και ο πιο ακραίος Έλληνας εθνικιστής θα πρέπει να παραδεχθεί -αν είναι καλόπιστος- ότι η πολιτική Σαμαρά είχε καταστροφικές επιπτώσεις για τις ελληνικές θέσεις στη διεθνή κοινότητα.
Όποιος τότε είχε, έστω και μια μίνιμουμ αίσθηση του διεθνούς περιβάλλοντος, θα μπορούσε να είχε εύκολα προβλέψει τις συνέπειες των απόψεων του κ. Σαμαρά. Ένας λόγος για τον οποίο δεν περνούσαν οι ελληνικές θέσεις, οφειλόταν στη γενικότερη καχυποψία με την οποία αντιμετωπιζόταν η Αθήνα, λόγω των στενών σχέσεων με το καθεστώς Μιλόσεβιτς. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι η προσπάθεια της Ελλάδας να κάνει μια χώρα να αλλάξει το όνομά της, έθετε σε άμεσο κίνδυνο την έννοια της «εθνικής κυριαρχίας», πάνω στην οποία θεμελιώνεται κάθε κράτος. Ένας τρίτος λόγος ήταν ότι, στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας, η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» είχε κατοχυρωθεί ως μια υπαρκτή οντότητα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και κανείς δεν έβλεπε το λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Επίσης, κανείς δεν πίστευε ότι αυτό το μικροσκοπικό και οικονομικά εξαθλιωμένο κράτος, θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για την Ελλάδα, μια χώρα με τις, ίσως μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες στον κόσμο.
Όμως, προσωπικά πιστεύω, ότι στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, το πιο αδύναμο στοιχείο της ελληνικής επιχειρηματολογίας ήταν η προσπάθεια να θεμελιωθεί η αποκλειστική ελληνικότητα της Μακεδονίας σε ένα αφήγημα αδιάσπαστης συνέχειας «διαμέσου των αιώνων» της Κλασσικής Αρχαιότητας/Μακεδονίας με τη σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα. Αυτό το επιχείρημα , με τις παραδηλώσεις της «εθνικής καθαρότητας» που συνεπάγετο, ξυπνούσε στους Ευρωπαίους τους χειρότερους εφιάλτες του παρελθόντος. Να σημειωθεί εδώ ότι η άποψη την οποία προέβαλαν τότε τα Σκοπια, δεν συγκρουόταν με την ελληνική επιχειρηματολογία, απλά την παρέκαμπτε. Εκείνη την εποχή, το εθνικό αφήγημα των γειτόνων αναζητούσε τη γένεσή τους -όχι τόσο στην Κλασσική Αρχαιότητα, όσο  στην περίοδο της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για τον Γκλιγκόρωφ και τους ινστρούκτορες του κύκλου του η (σλαβική) Μακεδονία ήταν ένα «νέο» έθνος -και γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είχε καμία αντίρρηση στην ονομασία «Νέα Μακεδονία».
Τα χρόνια πέρασαν και στην πορεία συνέβησαν δυο πολύ σημαντικά γεγονότα που έμελλαν να αλλάξουν την κατάσταση άρδην υπέρ της Ελλάδας. Το πρώτο σημαντικό γεγονός είναι ότι το ελληνικό ΥΠΕΞ, ακολουθώντας και αυτό τους κανόνες της δαρβινικής εξέλιξης, έγινε ευφυέστερο. Έτσι, αφενός εγκατέλειψε τα περί «διαμέσου των αιώνων» επιχειρήματα, υποκαθιστώντας τα με επιχειρήματα γεωστρατηγικής φύσης. Αφετέρου, εγκατέλειψε τη θέση της αποκλειστικής ελληνικότητας της Μακεδονίας, αποδεχόμενο τώρα την ιδέα της «σύνθετης ονομασίας».
Αλλά το πιο σημαντικό, ίσως, γεγονός που ωφέλησε περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο τις ελληνικές θέσεις, ήταν η άνοδος στην εξουσία του πνευματικού σωσία του κ. Σαμαρά, δηλαδή του Νικολάι Γκρούεφσκι. Ο οποίος, αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία και προτού ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, έβαλε μπροστά να εφαρμόσει «πολιτική Σαμαρά», δηλαδή, να κατοχυρώσει τη «μακεδονικότητα» της επικράτειάς του, συνδέοντάς την με μια «διαμέσου των αιώνων» πολιτισμική, εθνική και γλωσσική συγγένεια με την Κλασσική Αρχαιότητα. Και άρχισαν οι μετονομασίες αεροδρομίων  και αυτοκινητοδρόμων, η ανέγερση ανδριάντων των Μακεδόνων Βασιλέων, η αδρή χρηματοδότηση των αρχαιολόγων και οι εκδόσεις «Επιστημονικών Εγχειριδίων» --μέτρων που είχαν ένα και μόνο σκοπό: την «τεκμηρίωση» της ιστορικής συνέχειας.
Όπως ήταν φυσικό και προβλεπόμενο, οι Δυτικοί αντέδρασαν στην πολιτική Γκρούεφσκι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο είχαν αντιδράσει πριν από είκοσι έτη, στην ίδια και απαράλλαχτη πολιτική Σαμαρά: Έκλεισαν τα αυτιά τους και όσο πιο πολύ ο Γκρούεφσκι φωνάζει για συνέχεια «διαμέσου των αιώνων», τόσο πιο πολύ τα κλείνουν. Με αποτέλεσμα, σήμερα να μην είναι η Αθήνα στο επίκεντρο των διεθνών πιέσεων, αλλά τα Σκόπια.
Όμως -θα παρατηρήσει ο καλόπιστος αναγνώστης- ακόμα και αν τα δεχθούμε όλα αυτά, αν δηλαδή δεχθούμε ότι η πολιτική Σαμαρά είχε τις ίδιες αρνητικές επιπτώσεις για την Ελλάδα, με αυτές που έχει η πανομοιότυπη πολιτική Γκρούεφσκι σήμερα για την ΠΓΔΜ, δεν είμαστε άδικοι να επικεντρώνουμε την κριτική μας μόνο στον πρώην υπουργό Εξωτερικών, και όχι και στην άλλη διεκδικήτρια του θρόνου;
Δεν συμμετείχε, άραγε, και η κ. Μπακογιάννη στα μαζικά συλλαλητήρια που είχαν ως κεντρικό σύνθημα «Η Μακεδονία είναι μόνο ελληνική»; Είχε ποτέ της κάνει -έστω και μια δήλωση στήριξης των ελάχιστων διανοούμενων και δημοσιογράφων- που ρισκάροντας την επαγγελματική τους καριέρα, και ενίοτε τη φυσική τους ακεραιότητα, τόνιζαν από τότε τα αδιέξοδα της ελληνικής πολιτικής; Είχε ποτέ της σκεφθεί να εκφράσει δημόσια, μια έστω αμυδρή υποψία ότι ο Μιλόσεβιτς, ίσως να μην ήταν τελικά ο πιο πεφωτισμένος ηγέτης στην ιστορία της ανθρωπότητας; Όχι. Τίποτα από αυτά δεν έπραξε η κ. Μπακογιάννη.
Όμως, υπάρχει πάντοτε μια ουσιαστική διάκριση μεταξύ αυτών που διαμορφώνουν μια πολιτική και αυτών που απλώς την αποδέχονται. Η κ. Μπακογιάννη έχει το ελαφρυντικό ότι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία -κάτι που, ασφαλώς, δεν ισχύει για τον κ. Σαμαρά.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΣΥΝΤΑΚΤΗ:
Ένα ακόμα ανθελληνικό κείμενο του κ. Μίχα το δημοσιεύουμε γιατί γράφει και αλήθειες που πονάνε πάρα πολύ.  Γιατί γνωρίζουμε ότι μόνο ευκαιρικά οι Έλληνες πολιτικοί λένε όχι στην ονομασία των Σκοπίων με τον όρο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Και βεβαίως και ο χώρος που είναι τώρα τα Σκόπια ήταν παλιά ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και μάλιστα ΕΛΛΗΝΙΚΗ αλλά τα εδάφη χάθηκαν από απογόνους ανίκανους ακόμα και να τιμήσουν τον ΜΈΓΙΣΤΟ των Ελλήνων και τώρα κάποιοι κύριοι με κόμπλεξ προσπαθούν να μας κατηγορήσουν επειδή δεν ξεχνάμε την  ΙΣΤΟΡΙΑ μας. Όμως Αντώνη όταν βγεις Αρχηγός στη ΝΔ θα επιμείνεις στις θέσεις σου ή θα είσαι ένας ακόμα καιροσκόπος;