Του Σταύρου Μαρίνη
25 Μαρτίου σήμερα και δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι. Άλλες χρονιές πήγαινα στην παρέλαση που ήταν αφορμή για καφεδάκι στην πλατεία της Ηλιούπολης. Φέτος η φίλη μου (αυτή με την εγχείρηση για όσους παρακολουθούν αυτό εδώ το blog )ήταν και πάλι άρρωστη. Βήχει και νομίζεις ότι θα πέσει το σπίτι, όμως σε αυτά τα εύκολα είμαι πλέον συνηθισμένος και δεν στενοχωρούν Τα σοβαρά να μην υπήρχαν και όλα θα ήταν εντάξει. Όμως ότι και να κάνω τα σοβαρά με κυνηγούν και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που πιστεύω πλέον ότι είμαι τρομερά άτυχος. Γιατί δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα σε μένα και μάλιστα να μην μου αφήνουν καθόλου περιθώριο να σηκώσω κεφάλι. Τα βάσανα με έχουν γονατίσει και εγώ παλεύω να σώσω ότι είναι δυνατόν να σωθεί. Τις επόμενες μέρες όλοι θα έχετε την τύχη να διαβάσετε εξαιρετικά άρθρα από τους συναδέλφους που δέχθηκαν τελικά να γράφουν για το ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ δεν ήθελαν αρχικά αφού έχουν μάθει αλλιώς και εδώ βρήκαν άλλα. Όμως θα δοκιμάσουν και θα δοκιμαστούν από όλους εσάς που μας επισκέπτεστε πλέον καθημερινά. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι δεν στέλνετε και τα δικά σας κείμενα για να μαθαίνουμε και το πως σκέπτεστε εσείς εκεί έξω. Θα ήθελα να τονίσω ότι η δική σας συμμετοχή είναι και η πλέον σημαντική για την διατήρηση αυτού του blog ενεργού. Ακόμα και εγώ να μην ξανάγραφα θα ήσασταν εσείς που θα διατηρούσατε άσβεστη την φλόγα για αντικειμενική ενημέρωση. Για την ημέρα δεν θα σας γράψω εγώ θα σας βάλω κείμενο του Μακρυγιάννη και θα ευχηθώ να φανούμε αντάξιοι απόγονοι(κάτι το οποίο δεν συμβαίνει δυστυχώς) κατά τα άλλα εύχομαι σε όλους Υγεία αφού όλα τα άλλα τα παλεύουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου