Μόνο οι καλύτεροι στο Κίνημά μας
Δημοσιεύθηκε από xryshaygh στο Μάρτιος 12, 2008
Η γκρίζα καθημερινότητα των Μητροπόλεων δημιουργεί συχνά την ανάγκη στις πιο ανήσυχες ανθρώπινες ψυχές για στιγμές και συναισθήματα τα οποία να ξεφεύγουν από το συνηθισμένο - δεν έχει σημασία εάν το συναίσθημα είναι χαμόγελο ή δάκρυ, είναι ανάγκη προπάντων να είναι αληθινό. Ο βιασμός των συνειδήσεων έχει ξεπεράσει τα όρια, το «χρυσό κλουβί» στο οποίο είμαστε κλεισμένοι όλοι μας δεν αποτελεί τελικά δέλεαρ για συμβιβασμό - και δεν είναι λίγοι αυτοί που αισθάνονται έτσι. Εξάλλου, καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι πρωταγωνιστές σε αυτή την κοινωνική τάση είναι οι νέοι. Είναι οι μόνοι που διατηρούν τα ανθρώπινα χαρίσματα σχετικά ανέπαφα και σε συνδυασμό με την ορμή που τους παρέχει η ηλικία, περνούν στον δρόμο της Επαναστατικότητας. Αυτό βεβαίως είναι φέρνει την αντίσταση του πολύ ισχυρού και -φαινομενικά τουλάχιστον- ακλόνητου Συστήματος.
Το Καθεστώς, το οποίο ως εγχώριο είναι πολύ απλά μια μικρογραφία του παγκοσμίου, φιλτράρει την επαναστατικότητα της Νεολαίας σε δύο επίπεδα. Σε πρώτο επίπεδο, ο νέος καλείται να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος, οικογενειακού, μαθητικού και οποιασδήποτε άλλης μορφής, ενώ καθώς μεγαλώνει έρχεται αντιμέτωπος με έναν πολύ ύπουλο «εκβιασμό»: η μεταφορά του στον κόσμο των «μεγάλων», του δημιουργεί την ανάγκη της προσαρμογής, με απλά λόγια ούτε δουλειά βρίσκεις εύκολα γιατί δεν σε εμπιστεύονται, ούτε η κοπέλα σου θα σε παντρευτεί γιατί της δημιουργείται ανασφάλεια, οπότε χωρίς εργασία, η οποία ισούται με την επιβίωση, και χωρίς οικογένεια, η οποία είναι ο σκοπός, είσαι ένα τίποτα. Σε αυτό το πρώτο επίπεδο οι περισσότεροι λυγίζουν. Κι αρχίζουν να βλέπουν τα «θετικά» που έχει το «χρυσό κλουβί», και προσαρμόζονται. Όσοι αντέξουν, περνούν στο πλέον ύπουλο και ψυχοφθόρο κομμάτι.
Το Καθεστώς έχει δημιουργήσει εσκεμμένα μια σύγχυση στον Αντικαθεστωτικό χώρο ώστε να τον περιορίζει και να τον ελέγχει με άνεση, αφού ο τελευταίος συνηθίζει να αυτοκαταστρέφεται χωρίς να αποτελεί απειλή.
Λίγοι θα γνωρίζουν για παράδειγμα ότι ο μεγαλύτερος αναρχικός φιλόσοφος και επαναστάτης Μπακούνιν γράφει σε ένα έργο του ότι «…ο Ελληνικός πολιτισμός συνέλαβε κι υλοποίησε την ιδέα του ανθρωπισμού, εξευγένισε και πραγματικά εξιδανίκευσε τη ζωή των ανθρώπων, μετέτρεψε τις ανθρώπινες αγέλες σε ελεύθερες ενώσεις ελεύθερων ανθρώπων, δημιούργησε διαμέσου της ελευθερίας, τις επιστήμες, τις τέχνες, μία ποίηση, μιαν αθάνατη φιλοσοφία και τις στοιχειώδεις έννοιες του ανθρώπινου σεβασμού…», όπως επίσης «…κι ο Θεός αυτός βρέθηκε στο πολύ βάναυσο, εγωιστικό κι ωμό πρόσωπο του Ιεχωβά, του εθνικού Θεού των Εβραίων…» κι ακόμα «…μερικούς Εβραίους τους είχαν πάρει αιχμαλώτους οι Ρωμαίοι, πολύ περισσότεροι, όμως, παρακινούμενοι απ’ αυτό το εμπορικό πάθος που αποτελεί ένα από τα βασικά γνωρίσματα της φύσης τους…». Όλα αυτά είναι τελείως αντίθετα στο σύγχρονο πρότυπο του αναρχικού. Και θα ήταν αστείο να σκεφτεί κανείς ότι αυτός που γράφει «Έλληνες είστε και φαίνεστε» ή «Είμαστε όλοι Αλβανοί εγκληματίες» στους τοίχους, απαρνούμενος την Εθνική και Φυλετική Βιολογική Πραγματικότητα, είναι πιο αυθεντικός από τον Μπακούνιν. Πολύ απλά αυτός βολεύει το Σύστημα.
Το Σύστημα σε θέλει αναρχικό των Εξαρχείων. Άτομο που σπάει πολυτελή αμάξια, κάμερες και ΑΤΜ τραπεζών. Επαναστάτη όμως που ξεχνάει το από πού πηγάζει η Ιδεολογία του, και πόσο πιο Ελεύθερος θα ήταν εάν έπαυε να είναι -πράγματι- δογματικός, και κοιτούσε κάποτε το δάσος αντί του δέντρου. Αυτό βεβαίως θα ήταν κάτι επικίνδυνο για τον ίδιο κυρίως, και σύντομα θα έχανε την άνεση που ξεκινάει από τα «άσυλα» και φτάνει στην παθητικότητα της ΕΛ.ΑΣ. και των λοιπών καθεστωτικών φορέων.
Σε θέλει οπαδό του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού να σφάζεται στις γειτονιές. Επαναστάτη που πολύ σωστά θέτει ως Ιερό ένα σύμβολο ή μια σημαία, που πολύ σωστά έχει τον εγωισμό και την περηφάνια να τα υπερασπιστεί, που ωστόσο δεν μπορεί να καταλάβει ότι τον χρησιμοποιούν, πουλώντας του από την μια πρέζα, παραπλανώντας τον από την άλλη από τον αληθινό του σκοπό, την υπεράσπιση της πραγματικής του Σημαίας.
Αριστεριστή πειθαρχημένο στον φορέα του και διαβασμένο, οπαδό του Σοσιαλισμού και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Επαναστάτη όμως που να μην αντιλαμβάνεται ότι ο «Διεθνισμός» για τον οποίον πολεμάει και που κάποιοι επιτήδειοι πολύ επιτυχημένα του πέρασαν στην συνείδηση, δεν απέχει καθόλου από την «Παγκοσμιοποίηση» στην οποία εναντιώνεται και εν τέλει προσφέρει κι αυτός ενεργά στην Παγκόσμια Τυραννία των Η.Π.Α. και του Ισραήλ.
Θέλει να είσαι επίσης «Εθνικόφρων» Πατριώτης, πιστός για χρόνια στις όποιες ιδέες κατέχεις, τις οποίες κρατάς πιστά παρά την κατακραυγή του περιβάλλοντός σου. Θέλει επίσης όμως τα βράδια σου να τα περνάς με δερμάτινη παντόφλα και τηλεόραση, και την επαναστατικότητά σου να την διαρρέεις μέσα από μνημόσυνα και φαγοπότια.
Το Σύστημα θέλει να είσαι Νεοναζί, γυμνασμένος και θαρραλέος, που να μην φοβάται να φέρει απαγορευμένα Φυλετικά σύμβολα πάνω του, όπως να μην φοβάται να αντιμετωπίσει οποιοδήποτε εχθρό, ανεξαρτήτου αριθμού και ποιότητας. Επαναστάτη που μέσα από τις μπότες, τις συγκεκριμένες μάρκες ρούχων (…) , το ξυρισμένο κεφάλι και την προβλέψιμη φρασεολογία και αυθορμητισμό, να μπορεί να γίνεται αντιληπτό και από τυφλό άνθρωπο (πόσο μάλλον από το ίδιο το Σύστημα) και στο απόγειο της δόξας του να ξεκοιλιάζει 5-6 ανυπόληπτους αναρχοαριστέρους ή μετανάστες, και μετά “game over”.
Το Σύστημα σε θέλει «εχθρό με αδυναμίες». Μας θέλουν μέτριες προσωπικότητες. Όλους.
«… κάθε κατάκτηση, κάθε βήμα μπροστά στη γνώση, προκύπτει από το θάρρος, από την σκληρότητα απέναντι στον εαυτό μας, από την καθαρότητα σε σχέση με τον εαυτό μας…»
Η εποχή των αγελών και των φανατισμένων πιστών για εμάς έχει πεθάνει από καιρό. Η ουσία δεν βρίσκεται στο να εγκωμιάζεις τον κάθε τυχάρπαστο που βρίσκεται για τον οποιοδήποτε λόγο στις τάξεις σου, η ουσία βρίσκεται στο να τον κάνεις σκεφτόμενο και συνειδητοποιημένο άνθρωπο και επαναστάτη, αφού πρώτα κάνεις αυτό με σκληρότητα στον εαυτό σου. Και η ανάγκη για συνεχή ανύψωση και βελτίωση, θα γίνει αυτοσκοπός και το όραμα του Νίτσε για τον Υπεράνθρωπο -επιτέλους!- Πραγματικότητα. Όλες οι μορφές επαναστατών και «επαναστατών» που αναφέρθηκαν νωρίτερα, δεν αισθάνονται αυτό και αυτό αποτελεί την καταδίκη τους. Οι δήθεν διανοούμενοι ανθρωπιστές, αριστεροί, δεξιοί, αναρχικοί και δεν ξέρω τι άλλο, που βλέπουν τους ανθρώπους ως αναλώσιμες μονάδες και «ευκαιρίες» εξισώνοντας τις με αστεία επιχειρήματα, είναι τελειωμένοι από καιρού. Δεν είμαστε όλοι ίσοι, δεν θέλουμε να παραμείνουμε αυτοί που είμαστε, θέλουμε να γίνουμε ισχυρότεροι.
Θέλουμε τους καλύτερους στο Κίνημά μας. Αυτό είναι η μόνη μας ελπίδα για την Νίκη.
Ευχαριστούμε την Ιστορία που μας δίδαξε ότι κάποτε υπήρξαν σπουδαίοι άντρες, ευφυείς και θαρραλέοι. Εμείς θα γίνουμε ανώτεροι από αυτούς. Ευχαριστούμε την Ιστορία που μας δίδαξε ότι τα νήματα πάντοτε τα κινούν δειλοί και χυδαίοι. Εμείς θα απαλλαχθούμε από αυτούς. Ευχαριστούμε τον σύγχρονο κόσμο που είναι τόσο απαίσιος, έτσι δεν παρασυρόμαστε από τις ψεύτικες και δήθεν χαρές τους, είμαστε Ελεύθεροι, Άντρες ενάντια στον χρόνο. Στο διάολο τα σύμβολα και τα πρότυπα, το «ένδοξο» παρελθόν κι όλα τα δευτερευούσης αξίας που μας ενισχύουν την νωχελικότητα. Ας ευχαριστήσουμε τους ανώτερους άντρες του παρελθόντος για την προσφορά τους, κι ας πατήσουμε πάνω τους φτάνοντας ακόμα πιο ψηλά, κι αυτό είναι μονόδρομος- το μεγαλύτερο λάθος είναι να παραμείνουμε από κάτω απλώς εγκωμιάζοντας το έργο τους. Εμπρός, πάντα εμπρός…
«…σηκώστε το κεφάλι! Ορθοί στην κορυφή του κόσμου, εμείς, για μια φορά ακόμα, εξαπολύουμε την πρόκλησή μας προς τα αστέρια!…»
Κλείνοντας αυτό το μακρυσκελές άρθρο θα επιθυμούσα να παραλληλίσω την σημερινή πραγματικότητα με μια αρχαϊκή ιστορία που όλοι γνωρίζουμε. Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι στον Τρωικό Πόλεμο όλοι σχεδόν οι μεγάλοι Άντρες και κεντρικοί πρωταγωνιστές είχαν την ίδια περίπου κατάληξη. Ο ημίθεος Αχιλλέας, με τα τόσα προτερήματα αλλά με την οργή του να ξεπερνάει τα όρια, τελικά πέθανε από ένα δηλητηριασμένο βέλος. Ο βασιλιάς Αγαμέμνων, έχοντας μια υπεροψία που δεν του επέτρεπε να έχει τα μάτια του ανοιχτά, φονεύτηκε γυρνώντας στην πατρίδα του πληρώνοντας το μίσος της ίδιας του της γυναίκας. Ο ιδεαλιστής Έκτωρ, κι ο φιλόδοξος Πάρις, ακόμα κι ο ευνοημένος και διψασμένος Πάτροκλος, δεν είχαν καλύτερες τύχες.
Θέλει να κρατάς το μέτρο. Να γνωρίζεις τα προτερήματα και μειονεκτήματά σου και να τα εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο. Θέλει να είσαι Οδυσσέας. Άριστος και θαρραλέος στην μάχη, αλλά και ικανός την στιγμή που έχει χαθεί κάθε ελπίδα να εμπνευστείς έναν Δούρειο Ίππο. Άξιος να λυτρώσεις έναν ταλαιπωρημένο λαό Ελλήνων και να δώσεις την Διέξοδο. Άξιος να σε υμνήσει ο Όμηρος με ένα ακόμα μεγάλο του έπος. Άξιος να επιστρέψεις τελικά στο προορισμό σου, δοξασμένος, έχοντας ζήσει «…στιγμές και συναισθήματα τα οποία να ξεφεύγουν από το συνηθισμένο…». Άξιος να αντιμετωπίσεις με επιτυχία, παρότι γέρος και ταλαιπωρημένος, τους νέους μνηστήρες που λεηλατούν επί χρόνια το ίδιο σου το σπίτι.
Όχι, ο Οδυσσέας δεν ήταν απλά πολυμήχανος, πονηρός αν θέλετε. Έξυπνος, δυνατός, ιδεαλιστής, ρομαντικός, θαρραλέος, πονηρός, ευέλικτος κι οτιδήποτε άλλο έπρεπε, την στιγμή που έπρεπε. Ήταν αυτός που μπορούσε να επιβιώσει, κι όχι σαν συμβιβασμένος δούλος Ραγιάς που σκύβει ταπεινά το κεφάλι και απλά προσεύχεται να μην του το κόψουν, ούτε σαν πονηρός διαπλεκόμενος έμπορας Εβραίος, που με τα τεχνάσματά του καταφέρνει να γεμίζει το σάπιο του στομάχι και να διευρύνει την περιουσία του.
Επιβίωσε σαν Έλληνας Ήρωας. Έδωσε την λύση στους Συμπατριώτες του, την έμπνευση στον Όμηρο. Έζησε, χάρηκε, πόνεσε, γεύτηκε την ζωή, και τελικά νίκησε. Ζήτω η Νίκη.
ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ SITE ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ BLOG. ΤΟ ΓΡΑΦΩ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΔΙΑΦΩΝΗΣΕΙ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ. Η ΚΥΡΙΟΤΕΡΗ ΟΤΙ ΟΙ ΧΟΥΝΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΠΟΤΕ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΗΤΑΝ ΓΡΑΦΙΚΟΙ. ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΟΜΩΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΑΚΟΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥΡΚΟΙ, ΕΒΡΑΙΟΙ Η ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. ΓΙΑΤΙ ΟΙ "ΕΛΛΗΝΕΣ" ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ.
Η Αντζελίνα Τζολί (Αγγλ: Angelina Jolie) είναι βραβευμένη με Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός.
Γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου του 1975 και είναι η κόρη του διάσημου ηθοποιού Τζον Βόιτ. Θεωρείται μία από τις ωραιότερες γυναίκες στον κόσμο και αποτελεί φαντασίωση εκατομμυρίων ανδρών. Έχει προσελκύσει πολλές φορές τα φώτα της δημοσιότητας κυρίως λόγω της ταραχώδους προσωπικής ζωής της, παρότι θεωρείται και ικανή ερμηνεύτρια. Μάλιστα, μέχρι τα 25 της χρόνια είχε καταφέρει το εξής δύσκολο επίτευγμα: είχε κερδίσει τρεις Χρυσές Σφαίρες και ένα Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου για το ανεξάρτητο δράμα Το Κορίτσι Που Άφησα Πίσω όπου κατάφερε να επισκιάσει τη Γουαϊνόνα Ράιντερ και να καθιερωθεί σαν ηθοποιός. Οι μετέπειτα επαγγελματικές της επιλογές δεν ήταν ανάλογα επιτυχημένες, αλλά η Τζολί κατάφερνε να παραμένει στην επικαιρότητα λόγω της εκρηκτικής της εμφάνισης και των προκλητικών επιλογών της σε προσωπικό επίπεδο. Έχει δηλώσει σαφώς ότι είναι αμφιφυλόφιλη και πριν κλείσει τα τριάντα χρόνια της είχε παντρευτεί και χωρίσει δύο φορές με τους Τζόνι Λι Μίλερ και Μπίλι Μπομπ Θόρντον. Φήμες την ήθελαν να έχει κάνει σχέση με πολλούς συμπρωταγωνιστές της, μεταξύ αυτών ο Κόλιν Φάρελ και ο Νίκολας Κέιτζ.
Παρά την ατίθαση πλευρά που άφηνε να φαίνεται, η Αντζελίνα Τζολί είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη. Είναι πρέσβυρα καλής θέλησης και έχει προσφέρει πολύ σημαντική ηθική και οικονομική βοήθεια στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Πριν από δύο χρόνια η Αντζελίνα τάραξε τη σόου μπιζ όταν έκανε δεσμό με τον Μπραντ Πιτ, τον οποίο γνώρισε στα γυρίσματα της ταινίας Ο Κύριος και η Κυρία Σμιθ. Τότε ο Μπραντ Πιτ ήταν παντρεμένος με την Τζένιφερ Άνιστον και το γεγονός ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Παρά τις αντιδράσεις όμως, όχι μόνο έμειναν μαζί αλλά επιπλέον ο Μπραντ Πιτ υιοθέτησε τα θετά παιδιά της Αντζελίνα, Μάντοξ και Ζαχάρα. Οι δύο τους απέκτησαν μία κόρη, την Σάιλο Νουβέλ και υιοθέτησαν ακόμη ένα αγοράκι τον Παξ Τιέν. Η Αντζελίνα πια είναι αφοσιωμένη σύντροφος και μητέρα και φαίνεται πια πιο κατασταλαγμένη και ώριμη από ποτέ. Δεν διστάζει να αποκαλέσει χαζομάρα οτιδήποτε έχει να κάνει με το Χολύγουντ και τα κόκκινα χαλιά και επιθυμεί ο κόσμος να τη θυμάται για το κοινωνικό της έργο και όχι σαν ηθοποιό.
