«Μέσα στο ιδεολογικά θολό πολιτικό τοπίο του μεταπολέμου γεννήθηκαν τραγικές και ιστορικά άστοχες παρανοήσεις. Δημιουργήθηκαν είδωλα ψεύτικα και κίβδηλα… Η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία στην πραγματικότητα διεξήγαγε έναν παγκόσμιο πόλεμο απελπιστικά μόνη. Ο ένας της ιδεολογικός σύμμαχος, η Ιταλία, απεδείχθη σε όλες τις περιπτώσεις επιζήμιος και ο άλλος, η Ισπανία, επιτήδεια ουδέτερος.» Είναι γεγονός ότι οι Εθνικοσοσιαλιστές εν ονόματι του κινδύνου του μπολσεβικισμού συνεργάστηκαν με τους συντηρητικούς. Γνωστό είναι επίσης ότι ο Φράνκο κατόρθωσε να νικήσει στον εμφύλιο πόλεμο τους δημοκρατικούς, έχοντας την συμπαράσταση της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Αυτό όμως δεν το εκτίμησε διόλου ο Φράνκο. Παρέμεινε ένας φανατικός καθολικός, ένας υπερσυντηρητικός Ιησουίτης, ο οποίος δεν μπόρεσε να αντιληφθεί το βαθύτερο νόημα της παγκόσμια μάχης, που είχε ξεκινήσει για την κυριαρχία του κόσμου. Άλλωστε και στα εσωτερικά πράγματα της Ισπανίας η συμπεριφορά του υπήρξε ανάλογη. Παραμέρισε την Φάλαγγα, η οποία είχε διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην εθνική επανάσταση και επέβαλε ένα αυταρχικό συντηρητικό καθεστώς…
Όπως γράφει ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ στο βιβλίο του «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ», αυτά που λέει στην Πολιτική του Διαθήκη ο Αδόλφος Χίτλερ για το καθεστώς του Φράνκο τα έλεγε και τον Απρίλιο του 1938. Σύμφωνα με την μαρτυρία του ιδιαιτέρου γραμματέα του Ρίμπερντροπ, υπουργού των εξωτερικών της Γερμανίας, είχε πει το 1938, αναφερόμενος στην πολιτική κατάσταση της Ισπανίας: «Υποστηρίξαμε λάθος άλογο στην Ισπανία. Θα ήταν προτιμότερο να είχαμε βοηθήσει τους δημοκρατικούς. Αυτοί εκπροσωπούσαν τον λαό, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε αυτούς τους σοσιαλιστές αργότερα σε καλούς εθνικοσοσιαλιστές. Οι άνθρωποι στο περιβάλλον του Φράνκο είναι όλοι τους αντιδραστικοί, παπάδες, αριστοκράτες και πλουτοκράτες, που δεν έχουν τίποτε κοινό με τον εθνικοσοσιαλισμό».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης και η μαρτυρία εκείνη, την οποία αναφέρει ο Ντέιβιντ Ίρβινγκ, σύμφωνα με την οποία στα τέλη του 1937 ο Χίτλερ είχε εμπιστευθεί στους επιτελείς του ότι μια καθαρή νίκη του Φράνκο στην Ισπανία δεν θα ήταν υπέρ των στρατηγικών σχεδίων της Γερμανίας και ότι αντίθετα το συμφέρον του Ράιχ επέβαλε να διατηρηθούν οι εντάσεις στην Μεσόγειο. Πράγματι έτσι ήταν. Στην περίπτωση αυτή όμως, ο Αδόλφος Χίτλερ λειτούργησε ιδεολογικά (και μάλιστα λανθασμένα σύμφωνα με την ίδια την δική του εκτίμηση) και όχι στρατηγικά. Σε άλλες περιπτώσεις δυστυχώς συνέβη το αντίθετο και το πλήρωσε. Τόσο στην περίπτωση της Ιταλίας, όσο και στην περίπτωση της Ρουμανίας και της Σιδηράς Φρουράς, όπου πήρε το μέρος του Αντονέσκου.
Πράγματι, εάν στα 1940, χρονιά κατά την οποίαν ο Φράνκο αρνήθηκε να συμμετάσχει στην πολεμική προσπάθεια του Άξονα, η κατάσταση στην Ισπανία δεν είχε ξεκαθαρίσει, τότε είναι βέβαιον ότι θα ήταν πολύ διαφορετική η στάση του και η απάντησή του. Επιπλέον, μη λησμονούμε ότι το 1940 ακόμη υπήρχε το σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ και θα μπορούσε ο Χίτλερ να διαπραγματευτεί αυτό, το οποίο του είχε αρνηθεί ο Φράνκο, δηλαδή την κατάληψη του Γιβραλτάρ, ακόμη και με τους δημοκρατικούς. Έπρεπε λοιπόν, για το συμφέρον της Γερμανίας να υπάρχουν ανοιχτά μέτωπα και εντάσεις στην Μεσόγειο. Αυτό πέραν των άλλων θα έφερνε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση την αγγλική κυριαρχία στην σημαντικότατη αυτή στρατηγικά θαλάσσια περιοχή. Ακόμη, μη ξεχνάμε, ότι κατέχοντας στρατιωτικά την Βόρειο Γαλλία, που είχε σύνορα με την Ισπανία ο Χίτλερ, θα μπορούσε ακόμη και με στρατιωτικές επιχειρήσεις να επιβάλει την θέλησή του στην Ισπανία, ευνοώντας όποιον θα τασσόταν με το πλευρό του στην κρίσιμη μάχη για την κοσμοκρατορία που έδινε.
Πολλοί Ιστορικοί και συγγραφείς υποστηρίζουν ότι ο Φράνκο ενήργησε κατ’ αυτόν τον τρόπο για να προφυλάξει τα συμφέροντα του κράτους του. Αυτό είναι η μία πλευρά του θέματος. Η άλλη πλευρά είναι ότι είχε πάρει συγκεκριμένες υποσχέσεις από τους συμμάχους και για τον λόγο αυτό πρόδωσε την Γερμανία του Χίτλερ και επέδειξε πρωτοφανή ιστορική αχαριστία. Την τελευταία αυτή άποψη ήλθε να επιβεβαιώσει η δημοσίευση πρόσφατα απορρήτων εγγράφων του Foreign Office, τα οποία μάλιστα είχαν δεσμευτεί και δεν είχαν δημοσιευθεί μετά από 30 χρόνια, όπως προβλεπόταν, αλλά δημοσιεύθηκαν τώρα μετά από 54 χρόνια! Σύμφωνα με τα έγγραφα αυτά υπήρχαν συγκεκριμένες σχέσεις και «υποσχέσεις» μεταξύ Φράνκο και Τσώρτσιλ κατά την περίοδο του πολέμου. Διαβάστε παρακάτω το σχετικό από τα έγγραφα αυτά του Foreign Office, τα οποία αφορούν τις σχέσεις του Φράνκο με την Αγγλία στα χρόνια του πολέμου.
Associated Press: «Η γνωστή έριδα Ισπανών και Βρετανών για το Γιβραλτάρ δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από τα αρχεία του Φόρεϊν Όφις για το 1953 που δόθηκαν στη δημοσιότητα. Ο Φράνκο κατηγορούσε τον Τσόρτσιλ ότι αθέτησε την υπόσχεση περί επιστροφής του «βράχου» στην Ισπανία. Όπως αναφέρει το BBC, ο Βρετανός πρωθυπουργός σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ φαίνεται να είχε υποσχεθεί στον δικτάτορα της Ισπανίας την επιστροφή του Γιβραλτάρ, εφόσον η Ισπανία έμενε ουδέτερη στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η χώρα έμεινε ουδέτερη, αλλά στο «βράχο» συνέχισε να κυματίζει η σημαία της Μεγάλης Βρετανίας… Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημα του Φράνκο προς το Φόρεϊν Όφις τον Αύγουστο του 1953: «Εφόσον οι ελπίδες για ανάκτηση του ‘βράχου’, οι οποίες είχαν καλλιεργηθεί στη διάρκεια του Πολέμου δεν ευοδωθούν, κανείς δεν πρέπει να αμφισβητεί ότι θα χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο για να μπει τέλος σε αυτή την κατάσταση».
Ο «χενεραλίσιμο» Φρανθίσκο Φράνκο κατηγόρησε την Αγγλία για εγωισμό και κακή πίστη. Οι Ισπανοί υποστήριζαν ότι οι Άγγλοι τους είχαν υποσχεθεί το Γιβραλτάρ σε δύο περιπτώσεις. Η πρώτη ήταν το 1940, στη διάρκεια συνάντησης Βρετανού αξιωματούχου με τον πρεσβευτή της Ισπανίας στο Λονδίνο. Η δεύτερη, σύμφωνα πάντα με τη Μαδρίτη, ήταν το 1941 στη διάρκεια γεύματος στην ισπανική πρεσβεία του Λονδίνου. Μάλιστα, τότε η υπόσχεση δόθηκε από τον ίδιο τον Τσόρτσιλ. Πάντως, η αγγλική κυβέρνηση απορρίπτει κατηγορηματικά τα περί υποσχέσεων. Παρά το γεγονός ότι επιβεβαιώνεται η διάθεση του Λονδίνου για διάλογο στο θέμα, ουδέποτε δεν έγινε λόγος για παραχώρηση του Γιβραλτάρ.
Με νωπό ακόμη λοιπόν, το αίμα των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών και των Ιταλών Φασιστών, που θυσιάστηκαν για να νικήσει ο Φράνκο στον εμφύλιο πόλεμο της Ισπανίας, ο συντηρητικός καθολικός δικτάτορας συζητούσε κάτω από το τραπέζι με τον σύμμαχο του Στάλιν, Τσώρτσιλ, και παζάρευε την επανάκτηση από την Ισπανία του Γιβραλτάρ. Λίγα χρόνια μετά εξαπατήθηκε. Αλλά το όλο αυτό γεγονός αποδεικνύει το χάσμα που υπήρχε και υπάρχει μεταξύ της εθνικής επαναστατικής ιδέας και των συντηρητικών, όπως υπήρξε ο Φράνκο.»
Από το βιβλίο του Ν. Μιχαλολιάκου "Από τις στάχτες του Βερολίνου ...στην "Παγκοσμιοποίηση"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου