ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΝΙΚΗ

Οι εκλογές ήρθαν…οι εκλογές πέρασαν. Οι εκλογές που θεωρήθηκαν ένθεν κακείθεν ως κομβικής σημασίας για την περαιτέρω πορεία της – όντως – ρημαγμένης χώρας μας. Οργανώθηκαν οι γνωστές τηλεοπτικές αοριστολογικές συζητήσεις από τα ίδια γνωστά, βαρετά πρόσωπα, με προσκεκλημένες τις ίδιες, γνωστές τηλεοπτικές καρικατούρες. Ακούστηκαν ψευτοδιλήμματα από την πλευρά της κυβέρνησης, που έσκασαν σαν βαρελότα με τη λήξη του πρώτου γύρου. Ακούστηκαν σταυροφορίες κατά του μνημονίου από την Ν.Δ. που δεν κατάφερε να συγκεντρώσει ούτε τον αριθμό των ψήφων που έλαβε κατά την πρόσφατη εκλογική της συντριβή. Ακούστηκε και ο γνωστός ξύλινος και ανούσιος λόγος των κομμουνιστών που εναντιώνονται σε όλα, χωρίς εφικτές λύσεις, χωρίς όραμα, εγκλωβισμένος σε χρεοκοπημένες ιδέες που είναι πλέον μουσειακές αντί για επαναστατικές. Για τα ροζ εξαπτέρυγα της αριστεράς ούτως ή άλλως οι μέρες είναι μετρημένες. Οι εκλογές λοιπόν τελείωσαν. Αυτό που έχει σημασία και αξία, είναι η αλλαγή που γίνεται και συζητιέται μετά το πανηγύρι. Τι άλλαξε; Τι συζητιέται από τα φερέφωνα του συστήματος;

Φυσικά το 5,3% της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο Δήμο Αθηναίων, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζονται τα υψηλά ποσοστά που επέτυχαν οι συνδυασμοί μας στη Θεσσαλονίκη καθώς και στις δύο περιφέρειες που σχηματίσαμε ψηφοδέλτια.

Επιμένουν όμως ( και θα επιμένουν ) στο «πρόβλημα» που υπάρχει στο Δήμο Αθηναίων. Ο Νικολακόπουλος σημαίνει αμέσως συναγερμό, ο Χατζηνικολάου τονίζει τον «κίνδυνο», ο Κακλαμάνης εκπλήσσεται και ο Τσίπρας ανατριχιάζει. Ούτε κουβέντα όμως για τις άλλες περιοχές.

Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους:

1. O προφανής λόγος, το υπερβολικά υψηλό -γι’ αυτούς- ποσοστό μας στο Δήμο Αθηναίων, γεγονός που τους εξέπληξε και πιθανόν τους τρόμαξε. Λογικό φαίνεται λοιπόν το επικεντρωμένο ενδιαφέρον τους στην Αθήνα.

2. Ο μη προφανής λόγος, και ο σπουδαιότερος, και εδώ εισέρχομαι στις αιτίες που με ώθησαν να γράψω αυτό το άρθρο:

Δεν αυταπατώμεθα. Ο εχθρός έχει παρατηρήσει την έναρξη της Πανελλήνιας απήχησης της Χρυσής Αυγής. Δεν θα την επισημάνει όμως. Προτιμά να παρουσιάσει το γεγονός σαν ένα τοπικό φαινόμενο σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας που μαστίζονται από την υποβάθμιση κάθε τύπου και να χαλαρώσει το ενδιαφέρον πολλών Ελλήνων που θα ήθελαν να μας πλησιάσουν και να ενταχθούν.

Η πρώτη μάχη δόθηκε και η νίκη ήταν περιφανής. Η χαρά και ο ενθουσιασμός δικαιολογημένα. Τώρα όμως πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά με μεγάλη προσοχή γιατί το μάτι από την κορυφή του τριγώνου είναι στραμμένο καταπάνω μας. Δείξαμε την πρόκλησή μας και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις πιο ύπουλες επιθέσεις, οι οποίες ήδη ξεκίνησαν με στοχευμένα ρεπορτάζ από τους καλύτερους έμμισθους υπηρέτες τους.

Κατάλαβαν ότι τα γαυγίσματα περί φασιστικών και παρακρατικών συμμοριών έχουν αρχίσει να εξασθενούν επικίνδυνα στη συνείδηση του Ελληνικού λαού και διέρχονται νέες μεθόδους, ξεκινώντας με το «Κουτί της Πανδώρας» του Βαξεβάνη. Ένα ρεπορτάζ αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα που δεν δαιμονοποιεί πλέον τους κατοίκους, αλλά προσπαθεί να τους προσεγγίσει πλέον με «ανθρωπιά» και «κατανόηση» με σκοπό να τους «διδάξει» την «αλληλεγγύη» και τη «συναίνεση» με τους «μετανάστες» που είναι και αυτοί άνθρωποι και έχουν -γενικώς- δικαιώματα. Στιγματίζει βέβαια, χρυσώνοντας το χάπι, την αδιαφορία της κεντρικής εξουσίας και της δημοτικής αρχής για την υποβάθμιση της ζωής τους. Εμφανίζονται δε κάποιες «ημιεπώνυμες κυρίες», άγνωστες στις εν λόγω γειτονιές, οι οποίες πέρδονται πρωκτοφιλοσοφώντας ότι πάνω από το σχέδιο της υποβάθμισης των περιοχών υπάρχει πάντα κάποιος Έλληνας. Εν μέρει σωστό, αλλά δεν ανέφεραν ότι αυτοί οι «Ελληνες» δεν είναι οι Χρυσαυγίτες, αλλά τα ίδια τα αφεντικά τους.

Ας αποκωδικοποιήσουμε τώρα την κατάσταση: Η πρώτη τους κίνηση έγινε στο προπύργιο της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα θεωρώντας – και αυτό είναι εν μέρει αλήθεια- ότι οι ψηφοφόροι μας δεν είναι κατ’ ανάγκην και Χρυσαυγίτες.

Εάν καταφέρουν να δηλητηριάσουν τον κόσμο μας που δεν είναι ακόμα συνειδητοποιημένος τώρα, θα ανασχεθεί και η επιρροή μας σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Κομίζουν λοιπόν «αλληλεγγύη» και «συναίνεση».

Γνωρίζουμε βέβαια ποιοι χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις. Και όσοι δεν γνωρίζουν ας ρίξουν μία ματιά στο indymedia και θα καταλάβουν. Είναι οι βασικές έννοιες που χρησιμοποιεί ο εξεγερτικός και ο κολλεκτιβιστικός αναρχισμός, οι ταγοί του οποίου τροφοδοτούμενοι οικονομικά από τα κέντρα προώθησης της παγκοσμιοποίησης αφελληνίζουν και ζωοποιούν την νεολαία μας.

Αλληλεγγύη γι’ αυτούς σημαίνει υποχρεωτική συμβίωση με τους λαθραίους αλλόφυλους και αλλόθρησκους που συνεχώς και αδιαλείπτως θα πληθαίνουν, και συναίνεση σημαίνει παραχώρηση χώρων και δικαιωμάτων που – θέλοντας και μη – θα απολαύσουν οι εισβολείς.

Οι σκοποί τους δεν αλλάξανε, παρά μόνο η μεθοδολογία του ψεύδους.

Μετά από αυτές τις διαπιστώσεις, όλοι μας οφείλουμε να είμαστε σε εγρήγορση και να προβούμε σε συνεχείς δράσεις, όπως:

1. Κάνουμε αισθητή την παρουσία μας με κάθε ευκαιρία και επικοινωνούμε με τους ανθρώπους που μας στήριξαν.

2. Μαζικοποιούμε και πυκνώνουμε τις εκδηλώσεις μας είτε αφορούν την κεντρική εξουσία είτε τη δημοτική αρχή, καλώντας σε αυτές και τους φίλους της Χρυσής Αυγής.

3. Περνάμε από τη φάση της συμπαράστασης στη φάση της ιδεολογικής διαφώτισης των Ελλήνων που μας υποστηρίζουν, ιδιαίτερα της νεολαίας.

Ας μην ξεχνάει κανείς μας ότι το μεγαλύτερο και ανίκητο όπλο μας είναι η ιδεολογία μας που μπροστά της όλες οι πολιτικές φιλοσοφίες μοιάζουν παρηκμασμένες καρικατούρες σάπιων εγκεφάλων. Είμαστε οι μόνοι που διαθέτουμε πλήρη Κοσμοθεωρία, Γνωσιοθεωρία και Βιοθεωρία, καθώς και Μεταφυσική φιλοσοφική προέκταση. Αυτό είναι που οι εχθροί μας προσπαθούν να κρατήσουν κρυφό από το λαό μας και αυτός είναι ο μεγάλος τους φόβος.

Ας κάνουμε λοιπόν τον φόβο τους πραγματικότητα!!!

Θεόδωρος Κουδούνας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ο Άδωνις φαντάζεται μέρες του 1917

Ο Άδωνις Γεωργιάδης από την ασφάλεια του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που φρουρείται σαν «αστακός», ρίχνει κλεφτές ματιές έξω, στην πλατεία...