ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Κράτος χωρίς ευαισθησία

Είναι στιγμές που νιώθεις εντελώς αδύναμος να αποτυπώσεις σε ένα κείμενο το ανθρώπινο δράμα. Είναι στιγμές που εξοργίζεσαι για την πλήρη ανυπαρξία Κράτους Πρόνοιας , μια τέτοια στιγμή ζήσαμε χθες. Ένα τηλεφώνημα διαφορετικό από τα άλλα τα συνηθισμένα για θέματα ρουτίνας(ανακοινώσεις βουλευτών, δελτία τύπου κομμάτων ή συλλόγων) ένα τηλεφώνημα «γροθιά» στους καρεκλοκενταύρους που αποφασίζουν για τις τύχες μας.

Μέσα στα κλιματιζόμενα γραφεία τους , απομονωμένοι από την «σκληρή» πραγματικότητα που βιώνουν κάποιοι συνάνθρωποί μας. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής μια γυναικεία φωνή μας εκλιπαρεί για βοήθεια. «Είμαι σε απόγνωση , θα κάνω κακό στον εαυτό μου βοηθήστε με». Αφού ηρεμήσαμε την ταραγμένη γυναίκα φύγαμε κατευθείαν για το ρεπορτάζ . Το ελάχιστο που είχαμε να κάνουμε ήταν να αναδείξουμε το πρόβλημά της που τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήταν μόνο δικό της. Προορισμός μας η διεύθυνση στον Πειραιά που μας έδωσε, εκεί θα συναντούσαμε την κυρία που μας τηλεφώνησε, την Γεωργία Ελευθεριάδου.

Φτάνοντας στο σημείο είχαμε την πρώτη δυσάρεστη έκπληξη μια ταμπέλα του ΥΠΕΧΩΔΕ έγραφε «Καταυλισμός Σεισμοπλήκτων Νίκαιας». Απέναντι ακριβώς από το Γενικό Κρατικό Νίκαιας είναι αυτός ο καταυλισμός, ντραπήκαμε και μόνο σκεπτόμενοι ότι 10 ολόκληρα χρόνια μετά από τον σεισμό της Αθήνας υπήρχαν ακόμα συνάνθρωποί μας που έμεναν σε λυόμενα, και όμως αυτό συμβαίνει. Μπαίνοντας στον καταυλισμό συναντήσαμε ένα αποκρουστικό θέαμα , σκουπίδια παντού , εικόνα εγκατάλειψης, λυόμενα έτοιμα να καταρρεύσουν και όμως σε αυτά ζουν ακόμη 12 οικογένειες.

Η κυρία Ελευθεριάδου μας περίμενε , μια ευγενέστατη 44χρονη γυναίκα που παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει στέκεται με αξιοπρέπεια απέναντι στην ζωή και ελπίζει, όμως η κοινωνική αναλγησία την έκανε να ξεσπάσει. Η ΔΕΗ της έχει κόψει το ρεύμα , ο Δήμος Νίκαιας ουδόλως ενδιαφέρεται για τον καταυλισμό, και μόνο η εκκλησία προσφέρει κάποια βοήθεια. Πήγαμε ως υποχρέωση σε έναν συνάνθρωπο μας που αντιμετωπίζει πρόβλημα και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα θέμα που έπρεπε από καιρό να είχε αναδειχθεί.

Μέσα στα λυόμενα «κλουβιά», οικογένειες μεγαλώνουν τα ανήλικα παιδιά τους χωρίς κανένας να ενδιαφέρεται για την τύχη τους. Ο λόγος της κυρίας Ελευθεριάδου είναι ένα δριμύ κατηγορώ στο ανάλγητο Ελληνικό Κράτος. Δεν ζητιανεύει η κ. Ελευθεριάδου απλώς διεκδικεί το αυτονόητο, να ζει σε αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Τα λόγια της μπορεί να ακούγονται σκληρά όπως σκληρή είναι και η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει.

«Οι πολιτικοί μας θυμούνται μόνο προεκλογικά» λέει αγανακτισμένη. «Κανείς δεν ενδιαφέρεται για εμάς, περιμένουν όλοι να συμβεί το μοιραίο», μας λέει και δάκρυα κυλούν από τα μάτια της.

Ελπίζουμε η συνέντευξη που μας παραχώρησε να ευαισθητοποιήσει τους υπευθύνους και να δώσουν άμεση λύση όχι μόνο στο πρόβλημά της αλλά και σε αυτά των άλλων 12 οικογενειών που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες. Εμείς θα επανέλθουμε σίγουρα στο θέμα και ελπίζουμε αυτή την φορά να έχουμε ευχάριστα να ανακοινώσουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ο Άδωνις φαντάζεται μέρες του 1917

Ο Άδωνις Γεωργιάδης από την ασφάλεια του Ελληνικού Κοινοβουλίου, που φρουρείται σαν «αστακός», ρίχνει κλεφτές ματιές έξω, στην πλατεία...