ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ “ΚΑΛΟ”

“Ό,τι συμβαίνει σήμερα σχετικά με την λειτουργία του πολιτεύματος είχε προβλεφθεί 100 χρόνια πριν από ένα βιβλίο για το οποίο έχουν χυθεί ποταμοί μελάνης για να αποδειχθεί ότι είναι ψεύτικο. Μιλώ για τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, που σε αρκετές χώρες της Ευρώπης έχει απαγορευθεί η κυκλοφορία τους. Την δύναμη λοιπόν, που έχει ο πλούτος στην διαμόρφωση του πολιτεύματος την περιγράφουν ως εξής: “Εις τας ημέρας μας η δύναμις του χρυσού αντικατέστησε την εξουσίαν των φιλελευθέρων Κυβερνήσεων. Υπήρξε καιρός καθ όν εκυβέρνα η πίστις. Η ιδέα της ελευθερίας είναι απραγματοποίητος, διότι κανείς δεν ειξεύρει να κάμη χρήσιν αυτής με το πρέπον μέτρον. Αρκεί να αφίση τις επί τινα χρόνον τον λαόν να αυτοκυβερνηθή, ίνα η αυτονομία αύτη μεταβληθή πάραυτα εις αναρχίαν. Και τότε αναφύονται διχόνοιαι, αίτινες μεταβάλλονται τάχιστα εις κοινωνικάς διαμάχας, αι οποίαι υποσκάπτουν και αφανίζουν τα Κράτη”. ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ

Περιττό βέβαια να πούμε ότι εάν αυτό ίσχυε μία φορά στις αρχές του 20ου αιώνος οπόταν και δημοσιοποιήθηκε το κείμενο των Πρωτοκόλλων, σήμερα στις αρχές του 21ου αιώνος ισχύει στο πολλαπλάσιον.

Όλα αυτά επίσης που ζούμε στις ημέρες μας είχε προβλέψει με τρόπο θαυμαστό και προφητικό ο λησμονημένος σήμερα Όσβαλντ Σπένγκλερ στο περισπούδαστο έργο του “Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ”. Έργο στο οποίο, όχι μόνον τονίζει τον εκφυλισμό της λεγομένης δημοκρατίας σε μια ξεκάθαρη πλουτοκρατία, αλλά προβλέπει και την περίφημη παγκοσμιοποίηση, που δεν μπορούσε παρά να είναι το φυσιολογικό επακόλουθο του κοινοβουλευτικού πλουτοκρατικού καθεστώτος. Γράφει, λοιπόν, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ:

“Οι ιδιωτικές δυνάμεις της οικονομίας επιθυμούν ανοικτούς δρόμους για την απόκτηση μεγάλων πόρων. Καμμιά νομοθεσία δεν πρέπει να τους εμποδίζει στο δρόμο τους. Θέλουν να κάνουν τους νόμους οι ίδιοι, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν το εργαλείο που οι ίδιοι κατασκεύασαν, την δημοκρατία, το επιδοτούμενο κόμμα. Ο νόμος έχει ανάγκη για ν’ αντισταθεί στην επιδρομή αυτή, από μια υψηλού επιπέδου παράδοση, η οποία αντλεί ικανοποίηση, όχι από την συσσώρευση πλούτου, αλλά από την αποστολή της αληθινής διοίκησης, πέρα και πάνω από τα πλεονεκτήματα του χρήματος. Μια δύναμη μπορεί ν’ ανατραπεί μόνο από μία άλλη δύναμη, όχι από μια αρχή, και μόνο μια δύναμη που μπορεί ν’ αντιμετωπίσει το χρήμα έχει απομείνει. Το χρήμα ανατρέπεται και καταργείται από το αίμα.” Oswald Spengler: “Η Παρακμή Της Δύσεως”,1918

Σήμερα το φαινόμενο της διαφθοράς στη δημόσια ζωή και το δεδομένο της διαπλοκής των μεγάλων συμφερόντων στην πολιτική αποτελούν γεγονότα αναμφισβήτητα. Είναι νέο το φαινόμενο; Ασφαλώς και όχι! Ο πλούτος σαν δύναμη διαφθοράς είναι τόσο παλαιός, όσο και ο κόσμος, όσο και ο άνθρωπος! Κάτι γνώριζε ο Λυκούργος όταν καθιέρωνε σιδερένια δύσχρηστα νομίσματα στην Αρχαία Σπάρτη, κάτι ήξερε ο Ριχάρδος Βάγκνερ όταν τοποθετούσε στον “Χρυσό του Ρήνου” όλα τα κακά του κόσμου!

Επειδή δε όλα από την Ελλάδα ξεκινούν ακόμη και στον χώρο των πολιτικών Ιδεών, ας δούμε τι γράφει ο Θείος Πλάτων περί της ολιγαρχίας – πλουτοκρατίας στο βιβλίον Η’ της Πολιτείας του:

“-Η αποθήκη, του κάθε πολίτη, όταν γεμίζει χρυσάφι καταστρέφει το πολίτευμα αυτού του είδους. Αρχικά γιατί ανακαλύπτουν τρόπο για δαπάνες, και τους νόμους τους παρερμηνεύουν με βάση το συμφέρον τους, και τους παραβαίνουν και αυτοί και οι γυναίκες τους.

-Είναι φυσικό είπε.

Κατόπιν, νομίζω, βλέποντας ο ένας τον άλλο ρίχνεται με ζήλο, κι έκαναν τον κόσμο ίδιο με αυτούς.

Φυσικό είναι, είπε.

-Από αυτό το σημείο και μετά λοιπόν, είπα, προχωρώντας ακόμα πιο μέσα στο πάθος της φιλοχρηματίας, όσο περισσότερο εκτιμούν αυτό τόσο περισσότερο περιφρονούν την αρετή. Ή μήπως δεν υπάρχει τέτοια διάκριση μεταξύ πλούτου και αρετής, σαν δύο πραγμάτων που βρίσκονται το καθένα στον δίσκο μιας ζυγαριάς κι έχουν πάντοτε και τα δύο αντίθετη κατεύθυνση;

-Και μεγάλη, είπε.

-Αφού λοιπόν εκτιμάται σε μια πόλη ο πλούτος και οι πλούσιοι, τότε η αρετή και οι καλοί θα περιφρονούνται περισσότερο”.

ΠΛΑΤΩΝ – ΠΟΛΙΤΕΙΑ Η’

Μήπως όλα αυτά που αναφέρει ο Πλάτων πριν από 25 ολόκληρους αιώνες σας θυμίζουν την θλιβερή κατάσταση που επικρατεί στις ημέρες μας;

Στην Ελλάδα του 2002 η αποκάλυψη ότι ένας μεγάλος επιχειρηματίας μοίραζε χρήματα στα κόμματα, δημιούργησε σάλο και μόνο ένας πολιτικός μίλησε, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, δηλώνοντας με ειλικρίνεια (ειλικρίνεια ή κυνισμός;) πώς το γεγονός ότι οι καπιταλιστές χρηματοδοτούν τα κόμματα είναι γνωστό. Κανείς άλλος δεν είπε ούτε μία λέξη! Ποιοι όμως είναι οι ισχυροί του χρήματος στη σημερινή Ελλάδα; Μήπως είναι “ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ”, μη κρατικοδίαιτοι οικονομικοί δημιουργοί, όπως εφοπλιστές ή βιομήχανοι; Όχι! Είναι τραπεζίτες, δηλαδή, έμποροι χρήματος, δηλαδή, στις περισσότερες περιπτώσεις τοκογλύφοι και εργολάβοι δημοσίων έργων, δηλαδή “συνέταιροι” του κομματικού κράτους… Επιπλέον, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία η Ελλάδα είναι η χώρα με τον περισσότερο πτωχό λαό στην Ευρώπη και με τις μεγαλύτερες, όμως, καταθέσεις πλουσίων στην Ελβετία! Η πλουτοκρατία, λοιπόν και η κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν είναι κάτι ξένα μεταξύ τους. Αντίθετα, το ένα στηρίζει το άλλο. Το ένα υπάρχει εξ αιτίας του άλλου και χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε.

Την τυραννία της πλουτοκρατίας θα είμαστε αφελείς και άδικοι εάν πούμε ότι την έφερε το ΠΑΣΟΚ, αφού τις ίδιες σχέσεις με τους ισχυρούς του χρήματος έχουν και οι “αντίπαλοί” τους της Νέας Δημοκρατίας. Βέβαια, σήμερα που είναι αντιπολίτευση, δεν έχουν τόσο… στενές σχέσεις. Εάν όμως γίνουν και πάλι κυβέρνηση οι σχέσεις τους είναι σίγουρο ότι θα αποκατασταθούν εις το ακέραιο! Την τυραννία της πλουτοκρατίας δεν μπορεί να πολεμήσει ούτε η αριστερά, όχι μόνο γιατί τα στελέχη της απεδείχθησαν ηθικά ανάξια, αλλά και για λόγους ουσίας. Γιατί μία δύναμη οικονομική δεν μπορεί να ξεριζώσει μια άλλη δύναμη οικονομική.

Στην εποχή μας η δημοκρατία και με την λέξη δημοκρατία εννοούν το κοινοβουλευτικό πλουτοκρατικό καθεστώς είναι το απόλυτο “καλό”, το οποίο δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει κανείς! Έχει δικαίωμα ο οιοσδήποτε να είναι ανώμαλος, ανήθικος ακόμη και εγκληματίας, αυτό που δεν μπορεί να είναι, είναι αρνητής του απολυταρχικού καθεστώτος της κατ’ ευφημισμόν αρχής της πλειοψηφίας.

Ο τελευταίος μη μαρξιστής πολιτικός φιλόσοφος του 20ου αιώνα ο Ιταλός Τζούλιους Έβολα μιλώντας για το σημερινό πολιτικό καθεστώς και κρίνοντάς το με βάση την Παράδοση γράφει:

Revolt Against The Modern World – “Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ”:

“Συμφώνως προς την Παράδοση κάθε εξουσία είναι ψευδής, κάθε νόμος είναι άδικος και βάρβαρος, κάθε θεσμός είναι κενός και εφήμερος, εάν δεν ορίζεται στην ανώτερη αρχή της Ύπαρξης και δεν προέρχεται εκ των άνω και δεν προσανατολίζεται “ανοδικά” . Ο παραδοσιακός κόσμος γνώριζε την θεϊκή βασιλεία. Γνώριζε την γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων, δηλαδή την μύηση. Γνώριζε τους δύο μεγάλους τρόπους για να προσεγγίζει την υπερβατικότητα, δηλαδή την ηρωική δράση και τον στοχασμό, γνώριζε την μεσολάβηση, δηλαδή την τελετουργία και την πίστη. Γνώριζε την κοινωνική υποδομή, δηλαδή τον παραδοσιακό νόμο και το σύστημα των καστών και γνώριζε το γήινο πολιτικό σύμβολο, δηλαδή την αυτοκρατορία .”

Φυσικά ό,τι σήμερα ζούμε σαν πολιτική ζωή δεν έχουν καμμία σχέση με όλα αυτά, που αναφέρει σαν τις Αρχές μιας Πολιτείας βασισμένης στην Παράδοση ο Ιούλιος Έβολα και αυτό είναι φυσικό, αφού μετά το 1945, όπως γράφει ο αντιφασίστας ιστορικός καθηγητής Στάνλεϋ Πέιν “οι μεγαλύτερες ανταγωνιστικές ιδεολογικές δυνάμεις μοιράζονται έναν κοινό ουμανιστικό υλισμό, αποκλείοντας έτσι τόσο τον παλιό ιδεαλισμό όσο και το βιταλισμό. Ο θρίαμβος του ηδονιστικού και καταναλωτικού υλισμού αφαιρεί το έδαφος από υπόγεια καλέσματα για επαναστατικό ασκητισμό και ιδεαλισμό – είτε φασιστικό είτε κομμουνιστικό”.

Αυτό ήταν το πρότυπο ζωής του μεταπολεμικού κόσμου, ένα ψεύτικο είδωλο μιας ήσυχης και χορτασμένης ζωής, που όπως και κάθε είδωλο δεν κράτησε για πολύ. Πολιτικός παραστάτης του η λεγόμενη “κοινωνία της ανοχής”, μια κοινωνία που επέτρεπε τα πάντα εκτός βέβαια από τους… φασίστες. Χωρίς αμφιβολία ο μεγάλος κερδισμένος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρξε ο σιωνισμός και τα πολιτεύματα εκείνα που εξυπηρετούσαν τους σκοπούς του. Ο μπολσεβικισμός και η πλουτοκρατία. Για να είμαστε δίκαιοι μεγάλοι κερδισμένοι από τον πόλεμο βγήκαν και οι Αγγλοσάξονες καπιταλιστές, που σε θερμή συμπαράταξη με τους σιωνιστές και ελέγχοντας χρηματιστήρια και ΜΜΕ εξουσίασαν και εξουσιάζουν τον κόσμο. Τίποτε όμως δεν είναι μόνιμο και σταθερό σε αυτόν τον υπέροχο και θαυμαστό κόσμο όπου σε κάποιους διαφεύγει ότι ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ είναι μόνο ο Θεός, πράγμα που τραγικά επιβεβαιώθηκε με την επίθεση κατά της Νέας Υόρκης στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.

Θα υπέθετε κανείς ότι οι σιωνιστές μετά τον θρίαμβο τους στα 1945 θα εκμεταλλευόντουσαν την δύναμή τους και θα γινόντουσαν ακόμη περισσότερο πλούσιοι και ισχυροί στις χώρες που μέχρι τότε ζούσαν. Όμως, ο σιωνισμός είναι μία στην πραγματικότητα θρησκευτική αντίληψη με μεσσιανικό περιεχόμενο. Έτσι, οι Εβραίοι έχοντας την θερμή συμπαράσταση τόσο των Σοβιέτ, όσο και των ΗΠΑ, αποφάσισαν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Άλλωστε, και το ίδιο το ιερό βιβλίο τους, το Ταλμούδ, θέτει στο βάθος της θεολογικής του σκέψεως έναν εθνικό σκοπό. Ιδού ένα απόσπασμα του Ταλμούδ, που μαρτυρεί αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα:

“Σε παρακαλούμε Ιεχωβά να επιβάλλεις την οργή Σου επάνω στα έθνη που δεν πιστεύουν εις Εσένα. Πάρε μακριά, ω Κύριε, όλη την ελπίδα από αυτά. Κατάστρεψε όλους τους εχθρούς του Έθνους Σου (σ.τ.μ. εννοείται του Ιουδαϊκού)”. Ιουδαϊκή Συναγωγή, σελ. 212 Μινχάγκεν, σελ. 23 Κραχ Χαϊμ, σελ. 480 Χαγκά.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Ν. Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΙΣΤΟΙ»