ΩΡΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Αγωνιστές με ακροδεξιό IQ
17/11/2009
του Σταύρου Θεοδωράκη
Photo: Μαρία Μαράκη. Άκουγα χθες κάτι συνταξιούχους αγωνιστές του Πολυτεχνείου και ήταν σαν να είχα γυρίσει στην δεκαετία του ’70. «Οι μπάτσοι είναι κακοί … μπλα … μπλα». «Οι νέοι είναι καλοί… μπλα … μπλα». «Το κράτος δολοφονεί …μπλα …μπλα». Και από κοντά, το γλείψιμο στην «γενιά του Αλέξη», που «θα κάνει ό,τι δεν καταφέραμε να κάνουμε εμείς». Το sic της μετριοπάθειας. Ένας μάλιστα (αγωνιστής) το είπε (σχεδόν) ξεκάθαρα : «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Αυτό λοιπόν είναι το σύνθημα και φέτος. Τέτοια πρόοδος. Έτσι πρέπει να σκέφτεται «η νέα γενιά»… Ο πιο σημαντικός κρίκος στην αλυσίδα της σημερινής εξουσίας, δεν είναι οι πολιτικοί, δεν είναι οι γραφειοκράτες, δεν είναι η τηλεόραση, δεν είναι οι εκπαιδευτικοί, δεν είναι οι επιχειρηματίες, αλλά είναι οι … μπάτσοι! IQ επιπέδου «ακροδεξιού οικογενειάρχη». Κάπως έτσι σκέφτηκε και το «όργανο» και τράβηξε περίστροφο πέρυσι στα Εξάρχεια. Και στο δικό του κόσμο υπήρχε μόνο «καλό-κακό», «άσπρο- μαύρο». Σαν τα στερεότυπα των μεσημεριανών εκπομπών: Αναρχικοί ίσον τρομοκράτες. Εξάρχεια ίσον κουκουλοφόροι. Ναρκομανείς ίσον αλήτες. Μετανάστες ίσον κλέφτες. Ρωσίδες ίσον πόρνες. Ομοφυλόφιλοι ίσον ανώμαλοι κοκ. Οι νέοι όμως, κάτι άλλο δεν θα έπρεπε να ακούσουν από τους «αγωνιστές του Πολυτεχνείου»; Και αν τέλος πάντων δεν έχουν να τους προτείνουν κάτι άλλο – που δεν έχουν- γιατί δεν σιωπούν; Γιατί δεν αφήνουν τους πιτσιρικάδες να βρουν τα δικά τους συνθήματα; Γιατί όλοι είναι υποχρεωμένοι να ζουν με τα φαντάσματα της δεκαετίας του ‘70;